Oranje in dubieuze zaken: de banden van het koningshuis met het bedrijfsleven
Indignatie redactie
20 min. lezen
Oranje en het bedrijfsleven: ze zijn innig verweven. Door de eeuwen heen participeerde het koninklijk huis in tal van ondernemingen, te beginnen bij de inhalige koopmankoning Willem I. Omkoping, uitbuiting en geheimhouding: een kijkje in de handel en wandel van onze monarchie.
Willim I was stichter en hoofdaandeelhouder van de Nederlandsche Handelsmaatschappij (nu ABN AMRO). Opium werd gemaakt op Java, met een koninklijk monopolie.
Koning Willem II was biseksueel en werd afgeperst om zijn relaties met mannen. Ene Adam Boers werd erom verbannen naar Suriname. Bij vrouwen verwekte Willem II bastaards, die natuurlijk geheim moesten blijven. Hun achternaam werd vaak Der Nederlanden of Nederlander.
Willem II probeerde ook nog een staatsgreep in Frankrijk te plegen.
Ook koning WIllem III (koning Gorilla) had nogal een libido, veel van zijn nakomelingen werden naar de veenkolonieën gestuurd. De uitspattingen van Prins Hendrik, echtegenoot van Koningin Wilhelmina mogen bekend worden verondersteld.
Met Prins Bernhard ging het al direct mis. Hij begon zijn carrière als prins-gemaal in 1937 met een daverend auto-ongeluk, met als grootste slachtoffer zijn passagier, hofjager Willem Spek, met wie het slecht afliep.
De prins verhandelde achtergelaten Duitse vliegtuigen. Hij deed grote uitgaven op zijn reizen, de rekeningen betaalde hij vervolgens niet of stuurde ze door naar de ambassade. Naast vliegtuigen deed hij ook in partijen wapens en ontdook strenge valuta-regels bij het wisselen, natuurlijk om er zelf flink beter van te worden. En hij liet zich ruim steekpenningen betalen door vliegtuigbouwers.
Bovendien was Bernard betrokken bij een buitengewoon schimmige transactie met een schilderij van Correggio. Het leek eigenlijk wel of hij handelde in gestolen oorlogskunst.
Het is een maar een greep uit de vele tientallen affaires en affairettes die de Oranjes door de eeuwen heen hebben achtervolgd.
Zo’n koningshuis kost wat, maar het levert de burger wel een onuitputtelijke stroom nare en smakelijke verhalen op.
Hij is het gezicht van Oranje in Zaken. Al in zijn studententijd startte hij een koeriersbedrijf en na zijn afstuderen werd hij internetondernemer. Een vorstelijk gesprek over hoe heerlijk het moet zijn om een keer op je snufferd te gaan.
“Een Dutch Prince, bij ons? Daar weet ik helemaal niets van.” De voorlichter van Goldman Sachs is in de leer geweest bij de Rijksvoorlichtingsdienst. Hij houdt zich van den domme, terwijl toch menigeen weet dat bij Goldman Sachs prins Johan Friso werkt. Als associate op de afdeling investment banking. “Ik kan u niet helpen. Van Buren, Von Amsberg, Van Oranje: ik kan geen prins vinden, laat staan dat ik kan vertellen op welke afdeling hij werkt.”
Dichtklappen
De beroemde bank is niet het enige bedrijf dat als een oester dichtklapt zodra je naar een van zijn koninklijke werknemers vraagt. Bij de Gemeentebelastingen Amsterdam werkt prinses Annette, bij ABN Amro loopt Pieter-Christiaan stage. De woordvoerders weten niet hoe snel ze moeten doorverwijzen naar de RVD. Bij Albert Heijn en Schiphol zijn ze over de werkzaamheden van respectievelijk prinses Marilène en prins Maurits iets mededeelzamer, maar wat hun functies precies inhouden, nee, dat weten ze wonderlijk genoeg zelf niet. Die taakomschrijving ligt in de kluis van de RVD.
Oranje-watcher Fred Lammers glimlacht. Dergelijke reacties kun je verwachten, vindt hij. “Al die bedrijven zijn doodsbenauwd dat ze bij een trouwerij of ander Oranjefeest niet op de eerste rij mogen zitten.” Hun handremhouding staat in schril contrast met vroeger. Toen koketteerden ondernemingen openlijk met Oranjebemoeienis.
