Indignatie redactie 
Mensenrechten zijn geworteld in de oude ideeën van beleefdheid, gelijkheid en rechtvaardigheid. De term wordt vaak gebruikt, maar er wordt minder vaak over nagedacht.
Mensenrechten – Het filosofische geloof dat bepaalde rechten inherent en onvervreemdbaar zijn door het menselijk bestaan, wordt harde realiteit wanneer ze worden ontkend. Dit is vooral opvallend voor de mensen in Palestina, die al 107 jaar, drie maanden en tien dagen (en nog steeds) moeten vechten voor hun onvervreemdbare rechten.
Get up, stand up, Stand up for your rights.
Get up, stand up, Don’t give up the fight.Bob Marley, Jamaican composer and Reggae pioneer
De schending van hun mensenrechten begon eigenlijk op vrijdag 2 november 1917 toen de Britse minister van Buitenlandse Zaken en Christelijk Zionist, James A. Balfour, zijn handtekening zette onder een brief gericht aan de Britse Joodse bankier, Lionel W. Rothschild, waarin hij het land Palestina beloofde aan de Zionistische Federatie in Europa. Daarmee begon de aanhoudende catastrofe.
Tegen het einde van de oorlog van 1967 had Israël het hele historische Palestina ingenomen. Naast de noodlottige onteigening van hun thuisland, leden de Palestijnen ook het verlies van hun politieke gemeenschap en de bescherming die deze bood.
De twintigste-eeuwse politieke theoreticus Hannah Arendt (1906-1975) begreep dat er geen garantie is voor mensenrechten buiten de hogere autoriteit van de politieke gemeenschap. Ze karakteriseerde staatloosheid als de afwezigheid van het “recht om rechten te hebben”, en merkte op dat staatschap een voorwaarde is voor de bescherming van andere mensenrechten. Burgerschap, zo redeneerde Arendt, bood de wettelijke bescherming en rechten die door een functionerende staat werden verleend, waardoor individuen minder kwetsbaar werden voor het misbruik van hun rechten.
Israël heeft, met onbeperkte steun van de Verenigde Staten, ervoor gezorgd dat een Palestijnse staat, met de wettelijke status om haar burgers te beschermen, nooit werkelijkheid wordt. Hoe ze het ook proberen, ze zijn er niet in geslaagd de Palestijnse waardigheid te stelen of hun vastberadenheid om het “recht op rechten” te hebben, te vernietigen.
In deze context voelde ik mij genoodzaakt om aandacht te besteden aan het concept en de institutionele ontwikkeling van mensenrechten en hun betekenis voor Palestijnen.
Mensenrechten zijn gedefinieerd als fundamentele vrijheden, rechten en privileges die aan ieder mens toekomen op grond van het mens-zijn. Ze zijn een erkenning van de inherente waardigheid en waarde van ieder mens, waardoor mensen vrij van angst kunnen leven en kunnen floreren.
Het waren de verschrikkingen en misstanden van de Tweede Wereldoorlog die de mensenrechten op het wereldtoneel en in het geweten brachten. Het werd aangestuurd door een verlangen om ervoor te zorgen dat er “nooit meer” een genocide zou zijn en dat niemand het leven, de vrijheid, rechtvaardigheid, voedsel, onderdak en nationaliteit zou worden ontzegd. Voor dat doel werden in oktober 1945 de Verenigde Naties opgericht en in december 1948 werd de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (UVRM) aangenomen. Het is de algemeen aanvaarde basis geworden van het internationale mensenrechtenrecht.
Opvallend is dat Palestijnen slechts twee van de 30 rechten en vrijheden hebben die in de UDHR worden genoemd. De belangrijkste elementen van de mensenrechtenwetgeving worden genoemd in artikel 3:
“Iedereen heeft recht op leven, vrijheid en veiligheid van zijn persoon.” Honderdduizenden Palestijnen zijn vermoord enkel en alleen omdat ze hun fundamentele “recht op leven” opeisten.
