Pandemie, migratiecrisis, eurocrisis: de donkere kant van xenofobe globalisering

Deze noodlottige ontwikkelingen kwamen in feite uit slechts één drive: omdat uitbesteding van productie enorme winsten oplevert. Milieu- en hygiënevoorschriften in China bestaan ​​meestal alleen op papier. Als weerspiegeling van cynisme moet hier de stroom van certificaten worden genoemd, die zou moeten doen alsof zowel financiële investeerders als consumenten een normale situatie zijn bij Chinese bedrijven die in werkelijkheid niet bestaat.

De certificaten zelf zijn meestal gemaakt en geïntroduceerd door deze financiële investeerders om ze te gebruiken als marketinginstrument. Ondertussen werken naaisters in Ethiopië voor $ 1,50 per dag en arbeids- en gezondheidsrechten bestaan ​​simpelweg niet in landen als Pakistan, India, Bangladesh en Afrika.

Globalisering is gemuteerd om de productie te verplaatsen naar de minst beschermde landen, waar de uitbuiting van mens, dier en natuur kan plaatsvinden zonder officiële vereisten en controles. Om grondstoffen naar deze locaties te vervoeren, pendelen grote containerschepen permanent over de oceanen van de wereld om uiteindelijk het eindproduct terug te sturen naar de consument. Naast de onbeperkte uitbuiting heeft dit een enorme afhankelijkheid van China gecreëerd, zoals pijnlijk duidelijk werd in de Corona-crisis.

Eenvoudige ademhalingsmaskers, een centproduct onder normale omstandigheden, waren in Duitsland niet meer verkrijgbaar. Zelfs ziekenhuispersoneel, verpleeg- en reddingsdiensten klaagden over een gebrek aan uitrusting. Ondanks de doorlooptijd van twee maanden na de Chinese uitbraak en het interne rampenplan met betrekking tot een in 2012 uitgebroken pandemie, had de Duitse regering geen voorziening getroffen en behielden de Chinezen tijdens de crisis gewoon hun maskers.

Hetzelfde is momenteel waar te nemen in de machinebouw, de elektrische industrie en bij fabrikanten van medische apparatuur. De Duitse orderportefeuilles zijn vol, de fabrieken worden niet getroffen door de sluiting, maar het falen van China heeft de just-in-time supply chain verbroken, dus de banden in Duitsland worden met geweld gesloten. Als Europese autofabrikanten hun fabrieken niet eerder hadden gesloten, zouden ze dit uiterlijk door de onderbroken toeleveringsketen hebben moeten doen.

Michael Ziesemer van de Central Association of the Electrical and Electronics Industries (ZVEI) spreekt zijn grote bezorgdheid uit:

»Als onze fabrieken en fabrieken worden gesloten, kan dit gevolgen hebben voor de productie van voedsel en dranken, medicijnen en ademhalingstoestellen, maar ook voor energiecentrales, waterleveranciers en gasleveranciers …«

De donkere kant van globalisering – Duitsland in de corona-crisis

De Duitse arbeidsmarkt, met uitbestede (weggerationaliseerde) banen, was tot dusver het enige slachtoffer van de globalisering in het land, maar de corona-crisis geeft elke burger nu de duistere kant. Terwijl het virus zich snel verspreidde door de onderling verbonden wereld, ontbraken ademhalingsmaskers in Duitsland en stonden fabrieken stil. Maar het is niet alleen in termen van ademmaskers dat Duitsland gevaarlijk afhankelijk is geworden van China. Ook tal van andere beschermende materialen komen uit China, net als veel grondstoffen voor medicijnen.

Bovendien worden serieuze beschuldigingen tegen het communistische China luider omdat het de wereld wekenlang onduidelijk heeft gemaakt over de omvang van de epidemie. China wilde zijn economie en invoer beschermen om de stroom van miljarden inkomsten in vreemde valuta niet te laten stoppen en niet het doelwit te worden van reisbeperkingen. Meer dan onverantwoord gedrag van de grote mogendheid, dat echter waarschijnlijk zonder gevolgen zal blijven vanwege haar economische afhankelijkheid. Ook hier vallen Duitse reguliere media op met ongepaste bijdragen, waarin de acties van de Chinese heersers (dictatuur) worden geprezen.

De afschaffing van natiestaten en de gedwongen ondergeschiktheid van nationale wetten, rechtbanken en parlementen, die zijn vervangen door Europese en mondiale voorschriften (EU, HvJ-EU, VN-migratiepact), zijn niet veiliger geworden, maar in tegenstelling tot het destabiliseren van veel staten in Europa leidde. De resultaten van deze nieuwe wereldorde door een wereldwijde elite zijn: ongecontroleerde financiële stromen, ongecontroleerde migratiegolven en de ongecontroleerde verspreiding van epidemieën.

Voor de elites lijkt dit berekende nevenschade te zijn. De ineenstorting van economieën met het daarmee gepaard gaande verlies van grote delen van particuliere rijkdom, de overbelasting van sociale systemen en het verlies van interne en externe veiligheid, dit alles leidt niet tot enig inzicht bij de mondiale elite, maar tot de vraag naar nog meer mondiale regulering. In de spiegel wordt onder het voorwendsel van de Corona-crisis openlijk een wereldregering geëist.

Beatrix von Storch schrijft over dit complex:

»Als reactie op de crises die door hun beleid worden veroorzaakt, roepen de gevestigde elites op tot” Europese “, zo niet wereldwijde oplossingen. Deze zijn echter nog steeds een luchtspiegeling gebleken. De problemen die open en ongecontroleerde grenzen creëren en de de-nationalisatie van beslissingsbevoegdheden zijn reëel. De aangekondigde Europese en mondiale oplossingen om de vernietigende gevolgen van de ‘postnationale’ politiek aan te pakken, zijn daarentegen pure fictie. Noch aan het Verdrag van Maastricht, noch aan het begrotingspact is voldaan, de buitengrenzen van de EU zijn nog steeds niet beschermd en het ‘distributiemechanisme’ van migranten in de EU is politiek net zo dood als de overeenkomst tussen de EU en Turkije. De EU heeft tot dusverre geen constructieve bijdrage geleverd aan de huidige pandemie. Het economische,

Deze crisisscenario’s zullen zich de komende jaren waarschijnlijk herhalen en niemand zal kunnen uitsluiten dat een nieuwe pandemie nog ernstiger gevolgen zal hebben. Hoe zal de politieke situatie zijn als niet een paar duizend mensen sterven aan een Chinees virus als Covid-19 in Duitsland, maar honderdduizenden? 1 miljoen? 2 miljoen? En 100 miljoen of meer wereldwijd? Alleen al voor het crisisjaar 2020 zou deze vraag als alarm zijn gestigmatiseerd, maar nu in het voorjaar van 2020 is de wereld rijker met een bittere ervaring. Tot op de dag van vandaag wordt globalisering afgeschilderd als geen alternatief, zoals een natuurlijke gebeurtenis en een te accepteren lot.

Als de coronaviruspandemie niet het einde betekent van de globalisering in zijn huidige vorm en Duitsland zijn afhankelijkheid niet significant vermindert, dan lopen we het risico onze fundamenten uiterlijk in de volgende pandemie of wereldcrisis te vernietigen.