Indignatie redactie 
Je kunt niet om Nancy Pelosi heen.
De hoogbejaarde politica, die de afgelopen tijd vooral in het nieuws was omdat ze aanbevelingen om de beveiliging van het ‘Capitool’ op te schroeven in de aanloop naar ‘6 januari’, de dag van de ‘bestorming’, in de wind zou hebben geslagen, waardoor ze de deuren wagenwijd openzette voor de Trump-aanhang, en door de handel met voorkennis waarvan zij en haar man worden beschuldigd, terwijl haar echtgenoot juist gisteren voor de rechter stond wegens een akkefietje met ‘rijden onder invloed’, vloog in een Boeing-737 private-jet op kosten van de Amerikaanse belastingbetaler naar Taiwan.
Iedereen met een contract bij de media boog zich erover. In Frankrijk oordeelde men overwegend dat Nancy vooral een geweldige ‘ego-tripper’ is, terwijl het gros van de Nederlandse commentatoren haar bewieroken als een ‘vrouw met ballen’ die pal staat voor de ‘vrede’, zoals een verslaggever van de NOS in Beijing het verwoordde. Volgens mij moet je dan echt volkomen stekeblind zijn, of geschoold in Orwelliaans taalgebruik, want Pelosi is overal, en altijd, voor oorlog.
En meer geld voor oorlogen. Ze schuwt diplomatie en gaat consequent haar eigen weg. Als ze concessies doet, dan is het aan de beloften die ze de kiezer deed, of omdat ze geen andere uitweg ziet. En over verkiezingen gesproken: David Stockman verdenkt haar ervan dat de hele show puur en alleen tot doel had stemmen van Chinese-Amerikanen in haar kiesdistrict in de wacht te slepen. In elk geval ziet de president van Zuid-Korea er geen heil in om haar te ontvangen, en waren ook andere functionarissen niet beschikbaar, na deze diplomatieke schuiver. Maar er zijn nog zoveel andere argumenten te noemen die haar geïnspireerd hebben. Op de vraag wat haar gemotiveerd kon hebben, schreef een zekere Fred op de website van ’Turcopolier’:
‘She has distracted attention away from $5 gas, $5 milk, baby formula shortages, Ukraine!, FBI testimony Wray is making Wednesday, the primary elections, Dutch farmer protests, the EU energy crisis over sanctions, the EU economy collapse over sanctions, and even her husband’s DUI arraignment. Plus she showed she could boss Joe Biden around and rally the neocons together for yet another provocation. After this visit does anyone still think Biden is setting US foreign policy?’
Met andere woorden, de oorlogminnende Nederlandse pers speelt, samen met Pelosi en de ‘Necons‘, in een eigen klasse. De klasse waar, als je gevraagd wordt waarom de rest van de wereld aanstoot neemt aan je egotrip, of druk is met mobiliseren, je doodleuk antwoordt dat dat komt omdat je een vrouw bent. En dan helpt het niet als je zegt dat het ook super stom zou zijn als ze man, of een ‘transpersoon‘ geweest zou zijn. Dat maakt het alleen maar erger.
Het was dus te verwachten dat die vrouw op zou duiken in Taipei, waar ze een gemaskerd optreden verzorgde na te zijn beloond met een medaille door de zittende, pro-Amerikaanse regering, die met een nipte meerderheid de laatste verkiezingen won. Het komt mij voor dat de volgende verkiezingen door dit akkefietje een ander beeld te zien zullen geven. Want het gros van de Chinezen, ook die op dat eiland waar de laatste resten van Chiang Kai-shek’s leger naartoe vluchtten toen de communisten China bevrijdden van de Japanse overheerser aan het eind van de Tweede Wereldoorlog, willen het liefst geld verdienen en voor welvaart zorgen, voor hen, en hun kinderen. En daar draagt Nancy Pelosi’s egotrip evident niet aan bij.
Historisch zien de Chinezen op het vasteland, maar ook de Chinezen op Taiwan, China als één geheel, en niet als twee afzonderlijke landen. Beide stromingen, die richting het eind van de Tweede Wereldoorlog slaags raakten met elkaar, waren allesbehalve democratisch, zoals de Britten ook nooit een democratisch bestuur in Hong Kong invoerden. En er is geen Chinees, behalve een handjevol collaborateurs, die geen trauma heeft overgehouden aan de de facto kolonisatie nadat de Britten de ‘Opium Oorlogen’ wonnen.
Dat verschafte de Britten het recht om naar believen Chinezen verslaafd te maken, en daar grof geld aan te verdienen. De ‘Jardine Matheson Company’, een van de bedrijven die in Hong Kong de lakens uitdeelde in de tijd dat de Britten daar de scepter zwaaiden, werd er knap rijk van. En ook menige avontuurlijk ingestelde Amerikaan pikte een graantje mee. In Thailand is, dichtbij de ‘Gouden Driehoek’, een bijzonder interessant museum gewijd aan opium en de rol van de westerse geheime diensten bij de handel waar je een goede eerste indruk krijgt van dat aspect van de macht die het westen uitoefent over landen waar men het oog op heeft laten vallen.
