Parijse mesmoord op politieagenten: de gevolgen van door de mens veroorzaakte culturele verandering

Laat de officiële Franse autoriteiten alleen met tegenzin weten dat de mesaanval in Parijs met vier dode politie waarschijnlijk een islamitische achtergrond heeft. Deze zaak blijft de illusie wekken van een ‘kleurrijke samenleving’.

Op pagina vier van de FAZ van vandaag staat een artikel over aanvallen op moskeeën en hun ideologische achtergrond; de tekst beslaat ongeveer tweederde van het formaat. De neiging is duidelijk: “Vuur en geen geschreeuw”; de auteur becommentarieert zonder commentaar de mening dat de daders schandelijk geestelijk ziek worden genoemd, hoewel islamofobie het motief is, en dat de AfD en Thilo Sarrazin op een of andere manier de verantwoordelijkheid voor een sociaal klimaat misleiden waarin islamofobie tot dergelijke aanvallen leidt.

Op pagina zeven onder het kopje ‘Duitsland en de wereld’ staat nog een artikel, een halve kolom die betrekking heeft op de aanval op een politiebureau in Parijs en de officiële lezing kort genoemd: een medewerker van het bureau heeft op donderdag vier van zijn collega’s met een mes aangevallen en gedood, waarna hij zelf werd neergeschoten; een collega overleefde ernstig gewond. Ondertussen gingen de autoriteiten uit van een terroristische achtergrond.

Voor deze gewichtsverdeling kan worden gewaardeerd wie nog steeds te goeder trouw genoeg heeft om de gebruikelijke verklaringen in dergelijke of vergelijkbare gevallen te vertrouwen: wanneer voor het eerst wordt gezegd, had de dader te maken met persoonlijke problemen of psychische stoornissen en met tegenzin, bijna met tegenzin de werkelijke achtergrond komt naar boven. Hier is dat de afkomst van de overtreder van het overzeese departement Martinique 2017 zich bekeerde tot de islam en sindsdien blijkbaar in een snel tempo is geradicaliseerd. Geradicaliseerd tot het punt waarop hij het als een Allah-aangename handeling kon beschouwen om zijn nietsvermoedende medemensen te doden.

Elke handeling moet als een individueel geval verschijnen

De verantwoordelijken wisten waarschijnlijk vanaf het begin van deze context, en ze hebben waarschijnlijk vanaf het begin besloten deze te verbergen. Op vrijdagochtend zei de woordvoerster van de Franse regering, Sibeth Nidaye, dat er geen bewijs was van een terroristische achtergrond. Hierachter en andere geruststellingen zit meer dan een dagelijkse politieke berekening. De bedoeling is om te bagatelliseren en de indruk te geven betrokken te zijn bij een geïsoleerd proces bij elke nieuwe aanval, een “echt drama” (Emmanuel Macron), de handeling van een individu die spijtige offers claimt Tragisch genomen, maar zo onvermijdelijk als bliksem, stormvloed of lawine. Het doel van deze aanpak is

Want wat wij verkopen als ‘kleurrijkheid’, ‘diversiteit’, ‘open samenleving’ moet noodzakelijkerwijs worden gezien als vooruitgang die ervoor zorgt dat Europa niet langer blank, homogeen en saai is. Een veronderstelling die nu zo vanzelfsprekend is dat het een verantwoordelijke politicus niet ontkent en de burger zelf zijn schouders ophaalt bij het vooruitzicht van een “nieuw 2015”. Dit is des te schokkender, want het zou natuurlijk zijn voor Mr. Everyman om doordringende vragen te stellen.

Bijvoorbeeld: zou wat er in Parijs gebeurde 50 jaar geleden denkbaar zijn? Antwoord: Nee. 40 jaar geleden? Antwoord. Nee. 30 jaar geleden? Antwoord: Nee. Maar deze vragen worden niet gesteld. Ze worden niet gevraagd omdat ze het antwoord weten, maar vooral omdat ze vrezen dat het antwoord verdere vragen zou moeten oproepen: wie is de schuldige van het feit dat het zover is gekomen? Hoe kunnen de instellingen zo falen? Waar was de morele moed? Waarom was geen gevestigde partij, geen gevestigd medium, bestand tegen een ontwikkeling waarvan de fatale gevolgen al vroeg konden worden herkend?