Indignatie redactie 
Er zijn nog steeds veel onbeantwoorde vragen over de omstandigheden achter de poging tot moord op voormalig Amerikaans president Donald Trump op zaterdag. Wat de herkomst van de aanval ook is, één ding is zeker: het zal een verdere scherpe ruk naar rechts van het gehele politieke establishment veroorzaken.
Trump In zijn opmerkingen op zondagavond verklaarde president Biden dat er een onderzoek gaande is naar de vermeende schutter, die is geïdentificeerd als de 20-jarige Thomas Matthew Crooks. “We kennen het motief van de schutter nog niet”, zei Biden. “We kennen zijn meningen of affiliaties niet. We weten niet of hij hulp of steun had, of dat hij met iemand anders communiceerde.”
De omstandigheden van de aanval, waarbij een Trump-aanhanger werd doodgeschoten en twee anderen ernstig gewond raakten, suggereren ernstige nalatigheid op het gebied van beveiliging, aangezien Crooks toegang had tot een locatie op het dak met een duidelijk zicht op de plek waar Trump sprak, en op 150 meter afstand, ruim binnen geweerbereik. Hij kon minstens een half dozijn schoten afvuren voordat hij werd gedood door een sluipschutter van de Secret Service.
Vooralsnog kan geen enkel scenario worden uitgesloten, gezien de intensiteit van de verdeeldheid binnen de heersende elite zelf, vooral over het buitenlands beleid.
Zelfs in dit beginstadium kunnen er echter definitieve politieke conclusies worden getrokken. De poging tot moord is een geconcentreerde manifestatie van de crisis, niet alleen van het Amerikaanse politieke systeem, maar van de hele samenleving.
Zoals altijd wanneer ze geconfronteerd worden met een gebeurtenis die de diepe politieke en sociale kloven blootlegt die de Verenigde Staten doordringen, zoeken de politieke elite en de media hun toevlucht in holle en zelfbedriegende platitudes. Deze werden samengevat in Bidens verklaring van zondag dat “er in Amerika geen plaats is voor dit soort geweld of voor welk geweld dan ook.”
Dit is een Disneyland-beeld van de Verenigde Staten dat helemaal niets met de realiteit te maken heeft. In 2022 bedroeg het aantal moorden in de Verenigde Staten 21.593. Er is een specifieke categorie moorden die bekendstaat als ‘massale slachtoffergebeurtenissen’. Elk jaar executeert de Amerikaanse politie 1.000 mensen summier op de een of andere manier.
Maar huiselijk geweld is onlosmakelijk verbonden met de rol van de Verenigde Staten als de belangrijkste aanstichter van geweld in de wereld. In de afgelopen 30 jaar is het aantal mensen dat is gedood als gevolg van de directe of indirecte acties van de Amerikaanse overheid in de miljoenen gelopen.
Biden heeft meerdere malen verklaard dat politieke gewelddaden een aberratie zijn: “Dit is niet wie we zijn” is zijn favoriete refrein. Deze uitspraak is misschien wel het meest overtuigende bewijs van Bidens seniliteit. In de loop van zijn eigen leven heeft hij de ervaring van talloze politieke moorden doorgemaakt, waarvan de politiek meest consequente die van president John F. Kennedy in 1963, Malcolm X in 1965 en Martin Luther King en senator Robert F. Kennedy in 1968 waren. En zoals hij goed weet, waren deze vier moorden het gevolg van staatscomplotten.
De reactie van de Democratische Partij en Biden in het bijzonder op de poging tot moord is ronduit laf en dubbelhartig geweest. Het zou voldoende zijn, in de nasleep van deze mislukte aanval, om te stellen dat individueel geweld geen enkel progressief doel kan dienen, ongeacht het doelwit of de bedoelingen van de aanvaller.
Maar de Democraten gaan veel verder dan dat, met uitingen van solidariteit, lof en zelfs genegenheid voor de fascistische ex-president, die Biden tijdens zijn opmerkingen op zaterdagavond herhaaldelijk “Donald” noemde. Geen enkele Democraat heeft zelfs maar het voor de hand liggende punt gemaakt dat Trump zelf herhaaldelijk heeft opgeroepen tot en steun heeft verleend aan gewelddadige aanvallen door rechtse krachten.