Ook het Koninklijk Huis zelf gaf jarenlang zonder schroom blijk van zijn zakelijke bedrijvigheid, die over het algemeen zeer positief werd gewaardeerd. Maar onder Willem III komt er een einde aan die openheid. Wat de leden van de Oranjefamilie privé en zakelijk allemaal uitspookten, werd nauwkeurig toegedekt. Beatrix heeft dat afschermen, blinderen en verdonkeremanen zelfs tot kunst verheven, vindt Lammers. “Zij vindt dat het Koninklijk Huis iets mystieks en onaantastbaars moet houden.”
Volksvlijt
Zo’n houding past niet langer bij deze tijd. Dat vinden ook haar jongens en neefjes. Die trouwen als het ware met de dochters van de buren en werken bij het bedrijf op de hoek, en dat haalt natuurlijk alle glamour van onze monarchie. Maar onze prinsen kunnen toch ook onmogelijk allemaal op het spaarbankboekje van de koningin leven. Alleen Beatrix en haar man, prinses Juliana en prins Bernhard sr. en kroonprins Willem-Alexander krijgen een staatsinkomen. De rest moet het handje ophouden.
Bij moeder en tante Trix. En dat voelt niet lekker. Zie de carrièredrift van prins Constantijn, prins Johan Friso en prins Bernhard jr. “Ze hebben allemaal iets van prins Bernhard sr.,” zegt Lammers. “Dat was ook zo’n streber. Ik denk dan ook dat het bewijsdrang is. Kom jongens, we laten zien dat we het op eigen kracht ook kunnen. We hebben dat geld van anderen niet nodig.”
Waarom Oranje zo geheimzinnig over zijn businessbesognes blijft doen, is onduidelijk. Het is toch evident dat het Koninklijk Huis een dikke vinger in het Nederlandse bedrijfsleven heeft. Shell, Unilever, Philips, Fokker, Hoogovens, KLM, Sphinx, ABN Amro, De Schelde, de Twentse textielindustrie: aan alle kleeft een Oranje-etiket. Waar komen al die ex-vriendinnetjes van Willem-Alexander terecht? Lammers: “Máxima wordt zomaar overgeplaatst van een bank in New York naar Brussel. Denk je nou echt dat zij dat puur aan haar kwaliteiten te danken heeft?”
Ons Koninklijk Huis beschikt over miljarden. De basis daarvan is gelegd door Willem I, de eerste Oranje die het predikaat Koning mocht dragen. De koopmankoning is zijn veelzeggende bijnaam. Hij handelde niet voor ’s lands schatkist, maar voor eigen gewin. Collega-monarchen spraken er schande van. Een koning die in zaken ging, mon dieu. Maar dat afkeurende gemompel kon de grootste inhaler uit de Oranjegeschiedenis geen snars schelen. Hij moest wel de boer op, vond hij. Geld ontbrak namelijk in de familie. Representatieve buitens waren er door oorlogen en plunderingen nog nauwelijks. Maar dat zou spoedig veranderen.
Willem I was een behoorlijk zakelijk boefje. Hij startte tal van winstgevende ondernemingen, waaronder de Nederlandsche Bank (1814), het Fonds voor de Nationale Nijverheid (1821) en in 1822 de Zuid-Nederlandse Algemene Maatschappij ter Bevordering van de Volksvlijt (Société Générale). Alle bedoeld om kredieten te verstrekken aan nieuwe bedrijven en industrieën. De Société wierp zich bijvoorbeeld op als de mecenas van de stoom- en scheepsmachinebouwer Cockerill, tevens de oprichter van de eerste hoogovens met cokesverbranding.
Er kwam een afbeelding van Cockerill en de koning in omloop met als onderschrift: ‘Ga onbevreesd door met Uw grote ondernemingen en besef dat de Koning der Nederlanden altijd geld beschikbaar heeft ten gunste van de industrie’. Mooie woorden als je weet dat Willem I bijna de helft van de 60.000 aandelen à 500 gulden van de Société in handen had. Kassa.
Max Havelaar
Bleek een initiatief minder omzetgevoelig, dan wentelde Willem de verliezen af op een wirwar van duistere fondsen en vennootschappen. En het merendeel van zijn initiatieven mislukte. Dat heeft de overheid geweten. Terwijl zijn kluis voller werd, raakte de staatskas door zijn zakelijke avonturen alsmaar leger. In 1840 werd het vermogen van Willem I geschat op dertig miljoen gulden.
Zijn grootste kaskraker was de oprichting van de Nederlandsche Handel-Maatschappij (NHM).
Met die bank wilde hij de nationale handel bevorderen die sinds de Franse bezetting (1795-1813) min of meer had stilgelegen. Zo fungeerde de NHM onder meer als financierings- en participatiemaatschappij voor de industrie, met name de Twentse textielnijverheid. Maar de voornaamste NHM-melkkoe en de basis van de materiële welstand van de huidige Oranjedynastie graasde op de rijke bodemschatten van Nederlands-Indië.
