Wereld
Pensioen
Gisteren was ik te gast op een soort van bedrijfsreunie waar ik tal van oud-collega’s ontmoette waar ik jarenlang mee heb gewerkt. Sommigen waren, net als ik, al enige tijd met pensioen. Anderen werkten nog steeds voor het bedrijf waar ik zelf ook met zoveel plezier heb gewerkt. En er waren ook kinderen van die collega’s die druk waren met een studie of opleiding om in de voetsporen van hun ouders te treden.
Een enkele gepensioneerde collega ging na zijn pensionering elders aan de slag in het identieke beroep dat hij tot die tijd had uitgeoefend, maar bij een ander bedrijf, met andere opvattingen over de leeftijdsgrens, of een specifieke behoefte aan ervaren mensen. En dan waren er de gepensioneerden die werk vonden in een ‘gerelateerde‘ sector, maar anders dan wat ze tot dan toe hadden gedaan.
In ‘Davos‘ was het dit jaar een optocht van machtige mannen en vrouwen die van geen ophouden willen weten. In mijn optiek zijn ze ‘Yesterday’s News‘, omdat hun versie van de ‘Globalistische Droom’ dit jaar definitief aan scherven is gevallen. Het identificeren van je eigen persoonlijke hoogtepunt is geen eenvoudige opgave. Ergens in het begin van mijn eigen loopbaan sprak ik met een al weer wat oudere, maar nog wel volop actieve collega, die zich beijverde voor ons pensioen.
Hij hield mij voor dat het een zeer belangrijk onderdeel van de arbeidsvoorwaarden was, dat scherp bewaakt diende te worden. En dat het tragisch was dat veel collega’s tijdens hun arbeidzame periode er amper naar omkeken, om kort voor hun pensionering ‘wakker te schrikken‘.
Een ‘Harde Pensioendatum‘ wordt door uiteenlopende beleidsmakers meer en meer gezien als een onding. Ik zie het zelf als een zegen, maar dat vergt enige uitleg. Op het moment dat ik stopte had ik nog jaren door kunnen gaan. Sterker nog, ik ben er vrij zeker van dat ik nu nog capabel zou zijn om de functie uit te oefenen die ik had toen ik met pensioen ging. Maar niet zo goed als op mijn hoogtepunt. Wanneer dat was kan ik u niet vertellen, omdat verschillende kwaliteiten in mijn beroep van belang waren, en waar de ene kwaliteit vergde dat je ‘scherp‘ en ‘snel‘ was, kwam de andere kwaliteit beter tot zijn recht als je ‘ervaren‘ en ‘bedachtzaam‘ was.
Een ‘Harde Datum‘ is derhalve een benadering, niet anders dan de keuze voor een leeftijd waarop men ‘volwassen‘ is. Sommige jongeren zijn ‘vroeg volwassen‘, en sommige volwassenen zijn tot op hoge leeftijd onbeholpen kleuters. En in een samenleving die er op is ingericht om mensen in een ‘achterstandspositie‘ op alle denkbare manieren te ‘helpen‘, cultiveren we onbeholpen kleuters, omdat dat lucratief is.
Ver voor ik met pensioen ging bij mijn werkgever was ik ervan doordrongen dat mijn loopbaan op een ‘Hard Moment‘ zou eindigen, of ik er nou aan toe was, of niet. Dus kon ik er maar beter klaar voor zijn. Dat hield in dat ik ‘alles moest geven‘, en ‘alles eruit moest halen‘ voor die dag. Die ambitie gaf energie waar mijn werkgever van heeft geprofiteerd, maar waar ik zelf ook maximaal voordeel uit heb gehaald. ‘Komt morgen wel‘ was er niet bij, want de loopbaan was eindig. Het was ‘Topsport‘.
Tegelijk waren er dingen waar ik geen tijd voor had, maar die konden wel wachten tot het pensioen. Vooropgesteld dat ik op die pensioendatum niet afgeleefd en uitgeblust was. Maar ook zonder zekerheid over de kwaliteit van het leven na die ‘Harde Datum‘ belette het mij niet om alvast plannen te maken. Op de dag van mijn afscheid keek ik tevreden terug op mijn tijd als ‘werknemer‘, en begon een nieuw leven.
