Indignatie redactie 
Als elke spraakmakende journalist, politicus en priester momenteel oprechte toewijding betuigt aan de overleden, 96-jarige Britse monarch, is dat niet omdat ze haar land 70 jaar ijverig ‘diende’ door haar ‘plicht’ te vervullen. De machtige belangen die de politieke en media-agenda van Groot-Brittannië bepalen, zijn geen sentimentalisten; ze leggen ‘geleide democratie’ niet op als een soort spel. Propagandablitzes zijn altijd pragmatisch.
Het kan nauwelijks duidelijker zijn dat eerdere propagandacampagnes die de oorlog in Irak, de oorlog in Libië, de oorlog in Syrië, Jeremy Corbyn, en nu de oorlog bij volmacht van de NAVO in Oekraïne, vormden om diezelfde belangen te dienen.
Het is geen toeval dat vernietigende beweringen – waarvan vele eenvoudig verzonnen – meedogenloos op staatsvijanden zijn gericht vanaf de voorpagina’s van elke krant, vanaf elke tv en elk aanraakscherm. En het is geen toeval dat bedrijfsredacteuren en journalisten nu verenigd zijn in het uiten van diepe genegenheid voor wijlen koningin. Als iedereen zich duidelijk verplicht voelt om hetzelfde te zeggen, betekent dit dat ze zich houden aan een belangrijke eis van elitecontrole.
Deze laatste blitz zou geen verrassing moeten zijn, want overal waar royalty’s zijn, is er militarisme, georganiseerde religie, tweeledige politieke overeenkomst, patriottisme en, natuurlijk, geconcentreerde rijkdom. Per slot van rekening, zoals Peter Oborne zijn lezers in herinnering bracht, was de koningin ‘staatshoofd; hoofd van de Anglicaanse Kerk; hoofd van de rechterlijke macht; hoofd van de strijdkrachten, hoofd van het Gemenebest; en ultieme erebron in de Britse staat’.
Al deze rollen berusten op een reeks onderling verbonden, wederzijds ondersteunende misleidingen. De monarchie wortelt autocratische heerschappij in een esoterische ’traditie’ die, verloren in de nevelen van de tijd, elitecontrole presenteert als ‘de natuurlijke orde der dingen’. Georganiseerde religie breidt dezelfde illusie uit naar een kosmische Koning die Zijn aardse vertegenwoordigers heiligt die aldus regeren door ‘goddelijk recht’. Militaire macht, gehuld in dezelfde esoterica, beschermt dit systeem niet alleen in naam van de vorst, maar ook in naam van God. Wie zou de wil durven uitdagen, niet alleen van de Koning, maar van God Zelf?
Zoals Harold Pinter graag zei , zijn deze misleidingen bijna ‘geestig’ in hun brutaliteit.
De nieuwe koning zei over zijn moeder:
‘Ze gaf een voorbeeld van onbaatzuchtige plicht die ik, met Gods hulp en uw raad, vastbesloten ben trouw te volgen.’
Het ideaal, eindeloos herhaald, is niet om Waarheid, Geluk en Vrijheid voor onszelf als creatieve, vrijdenkende individuen te ontdekken. Het is veeleer om onze persoonlijke behoeften en interesses te verwerpen – afgewezen als ‘smal’ en ‘egoïstisch’ – om ons te concentreren op ‘dienstverlening’, op het uitvoeren van een ‘plicht’ die vooraf voor ons is gedefinieerd door de mumbo-jumbo van patriottische ’traditie’ . Tolstoj heeft zijn moment en het onze precies vastgelegd:
‘Al deze mensen doen wat ze doen onbewust, omdat ze moeten, hun hele leven gebaseerd op bedrog, en omdat ze niet weten hoe ze iets anders moeten doen … Bovendien, omdat ze allemaal met elkaar verbonden zijn, keuren en rechtvaardigen ze elkaars daden – keizers en koningen die van de soldaten, functionarissen en geestelijken; en soldaten, functionarissen en geestelijken de daden van keizers en koningen, terwijl de bevolking, en vooral de stadsbevolking, die niets begrijpelijks ziet in wat al deze mannen doen, hun onbewust een speciale, bijna bovennatuurlijke betekenis toekennen.’ (Leo Tolstoy, ‘Geschriften over burgerlijke ongehoorzaamheid en geweldloosheid’, New Society, 1987, p.109)
Zo zei de aartsbisschop van Canterbury :
‘Hare Majesteit heeft ons laten zien dat wanneer we ons leven bouwen op Gods trouw, we op de vaste grond van de eeuwigheid staan die niet kan worden geschud.’
