Ophef in België over schoolreisje eerst naar nazi museum dan direct door naar een moskee

Oikofobie vernietigt onze beschaving en waarom Dries Van Langenhove een punt heeft

Diksmuidse leerlingen gaan op dezelfde dag op uitstap naar het Fort van Breendonk én naar de Moskee. Kinderen eerst opzadelen met een flinke dosis zelfhaat en ze nadien meteen voorstellen aan onze vervanger, die ons zal verlossen van de zelfhaat door ons te verlossen van onszelf.

Er is ophef en verontwaardiging over deze tweet van Dries Van Langenhove:

Diksmuidse leerlingen gaan op dezelfde dag op uitstap naar het Fort van Breendonk én naar de Moskee. Kinderen eerst opzadelen met een flinke dosis zelfhaat en ze nadien meteen voorstellen aan onze vervanger, die ons zal verlossen van de zelfhaat door ons te verlossen van onszelf.

— Dries Van Langenhove (@DVanLangenhove) November 19, 2019

Moskeebezoek

De kritiek op zo’n moskeebezoek spreekt voor zich: schoolkinderen worden in de moskee vaak aangeleerd hoe ze al knielend tot Allah moeten bidden, en bovendien worden ze door de imam en/of leerkracht vergiftigd met allerhande islamitische leugens, zoals ‘islam is vrede’. In ons onderwijs worden kinderen geïslamiseerd en tot dhimmi’s  gedegradeerd.

Joël De Ceulaer, zogezegd voorstander van een zo breed mogelijk debat, reageerde:

Ik zie in uw tweets maar één logica: die van de haat. Geen 'zelfhaat', natuurlijk. Maar 'andershaat'.

— Joël De Ceulaer (@jdceulaer) November 21, 2019

Dat is allicht gemakkelijk scoren bij de eigen achterban, maar vernietigend voor een open debat. Van Langenhove heeft echter verduidelijkt wat hij bedoelt, onder meer met deze tweet:

Schoolbezoeken moeten dienen om leerlingen zo objectief mogelijk kennis bij te brengen. Niet om leerlingen – desnoods met halve waarheden of zelfs flagrante leugens – “antilichamen te laten kweken tegen nationalisme”.

— Dries Van Langenhove (@DVanLangenhove) November 21, 2019

Misbruik

Helaas komen er inderdaad verhalen naar buiten waaruit blijkt dat een bezoek aan het Fort van Breendonk wordt misbruikt om het nationalisme en het Vlaams Belang of andere ‘populistische’ partijen of politici te brandmerken. Zo legde een Breendonk-gids een verband met de Amerikaanse president Donald Trump. De reactie daarop van een Vlaamse journalist, Dominique Soenens genaamd, sprak boekdelen: ‘En waarom mag die parallel niet gelegd worden?’ Zeker sinds de brandstichting in Bilzen zijn alle remmen weer los en worden VB’ers en andere mensen die anti-immigratie en anti-islam zijn volop gebrandmerkt als ‘fascisten’ en ‘nazi’s’.

De reactie van een Vlaamse journalist op deze tweet: quod erat demonstrandum. 👇🏻 pic.twitter.com/CZP4UcnQdG

— Sam van Rooy (@SamvanRooy1) November 21, 2019

Regelmatig ook krijgen wij van leerlingen of hun ouders te horen dat een leraar het Vlaams Belang belachelijk maakt dan wel brandmerkt als racistisch of fascistisch. Ik merk en hoor dat ook zelf wanneer ik in scholen ga spreken of debatteren. Filosoof Yves Petry wijst er in een goed opiniestuk in De Standaard  op wat een historische onzin en zwaktebod dit is.

Proportionaliteit

Maar de crux is niet alleen wat er precies tijdens zo’n (school)bezoek en lessen ter zake aan kinderen wordt verteld. Ook de proportionaliteit is van fundamenteel belang: worden er ook voldoende schoolbezoeken gebracht aan instituten, monumenten en musea waarbij de pracht en praal — wat mij betreft de superioriteit — van onze beschaving, met al zijn vrijheden en zijn wetenschappelijke, politiek-democratische en artistieke vooruitgang en fantastische verwezenlijkingen, wordt benadrukt? Staat met andere woorden het terecht aanhalen en bekritiseren van gitzwarte bladzijden in verhouding tot andere, bewonderens- en lovenswaardige episodes en facetten van onze geschiedenis en beschaving? En ook nog: staat het benadrukken van onze eigen gitzwarte bladzijden in verhouding tot het aanhalen van de gitzwarte bladzijden van andere beschavingen en volkeren (de Ander)?

Volgens mij niet: zowel het onderwijs als de mainstream media bieden geen goed evenwicht tussen enerzijds onze zwarte pagina’s en anderzijds onze geweldige verwezenlijkingen én de zwarte pagina’s van de Ander. En dat leidt inderdaad tot zelfhaat of ‘oikofobie’. Vraag maar eens aan honderd mensen in West-Europa wie slaven heeft verhandeld en dus de Ander bijzonder slecht heeft behandeld of nog behandelt. Veruit de meesten zullen alleen  antwoorden: ‘Wij blanken/westerlingen.’ Of leg hen de term ‘kolonialisme’ voor, en ze zullen onmiddellijk alleen  de hand in eigen  boezem steken en zeggen hoe slecht wij  wel zijn/waren.