De bank had namelijk het alleenrecht op de oogsten op Java, en het vervoer van alle handelsgewassen. Zo’n beetje alle kinine, peper en kapok ter wereld kwam er vandaan. Plus een groot deel van de gewonnen rubber, thee, tin, suiker, koffie en olie. Dag vrije handel, reageerden boze particuliere kooplieden. De initialen van NHM stonden synoniem voor Niemand Handelt Meer en onbehoorlijke winsten over de ruggen van duizenden onderdanen in Nederlands-Indië. Multatuli heeft daar nog een lezenswaardig boekje over geschreven: Max Havelaar, of de koffij-veilingen der Nederlandsche Handel-Maatschappij.
Bij elkaar haalde de NHM tot 1870 zo’n 823 miljoen op in de Oost. Met dank aan het Cultuurstelsel, dat boeren verplichtte bij wijze van belasting handelsgewassen op hun allerbeste grond te telen. En in die bank bleef Oranjekapitaal. Ook nadat de NHM in 1964 met de Twentsche Bank fuseerde tot de Algemene Bank Nederland (ABN), en aldus aan de basis kwam te staan van ABN Amro. Een bank ook waar prins Bernhard sr. vlak voor zijn huwelijk in 1936 drie maanden een eigen kantoor had. Opdat hij tijdens zijn inburgeringcursus een beetje aan het Nederlandse zakenleven kon snuffelen. En jawel, vandaag loopt wederom een prins aan dezelfde bank stage: Pieter-Christiaan.
De koopmankoning liet een aardig geldbuideltje na. Dolle tijden voor troonopvolger Willem II, zou je denken. Vooral omdat die een rijke vrouw had, de tsarendochter Anna Paulowna, die hem ieder jaar op zijn verjaardag een miljoentje cadeau gaf. Dat had hij ook hard nodig, want Willem II jaste er jaarlijks zes à zeven miljoen doorheen. Zo investeerde Willem II miljoenen aan het opknappen van zijn paleizen, het uitbreiden van zijn kunstverzamelingen en het onderhouden van zijn Securitate. Een leger verklikkers en verspieders naar Russisch voorbeeld. Had hij nodig, die geheime politie. Zijn leven lang bleef hij verwikkeld in schandalen en complotten, en dat maakt een mens gevoelig voor afpersing.
Zangeresje
Na de dood van Willem II schaarden de schuldeisers voor het Oranjehuis bijeen. Ruim vier miljoen moest zijn familie ophoesten. Ook was er vordering van tsaar Nicolaas I voor zijn wanhopige zus Anna Paulowna. Hij kwam wat extra huishoudgeld voor haar opeisen. En hij kreeg zijn deel. Betaald in Oude Meesters. Rembrandt, Rubens, Van Dijck, Tintoretto: ze hangen nog altijd in de Hermitage in St. Petersburg. De rest van de kunstverzameling van Willem II bestond uit vervalsingen en volstrekt waardeloze kitsch. Een groot kunstkenner bleek de vorst niet. Het bracht zijn familie bij de veiling danig aan het blozen.
Prins Hendrik, een broertje van Willem III, dichtte enkele financiële gaten. Hendrik legde veel belangstelling aan de dag voor de zeevaart en dan met name als daar stoom aan te pas kwam. Tegelijk beschikte hij over tal van zakelijke connecties in Rotterdam. Hoboken, Van Ommeren, Pincoffs, Van Stolk: Prins Hendrik ontving ze hartelijk in het Grand Hotel des Pays Bas aan de Boompjes. Zelf had hij een zeer aanzienlijk belang genomen in de scheepswerf De Schelde te Vlissingen en in de havenwerken en droogdokmaatschappij bij Batavia en de opsporing en winning van kostbare delfstoffen in Indië.
Zo was hij een van de vennoten in de Billiton maatschappij, een bedrijf dat bekend stond om de winning van tin in Indonesië en bauxiet uit Suriname en in 1970 zou opgaan in Shell, hetgeen het aantal koninklijke aandelen in dat concern nog verder opschroefde. En prins Hendrik had toch al aardig geboerd. Na zijn dood liet hij twintig miljoen na.
In vergelijking met zijn vader bleek Willem III op financieel gebied een bedachtzaam man. Hij was omringd door adviseurs die ervoor zorgden dat hij zijn geld goed besteedde en zijn dochter Wilhelmina in 1890 vijf miljoen kon nalaten. Nog altijd een schijntje van de 34 miljoen van Willem I. Maar ja, dan had hij wat minder vaak naast de koninklijke pot moeten piesen. Het onderhouden van al die buitenechtelijke vruchten rondom zijn jachtdomeinen kostte hem een aardige grijpstuiver.