Er is hier inderdaad niets te begrijpen. Helaas is de menselijke dwaasheid zo groot dat velen van ons deze opmerkingen om die reden des te indrukwekkender vinden – we zijn zeker in de aanwezigheid van de waarheid die zo diepgaand is dat ze aan ons zwakke begrip ontsnapt.
‘Het moment dat de geschiedenis stopt’
Het is inderdaad ironisch dat een klassiek kenmerk van het westerse propagandasysteem het afschilderen van burgers van officiële vijanden is als zijnde bezweken aan een persoonlijkheidscultus. Wij, in het Westen, worden aangemoedigd om te spotten met die arme verloren zielen die leiders verheerlijken met hagiografische portretten en standbeelden; en gemilitariseerde patriottische festivals en grote herdenkingsevenementen.
Deze landen worden geïdentificeerd als behorend tot hun respectieve staatshoofden. Het is ‘Poetins Rusland’, ‘Xi Jinping’s China’, ‘Kim Jong-un’s Noord-Korea’, ‘Gaddafi’s Libië’, ‘Saddams Irak’.
De dood van koningin Elizabeth II op 8 september was een treffende herinnering dat ‘ons’ propagandasysteem een essentieel radertje is in de Britse sociale machine die eliteprivileges en dominantie over de meerderheid van de bevolking hooghoudt.
BBC News voert continue livestreams uit op zijn kanalen, de website is in het zwart gedrapeerd en bevat ‘nieuws’-verhalen met titels als:
Er was zelfs een BBC News – stuk getiteld ‘Death of Queen Elizabeth II: The moment history stops’. De macht van de Britse monarchie is zo groot dat de geschiedenis zelf stopt!
‘Koninklijke correspondent’ Jonny Dymond gutste:
‘Dit is het moment dat de geschiedenis stopt; voor een minuut, een uur, een dag of een week; dit is het moment dat de geschiedenis stopt.
‘Over een leven en heerschappij lichten twee momenten uit twee heel verschillende tijdperken de draad op die de vele decennia met elkaar verbond. Bij elk een stoel, een bureau, een microfoon, een toespraak. In elk die hoge stem, die afgekapte precieze klinkers, die lichte aarzeling om in het openbaar te spreken die haar nooit helemaal leek te verlaten.’
Het paarse proza van de BBC vervolgde:
‘Het ene moment is zongevlekt, hoewel het Britse volk een vreselijke naoorlogse winter doormaakte. Een jonge vrouw, eigenlijk nauwelijks meer dan een meisje, zit met een rechte rug, haar donkere haar opgestoken, twee parelsnoeren om haar nek. Haar jeugdige huid is onberispelijk, ze is erg mooi. Er gaat een leven voor haar open.’
Kranten hadden volledige portretten op de voorpagina’s met flitsende koppen:
- ‘Een leven in dienst’ (The Times)
- ‘Onze harten zijn gebroken’ (Daily Mail)
- ‘Verdriet is de prijs die we betalen voor liefde’ (Daily Telegraph)
- ‘Bedankt’ (Daily Mirror’)
- ‘Onze geliefde koningin is dood’ (Daily Express)
- ‘We hielden van je mevrouw’ (The Sun)
De kop van The Sun sierde een van de meest brute, cynische, liefdeloze, zielloze goot-tabloids op de markt. Heeft The Sun enig idee wat het woord ‘liefde’ betekent?