Op basis van mijn eigen ervaringen, en denkwerk, ben ik altijd tegen het oprekken van de pensioengerechtigde leeftijd geweest, wat bijna altijd wordt geïnitieerd door ‘dieven‘ die een greep willen doen in de kas van het pensioenfonds. Werkgevers of de overheid. Bovendien zien die ‘dieven‘ niet in dat een gemotiveerde werknemer oneindig veel meer waard is dan een werknemer die meer argumenten heeft om zichzelf te sparen, omdat hij of zij nog zo lang mee moet.
Wie in de top van het bedrijfsleven terecht is gekomen, of voor de overheid werkt, heeft het idee dat de geriatrische patiënten die nu hun collega’s zijn een aanwinst zijn. Terwijl die lui, als ze ooit al enige meerwaarde hadden, een halve eeuw geleden al met pensioen gestuurd hadden moeten worden, omdat ze al over hun hoogtepunt heen waren, en voor de rest van hun loopbaan alleen nog leunden op ‘Office Politics‘ als ‘kwaliteit‘.
‘Office Politics‘ is een last, en geen lust voor enige onderneming of overheid, of de mensen die er werken. Het is een ‘drag‘. Een loodzware kostenpost die het bedrijf, of de overheid, niet kan dragen. De gerontofiele werknemers die zich inlikken bij hun hoogbejaarde ‘superieuren‘ in de hoop op promotie zijn uit het hout gesneden dat thuishoort in de kachel. Bij de Dames van ‘GoedeMorgenNederland‘ was Annemarie Jorritsma te gast, die ervoor pleitte dat de Nederlandse pensioenfondsen geld over zouden maken naar ‘StartUps‘.
Dit als voorzitter van ‘Nederlandse Vereniging Participatiemaatschappijen‘, een lucratieve ‘Leuter/Lobbyfabriek‘ waarvan er duizenden zijn in ons land. Ik was al geen fan van Jorritsma, maar waar ze zat te reutelen over ‘Globalisme‘ als een zegen, en iets dat onderdeel is van onze realiteit, en toekomst, terwijl om ons heen de ‘SupplyChains‘ het loodje leggen, en de sancties gehakt maken van de wereldhandel, vroeg ik mij af wat de gerontofiele redactie van dat programma bezielde om haar een plek aan tafel te gunnen?
Die collega die mij attent maakte op het belang van een goed pensioen zag het fonds zeer zeker niet als een ‘potje‘ dat door geriatrische politici/lobbyisten gebruikt kon worden om hun eigen falende beleid mee te maskeren. Meer en meer zie je ‘initiatieven‘ die van pensioenfondsen een stuk gereedschap proberen te maken voor het verwezenlijken van de ‘Natte Droom‘ van ‘Davos-Globalisten‘.
Hoezeer ik ook het belang onderken van jonge ondernemers die aan de weg timmeren, ik hen alle succes wens met het verwezenlijken van hun droom, en er waar mogelijk als gepensioneerde ook nog best vrijblijvend bij wil helpen, is het evident niet zo dat een pensioenfonds dat zou moeten willen subsidiëren. Een pensioenfonds moet zorgen voor rendement en het borgen van de zekerheid dat er voldoende geld in kas is tegen de tijd dat de werknemers die de premie hebben ingelegd met pensioen gaan.
Dit onbezoldigde advies lijkt misschien gestoeld op naakt eigenbelang, maar zo simpel is het niet. Een ‘levend‘ fonds, een fonds waar nog altijd geld binnenkomt, kan tegen een stootje. Historisch gezien is een ‘rekenrente‘ van een procent of vier een gezonde basis, mits dat fonds zich inspant om te beleggen op een verantwoorde wijze, en ‘Centrale Banken‘ die fondsen niet proberen te slopen door de rente op nul te houden, zelfs al schiet de inflatie door het dak.
Het is onverantwoord als overheden afstappen van het concept dat een fonds ‘degelijk‘ dient te zijn, om ‘verantwoorde wijze‘ vervolgens om te katten naar: ‘Als HulpSinterklaas voor de overheid‘. Iedereen kan zien dat er een ‘Nieuwe Realiteit‘ op de deur staat te bonken, en dat de wereld bezig is met de transitie naar een monetair stelsel dat is gebaseerd op grondstoffen en productiviteit in de goederensector. Een pensioenfonds moet daarin meegaan, en niet toegeven aan de druk om geld te steken in ‘gadgets‘, of ‘diensten‘ die slechts renderen binnen het werkingsgebied van de ‘Fiat-Currencies‘ die op het punt staan te bezwijken onder de loden last van onmetelijke schulden.