Behalve voor boerinnetjes had hij vooral een voorkeur voor actrices en zangeressen. Voor een nachtegaal ging hij helemaal voor de bijl: Eleonore d’Ambre. Direct na de dood van zijn vrouw Sophie van Württemberg wilde hij met haar trouwen. Dat ging niet door. Wel bleef hij haar zien en installeerde hij haar in het fraaie landgoed Welgelegen bij Rijswijk, dat hij speciaal voor haar had gekocht. Op een dag bleek zijn mokkeltje daaruit verdwenen. Niet getreurd. Een tweede keus stond al in de startblokken: Emma van Waldeck-Pyrmont. Hij was 62, zij 20. En het werd zomer.
Charmeoffensief
Emma voelde het: onze monarchie stond er beroerd voor. Politiek gekrakeel in den lande, een ongeïnteresseerde koning, gemorrel van het volk. Tijd voor een charmeoffensief. Met haar roadshows avant la lettre bracht zij het Koninklijk Huis weer terug naar de burgers. “Zij heeft de monarchie gered,” meent Fred Lammers, “en de status en de kas van het Koninklijk Huis met veel gevoel voor public relations opgevijzeld.” Want het boterde weer tussen Nederland en het Koninklijk Huis als Emma handjesschuddend door het land trok. Overal waar zij kwam, versterkte zij de banden met het bedrijfsleven. Lammers: “Emma was onze eerste vorst die niet via haar adviseurs, maar rechtstreeks met industriëlen in contact kwam.”
De sponsors liepen hijgerig achter haar aan. Zolang ze maar naast haar aan tafel mochten zitten en daarbij een fotograaf aanwezig was. Kijk maar eens door de fotoboeken en prentjeskabinetten van grote bedrijven. Een snapshot met Emma ontbreekt niet. Net zo min als later een jachtfoto met prins Hendrik, de man van Koningin Wilhelmina. Want die zette de ‘roadshows’ voort. Zij wist niet beter. Al als klein meisje werd zij door Emma achter het poppenhuis vandaan gehaald om acte de présence te geven op een van de grand tours van mama.
Wilhelmina fungeert als het vleesgeworden symbool van de Hollandse krenterigheid. Een erfenis van haar moeder. Zuinigheid is ook niet meer uit de genen van de Oranjes verdwenen. Net zoals gevoel voor het aanboren van goudmijnen. In 1890 kreeg Wilhelmina van haar slimme financiële adviseurs een tip. Misschien moest zij eens wat beleggen in de Koninklijke Nederlandse Maatschappij tot Exploitatie van Petroleumbronnen in Nederlands-Indië, een onderneminkje opgericht door de Groninger boer Aeilco Jansz Zylker. Tussen 1893 en 1931 was de Zylkers oliemaatschappij goed voor ongekende dividenden.
Vanaf de fusie in 1907 tussen de Koninklijke en de Shell Transport and Trading Company ging het helemaal hosanna met de Oranje-miljoenen. Volgens Wim Klinkenberg beheert het Koninklijk Huis 5 procent van de Shell-aandelen, en daarmee heeft het een controlerend belang in de oliemaatschappij. Olie en Oranje, ons vorstenhuis heeft er een vettig randje door gekregen.
Wilhelmina bleef investeren. In Amerikaanse bedrijven, waaronder de Cullman Alabama Coal and Coke Company en het olie-imperium Exxon. Zij was kind aan huis bij alle grote ondernemingen in ons land.
Fokker
Lockheed. Alle zakelijke besognes van Oranje worden overschaduwd door dit omkoopschandaal uit 1976. Erger, het steekt direct weer de kop op zodra een Oranje in zaken gaat. Zoals vorig jaar nog, toen prins Bernhard jr. werd beschuldigd van fraude en valsheid in geschrifte. Als mededirecteur van zijn koeriersbedrijf Ritzen Koeriers dat hij had opgericht tijdens zijn studententijd. Tja, dat krijg je als Oranjemannen een koopmanshemd aantrekken.
Leden van het Koninklijk Huis moeten boven de partijen staan, heet het, en daarmee kunnen ze eigenlijk geen loopbaan kiezen in de politiek of het bedrijfsleven. Hoe dichter ze bij de troon staan, hoe geringer hun bewegingsvrijheid. Nu zat prins Bernhard letterlijk naast de troon van Koningin Juliana. Maar Nederland stond er na de Tweede Wereldoorlog beroerd voor. De nazi’s hadden ons land leeggeroofd en de inkomstenkraan uit Indonesië was dichtgedraaid.
