Overstromingsramp: honderden doden en de walgelijke politieke profiteurs

Als de machtige natuurkrachten net zo genadeloos toeslaan als nu op de Ahr en Roer, dan zou de door de mens veroorzaakte klimaatverandering de schuld moeten zijn. De statistische realiteit levert echter geen enkel bewijs voor deze steile stelling.

In premoderne tijden was elke dreigende storm een ​​onmiddellijke bedreiging voor leven, ledematen en eigendommen. Opdat de ramp voorbij zou gaan, zetten de boeren weerkaarsen voor het raam, vielen op hun knieën en baden. In de Altöttinger Kapell-Laden werden in 1817, waarschijnlijk vanwege de stormachtige zomer, 270.358 stuks verkocht, meer dan ooit tevoren. Als het je trof, als de bliksem insloeg en het erf afbrandde, als een vloedgolf of een storm alles met de grond gelijk maakte wat generaties ervoor had veroorzaakt, stonden mensen zonder brandweer, technische hulporganisatie en natuurverzekering vaak op hun dak. dus ze hadden het overleefd om helemaal opnieuw te beginnen.

Tegenwoordig is dit besef van gevaar grotendeels verloren gegaan. Dat blijkt ook uit foto’s van de recente overstromingen in de Eifel en het Bergische Land, waar toeschouwers de opkomende watermassa’s vanaf de zogenaamd veilige kust gadesloegen en hun mobieltjes tevoorschijn haalden om hun dierbaren naar huis te sturen mooie foto’s van de natuurkrachten in de woonkamer. Zelfs in een hevig onweer zijn veel mensen blij in plaats van bang en genieten ze van de onbekende sensatie. Meestal is de natuur niet langer een reële bedreiging, maar een bedreigd onderwerp dat bescherming en hulp krijgt, van het redden van bijen tot “klimaatbescherming”.

Wanneer de nog grotendeels onvoorspelbare natuurkrachten echt toeslaan en binnen enkele uren chaos, verwoesting en dood achterlaten, zoals nu het geval is bij Ahr en Rur, wordt meteen de vraag gesteld hoe “zoiets” kon gebeuren. De verantwoordelijken worden reflexmatig gefouilleerd en politici van alle pluimage haasten zich naar de rampgebieden om hun handelingsvermogen te demonstreren.

Ze haten niets liever dan daar hulpeloos te staan ​​en te moeten zeggen dat “zoiets” gewoon gebeurt, dat men de omvang van het ongeluk niet had kunnen voorzien en helaas kon men niet meer doen dan opruimen en rouwen om de slachtoffers. Nederigheid voor de natuurkrachten, zelfs voor God als hun leider, is geen optie in het tijdperk van antropocentrisch geloof in almacht. Zelfs de kerken organiseren niet langer petitieprocessies om de hulp van God en de heiligen af ​​te smeken in het aangezicht van de natuurkrachten. Ze assisteren hoogstens bij de openbare uitvaartdienst voor de slachtoffers.

Net voor het einde van de wereld?

Bij klimaatverandering, oftewel de ‘klimaatcrisis’, is er ook een verhaal dat als verklaring moet dienen voor bijna elk weerfenomeen. Ongewone sneeuwmassa’s in de winter, droogte of plotselinge overstromingen, hittegolven of een tornado. Het is altijd de mens zelf en de opwarming van de aarde die hij de schuld geeft. En jaagt de ene “extreme weersgebeurtenis” nu niet de andere op? Gewoon een “historische” hittegolf in Canada en de VS, nu “ongekende” plotselinge overstromingen in Duitsland. Men herinnert zich ook foto’s van het ondergelopen San Marcoplein in Venetië en de Golden Gate Bridge in het vuur van brandende bossen. Er wordt altijd gezegd dat er “sinds mensenheugenis” niets ergers is geweest en de media gebruiken dit om een ​​voortdurend toenemend horrorscenario te construeren. Het einde van de wereld is nabij

Maar de statistische realiteit is ontnuchterend banaal. Zoals zelfs de officiële Duitse weerdienst (DWD) op verzoek opnieuw heeft bevestigt zijn momenteel geen betrouwbare gegevens die erop wijzen dat dergelijke extreme weersomstandigheden om welke reden dan ook zijn toegenomen. “Eigenlijk wordt de aanname vastgesteld dat hevige regenval in de toekomst intensiever en vaker zal voorkomen. Deze veranderingssignalen zijn echter regionaal en seizoensgebonden heel anders in Duitsland. Over het algemeen zijn extreme individuele gebeurtenissen in eerste instantie geen bewijs van klimaatverandering. Alleen lang termijn observaties kunnen aantonen of de frequentie van bepaalde gebeurtenissen is toegenomen of niet. Bij extreme gebeurtenissen, die dus maar zelden voorkomen, is het vooral belangrijk om een ​​zeer lange tijdsperiode in acht te nemen. Of de klimaatverandering deze of gene storm heeft geïntensiveerd, kan niet zonder meer of zelfs in algemene termen worden beantwoord.

