Indignatie redactie 
Deze keer gaat het over publieke uitspraken van de premier van Malaysië, die zegt geen bewijs te hebben gezien dat ‘de Russen‘ dat vliegtuig hebben neergehaald. Onze eigen premier viel zijn collega daarop aan, en ook de woordvoeders van ‘platforms‘, ‘stichtingen‘ en ‘overlegorganen‘ die een deel van de nabestaanden vertegenwoordigen roeren zich. De Telegraaf noemt het neerhalen van dat toestel een ‘moordaanslag‘.
Objectief zegt de premier van Maleisië niets dat onjuist is. En een deel van de ergernis bij Maleisië kan worden herleid tot de wijze waarop is omgesprongen met de ‘zwarte dozen‘ van het Maleisische toestel. Diplomaten van Maleisië wisten die los te peuteren van de ‘rebellen‘ in Oost-Oekraïne, maar nadat ze die ‘zwarte dozen‘ aan het JIT hadden overhandigd, verdwenen ze naar Engeland, en zagen ze die tastbare bewijzen nooit meer terug. Dat zou niet op bezwaren hebben gestuit als Maleisië het volste vertrouwen had gehad in haar ‘partners‘ in dit onderzoek. Maar die ‘partners‘ hielden Maleisië van meet af op afstand, terwijl Oekraïne en Nederland, en Australië als onderdeel van de ‘Five Eyes‘, belang hadden bij de uitkomst. In het bijzonder als die raket van Oekraïne was, of was geweest. Maar daarnaast wilden Oekraïne en Nederland kostte wat kost voorkomen dat de vraag werd gesteld hoe het kon dat burgerluchtvaart over dat oorlogsgebied mogelijk bleef, terwijl die landen wisten dat er wapensystemen actief waren die doelen op grote hoogte konden bereiken.
Maleisië werd later wel opgenomen als semi-volwaardig lid van de groep landen, maar zeker nadat in Maleisië het 1MDB-schandaal aan het licht kwam was er die stank van omkoping die de regering in dat land de kop kostte. Daarbij werd vrij openlijk gespeculeerd over de achterliggende motivatie van de partijen die stevig hadden ‘geïnvesteerd‘ in de Maleisische politiek, net op een moment dat twee vliegtuigen van luchtvaartmaatschappij Malaysia Airlines verongelukten, met in beide gevallen intens ‘geïnteresseerde‘ westerse partijen die het onderzoek naar zich toe trokken.
De zittende premier is het alleen al daarom vergeven dat hij niet valt voor ‘mooie verhalen‘, maar spijkerharde bewijzen wil zien. En die stoppen vooralsnog bij wat de brokstukken ons kunnen vertellen. Waar Maleisië opmerkt dat hun eigen onderzoekers geen toegang hebben tot het bewijs, in de vorm van de ‘zwarte dozen‘, past een uitleg. Dito waar de Russen zeggen dat de ‘paper trail‘ hen vertelt dat het serienummer van de raket uitwijst dat het een wapensysteem betreft dat is geleverd aan Oekraïne. Dat kan waar zijn, of onwaar, maar serieus bewijs over wie die raket heeft afgevuurd, wie de eigenaar was, en met welk oogmerk die raket werd afgevuurd, is nog altijd niet voorhanden. Dat is tragisch, en onverdragelijk voor de nabestaanden, en tenenkrommend voor al diegenen die investeren in het veiliger maken van de burgerluchtvaart. Maar geen antwoord is nog altijd beter dan een sprookje.
Die ramp een ‘moordaanslag‘ noemen, waar het al helemaal niet vaststaat of dat vliegtuig ook het doelwit was, op basis van speculatie over de daders, ‘aangewezen‘ op basis van ‘kruimels‘ die werden achtergelaten, én gevonden door ‘belanghebbende partijen‘, met inbegrip van het met de NAVO en Britse Geheime Diensten getrouwde ‘Bellingcat‘, is een journalist onwaardig. Zoals ik hier al eerder heb geconstateerd leven we in een tijd waarin iemand niet langer onschuldig is tot het tegendeel bewezen is. Dat geldt niet slechts in dit dossier, maar over de hele linie. Dat is een zéér serieus probleem!
Dat overheden bepaalde ‘belangen‘ laten prevaleren boven waarheidsvinding, is geen nieuws. Dat slachtoffers en nabestaanden, die snakken naar ‘closure‘, bereid zijn het eerste het beste complot in de armen te vliegen dat hen ‘antwoorden‘ geeft, en iemand die ze kunnen schoppen, en daarna niet willen horen dat ze wellicht de verkeerde hebben gelyncht, is ook helder. Maar de rest van de mensheid heeft geen excuus als ze vallen voor de ‘professioneel vormgegeven‘ presentatie die naast solide bewijzen op cruciale punten teveel aannames bevat, terwijl bewijsmateriaal dat er moet zijn, ontbreekt, en ontlastende bewijzen zouden zijn genegeerd.
Of dat 1MDB schandaal in dit verband eigenlijk een ongelukkige samenloop van omstandigheden was toen het in 2015 naar buiten kwam, met obscure donaties uit Saoedi Arabië en betrokkenheid van een grote Amerikaanse ‘zakenbank‘, of dat het écht stinkt omdat er verbanden zijn met de gruwelijke gebeurtenissen die van Malaysia Airlines een ‘merknaam‘ maakten waar niemand nog iets mee te maken wilde hebben, waardoor 20.000 mensen hun baan verloren in 2015, een jaar na die twee mysterieuze vliegrampen, kan ik u ook niet vertellen. Maar het hele plaatje is er wel een om in te lijsten.
Was het nodig dat Mahathir Mohamad, op bezoek in Japan, de ‘Japanese Foreign Correspondents Club‘ deelgenoot maakte van zijn bedenkingen tegen het onderzoek zoals ons land het heeft ingekleed? De indruk die ik krijg is dat de Maleisische premier hoopt op interesse van journalisten die niet ‘embedded‘ zijn. Zijn terugkeer als premier dreef op de onvrede in het land die volgde op die beide rampen, en het omkoopschandaal. Het was niet alleen voor Nederland een ‘Nationaal Trauma‘, al lijken sommigen dat niet helemaal te beseffen. Daarmee is niet gezegd dat het oplossen van die mysteries een ‘kritische succesfactor‘ is voor zijn politieke macht, maar de man heeft al veel geïnvesteerd in die traumatische gebeurtenissen voor zijn land. Als Piet Ploeg van ‘de Stichting‘ met een wegwerpgebaar, via een verwijt aan het adres van Baudet, meent Mahathir Mohamad weg te mogen zetten als een ‘betweter‘ die er ‘geen verstand van heeft‘, zoals het in dat Telegraafartikel wordt weergegeven, dan maak je geen vrienden. En dat lijkt hier de opzet. Maar waar is iedereen die zo fel van leer trekt bang voor?