Het Marshallplan bracht redding. De industrie werd weer opgebouwd, maar dan moesten er wel afzetgebieden komen. En wie kon er nou beter een wit voetje voor ons land halen dan ons Koninklijk Huis? Dus daar ging Bernhard. Uit Argentinië sleepte hij een order weg van 200 miljoen gulden voor Werkspoor. Want Evita Perron bleek wel gevoelig voor de charmes van de prins en enkele kleine bonuslettertjes in het contract. Nadien zouden nog talloze handelsmissies van de prins volgen. Andere koningshuizen volgden zijn voorbeeld. De goodwill ambassadeur uit Holland bleek een trendsetter. Bernhard bleek net zo’n goede koopman als Willem I.
Op initiatief van Bernhard werd in 1946 een adviesclub opgericht waar bekende industriëlen, kooplieden, bankiers en professoren economische ditjes en datjes bespraken. Ook zat hij in het bestuur van het Economisch Instituut in Rotterdam, was curator van de Economische Hogeschool en nam zitting in de Raad van Bestuur van Fokker, Hoogovens, de Jaarbeurs en KLM. Bekend is een foto waarop hij de Ceaucescu’s tijdens een bezoek aan Roemenië een minimodel Fokker overhandigt. Zo deed Bernhard dat, tijdens koninklijke bezoekjes. Prins en koopman waren bijna niet meer te scheiden.
En toen kwam Lockheed. Einde goodwill ambassadeur. Heel Nederland voelde zich in het gezicht geslagen. Prins Bernhard bleek een flinke som geld te hebben aangenomen in ruil voor bemiddelingspogingen bij de aanschaf van vliegtuigen door de Nederlandse staat. Waarom toch? Hij had toch alle schaapjes op het droge? Nou en of, en zijn allerduurste troetelbeestje woonde in Parijs. Mooier, dat liefje had een dochter van hem gekregen, en er doen verhalen de ronde over nog meer even stille als kostbare nakomelingen. Oranjekoningen en -prinsen: ze zullen het nooit leren.
Prins pils
Sinds Lockheed hangt er over de zakelijke bemoeienissen van Oranje een zwarte sluier. Oranjeparticipaties, aandelen en andere belangen: je komt ze niet te weten. Zelfs de prijs die op het hoofd van onze koningin staat, is onbekend. 5,4 miljard dollar, schat Forbes. Je kunt er in ieder geval leuke dingen mee doen. Net zoals haar moeder heeft zij geen zakeninstinct, zegt Lammers. Ook Claus heeft andere interesses. Wel beschikt zij over een bataljon adviseurs die alle Oranje-miljoenen goed voor haar beleggen, en is zij close met een aantal vermaarde businessbobo’s waaronder Martin Schröder van Martinair en Freddy Heineken.
Het bedje van Willem IV is dus gespreid. Gelukkig maar, want als Prins Pils is hij allesbehalve een intellectueel hoogvlieger gebleken. In een televisie-interview met Paul Witteman in 1997 zei hij zich te spiegelen aan koning Willem I en diens “koopmansgeest en inzet voor de voortvarendheid van Nederland.” Dat belooft wat. “Ik acht hem totaal niet zakelijk,” zegt Lammers. Dat watermanagement ook, lacht hij. Puur een ideetje van zijn vader om hem van zijn hoempapa imago af te helpen. “Hij inspecteert projecten in Cambodja, maar tijdens de wateroverlast in Groningen gaf hij niet thuis. Laat hem de taken van Bernhard sr. overnemen. In de houding staan bij herdenkingen van het verzet. Dat kan geen kwaad.”
Laat het serieuze werk maar aan zijn toekomstige vrouw Máxima over. Zij kan eventuele rare plannen van Willem IV tijdig smoren. Zoals zij al op memorabele wijze deed bij de huwelijksaankondiging: “Dat was een beetje dom.” En dom, dat lijkt het Argentijnse jetsetmeisje zeker niet.
Zij studeerde Economische Wetenschappen, had al vroeg studentenbaantjes bij vooraanstaande banken in Buenos Aires en kan bogen op een aardige carrière in de New Yorkse financiële wereld. Via representative bij de Hongkong Shanghai Banking Corporation werd zij uiteindelijk manager international sales voor Latijns-Amerika bij de Deutsche Bank. Als zodanig moest zij institutionele beleggers zien te interesseren voor obligatieregelingen.