Aan het einde van de NAVO-top in Madrid, Spanje, hebben de lidstaten van de NAVO, waaronder de meeste Europese landen, evenals de VS en Canada, een strategiedocument aangenomen waarin hun plannen worden geschetst om het Europese continent te militariseren, de massale uitbreiding van de oorlog tegen Rusland en om zich voor te bereiden op een oorlog tegen China.
NAVO Het document kondigt aan: “We zullen, zowel individueel als collectief, het volledige spectrum van strijdkrachten leveren… die nodig zijn voor afschrikking en verdediging, inclusief voor intensieve cross-dimensionale oorlogvoering tegen gelijkwaardige concurrenten die kernwapens bezitten.”
In tegenstelling tot het laatste strategiedocument uit 2010 zegt het huidige document: “Er is geen vrede in het Euro-Atlantische gebied.” Dit verklaart praktisch dat het bondgenootschap in oorlog is – hoewel geen van de lidstaten van de NAVO een oorlog heeft gevoerd in het “euro-Atlantisch gebied”.
Het strategisch kaderdocument gebruikt openlijk de taal van de machtspolitiek. Het woord ‘belangen’ wordt zeven keer gebruikt en er wordt uitgelegd dat zowel China als Rusland de ‘belangen van het bondgenootschap’ betwisten.
In het laatste strategische kaderdocument van de NAVO uit 2010 werd het woord ‘belangen’ slechts één keer gebruikt. Destijds beloofden ze “het politiek overleg en de praktische samenwerking met Rusland op gebieden van gemeenschappelijk belang te verbeteren”.
Terwijl het document uit 2010 Rusland een ‘partner’ noemde, noemt het huidige Rusland een ‘bedreiging’ en China een ‘uitdaging’. Het nieuwe NAVO-strategiedocument rechtvaardigt deze classificaties expliciet door te stellen dat deze landen “een uitdaging vormen voor onze belangen”.
Het zei verder: “De Volksrepubliek China probeert controle te krijgen over belangrijke gebieden van de technologie- en industriële sectoren, kritieke infrastructuur en strategische materialen en toeleveringsketens. Het gebruikt zijn economische slagkracht om strategische afhankelijkheden te creëren en zijn invloed te vergroten.”
Om hun “belangen” veilig te stellen, beloven de bondgenoten “de afschrikkings- en verdedigingshouding aanzienlijk te versterken”.
Het document stelt stellig dat de reeks maatregelen die de oorlog in Oekraïne veroorzaakten, succesvol waren: “De uitbreiding van de NAVO is een historisch succes.” Het Kremlin rechtvaardigde zijn invasie van Oekraïne door te beweren dat de inspanningen van Oekraïne om toe te treden tot de NAVO en het stationeren van kernwapens op de Russische grens een bedreiging zou hebben gevormd voor de nationale veiligheid van Rusland.
Het NAVO-document kondigt aan door te gaan met de uitbreiding van het militaire bondgenootschap: “We bevestigen opnieuw ons opendeurbeleid… Onze deur blijft openstaan voor alle Europese democratische staten die de waarden van ons bondgenootschap delen… Lidmaatschapsbesluiten worden genomen door gevangen door de NAVO-bondgenoten en derden hebben geen inspraak in dit proces.”
De oorlog in Oekraïne is nu de grootste Europese oorlog sinds de Tweede Wereldoorlog en heeft al het leven gekost aan tienduizenden Oekraïners en Russen. Door haar uitbreiding als een succes te omschrijven, verklaart de NAVO dat deze doden en nog veel meer die zullen komen een aanvaardbare prijs zijn om de belangen van haar leden te beschermen.
Als antwoord op uitdagingen voor de ‘belangen’ van het Bondgenootschap, hebben de NAVO-leden zich verplicht tot een militariseringsprogramma dat gevolgen zal hebben voor alle aspecten van de samenleving. Het zegt: “In een omgeving van strategische concurrentie zullen we ons wereldwijde situationele bewustzijn vergroten en ons bereik uitbreiden om gebruik in alle dimensies en richtingen af te schrikken, te verdedigen, te bestrijden en te weigeren in overeenstemming met onze 360-gradenbenadering.”