Wat betreft de verklaring van de Telegraph: ‘Verdriet is de prijs die we betalen voor liefde’; dit is een krant die reflexmatig elke met bloed doordrenkte westerse oorlog ondersteunt, die een meedogenloze propagandaoorlog voerde tegen Corbyn, Assange verbrandde en de spot dreef met de klimaatcrisis die de hele mensheid decennialang bedreigde. Maar hun hart is vol liefde voor het icoon van onbeperkte rijkdom.
Iedereen die nog steeds de illusie koestert dat The Guardian een beetje republikeins scepticisme zou kunnen bieden, zou zijn uitgeschakeld door de hectares koninklijk-vriendelijke berichtgeving die wordt getoond . De dag na haar dood leidde de gedrukte editie van het papier met volledig 19 pagina’s over de koningin plus een supplement van 20 pagina’s.
In pijnlijke tegenstelling hiermee werd een nieuwsbericht met de titel ‘Wereld op de rand van vijf “rampzalige” klimaatomslagpunten – studie’ begraven op pagina 25. De volgende dag publiceerde de Guardian een speciale bijlage van 40 pagina’s over de koningin. Dat paarvoorbeeld geeft precies de opgelegde waanzin weer van de ‘mainstream’ media die ons naar een ramp leiden.
De spraakmakende Guardian-columnist Gaby Hinsliff schreef een stuk vol verwijzingen naar ‘grootmoederlijke manier’, ‘vrouwelijke kracht’, ‘zeldzame truc voor een vrouw’, ‘een vrouw die de leiding heeft’, ”ultieme feministe”, ‘een erfenis voor vrouwen’, ‘ultieme matriarch’, ‘matriarchale macht’, enzovoort.
We twitterden als reactie:
‘Ok, ok, geslacht is belangrijk! Maar dat geldt ook voor middeleeuws autoritarisme, militant patriottisme en 0,1% controle.’
Zoals we opmerkten, oogstte het sombere stuk van Hinsliff 12 retweets en 71 likes in de eerste 16 uur. Zes dagen sinds publicatie staat de teller op slechts 14 retweets en 72 likes.
Wat de Labour-partij betreft, is elke zweem van republikeins sentiment al lang goed en echt geschrapt uit verklaringen die afkomstig zijn van het hoofdkantoor. Sir Keir Starmer, Commandeur in de Orde van Bath en leider van de ‘oppositie’, verklaarde :
‘Zeventig jaar lang stond koningin Elizabeth II aan het hoofd van ons land. Maar in geest stond ze onder ons.’
Partijmanagers hebben duidelijk hard gewerkt aan Keirs ‘meedogende’ gezichtsuitdrukking, maar zijn levering is nog steeds verstoken van echt menselijk gevoel. Hij vervolgde in zijn nu kenmerkende robotbezorging:
‘Koningin Elizabeth II creëerde een speciale, persoonlijke relatie met ons allemaal. Een relatie gebaseerd op dienstbaarheid en toewijding aan haar land.’
Dit is het standaardverhaal dat door de strot wordt geramd van het Britse, ja mondiale, publiek.
Starmer voegde toe:
‘En terwijl de wereld om haar heen veranderde, werd deze toewijding het rustpunt van onze draaiende wereld.’
Draaide onze wereld om de koningin? Werkelijk?
In schril contrast met de onderdanige royalistische berichtgeving elders, stond op de voorpagina van de Morning Star :
‘De energieboost van Truss – voor de brandstofvetkatten’
Dus voor het geval iemand zich ooit heeft afgevraagd in hoeverre we leven in een sterk gepropageerde samenleving, de voorpagina’s van de ‘vrije pers’ gaven een duidelijk antwoord. Ash Sarkar van Novaramedia merkte op :
‘Het feit dat alle kranten en omroepen in het land eensgezind zwaaien ondanks de komst van een niet-gekozen staatshoofd, maakt het ‘niemand vertelt ons wat we moeten schrijven’ des te beschamender.’