Sinds de opstand van 7 oktober 2023 heeft Israël naar verluidt 48.964 inwoners van Gaza afgeslacht, zijn er nog eens 62.413 gestorven door gedwongen hongersnood en worden er 14.000 vermist. In dezelfde periode heeft Israël 896 Palestijnen gedood op de bezette Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem. En meer dan 400 zijn afgeslacht in Gaza sinds Israël de wapenstilstandsovereenkomst van januari heeft geschonden en zijn genocide heeft hervat.
Amnesty International, Human Rights Watch, B’Tselem en talloze VN-organisaties hebben er weinig twijfel over laten bestaan dat de Palestijnen onder het militaire apartheidsregime van Israël beroofd zijn van de essentiële rechten die in de Verklaring worden beschreven.
Omdat Palestijnen staatloos zijn, kunnen de artikelen 16, 21 tot en met 24 niet worden toegepast:
- zij worden niet “vrij en gelijk geboren” (Artikel 1, 2 en 3)
- zij zijn “onderworpen aan martelingen, onmenselijke en vernederende behandelingen en bestraffingen” (Artikel 5)
- zij zijn niet ‘gelijk voor de wet’ (artikelen 6 tot en met 11)
- zij zijn “onderhevig aan inmenging in de persoonlijke levenssfeer, het gezinsleven en de woning” (Artikel 12)
- ze hebben geen “vrijheid van beweging” (Artikel 13)
- Zij zijn ‘beroofd van hun nationaliteit’ (Artikel 15)
- Zij worden ‘willekeurig van hun eigendom beroofd’ (Artikel 17)
- zij hebben niet het recht op “vrijheid van gedachte, geweten, mening, meningsuiting en godsdienst” (artikelen 18 en 19)
- zij zijn niet “vrij om vreedzaam te vergaderen en deel te nemen aan het culturele leven van de gemeenschap” (Artikel 20 en 27)
- zij zijn niet in staat om “een adequate levensstandaard, onderwijs en gezondheidszorg na te streven” (Artikel 25 en 26)
Palestijnen in Gaza en de bezette gebieden worden routinematig onderworpen aan systematische door de staat georganiseerde gedwongen verplaatsing en mensenrechtenschendingen . Ze zijn nooit vrij geweest van willekeurig geweld, het meest basale mensenrechtenrecht. Hier volgen twee recente voorbeelden van decennia van Israëlische kwaadaardigheid:
Ook wij hebben jou steun nodig in 2025, gun ons een extra bakkie koffie groot of klein.
Dank je en proost?
Wij van Indignatie AI zijn je eeuwig dankbaar
De onafhankelijke internationale onderzoekscommissie van de VN naar het bezette Palestijnse gebied publiceerde in maart 2025 een rapport waarin Israël werd beschuldigd van het systematisch gebruik van seksueel, reproductief en ander gendergerelateerd geweld sinds oktober 2023 om “het Palestijnse volk geheel of gedeeltelijk te domineren, onderdrukken en vernietigen.”
De gerichte aanvallen van Israël op het gezondheidszorgsysteem in Gaza zijn een flagrante schending van internationale humanitaire en mensenrechtenwetten. Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie hadden 22.500 inwoners van Gaza in september 2024 levensveranderende verwondingen opgelopen door Israëls willekeurige gebruik van explosieve wapens. Naast ernstige verwondingen aan ledematen, werden amputaties, trauma aan het ruggenmerg, traumatisch hersenletsel en ernstige brandwonden opgemerkt. De Verenigde Naties merkten op dat Gaza het hoogste aantal geamputeerde kinderen ter wereld heeft.
Het is opmerkelijk dat de Verenigde Staten de gevolgen beginnen te voelen van hun onkritische steun aan Israëls talrijke schendingen van internationale en nationale vrijheden.
humanitair recht en het afschuwelijke geweld tegen de Palestijnen. Clarence Darrow, de beroemde ACLU-advocaat, bekend om zijn verdediging in het Scopes-proces van 1925, had gelijk toen hij zei: “Je kunt je vrijheden in deze wereld alleen beschermen door de vrijheid van de ander te beschermen. Je kunt alleen vrij zijn als ik vrij ben.”
De waarborgen die het recht van Amerikanen op vrije meningsuiting, vergadering en vrijheid al lang beschermen, worden nu ten behoeve van Israël ondermijnd.