Het vervolgt: “Zolang er kernwapens bestaan, zal de NAVO een nucleair bondgenootschap blijven… Daartoe zullen we zorgen voor een substantiële en consistente aanwezigheid te land, ter zee en in de lucht, onder meer door verbeterde geïntegreerde vluchten.” – en raketverdediging . .. De houding van de NAVO op het gebied van nucleaire afschrikking is ook gebaseerd op door de Verenigde Staten in Europa naar voren geplaatste kernwapens en op de bijdragen van de relevante bondgenoten.”
De doelen die in het document worden geschetst, kunnen alleen worden bereikt door een enorme toename van de troepen, munitie en voorraden die nodig zijn voor oorlogvoering. “We zullen vooruit schrikken en verdedigen met robuuste, in het theater opgestelde, cross-dimensionale gevechtsklare troepen, geoptimaliseerde commando- en controleregimes, bijna-ingezette munitie en uitrusting, en verbeterde capaciteit en infrastructuur om elke bondgenoot met weinig of geen voorsprong snel te versterken. tijd.”
De NAVO-strategienota erkent geen andere prioriteiten die concurreren met de inzet van militaire middelen. De woorden “honger”, “armoede” en “werkloosheid” zijn even afwezig als de coronapandemie, die wereldwijd tientallen miljoenen mensen het leven heeft gekost, alleen al in de VS een miljoen.
De opmerkingen van de Amerikaanse president Joe Biden kwamen overeen met de toon van dit document.
Op een persconferentie na de top verklaarde Biden trots: “We hebben Oekraïne sinds mijn aantreden bijna $ 7 miljard aan veiligheidshulp verleend. In de komende dagen zijn we van plan meer leveringen aan te kondigen ter waarde van meer dan $ 800 miljoen, waaronder een ultramodern westelijk luchtverdedigingssysteem, extra artillerie en munitie, anti-artillerieradar, extra munitie voor de HIMARS-raketwerpers die we al hebben geleverd, en extra HIMARS uit andere landen.”
Hij voegde eraan toe dat de Amerikaanse bondgenoten in totaal “bijna 140.000 antitanksystemen, meer dan 600 tanks, bijna 500 artilleriesystemen, meer dan 600.000 patronen artilleriemunitie en ultramoderne meervoudige raketwerpers hadden geleverd.” , anti-scheeps- en luchtafweersystemen.”
Toen hem werd gevraagd naar de kosten van de oorlog voor het Amerikaanse volk, zei Biden dat er niet eens over was nagedacht.
Op de persconferentie werd Biden door een verslaggever gevraagd: “De leiders van de G7-landen hebben deze week een belofte gedaan om Oekraïne te steunen, ik citeer ‘zo lang als het duurt’. En ik vraag me af of u kunt uitleggen wat dat betekent – ‘zo lang als het duurt’. Betekent dit onbeperkte Amerikaanse steun aan Oekraïne? Of moet je uiteindelijk president Zelenskyy vertellen dat de VS zijn land niet langer kunnen steunen?”
Biden antwoordde: “We zullen Oekraïne steunen zolang als nodig is.”
Een andere verslaggever vroeg naar “hoge benzineprijzen in de VS en over de hele wereld… Hoe lang is het nog eerlijk voor automobilisten in Amerika en de rest van de wereld om de rekening van deze oorlog te blijven betalen?”
Biden herhaalde: “Zolang het duurt.”
Biden heeft in feite verklaard dat onbeperkte maatschappelijke middelen zullen worden besteed aan de oorlogsinspanning. Nadat de Amerikaanse heersende klasse de financiering voor de strijd tegen de pandemie heeft verlaagd, waardoor onverzekerde werknemers zelf de vaccins en ziekenhuisopnames voor Covid-19 moeten betalen, dringt ze in plaats daarvan aan om enorme maatschappelijke fondsen in de oorlogsinspanning te pompen.
De plannen die in het nieuwe NAVO-strategiedocument zijn uiteengezet, hebben onnoemelijke implicaties voor de oorlog zelf en voor de eindeloze herverdeling van sociale fondsen naar militaire uitgaven. Dit gaat gepaard met bezuinigingen op gezondheidszorg en pensioenen en lagere lonen voor werknemers.
Terwijl arbeiders wereldwijd de strijd aangaan tegen de stijgende kosten van levensonderhoud, is het van vitaal belang dat ze de strijd tegen oorlog en militarisme tot hun topprioriteit maken.