MÁXIMA EN DE LEUGENS
De waarheid over inclusief bankieren
Wauw, klinkt dat niet geweldig…
Inclusief bankieren. Maar wat is het…
Prinses Máxima is een van de stemmen voor de VN om het te promoten sinds ze dit voor Micro Finance heeft gedaan.
Máxima kwam van de HSBC bank en Deutsche Bank. Beide banken stonden aan de wieg van de financiële crisis. Het zeer negatieve trackrecord van Deutsche Bank is er een op zich.
Deutsche Bank was de belangrijkste bijdrage aan de Tweede Wereldoorlog door de in de VS opgeleide Rothschild-familie, en levert nu lid van de raad van bestuur voor Shell en vele andere grote invloedrijke internationals. DB is rechtstreeks verbonden met de FED (co-onwership), BIS, Trilaterale commissie, is een belangrijke oorzaak van de economische ineenstorting en constructie van de Griekse staatsschuldfraude samen met Goldman Sachs (swaptechniek waarvan bekend is dat het de hoofdoorzaak van de financiële vernietiging). Deutsche Bank heeft altijd perfect in het koningshuis gepast vanwege alle connecties en diep verfijnde verborgen gepolitiseerde financiële invloed bij de allerhoogste trans-Atlantische top van internationale bedrijven, financiën en politiek.
En deze zijn totaal niet geïnteresseerd in het goede voor de mensheid, maar alleen in hun eigen portemonnee.
De HSBC-bank was de eerste die geld uitleende tegen steeds stijgende rente aan de allerarmsten in Detroit. Velen konden de rente nooit betalen en voor hen ging alles mis. En HSBC wist heel goed wat ze deden. HSBC greep hun eigendom voor een cent. Kort daarna volgden andere grote banken de HSBC-regeling. En het crashte allemaal in 2007/2008.
Wat is inclusief bankieren? In feite verkopen van schulden en verzekeringen aan de allerarmsten.
Veel delen van de wereld hebben geen toegang tot banksystemen. Is dat slecht? De exacte reden waarom er geen toegang is, is simpelweg omdat in die delen mensen van hun land kunnen leven. Geld, verzekeringen en schulden is iets waar ze helemaal zonder kunnen. Ze willen en hebben het niet eens allemaal nodig.
De meeste mensen hier in het Westen weten het niet, maar ongeveer 2,5 miljard mensen op de planeet leven nog steeds zo. We kunnen het ons niet eens voorstellen en tv stelt ze als arm aan de kaak. We zijn zo totaal gehersenspoeld door tv, politiek en onze westerse samenleving dat we dit simpelweg weigeren te geloven. Nou ja, Afrika, China, India… ze hebben enorme gebieden waar mensen nog lang en gelukkig leven… Weer zo’n 2,5 miljard wereldwijd. Maar zijn ze arm? Ze leven echt hun leven, anders dan wij in het Westen, ja.
Grote delen van Afrika en India zijn daar goede voorbeelden van. Kleine boeren bezitten land en kunnen er gewoon van leven. Ze leven een puur zelfvoorzienend en zelfbeschermd leven. Ze gebruiken geen moderne intensieve landbouw omdat ze gewoon hun familie en gemeenschap willen voeden.
Dat is alles wat ze nodig hebben. Het is natuurlijk niet wat Tv ons laat zien… Ze tonen continue selectieve honger en armoede, natuurlijk omdat het big business voor hen is, en voor de enorme stapel wereldwijde gepolitiseerde liefdadigheidsinstellingen die zijn aangesloten bij de VN die bereid zijn een overkill aan prime time-commercials te betalen . Goede doelen waar CEO’s, directeuren en personeel heel erg dik worden betaald, of onderhevig zijn aan corruptie of op zijn minst aan heel erg gemengde belangen.
Beleggers hebben echter al heel lang hun ogen gericht op vruchtbare bodems in Afrika en India. Afrika is niet bepaald een woestijn. Er zijn massa’s vruchtbare gronden die door westerse investeerders kunnen worden geëxploiteerd, vooral in de kustgebieden.
Westerse grote investeerders hebben goede connecties (en zelfs zetels) met overheden. De westerse politiek is ermee gevuld, evenals de VN. Ze promoten via lokale radio’s dat de kleine boer zijn land zou moeten verkopen om het te veranderen in intensieve landbouw, op de westerse manier.