Met behulp van verzonnen beschuldigingen van antisemitisme en terrorisme – rechtstreeks uit het Israëlische draaiboek – is de regering-Trump een heksenjacht begonnen op pro-Palestijnse activisten en een campagne om legitieme kritiek op Israël de kop in te drukken.
De ontvoering van Columbia-student en permanente Amerikaanse ingezetene, Mahmoud Kahlil , is exemplarisch voor die erosie. Op de avond van 8 maart 2025 werd hij willekeurig gearresteerd (zonder bevel) door agenten van de Immigration and Customs Enforcement in New York, vastgehouden in New Jersey, vervolgens in het geheim overgebracht naar een detentiecentrum in Louisiana, contact met familie en advocaten ontzegd en bedreigd met deportatie. Hij zit nog steeds vast, ook al is hij niet aangeklaagd voor een misdaad. Sinds zijn onrechtmatige arrestatie is Leqaa Kordia , een andere Palestijnse student die Columbia bezoekt, ook vastgehouden en staat hij het risico te worden gedeporteerd.
Kahlils “misdaad” en die van anderen die te maken kregen met deportatie, uitzetting van de universiteit of schorsing, was om kritiek te leveren op en te protesteren tegen de genocide van Israël in Gaza. President Donald Trump heeft gedreigd alle internationale studenten te arresteren die deelnemen aan pro-Palestijnse protesten, waarmee hij hun rechten uit het Eerste Amendement negeert.
De willekeurige arrestaties en het ontbreken van een eerlijk proces die momenteel in de Verenigde Staten plaatsvinden, lijken opvallend veel op wat Palestijnen acht decennia lang hebben meegemaakt onder de Israëlische militaire bezetting. Amnesty International ontdekte dat Israël systematisch administratieve detentie, vaak langdurig en zonder aanklacht of proces, heeft gebruikt als een instrument om Palestijnen te vervolgen.
Washingtons hardhandige reactie op Amerikaanse critici van Israël en Tel Avivs minachting voor Palestijnse mensenrechten hebben onthuld hoezeer de twee regimes op elkaar zijn afgestemd. De zogenaamde “vredes”-akkoorden en “normalisatieovereenkomsten” hebben alleen maar Israëls wurggreep op Palestina verstevigd en zijn systematische vastberadenheid om de Palestijnse vrijheid en zelfbeschikking volledig uit te roeien, geïntensiveerd.
De Verenigde Staten zijn ver afgedwaald sinds president Jimmy Carter Amerika’s toewijding aan de mensenrechten verklaarde; in zijn inauguratietoespraak van 20 januari 1977 verklaarde hij: “Omdat we vrij zijn, kunnen we nooit onverschillig zijn voor het lot van vrijheid elders. Ons morele gevoel dicteert een duidelijke voorkeur voor die samenlevingen die met ons een blijvend respect voor mensenrechten delen.”
Interessant genoeg leidde het “morele gevoel” van de Carter-regering ertoe dat ze kritiek leverde op de mensenrechtenschendingen van de voormalige Sovjet-Unie, Oeganda en dergelijke, maar niet van Israël; ze verleenden “uitzonderlijkheid” aan een van de ergste schenders. Pas nadat hij zijn ambt had neergelegd, en minder bang was voor de Israëlische lobby, sprak hij vrijuit over Israëls “blijvende gebrek aan respect voor mensenrechten,” zoals uiteengezet in zijn boek uit 2006, “Palestine Peace Not Apartheid”.
Het is de ironie van onze tijd dat de oudste geschreven bronnen over mensenrechten uit West-Azië kwamen – de Cyruscilinder (539 v.Chr.) uit Perzië, de Avesta van het zoroastrisme (de eerste link naar monotheïstische religies), de Babylonische Codex Hammurabi, de Bijbel en de Koran – terwijl het vandaag de dag de plaats is van enkele van de ergste overtredingen. Het doel van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens was om een humanere wereld te creëren; bijgevolg is er een inherente verantwoordelijkheid in om de onderdrukten te beschermen. Momenteel betekent dat het beschermen van het recht van Palestijnen om rechten te hebben, en daarmee het beschermen van onze eigen vrijheden.