De belangrijkste boodschap van de neocons is dat de VS de militaire macht moet overheersen in elke regio van de wereld, en het hoofd moet bieden aan opkomende regionale machten die op een dag de wereldwijde of regionale dominantie van de VS kunnen uitdagen, met name Rusland en China.
De oorlog in Oekraïne is het hoogtepunt van een 30-jarig project van de Amerikaanse neoconservatieve beweging. De regering-Biden zit vol met dezelfde neocons die de Amerikaanse oorlogen van keuze in Servië (1999), Afghanistan (2001), Irak (2003), Syrië (2011), Libië (2011) verdedigden en die zoveel deden om de Russische regering te provoceren. invasie van Oekraïne. Het trackrecord van neocons is er een van regelrechte rampen, maar toch heeft Biden zijn team bemand met neocons. Als gevolg daarvan stuurt Biden Oekraïne, de VS en de Europese Unie naar weer een geopolitiek debacle. Als Europa enig inzicht heeft, zal het zich afscheiden van deze debacles van het Amerikaanse buitenlands beleid.
De neocon-visie is gebaseerd op een allesoverheersende valse premisse: dat de Amerikaanse militaire, financiële, technologische en economische superioriteit het mogelijk maakt om voorwaarden te dicteren in alle regio’s van de wereld.
De neocon-beweging ontstond in de jaren zeventig rond een groep publieke intellectuelen, van wie er verschillende werden beïnvloed door de politicoloog Leo Strauss van de University of Chicago en de classicus Donald Kagan van de Yale University. Neocon-leiders waren Norman Podhoretz, Irving Kristol, Paul Wolfowitz, Robert Kagan (zoon van Donald), Frederick Kagan (zoon van Donald), Victoria Nuland (vrouw van Robert), Elliott Cohen, Elliott Abrams en Kimberley Allen Kagan (vrouw van Frederick ).
De belangrijkste boodschap van de neocons is dat de VS de militaire macht moet overheersen in elke regio van de wereld, en het hoofd moet bieden aan opkomende regionale machten die op een dag de wereldwijde of regionale dominantie van de VS kunnen uitdagen, met name Rusland en China. Voor dit doel moet de Amerikaanse militaire macht vooraf worden gepositioneerd in honderden militaire bases over de hele wereld en moeten de VS bereid zijn om, indien nodig, oorlogen naar keuze te leiden. De Verenigde Naties mogen alleen door de VS worden gebruikt als ze nuttig zijn voor Amerikaanse doeleinden.
Deze aanpak werd voor het eerst uiteengezet door Paul Wolfowitz in zijn ontwerprichtlijn voor defensiebeleid (DPG), geschreven voor het ministerie van Defensie in 2002. Het ontwerp riep op tot uitbreiding van het door de VS geleide veiligheidsnetwerk naar Midden- en Oost-Europa, ondanks de expliciete belofte van de Duitse Minister van Buitenlandse Zaken Hans-Dietrich Genscher zei in 1990 dat de Duitse eenwording niet zou worden gevolgd door de uitbreiding van de NAVO naar het oosten. Wolfowitz pleitte ook voor Amerikaanse oorlogen naar keuze en verdedigde het recht van Amerika om onafhankelijk, zelfs alleen, op te treden in reactie op crises die de VS zorgen baren. Volgens generaal Wesley Clark maakte Wolfowitz Clark al in mei 1991 duidelijk dat de VS regime-change-operaties zouden leiden in Irak, Syrië en andere voormalige Sovjet-bondgenoten.
De neocons waren al voorstander van de uitbreiding van de NAVO met Oekraïne, zelfs voordat dat in 2008 het officiële Amerikaanse beleid werd onder George W. Bush Jr.. Ze beschouwden het NAVO-lidmaatschap van Oekraïne als de sleutel tot regionale en mondiale dominantie van de VS. Robert Kagan beschreef de neocon-zaak voor de uitbreiding van de NAVO in april 2006:
[D]e Russen en Chinezen zien niets natuurlijks in [de ‘kleurenrevoluties’ van de voormalige Sovjet-Unie], alleen door het westen gesteunde staatsgrepen die zijn ontworpen om de westerse invloed in strategisch vitale delen van de wereld te bevorderen. Zijn ze zo fout? Zou de succesvolle liberalisering van Oekraïne, aangespoord en ondersteund door de westerse democratieën, niet slechts de opmaat kunnen zijn voor de opname van dat land in de NAVO en de Europese Unie – kortom, de uitbreiding van de westerse liberale hegemonie?