Het onbetwiste instituut van de monarchie
Voormalig diplomaat Craig Murray benadrukte ook de absurditeit van het begrip media ‘onpartijdigheid’ wanneer pers en omroep zo schaamteloos pro-monarchie zijn:
‘Denk hier serieus over na. 29% van de bevolking wil de monarchie afschaffen. Denk aan alle BBC-verslaggeving over de monarchie die u de afgelopen tien jaar hebt gezien. Welk percentage schat u weerspiegeld of gaf een uitzending aan republikeinse standpunten? Minder dan 1%?’
Hij ging verder:
‘Denk nu aan media-aandacht in alle uitzend- en gedrukte media.
‘Hoe vaak hebben de media het republikeinse standpunt van een derde van de bevolking weerspiegeld? Veel, veel minder dan een derde van de tijd. Dichter bij 0% dan 1%. Ja, er zijn delen van de media die een hekel hebben aan Meghan omdat ze zwart is of die bereid zijn om achter Andrew aan te gaan. Maar het instituut van de monarchie zelf?’
Murray concludeerde:
‘Er kan geen duidelijker voorbeeld zijn dan de monarchie van de meedogenloze mediapropaganda waarmee het establishment zijn greep behoudt.
‘De bedrijfs- en staatsmedia zijn unaniem in slaafse steun voor de monarchie. Thailand heeft wrede wetten die zijn monarchie beschermen. We hebben ze niet nodig; we hebben het eigendom van staats- en bedrijfsmedia die hetzelfde afdwingen.’
In 2015 merkte auteur Irvine Welsh op dat:
‘Het VK is nu een zinloze entiteit, die uitsluitend bestaat om diepgewortelde privileges te beschermen en de overdracht van de hulpbronnen van het land aan een mondiale elite voort te zetten.’
De koningin zat bovenop dit onrechtvaardige systeem van extreme ongelijkheid, net als haar oudste zoon, koning Charles, nu. Ze was het boegbeeld van een ongezonde en verdeelde Britse samenleving, gecorrumpeerd door erfelijke rijkdom, aangetast door de racistische en uitbuitende erfenis van Empire, en getekend door een sterk gelaagde klassenstructuur waarin de meeste mensen worstelen om een behoorlijke levensstandaard te bereiken.
Journalist en politiek analist Jonathan Cook moedigde het publiek aan om het onderdanige gedrag van de media onder de loep te nemen:
‘Neem alsjeblieft dit moment om de journalisten van de BBC, ITV en Ch4 te bestuderen, echt te bestuderen. Lijken ze onbevreesde, onafhankelijke, objectieve waarnemers van de wereld, of meer kruiperige hovelingen? Dit is het moment waarop het masker afglijdt. Drink het diep in…’
De Australische politiek analist Caitlin Johnstone merkte op :
‘Britse media zijn nog slaafser en sycofaner dan Amerikaanse of Australische media, wat echt een indrukwekkende prestatie is.’
En inderdaad, de live-verslaggeving in het bijzonder was soms enorm onthullend over de mentaliteit en prioriteiten van deze ‘onverschrokken’ journalisten. Kort voor het overlijden van de koningin verklaarde BBC News-presentator Clive Myrie dat de crisis in de stijgende energiekosten ‘nu natuurlijk onbeduidend is’ gezien ‘de ernst van de situatie’ met betrekking tot de gezondheid van de koningin. Zelfs Myrie’s collega, Damian Grammaticus, die live verslag deed vanuit Buckingham Palace, voelde zich genoodzaakt te reageren:
‘Nou, zeker overschaduwd, Clive’.
Anna Soubry, voormalig Tory-minister, onthulde een even bizarre mentaliteit als Myrie toen ze tweette :
‘Alles verbleekt in het niet aangezien onze gedachten en beste wensen zijn bij Hare Majesteit de Koningin en haar familie.’