De kronkelige formulering van de officiële weeronderzoekers kan ook als volgt worden uitgedrukt: Je weet niets specifieks. Ze kijken alleen naar de toekomst en de klimaatmodellen die ze gebruiken, die een min of meer significante toename van overstromingen in verband met de opwarming van de aarde berekenen, zijn bijzonder onbetrouwbaar als het gaat om het weergeven van hydrologische gebeurtenissen in het verleden of de toekomst.

Overigens berichtte Der Spiegel al in 2016 over zware stormen en het “bizarre verlangen naar klimaatverandering” en verwees ook naar berichten van de DWD en het Federaal Milieuagentschap die geen trends konden bevestigen. Vandaag ziet het “nieuwsmagazine” zichzelf als het centrale orgaan van de klimaatapocalyptische en laat geen dag voorbij gaan om de paniek niet nog wat meer aan te wakkeren.

De kracht van beelden is sterker dan feiten

Maar de ontnuchterende boodschap van het Spiegel-rapport is allang in de vergetelheid geraakt, evenals de talloze overstromingen die Duitsland herhaaldelijk troffen en die kunnen worden afgelezen aan historische overstromingen in het hele land. Grote delen van Europa werden niet getroffen door de meest verwoestende overstromingen in het tijdperk van de klimaatcrisis, maar eerder aan het begin van de zogenaamde Kleine IJstijd in 1501, op de Boven-Donau als een ” Ascension pour “” bekend. Alleen de Magdalenavloed in de zomer van 1342 had hoger kunnen uitvallen, maar hier ontbreken redelijk betrouwbare metingen. Ook in het smalle Ahrdal waren er herhaaldelijk verwoestende overstromingen, die ongetwijfeld worden verergerd door aanhoudende stadsuitbreiding en oppervlakteafdichting. Vaak zijn er ook zogenaamde evenementenclusters waarin bepaalde extreme weersverschijnselen zich jarenlang ophopen. De redenen zijn grotendeels onbekend.

Maar de kracht van beelden is absoluut noodzakelijk en kan de feiten evenmin weerstaan ​​als huizen, bruggen en straten van de zondvloed. Iedereen die een anders vredige rivier ziet, met prachtige wijngaarden die zich langs de oevers uitstrekken, verandert in een woedend monster, verslindt alles wat hem in de weg staat en laat een pad van pure verwoesting achter, kan ook zien waar deze beelden zijn op de flatscreen TV Run eindeloze lussen, worden angst en angst. Het lijkt alsof een oer-angst die in iedereen is gegrift keer op keer wordt geactiveerd, de angst voor de onvoorspelbare krachten van de natuur, waartegen de mens ondanks al zijn technologie en wetenschap nog grotendeels machteloos is.

Als je naar deze foto’s kijkt, bekruipt je een andere angst. Het feit dat onze politici deze beelden en hun effect op het publiek gebruiken om opnieuw “geen alternatieve” maatregelen af ​​te kondigen. Dit wordt het Fukushima-effect genoemd. In de ban van de live-opnames van de exploderende reactorgebouwen na de megatsunami in het verre Japan, beval de bondskanselier in 2011 de definitieve uitfasering van de kerncentrale om de Groenen te begraven bij de deelstaatverkiezingen in Baden-Württemberg, die, zoals is bekend, mislukt.

Ook dit jaar zijn er verkiezingen, zelfs Bondsdagverkiezingen, en de kandidaat van de Unie voor kanselier, die (nog) zeker lijkt van de overwinning, is de premier van het land waar de vloedgolf plaatsvond, aanvankelijk door de groene co-parlementaire groepsleider Göring-Eckhardt de klimaatcatastrofe als gevolg van onvoorwaardelijk geclassificeerd was, samen met de eis ‘dringend verandering teweeg te brengen’. Die premier werd onlangs getrokken door een Groen van medeplichtigheid aan de hittedoden in Canada omdat hij het had aangedurfd om voor zijn land een minimumafstand van slechts 1000 meter tussen huizen en 300 meter hoge windkrachtcentrales in te voeren.

Zou het volkomen ondenkbaar zijn als de bondskanselier de komende dagen voor haar volk zou verschijnen en zou aankondigen dat het kabinet zojuist een klimaatnoodtoestand heeft opgelegd over het hele land, gecombineerd met tal van onmiddellijke maatregelen: Volledige uitfasering van kolen en branders tegen 2025 , en 10.000 nieuwe windturbines per jaar Jaar, gebouwd door de staat zelf, hoewel helaas geen rekening kan worden gehouden met de gevoeligheden van sommige van de getroffenen, het gaat tenslotte allemaal om het geheel. En als de stroom uitvalt, wat ook in andere landen zoals India gebeurt, dan zou je in de winter ‘een warme trui’ kunnen aantrekken, zou de kanselier in haar roddelduits verkondigen. In het algemeen: we kunnen het, “zei ze voor de vlag van Duitsland, Europa en Noordrijn-Westfalen, we zouden Corona min of meer hebben verslagen.