Kagan erkende de ernstige gevolgen van de uitbreiding van de NAVO. Hij citeert een expert die zegt: “Het Kremlin maakt zich in alle ernst klaar voor de ‘strijd om Oekraïne’.” De neocons zochten deze strijd. Na de val van de Sovjet-Unie hadden zowel de VS als Rusland een neutraal Oekraïne moeten zoeken, als een voorzichtige buffer en veiligheidsklep. In plaats daarvan wilden de neocons de Amerikaanse ‘hegemonie’, terwijl de Russen de strijd aangingen, deels ter verdediging en deels ook uit hun eigen imperiale pretenties. Tinten van de Krimoorlog (1853-6), toen Groot-Brittannië en Frankrijk Rusland probeerden te verzwakken in de Zwarte Zee na Russische druk op het Ottomaanse rijk.
Kagan schreef het artikel als particulier, terwijl zijn vrouw Victoria Nuland de Amerikaanse ambassadeur bij de NAVO was onder George W. Bush Jr. Nuland was de neoconservatieve bij uitstek. Nuland was niet alleen de ambassadeur van Bush bij de NAVO, maar was in 2013-17 Barack Obama’s adjunct-staatssecretaris voor Europese en Euraziatische zaken, waar ze deelnam aan de omverwerping van de pro-Russische president van Oekraïne, Viktor Janoekovitsj, en nu dient als Bidens ondersecretaris van Staat die het Amerikaanse beleid leidt ten aanzien van de oorlog in Oekraïne.
In de ‘strijd om Oekraïne’ waren de neocons klaar om een militaire confrontatie met Rusland uit te lokken door de NAVO uit te breiden over de heftige bezwaren van Rusland, omdat ze vurig geloven dat Rusland zal worden verslagen door financiële sancties van de VS en NAVO-wapens.
De neocon-visie is gebaseerd op een allesoverheersende valse premisse: dat de Amerikaanse militaire, financiële, technologische en economische superioriteit het mogelijk maakt om voorwaarden te dicteren in alle regio’s van de wereld. Het is een standpunt van zowel opmerkelijke overmoed als opmerkelijke minachting voor bewijs. Sinds de jaren vijftig zijn de VS gedwarsboomd of verslagen in bijna elk regionaal conflict waaraan het heeft deelgenomen. Maar in de ‘strijd om Oekraïne’ waren de neocons klaar om een militaire confrontatie met Rusland uit te lokken door de NAVO uit te breiden over de heftige bezwaren van Rusland, omdat ze vurig geloven dat Rusland zal worden verslagen door financiële sancties van de VS en NAVO-wapens.
Het Institute for the Study of War (ISW), een neoconservatieve denktank onder leiding van Kimberley Allen Kagan (en gesteund door een who’s who van defensie-aannemers zoals General Dynamics en Raytheon), blijft een Oekraïense overwinning beloven. Met betrekking tot de opmars van Rusland gaf de ISW een typisch commentaar: “Ongeacht aan welke kant de stad [Sievierodonetsk] in handen is, zal het Russische offensief op operationeel en strategisch niveau waarschijnlijk zijn hoogtepunt hebben bereikt, waardoor Oekraïne de kans krijgt om zijn operationele te herstarten. tegenoffensief om de Russische troepen terug te dringen.”
De feiten ter plaatse doen echter anders vermoeden. De economische sancties van het Westen hebben weinig nadelige gevolgen gehad voor Rusland, terwijl hun ‘boemerang’-effect op de rest van de wereld groot was. Bovendien wordt de capaciteit van de VS om Oekraïne te bevoorraden met munitie en wapens ernstig belemmerd door Amerika’s beperkte productiecapaciteit en gebroken toeleveringsketens. De industriële capaciteit van Rusland is natuurlijk kleiner dan die van Oekraïne. Het BBP van Rusland was ongeveer 10x dat van Oekraïne voor de oorlog, en Oekraïne heeft nu veel van zijn industriële capaciteit verloren in de oorlog.
De meest waarschijnlijke uitkomst van de huidige gevechten is dat Rusland een groot deel van Oekraïne zal veroveren, waardoor Oekraïne misschien bijna geheel door land wordt ingesloten. De frustratie in Europa en de VS zal toenemen door de militaire verliezen en de stagflatoire gevolgen van oorlog en sancties. De domino-effecten kunnen verwoestend zijn als een rechtse demagoog in de VS aan de macht komt (of in het geval van Trump, terugkeert naar de macht) en belooft de vergane militaire glorie van Amerika te herstellen door middel van gevaarlijke escalatie.