Veel boeren weigeren omdat ze helemaal geen geld nodig hebben. Dat geld is een eenmalig inkomen, terwijl het land dat ze hebben hun levenslange duurzaamheid is … gratis. Maar investeerders zijn voor enorme winsten, dus hebben ze lokale overheden ervan overtuigd dat industriële collectieve intensieve landbouw economische ontwikkeling zal brengen. In de westerse perceptie, zeker, maar…
Het is echt een Trojaans paard
Nogmaals, wat de landeigenaren al hebben, is geweldig voor hen, omdat hun land lokaal al duurzaamheid biedt. Ze hebben gratis eten en onderdak. Niet naar onze maatstaven, maar wat als jij en ik vrij van land zouden kunnen leven en niet zouden werken in een dictatuur die ‘industrie’ en schulden wordt genoemd… wat in feite ons systeem van economische slavernij is.
Natuurlijk moeten die simpele boeren werken, maar ze kunnen gewoon naar eigen goeddunken van hun land leven en zijn helemaal niet afhankelijk van geld en geen enkele schuld. In zulke gemeenschappen in Afrika en India helpen mensen elkaar, simpelweg omdat er geen concurrentie is. Het is een zeer sociale en duurzame omgeving. Met weinig luxe en weinig verwachtingen. Gewoon een goed genoeg en een volledig vrij leven voor hun geluk.
Maar uiteindelijk worden die boeren vaak geduwd of gedwongen om hun land op te geven voor een eenmalige prijs. Radio-uitzendingen worden vaak gedaan vanuit eenvoudige schuilplaatsen en westerse investeerders betalen ze om advertenties voor ‘intensieve landbouw’ uit te zenden. De boeren krijgen opdringende bezoeken van regeringsfunctionarissen en de grote investeerders om over te gaan tot intensieve moderne landbouw. Hoe meer dat wordt, hoe meer de groepsdruk lokaal wordt.
Daar komt de redding… de VN en inclusief bankieren
Nadat de kleine boeren hun land hebben verkocht om zich bij het investeringscollectief aan te sluiten, moeten ze er zaden voor kopen van het dure Monsanto en andere spullen… met schulden om te beginnen.
Over schulden natuurlijk… En natuurlijk verkoopt de bank ze ook nog een ander product… verzekeringen…
Nou, dat is inclusief bankieren in een notendop.
Let wel, een overgrote meerderheid van de zaden in de wereld van vandaag zijn eigendom van Monsanto. Monsanto is een zeer gehate bio-tech gigant die bekend staat om zijn wereldwijde agressieve inkoopprogramma van zaden. Alleen in Nederland zijn technologische zaden vrij verhandelbaar, in de rest van de wereld meestal niet. Monsanto bouwt een waar monopolie op en schaadt op deze manier de landbouw, vooral arme boeren in Afrika en India die gedwongen worden tot westers kapitalisme. Noem deze methode puur imperialisme!
En nu wordt het nog interessanter… familie Monsanto… Het waren Joodse slavenhandelaren. Letterlijk investeerders die over de lijken van mensen lopen.
Wie zijn vandaag de belangrijkste aandeelhouders achter Monsanto? Onder andere, voornamelijk:
Vanguard Group, Inc.
State Street Corporation.
Interessant… precies hetzelfde als de grote aandeelhouders van de FED die een grote rol hebben gespeeld bij het instorten van het financiële systeem en sinds het begin van de 20e eeuw volledig corrupt zijn binnen de regering.
Wie zijn de belangrijkste aandeelhouders van HSBC… Daar gaan we weer… Onder andere:
Vanguard.
Fidelity…
Nogmaals, deze maken deel uit van de belangrijkste aandeelhouders van de FED…
Interessant, allemaal precies dezelfde aandeelhouders die de westerse economie en landen hebben doen instorten, mensen in diepe schuldenproblemen en die investeerders zitten diep in de posities van de FED en de regering.
Ze deden het hier en nu bouwen ze dat daar allemaal weer op. En dat allemaal vanwege… superwinsten… voor hen.
Boer verkoopt het land voor een eenmalige prijs, zit direct in permanente schulden, alle investeerders en banken krijgen hun dikke vette inkomensstroom, Monsanto blij… de boer kan in grote problemen komen als zijn oogst mislukt en niet meer geholpen wordt door de gemeenschap (vanwege concurrentie), kan de rente niet meer betalen en zit zonder duurzame bron.
Zal de bank zijn schuld afschrijven? Lol, natuurlijk niet. Het blijft de rest van zijn leven een enorme ketting om zijn nek.
En dat allemaal onder de noemer VN en inclusief bankieren… ‘Thumbs up’.
Ik ben een bankzwendel
Wat een enorme oplichterij eigenlijk. Zeker als je begrijpt hoe geldcreatie eigenlijk werkt (totaal uit het niets gemaakt).
