Oproep Chileense studenten tegen militaire repressie van het sociale protest
Indignatie redactie
4 min. lezen
Als reactie op de brutale repressie van het sociaal protest in Chili door leger en politie lanceert een groep universiteitsstudenten een oproep aan president Piñera. Daarmee veroordelen zij de repressie en sluiten zich aan bij de demonstraties. “Dit is het resultaat van de structurele ongelijkheid die we hebben geërfd van de militaire dictatuur”.
De cyclus van protest die wij doormaken in Chili
De doctrine van individuele vrijheid, sociale fragmentering en meritocratische competentie werd de rechtvaardiging van het botweg weigeren van fundamentele sociale rechten. Zij zijn het die ons wijsmaakten dat persoonlijke inspanning genoeg was.
Het voorgewende succes van dit model zakt echter in elkaar wanneer we kijken naar de aanhoudende ongelijkheden van inkomen, gezondheid, onderwijs, pensioenen, rechtspraak, onbestaande sociale rechten, de ontkenning van het volk der Mapuche3, de stigmatisering van migranten, de vernietiging van onze natuurlijke grondstoffen en de fragmentering van onze steden. Tientallen jaren al ondergaan wij de criminalisering van collectieve samenlevingen, van de jeugd, van sociale diversiteit en van sociaal protest.
Het Observatorium voor Sociale Participatie en het Territorium van de faculteit sociale wetenschappen van de Universidad de Playa Ancha in Valparaiso legt volgende verklaring af:
- Wij verwerpen volledig de ‘oorlogsverklaring’ van president Sebastian Piñera van 20 oktober 2019. Zijn verklaring is zowel onverantwoordelijk als gevaarlijk, omdat ze er naar streeft de maatschappij als ‘de vijand binnenin’ te brandmerken en zo de repressie te rechtvaardigen.
- Wij steunen de gemeenschappelijke demonstraties, die een wettige manier zijn om de diepe ongelijkheden van ons land aan te klagen.
- Wij eisen de onmiddellijke demilitarisering van onze territoria en een klaar antwoord op onze sociale eisen.
Wij geloven dat een meer egalitaire maatschappij en een ware democratie alleen kan gebouwd zijn op de sociale gemeenschap. De legitimiteit van de verkiezingen wordt in vraag gesteld door een maatschappij die directe participatie eist, evenals fundamentele sociale rechten en een waardig leven.
Terwijl wij geweld en berovingen verwerpen, gaan we deze begrijpelijke opstand niet criminaliseren. Wij geloven dat dit een unieke gelegenheid is voor een krachtige maatschappij die waardigheid opeist. Wij geloven dat deze demonstraties een dijkbreuk zijn die de funderingen zal leggen voor de opbouw van onze maatschappij vanuit onze territoria.
Namens het Observatorio de Participación Social y Territorio , Facultad de Ciencias Sociales, Universidad de Playa Ancha
Felip Gascón i Martin, Elizabeth Zenteno Torres, Pablo Saravia, Tomás Koch, Patricia Muñoz, Macarena Trujillo, Kimberly Sepúlveda, Julio Ahumaa, Nelson Carroza, Boris González, Luis Costa, Débora Vega, Maribel Ramos, Javiera Pavez
1 Het ‘territorio’ is in Chili en Latijns-Amerika een politiek-maatschappelijk concept. Het refereert naar de ‘plaats’ die gewone mensen opeisen in de maatschappelijke beslissingsstructuren, de ‘plaats’ om vrij samen te komen en te betogen en naar de strijd van de inheemse volkeren voor hun eigen gronden.
2 De Chicago Boys verwijst naar de Chileense economen die na de militaire staatsgreep van 11 september 1973 de theorieën toepasten van de VS-econoom Milton Friedman. Zij waren allen opgeleid in de University of Chicago. Friedman wordt algemeen beschouwd als de geestelijke vader van het neoliberalisme. Chili was in 1973 het eerste land ter wereld waar zijn theorieën werden toegepast.
3 De Mapuche zijn een van de oorspronkelijke volkeren van Latijns-Amerika voor de Spaanse en Portugese kolonisering. Zij leven in het uiterste zuiden van Chili en Argentinië. In Chili maken zij 9 procent uit van de bevolking. Zij komen voortdurend in conflict met grote mijn- en bosbouwbedrijven, die hun gronden inpalmen, water en lucht vervuilen. Hun protesten worden door de Chileense overheid zwaar onderdrukt. Tientallen leiders en activisten werden de voorbije jaren vermoord. Hun pogingen om land te bezetten worden door de regering als ‘terrorisme’ vervolgd.
is het resultaat van de structurele ongelijkheid die we hebben geërfd van de militaire dictatuur.
De ‘democratische’ regeringen die er op volgden hebben dit systeem geconsolideerd, ten gevolge 1van hun onwil om het onrecht en de ongelijkheid aan te pakken, die diepgeworteld zit in de ‘Chicago boys’2, de autoritaire regering en hun ‘shock doctrine’. Dit neoliberaal model wordt door bepaalde politieke actoren weergegeven als een succes van modernisering en vooruitgang. Het is echter net het omgekeerd. Dit is het resultaat van een discriminerend sociaal pact. Een illegitieme grondwet heeft dat pact later verzegeld.