In plaats van deze ramp te riskeren, is de echte oplossing om een einde te maken aan de neocon-fantasieën van de afgelopen 30 jaar en dat Oekraïne en Rusland terugkeren naar de onderhandelingstafel, waarbij de NAVO zich ertoe verbindt een einde te maken aan haar inzet voor de uitbreiding naar het oosten met Oekraïne en Georgië in ruil voor een levensvatbare vrede die de soevereiniteit en territoriale integriteit van Oekraïne respecteert en beschermt.
Rusland en China, door standvastig te blijven, kunnen voldoende zijn om de Amerikaanse as de NAVO in het graf te duwen dat het verdient.
Ten slotte heeft de door de Verenigde Staten geleide militaire alliantie, de NAVO genaamd, haar wereldwijde ambities voor de Koude Oorlog expliciet gemaakt. Eindelijk is de oorlogszuchtige organisatie schoon uit de bedrieglijke kast gekomen waarin ze zich jarenlang heeft verstopt. En daarom, moge het voortaan verdoemd worden door alle goeddenkende mensen van de wereld.
Tijdens een top die deze week in Madrid werd gehouden, heeft de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie een nieuw Strategisch Concept uitgebracht waarin Rusland als een “directe bedreiging” en China als een “uitdaging” voor “onze waarden en belangen” wordt verklaard . Wat zijn die waarden en belangen precies? Oorlogszucht en overheersing!
De laatste keer dat de NAVO een strategisch document publiceerde was in 2010. Destijds werd Rusland beschreven als een “partner” en werd China niet eens genoemd.
In het afgelopen decennium heeft het door de VS gedomineerde militaire blok steeds meer een vijandig beleid aangenomen ten aanzien van zowel Rusland als China. De zoektocht naar een nieuwe koude oorlog was meedogenloos, onverbiddelijk en grotendeels impliciet. Nu echter verklaart de door de VS geleide as openlijk haar vijandigheid.
De 30-koppige NAVO heeft formeel twee nieuwe Europese staten uitgenodigd om zich bij haar gelederen te voegen, Finland en Zweden. De twee Scandinavische landen maken een einde aan decennia van nominale neutraliteit in wat alleen kan worden gezien als een berekende provocerende actie tegen de nationale veiligheid van Rusland.
De nieuwe leden zullen de NAVO-landgrens met Rusland verdubbelen en de reeds ontluikende aanwezigheid van de nucleair bewapende alliantie in het Noordpoolgebied vergroten. Moskou heeft gewaarschuwd voor een dergelijke uitbreiding van de NAVO als een moedwillige destabilisatie van het strategische evenwicht. Het feit dat het blok doorgaat met de uitbreiding spreekt van de roekeloze minachting voor pogingen om wederzijdse veiligheid te vinden en de internationale vrede te handhaven.
De NAVO-top deze week maakte ook duidelijk dat de door de VS geleide militaire as een oorlogsbasis tegen China aanneemt. Waarom zou een Atlantische organisatie anders voor de eerste keer de aanwezigheid uitnodigen van vier landen in de Stille Oceaan die in toenemende mate de Amerikaanse anti-Chinese retoriek hebben herhaald? Leiders uit Australië, Nieuw-Zeeland, Japan en Zuid-Korea waren in Madrid om de zogenaamde “Asia-Pacific Four” (AP4) te vormen.
Net als bij de door de VS geleide Quadrilateral Security Dialogue, of Quad, en het AUKUS-pact, wordt de Stille Oceaan veranderd in een NAVO-gevechtsgebied gericht op China, op vrijwel dezelfde manier als de Atlantische Oceaan wordt gedomineerd door NAVO-vijandigheid jegens Rusland. Uiteindelijk zijn het de Verenigde Staten en hun imperiale belangen die worden gediend en richting geven. Dit is wat echt wordt bedoeld met de vage en schijnbaar goedaardige bezwering van “onze waarden en interesses”.