Alles? Klimaatverandering? Stijgende energie- en voedselrekeningen? Armoede? Oorlog?
Dit is een vorm van fanatisme die in het Westen belachelijk zou worden gemaakt als het afkomstig was van een voormalig regeringslid in Rusland, China of Noord-Korea.
De vergeten geschiedenis onder de koninklijke ‘erfenis’
Na zeven decennia regeren over het VK en het Gemenebest zijn er massa’s ineenkrimpende retoriek geweest over de ‘erfenis’ van de koningin. De diep geschrobde en gezuiverde versie van de geschiedenis was zeer onthullend. BBC News Africa tweette een clip van 4 minuten en 35 seconden, waarin ‘een terugblik wordt gegeven op de langdurige relatie van koningin Elizabeth II met Afrika’. Het was overal doordrenkt met patriottische gevoelens:
‘Koningin Elizabeth bezocht meer dan 20 landen in Afrika. Tijdens haar regeerperiode ontwikkelde ze een hechte band met het continent.’
Zoals een in Zuid-Afrika gevestigde Twitter-gebruiker opmerkte , was de BBC in wezen:
‘het rebranding van kolonialisme als langdurige relatie.’
Een andere Twitter-gebruiker stelde een onvolledige lijst samen van de Britse misdaden over de hele wereld onder het bewind van Elizabeth II. Deze omvatten Kenia :
‘In 1952 betoogde Churchill dat de vruchtbare hooglanden van Kenia alleen voor blanken zouden mogen zijn en keurde hij de gedwongen verwijdering van de lokale bevolking goed. Honderdduizenden Kenianen werden in kampen gedwongen.’
Jemen :
‘Groot-Brittannië voerde een geheime oorlog in Jemen die leidde tot 200.000 doden tussen 1962-70 en ongestraft werd gedood in Aden.
‘Vandaag de dag adviseert en houdt de Britse wapenindustrie toezicht op de bombardementen op Jemen door Saudi-Arabië.’
‘In 1953 beval Groot-Brittannië onder Churchill de omverwerping van de democratisch gekozen leider van ‘Brits-Guyana’. Hij stuurde troepen en oorlogsschepen en schortte hun grondwet op, allemaal om een einde te maken aan het nationalisatieplan van de [Brits-Guyaanse] regering.’
Iran :
‘Op 19 augustus 1953 leidt Groot-Brittannië een staatsgreep die de democratie in Iran omverwerpt, bekend als Operatie Ajax, waarbij de democratisch gekozen premier Mossadegh omver wordt geworpen. Er werden gecodeerde berichten op de BBC gezet om de sjah te laten weten dat de democratie omver werd geworpen.’
‘Op 30 januari 1972 werd het bloedbad op Bloody Sunday gepleegd door het parachutistenregiment van het Britse leger dat 14 burgers doodde tijdens een vreedzame protestmars. Na het bloedbad hebben de Britten gelogen over de slachtoffers.’
Irak :
‘Groot-Brittannië onder Blair viel Irak binnen en doodde meer dan 1 miljoen mensen, ontheemde miljoenen meer, bracht onkenbare diepten van lijden onder het Iraakse volk en baarde ISIS.’
‘Hier afgebeeld is prins Harry, de kleinzoon van Elizabeth die pochte dat hij in Afghanistan had vermoord. Hij vloog met Apache-helikopters en coördineerde jets om bommen van 500 pond af te werpen op mensen die hij ‘Terry Taliban’ noemde.’
Libië :
‘Hier afgebeeld is wat Libië werd omgevormd na 6 maanden NAVO-bombardementen die duizenden terroristen hielpen die door Groot-Brittannië werden gesteund. De Britse regering speelde een integrale rol om ervoor te zorgen dat het meest ontwikkelde land in Afrika, volgens de Human Development Index van de VN, werd verpletterd.’