En wie kent niet de verhalen van de heroïne die in de lijken van gedode soldaten de Verenigde Staten binnen werd gesmokkeld ten tijde van de oorlog in Vietnam, de crack-cocaïne ten tijde van ‘Iran-Contra’, of de weelderige papaverculturen in Afghanistan sinds de NAVO de macht overnam in dat land? En na de machtsovername door de Taliban opnieuw verboden. En de meer recente epidemie van zware pijnstillers in de VS die zoveel mensen het leven heeft gekost, pas beëindigd nadat de controle over de Afghaanse papaverteelt verloren ging.
Als zodanig is het amper een geheim dat er geen liefde verloren is tussen de Amerikanen en de Chinezen, zoals ook wel blijkt uit de eerste terreuraanslag op een passagiersvliegtuig, door de CIA, met de bedoeling om de Chinese minister van buitenlandse zaken om het leven te brengen, waarbij ook Chinezen uit Taiwan betrokken waren. Zestien mensen kwamen om, maar Chou en Lai had een ander vliegtuig genomen, en overleefde het. Er zijn mij geen vergelijkbare vergeldingsacties van Chinese zijde bekend, en Pelosi bereikte heelhuids Taiwan. Door de opening van China voor ‘business’ met het westen zijn China en Taiwan de afgelopen decennia naar elkaar toegegroeid.
Ik ben in China tal van Chinezen tegengekomen uit Taiwan, door de jaren heen, die daar waren voor zaken, of er werkten. De handel tussen Taiwan en het Chinese vasteland is bepaald levendig. En los van de zuiver egoïstische redenen die ik kan bedenken waarom Nancy Pelosi persé naar Taiwan wilde, is de enige andere logische verklaring dat ze ernaar snakt om in beeld te verschijnen als de vrouw die olie op het vuur gooide, om zo de levensstandaard van de Chinezen op Taiwan geweld aan te doen, naar analogie van de behandeling die Europa nu krijgt, waardoor Taiwan geen andere keuze meer heeft dan te exporteren naar het westen, in ruil voor Mickey Mouse geld, inplaats van een graantje mee te pikken van de ‘booming business’ waar de SCO garant voor staat.
Haar een ‘goede vriend van Taiwan’ noemen vergt, kortom, een hele hoop fantasie. Bovendien beseft nagenoeg iedereen in Taiwan dat de VS het eiland op identieke manier zullen ‘helpen’ als ze Oekraïne helpen, door er een ‘Proxy-Oorlog’ van te maken als de vlam definitief in de pan slaat. De kans is daarmee groot dat bij volgende verkiezingen de huidige club toch weer het veld moet ruimen, omdat de burgerbevolking daar geen oren naar heeft. Daarmee is niet gezegd dat ze Xi een toffe gozer vinden, maar dat ze geen begin van enig vertrouwen hebben in de geriatrische kliek die in de Verenigde Staten het liegen, bedriegen en profiteren tot een kunstvorm hebben verheven.
Wat het vervolg wordt van dit idiote bliksembezoek weet niemand. De Chinese aankondiging dat de voorheen informeel erkende scheidslijn niet langer gerespecteerd wordt kan eenvoudig leiden tot een militair treffen, en verdere escalatie tot een heuse oorlog, waarbij Taiwan geen schijn van kans maakt, en tal van voor het westen cruciale ondernemingen (denk aan computerchips), voor een nog veel grotere verstoring van de wereldmarkt gaan zorgen.
Daarnaast varen Amerikaanse oorlogsschepen af en aan door de toch niet overdreven brede zeestraat tussen Taiwan en het vasteland om de Chinezen te provoceren, en de kans dat daar iets misgaat is, met dank aan Pelosi, nu ook groter dan voorheen. Het is ook helder dat China weliswaar de regering in Taipei verwijten maakt, maar primair de Verenigde Staten als de schuldige aanwijst. De illustratie boven het artikel in de ‘Global Times’ spreekt boekdelen over het beeld dat ze in China hebben van de Amerikaanse vechtersbaas, en de Chinese hand die tracht die heethoofd te stoppen, en het vuur te doven.
China, zo zegt de RAND-Corporation, gaat een militaire confrontatie met de Verenigde Staten verliezen, mits de Verenigde Staten de Chinezen vóór 2025 weten te verleiden tot een militaire krachtmeting. Ik zou daar echter, na de fatale misrekening in Oekraïne, maar geen geld op inzetten. Wat ons hier moet redden is dat de Chinezen zich volwassen opstellen, omdat ze geen begin van ambitie hebben om in een oorlog met de Verenigde Staten verzeild te raken. Maar als het zover komt, houd er dan maar rekening mee dat de Chinezen vechten met de handschoenen uit. En vechten om te winnen.
Tot die tijd zal Beijing wellicht op zoek gaan naar manieren om het mevrouw Pelosi persoonlijk, met haar ‘neocon’-entourage, in te wrijven. Hoe? Geen idee. Maar het zal verder gaan dan Nancy op een ‘sanctielijst’ plaatsen. Een dame op haar positie, met haar bezoedelde staat van dienst, heeft kasten vol ‘lijken’ die er zomaar uit kunnen vallen. In hoeverre de Chinezen opening van zaken willen geven over hun capaciteit om ‘intelligence’ te verzamelen in het centrum van de macht binnen de ‘Warparty’, kan ik niet bevroeden. De Chinezen zijn er de mensen niet naar om impulsief te handelen. We gaan het zien.