In 2017 prees Trump de neonazi’s en fascisten die een blanke suprematistenmars organiseerden in Charlottesville, Virginia. In de loop van 2020 zette Trump een reeks gewapende aanvallen in door milities op staatshoofdsteden, als protest tegen de COVID-19-lockdowns, wat leidde tot de mislukte poging om gouverneur Gretchen Whitmer van Michigan te ontvoeren en te vermoorden. Trump prees met name de moorddadige acties van Kyle Rittenhouse, de tienerfascist die in 2020 een burgerwachtaanval uitvoerde op demonstranten tegen politiegeweld in Kenosha, Wisconsin.
Het hoogtepunt van het politieke geweld vond plaats op 6 januari 2021, toen een door Trump naar Washington opgeroepen menigte het Capitool bestormde. Ze wilden congresleden en zelfs Trumps eigen vicepresident, Mike Pence, doden of gevangen nemen. Dit alles in een laatste poging om de certificering van Bidens verkiezingsoverwinning te blokkeren en Trump tot een dictator-president te maken.
Bidens opmerkingen op zondagavond zaten vol met lege platitudes en absurditeiten. “We kunnen niet toestaan dat geweld genormaliseerd wordt,” verklaarde hij. “Het is tijd om het te laten afkoelen.” Wat de meningsverschillen ook zijn, politiek moet een arena zijn voor “vreedzaam debat,” zei hij. “We staan voor een Amerika … van fatsoen en gratie.”
Fatsoen en gratie … De regering-Biden heeft, samen met het hele politieke establishment, een genocide in Gaza gesteund die volgens schattingen van het medische tijdschrift The Lancet bijna 200.000 mensen het leven heeft gekost . De betrokkenheid van het Amerikaanse imperialisme bij moorddadige oorlogen in het buitenland heeft onvermijdelijk gevolgen voor de politieke situatie in de Verenigde Staten zelf.
De Republikeinen hebben zonder aarzeling gereageerd door de schietpartij op Trump aan te grijpen om de Democraten de schuld te geven van het aanzetten tot de aanval. De Democraten reageren met een ruggengraatloze capitulatie. Volgens een rapport in Reuters, “In plaats van Trump de komende dagen verbaal aan te vallen, zullen het Witte Huis en de campagne van Biden putten uit de geschiedenis van de president om alle soorten politiek geweld te veroordelen, inclusief zijn scherpe kritiek op de ‘wanorde’ die is ontstaan door campusprotesten over het Israëlisch-Gazaconflict, zeiden campagnefunctionarissen op voorwaarde van anonimiteit.”
De reactie van de Democraten wordt gedreven door twee overheersende overwegingen. Ten eerste proberen ze altijd de steun en medewerking van de Republikeinen te behouden, ook als ze na de verkiezingen van 2024 aan de macht komen, om de escalerende wereldoorlog voort te zetten, wat de centrale prioriteit is van Biden en de Democratische Partij.
Ten tweede proberen de Democraten voortdurend de gestage groei van politieke reactie in Amerika te verdoezelen, uit angst een sociale explosie te ontketenen. Wat Bidens opmerkingen van zondag doordrong, was een diepe angst dat de hele sociale en politieke situatie in de Verenigde Staten uit elkaar valt.
Dit is wat de onophoudelijke oproepen motiveert, herhaald door Biden op zondagavond, tot “eenheid”, die Trump ook heeft aangehaald. Er kan echter geen “eenheid” zijn in een land dat zo verscheurd is door klassenantagonismen als de Verenigde Staten. Er kan geen “eenheid” zijn met een heersende klasse die hals over kop afstevent op een wereldoorlog en dictatuur.
Joseph Kishore, presidentskandidaat van de Socialist Equality Party, merkte in een verklaring die zondag op X werd gepubliceerd, op: “De werkelijke betekenis van de oproep tot ‘eenheid’ is een oproep tot solidariteit binnen de heersende klasse.
In zijn oproep tot eenheid smeekt Biden de Republikeinse Partij om de factieverschillen binnen de bedrijfs- en financiële oligarchie niet toe te staan de belangen van de heersende klasse als geheel te ondermijnen, waarvan de oorlog in het buitenland en de oorlog tegen de werkende klasse thuis de essentiële componenten zijn. Om zo’n “eenheid” te bereiken, zijn de Democraten bereid om elk denkbaar compromis te sluiten.
De langdurige crisis van de Amerikaanse democratie wordt met het uur intenser. Het kritieke punt is niet de “eenheid” van de natie, maar de eenheid van de werkende klasse, in de Verenigde Staten en internationaal.
De enige oplossing voor de crisis van de Amerikaanse democratie is de interventie van de arbeidersklasse door middel van onafhankelijke actie en op basis van haar eigen belangen, door nieuwe strijdorganisaties op te bouwen en een revolutionair socialistisch programma te bevorderen.