In The Guardian meende Jonathan Freedland dat de koningin ‘scrupuleuze neutraliteit gemakkelijk deed lijken’ met ‘verdwijnend weinig inmenging van de vorst in de politiek’. John Pilger maakte een onzin van deze beweringen:
‘De duistere macht van het koningschap. In 1971 werden de Chagos Islanders door de Britten verdreven om plaats te maken voor een Amerikaanse basis. Dit werd mogelijk gemaakt door een vergadering van de Privy Councilors van de Koningin (adviseurs) en persoonlijk goedgekeurd door de Koningin. Met dezelfde macht viel Blair in 2003 Irak binnen.’
In 2014 meldde Freedland’s eigen krant :
‘De dag nadat prins Charles traditionele gewaden aantrok en zich bij de Saoedische prinsen voegde in een zwaarddans in Riyad, kondigde het grootste wapenbedrijf van Groot-Brittannië aan dat er eindelijk overeenstemming was bereikt over de verkoop van 72 Typhoon-jagers die aan het Golfkoninkrijk waren verkocht.’
The Guardian citeerde Andrew Smith, woordvoerder van de campagne tegen de wapenhandel:
‘Het is duidelijk dat prins Charles door de Britse regering en BAE Systems is gebruikt als wapenhandelaar.’
Volgens de Guardian heeft prins Andrew een vergelijkbare rol gespeeld.
U zult moeilijk worden gepusht om ‘mainstream’-vermeldingen te vinden van de bovengenoemde flagrante voorbeelden van de Britse geschiedenis onder het ‘bewind’ van Elizabeth II (late zeldzame uitzonderingen zijn hier en hier te vinden ).
In plaats daarvan is er een verzadigingsniveau van elegieën over het vermeende ‘spectrum’ van nationale nieuwsmedia over hoe zij en de koninklijke familie voor ‘stabiliteit’ hebben gezorgd, ‘dit land bij elkaar hebben gehouden – landen bij elkaar hebben gehouden’ (Nick Robinson, BBC Radio 4 Today , 9 september 2022), ‘de rots waarop het moderne Groot-Brittannië is gebouwd’ (premier Liz Truss ), ‘onwrikbare toewijding en toewijding’, enzovoort.
Mark Easton, BBC News Home Editor, noemde de koningin zelfs de ‘opperbevelhebber’ van het land, wiens ‘kalmerende aanwezigheid’ vaak nodig was tijdens ‘verbijsterende dagen’. Alsof hij Tolkien citeerde, voegde Easton eraan toe:
‘De nieuwe koning en de nieuwe premier, die beiden nog maar een paar dagen in hun rol zitten, moeten een manier vinden om een onrustig koninkrijk door moeilijke tijden te loodsen.’
Soms verviel de berichtgeving in de media in belachelijke rapsodieën over Moeder Natuur die rouwde om de dood van de koningin. De Daily Mail publiceerde zelfs foto’s van wolken in de lucht onder de kop :
‘Verbazingwekkend moment dat een wolk die op koningin Elizabeth lijkt, enkele uren na haar dood boven Engelse stad zweeft’
Een tweeter japed , postte een foto van een wazige langwerpige wolk en zei:
‘Ik zag net een wolk die eruitzag als een document dat pleit voor een republiek’
Andere berichten waren lyrisch over een dubbele regenboog boven Buckingham Palace ’terwijl menigten zich verzamelen om over Queen te rouwen’. Respectvol gekleed in het zwart zei Russell Brand, auteur van een boek met de titel ‘Revolution’, dat de regenbogen ‘vreemd genoeg’ waren verschenen. De hoofdverslaggever van The Daily Mirror vond het regenboogverhaal een tweet waardig .
Stel je voor hoe journalisten zouden reageren op zo’n bovennatuurlijke mawkishness over de staatshoofden in Noord-Korea, Rusland, China, Iran, Syrië of Venezuela. Er zou natuurlijk een tsunami van westerse minachting komen.
De extremistische combinatie van afgoderij en ideologie doordringt de ‘mainstream’, met afwijkende of zelfs open discussie, schijnbaar verboden. We worden allemaal geacht te zwelgen in verdriet of in ieder geval niets te zeggen dat als ‘ongepast’ kan worden beschouwd.