Máxima lijkt de perfecte marionet voor de VN en de totale geschiedenis van het koningshuis (belastingvrij) onder Willem Alexander die de economische superlobby wordt. Maar in feite zijn veel leden van de koninklijke familie zwaar gepositioneerd in de top van het internationale bankwezen, de woeker, de vele internationale gehate bedrijven, de VN, FED, WEF enz.
Laten we ze een mooie golf geven…
Koninklijke cv´s:
Willem-Alexander
Geboortedatum: 27 april 1967 te Utrecht
Middelbare school: Diploma Internationaal Baccalaureaat. Atlantic College in Llantwit Major in Wales
Studie: Geschiedenis, Rijksuniversiteit Leiden
Werkzaam: Geen vaste betrekking. Vliegt graag en is sinds 1998 lid van IOC. Heeft speciale interesse voor watermanagement.
Máxima Zorreguieta
Geboortedatum: 17 mei 1971
Middelbare school: Northlands. Duurste privé-school in regio Buenos Aires
Studie: Economische Wetenschap aan de Katholieke Universiteit van Argentinië (UCA). Privé-universiteit te Buenos Aires.
Werkzaam: Representative Hongkong Shanghai Banking Corporation; international sales Dresdner Kleinwort Benson; manager international sales voor Latijns-Amerika bij Deutsche Bank. Thans is zij bezig met een inburgeringcursus Nederland.
Prins Constantijn
Geboortedatum: 11 oktober 1969 te Utrecht
Middelbare school: VWO Eerste Vrijzinnig Christelijk Lyceum (1987)
Studie: Talencursussen in Frankrijk en Italië; Burgerlijk Recht aan de Rijksuniversiteit Leiden (1988-1995)
Werkzaam: Tot september 1999 stage Europese Commissie bij Hans van den Broek. In december 2000 haalde hij zijn MBA op het INSEAD in Fontainebleau. Momenteel oriënteert hij zich op de arbeidsmarkt. Na zijn huwelijk gaat hij weer aan de bak.
Laurentien Brinkhorst
Geboren: 25 mei 1966 te Leiden
Middelbare school: Baccalaureaat Lycée Français Tokio
Studie: Propedeuse Geschiedenis Rijksuniversiteit Groningen; Bachelor of Arts Politieke Wetenschappen aan University of London; Master of Journalism University of California in Berkeley
Werkzaam: Lid van de directie Adamson BSMG Worldwide in Brussel. Verantwoordelijk voor afdeling strategische communicatie.
Prins Maurits
Geboortedatum: 17 april 1968 te Utrecht
Middelbare school: VWO Veluws College Apeldoorn
Studie: Economie Rijksuniversiteit Groningen (1989-1995)
Werkzaam: Senior Manager Operation Passagiers NV Luchthaven Schiphol
Prinses Marilène
Geboortedatum: 4 februari 1970 te Dieren
Middelbare school: VWO Rijnlands Lyceum Wassenaar
Studie: Bedrijfskunde Rijksuniversiteit Groningen (1988-1994)
Werkzaam: Category manager, afdeling commerciële zaken Albert Heijn
Prins Bernhard jr.
Geboortedatum: 25 december 1969 te Nijmegen
Middelbare school: HAVO Veluws College Apeldoorn; Staatsexamen VWO
Studie: Economie Rijksuniversiteit Groningen (1989-1995)
Werkzaam: Mededirecteur Scaramea NV
Prinses Annette
Geboortedatum: 18 april 1972 te Den Haag
Middelbare school: VWO Sint Oelbert Gymnasium Oosterhout
Studie: Psychologie Rijksuniversiteit Groningen (1991-1996)
Werkzaam: Gemeentebelastingen Amsterdam
Prins Pieter-Christiaan
Geboortedatum: 22 maart 1972 te Nijmegen
Middelbare school: Stedelijk Gymnasium Apeldoorn
Studie: Rechten Rijksuniversiteit Utrecht (1992-1999)
Werkzaam: Volgt stageprogramma bij ABN Amro
Prins Floris
Geboortedatum: 10 april 1975 te Nijmegen
Middelbare school: VWO Christelijk Lyceum Apeldoorn
Studie: studeert sinds 1994 rechten Rijksuniversiteit Leiden
Bronnen:
William Hoffman, Queen Juliana. The story of the richest woman in the world.
J.G. Kikkert, Geld, macht & eer. Willem I. Koning der Nederlanden en Belgen (1772-1843).
J.G. Kikkert. Koning Willem III (1817-1890). Biografie.
Fred J. Lammers, In gesprek met Prins Bernhard. Prins Bernhard 75 jaar.
Fred J. Lammers, Drie prinsen naast de troon.
M.G. Schenk. De Prins der Nederlanden.