Tot op het masochistische af

Zo staan het Arabisch racisme en kolonialisme en de Arabische slavenhandel niet in ons mainstream westers woordenboek. En dat het Westen, in tegenstelling tot de Arabieren en bijvoorbeeld ook de Turken, er alles aan doet — tot op het masochistische af — om uit deze gitzwarte pagina’s lessen te trekken door ze zwaar en uitgebreid te bekritiseren, sterk af te keuren en allerhande wetten, verdragen en (mensenrechten)verklaringen in het leven te roepen, is een analyse die je zelden of nooit zult horen. Dat zou immers tot de politiek zeer incorrecte conclusie leiden dat onze beschaving superieur is, en dat gaat lijnrecht in tegen de politiek correcte oikofobie en wat de Franse filosoof Pascal Bruckner ‘het westerse masochisme’ noemt.

Bruckner: ‘We zijn ons zelfs te veel bewust van de wonden die het kolonialisme en de slavernij hebben geslagen. Wij gaan ervan uit dat de hele wereld ons haat en dat wij dat verdiend hebben. Bovendien klinkt de oproep om berouw te tonen over het kolonialisme altijd maar aan één kant. Waarom hoeven de nazaten van de Moren zich niet te verontschuldigen voor de bezetting van Spanje die vijf eeuwen heeft geduurd? Waarom vraagt niemand de Turken rekenschap af te leggen voor hun bezetting van het Midden-Oosten? Met de slavernij is iets soortgelijks aan de hand. Je hoort er nooit iets over, maar de Arabieren hebben meer Afrikanen gedeporteerd dan de Europeanen en ze gingen er langer mee door: de slavenhandel werd in Jemen en in Saoedi-Arabië in 1962 en in Mauritanië in 1980 illegaal verklaard. Maar voor ons is de slavernij een witte misdaad en wij laten ons dat maar al te graag inpeperen.’

De tirannie van het berouw

De vele hysterische reacties op Van Langenhoves tweet van politiek correcte, virtue signallende hyena’s —  van (klachten bij) Unia en bekende journalisten tot politici en opgevoerde ‘experts’ — evenals het totaal gebrek aan een open en eerlijk debat daarover, komen voort uit wat de Franse filosoof Pascal Bruckner in zijn gelijknamige boek ‘de tirannie van het berouw’ noemt. Hij stelt dat ‘niets meer westers is dan haat jegens het Westen’ en dat ‘alle moderne gedachten worden herleid tot haast mechanische zelfbeschuldigingen van het Westen door het benadrukken van zijn hypocrisie, geweld en slechtheid’. Zeker de West-Europeaan ziet zichzelf als ‘de zieke man op de planeet’, die de oorzaak is van elk probleem in de wereld. Waar hij ook kwam, zo luidt het politiek correcte dogma, heeft de blanke westerling alleen maar voor vernieling en ellende heeft gezorgd.

Boetedoening

Hoewel Europa zijn demonen — zoals slavernij en fascisme — ‘min of meer heeft overwonnen’, aldus Bruckner, kiest het ervoor om te blijven stilstaan bij de slechtste feiten. Het gewelddadige en totalitaire verleden is bevroren in de tijd, als een last die de Europeanen nooit lijken te zullen kunnen of willen loslaten, als een erfzonde. Die centrale idee van het christendom, de erfzonde, schuldbesef en de plicht tot boetedoening, is volgens Bruckner de oorzaak: ‘Het [Westen] draagt alle zonden van de mensheid waardoor andere beschavingen van hun schuld worden verlost. De plicht om door het stof te gaan, dwingt ons om steeds weer te zwijgen over de misdaden van anderen. Daardoor zijn we gaan denken dat alleen blanken in slaven hebben gehandeld en zijn sommigen zelfs in staat om de jihadisten die ons vermoorden gelijk te geven.’

Zelfhaat is ziekte van een samenleving

Bruckner stelt dat het onterecht is dat Europeanen worden geboren met een stigma van moreel falen, want: ‘Het is absoluut zo dat Europa monsters heeft gebaard, maar tegelijkertijd heeft het theorieën gecreëerd die het mogelijk hebben gemaakt om deze monsters te begrijpen en te vernietigen.’ De filosoof concludeert: onze ‘kritische geest is inderdaad onmisbaar voor een democratie. Maar soms ontaardt het in zelfkastijding. Zelfhaat is de ziekte van een samenleving die zichzelf onderwerpt aan twijfel en zelfonderzoek. En daar moeten we ons tegen verzetten.’

Dat er overigens van islamitische zijde geen berouw of zelfkritiek wordt getoond, is evident: imperialisme en kolonialisme zitten in het DNA van de islam, en moslims zijn daar doorgaans trots op. Het Westen heeft eigenlijk veel te weinig van wat de islam veel te veel heeft: trots en eergevoel. Wanneer onze oikofobe samenleving massaal migranten binnenhaalt met een mentaliteit die daar precies tegengesteld aan is, voortkomend uit een cultuur waarin trots op de (gewelddadige) veroveringen mainstream is, is onze zelfvernietiging het resultaat.

En zolang de oikofoben ergens nog één Hitlergroet brengende neonazi kunnen vinden — desnoods vinden ze hem zelf uit — zullen ze daarover veel meer verontwaardiging en ophef creëren dan over honderd moslimfundamentalisten. Aldus zal ‘de tirannie van het berouw’ ons verder vernietigen.