Zoals Cook schreef :
‘Het verzoek om stilte is geen politiek neutrale daad. Het is een eis dat we samenspannen in een corrupt systeem van vestigingsregels en hiërarchische privileges.
‘Het establishment heeft er alle belang bij om stilte en gehoorzaamheid af te dwingen totdat de aandacht van het publiek is verlegd naar andere zaken. Iedereen die zich hieraan houdt, laat de komende weken het terrein open voor het establishment om het respect van het publiek voor eliteprivileges te versterken en te verdiepen.’
Een niet-gewelddadige demonstrant, Symon Hill, meldde :
‘Pas toen ze Charles tot “Koning Charles III” verklaarden, riep ik: “Wie heeft hem gekozen?” Ik betwijfel of de meeste mensen in de menigte me zelfs maar hoorden. Twee of drie mensen in mijn buurt zeiden dat ik moest zwijgen. Ik heb ze niet beledigd of persoonlijk aangevallen, maar reageerde door te zeggen dat ons een staatshoofd werd opgelegd zonder onze toestemming.’
De politie pakte hem toen op:
‘Ik was verontwaardigd dat ze me wegleidden, maar was stomverbaasd toen ze me vertelden dat ze me arresteerden.’
Hill werd naar huis gereden in een politiebusje:
‘Uiteindelijk kreeg ik op weg naar huis te horen dat ik was gearresteerd op grond van de Police, Crime, Sentencing & Courts Act 2022 (de schandalige daad die eerder dit jaar werd aangenomen) voor acties die waarschijnlijk zouden leiden tot ‘intimidatie of angst’.’
Klimaatwetenschapper Bill McGuire gaf een essentieel perspectief:
‘Het tweede Elizabethaanse tijdperk was er een van ongebreideld, vrijemarktkapitalisme en de verkrachting van onze planeet. In de volgende eeuwen zullen wij, onze kinderen en degenen die volgen, de wervelwind van een catastrofale klimaatinstorting zien oogsten.’
Hij linkte naar een verontrustend nieuwsbericht – het rapport dat naar pagina 25 in de Guardian is verwezen, hierboven genoemd – over een wetenschappelijk onderzoek dat aantoont dat de wereld op de rand staat van vijf ‘rampzalige’ klimaatomslagpunten:
‘Reuzenijskappen, oceaanstromingen en permafrostgebieden zijn misschien al voorbij het punt van onomkeerbare verandering.’
Een van de onderzoekers van het onderzoek, professor Johan Rockström, directeur van het Potsdam Institute for Climate Impact Research, waarschuwde dat de aarde:
‘op koers om meerdere gevaarlijke kantelpunten te passeren die rampzalig zullen zijn voor mensen over de hele wereld. Om leefbare omstandigheden op aarde te behouden en stabiele samenlevingen mogelijk te maken, moeten we er alles aan doen om te voorkomen dat er kantelpunten worden overschreden.’
In een recent artikel beschreef John Pilger hoe hij ooit Leni Riefenstahl ontmoette, een van Hitlers belangrijkste propagandisten ‘wiens epische films de nazi’s verheerlijkten’. Pilger schreef:
‘Ze vertelde me dat de ‘patriottische boodschappen’ van haar films niet afhankelijk waren van ‘orders van bovenaf’, maar van wat ze de ‘onderdanige leegte’ van het Duitse publiek noemde.
‘Deed dat ook met de liberale, ontwikkelde bourgeoisie? Ik vroeg. ‘Ja, vooral zij’, zei ze.
‘Daar denk ik aan als ik om me heen kijk naar de propaganda die de westerse samenlevingen nu verslindt.’
Je hoeft alleen maar het gestoorde niveau van royalistische propaganda te observeren, en het ernstige gebrek aan rationele analyse van de huidige maatschappelijke crises, om dit met eigen ogen te zien.