Dit hoogtepunt in 2022 is allemaal in overeenstemming met de historische rol van de NAVO. Het werd in 1949 in Washington opgericht als een offensief instrument voor Amerikaanse agressie tegen de Sovjet-Unie. De nulsomideologie van het Amerikaanse imperialisme is noodzakelijkerwijs gebaseerd op hegemonie en overheersing. Andere naties zijn ofwel vazallen of vijanden. Een multipolaire wereld van wederzijds partnerschap is een gruwel. Het concept van de Verenigde Naties is inderdaad een gruwel. De wereld moet worden afgebakend in ‘bondgenoten en vijanden’ om het door het Amerikaanse militaristisch aangedreven kapitalisme te laten overleven.
Toen de eerdere koude oorlog met de Sovjet-Unie in 1991 eindigde door de politieke en economische ineenstorting van de Sovjet-Unie, verdween de aanvankelijke euforie van de vermeende Amerikaanse overwinning snel. Auteur en commentator John Rachel onderzoekt hoe duizelingwekkend gepraat over een einde aan militarisme en buitensporige militaire uitgaven en de anticipatie op een enorm, transformerend ‘vredesdividend’ maar al te wreed werd genegeerd.
Waarom? Omdat de Amerikaanse heersers en hun NAVO-vazallen beseften dat zonder militarisme en oorlog het spel klaar was voor hun kapitalistische afpersing van het bedrijfsleven.
Toen ontstond de Wolfowitz-doctrine en “dominantie over het volledige spectrum”, waarbij de Verenigde Staten en hun Europese volgelingen letterlijk de oorlog aan de planeet verklaarden om natuurlijke hulpbronnen in het nauw te drijven en de waargenomen machten van concurrenten onder controle te houden. Een herrijzend Rusland en opkomend China zouden niet worden getolereerd als een belemmering voor de Amerikaanse hegemonische ambities.
In de afgelopen 30 jaar sinds het einde van de eerste koude oorlog is er niets minder dan een orgie van oorlogszuchtige oorlogen van de VS en de NAVO waarin zwakkere naties de een na de ander zijn vernietigd door het door de Amerikanen geleide militarisme. Internationaal recht en mensenrechten zijn gestript en geplunderd door een door Washington geleide blitzkrieg op de planeet.
Principiële mensen zoals Julian Assange die dergelijke criminaliteit aan de kaak stelden, zijn vervolgd en gemarteld. De vrijheid van meningsuiting en oprecht onafhankelijk kritisch denken zijn lastiggevallen en vermoord.
Met ongelooflijke hypocrisie, arrogantie en waanideeën verheerlijken de Amerikaanse president Joe Biden en andere NAVO-handlangers de principes van democratie, op regels gebaseerde orde en internationaal recht. Als de waarheid is, zijn de Verenigde Staten en hun NAVO-lacunes de vijanden van de wereldvrede. Martin Luther King maakte bijna 60 jaar geleden een soortgelijke observatie. Hij werd vervolgens vermoord door de Amerikaanse nationale veiligheidsstaat. Washington en zijn handlangers in het Westen of de Stille Oceaan vormen de grootste bedreiging voor alles wat ze zogenaamd, cynisch, koesteren.
De Verenigde Staten en hun bende imperialistische flunkeys in de NAVO snakken al drie decennia naar een nieuwe koude oorlog. Toen de Russische Federatie onder leiding van president Vladimir Poetin het unilateralisme van de Amerikaanse schurkenstaat en zijn satrapen uitdaagde met zijn historische toespraak in München in 2007, die hem als een vijand bestempelde.
De militaire interventie van Rusland in 2015 om Syrië te helpen dat wordt aangevallen door de VS en de NAVO in een geheime oorlog voor regimeverandering, werd betaald voor de orgie van het door Amerika geleide imperialistische gangsterisme. Die spoiler markeerde Rusland verder als een vijand die moest worden aangepakt.
De staatsgreep van Washington en de NAVO in Oekraïne in 2014 was opnieuw een keerpunt. Het was een feitelijke uitbreiding van de NAVO tot aan de grenzen van Rusland met een nazi-speerpunt. Kan het nog provocerender? Maar Moskou trok de rode lijn. Ondanks herhaalde oproepen voor diplomatieke resolutie over Oekraïne en de uitbreiding van de NAVO, werd Rusland gedwongen om “technische militaire maatregelen” te nemen door de dreiging van het Kiev-regime te neutraliseren.
Ook China heeft stoutmoedig laten zien dat het zijn onafhankelijkheid niet ondergeschikt wil maken aan het keizerlijke bevel van Washington. Dit is de reden waarom Washington op grillige wijze zijn halve eeuw oude Eén China-beleid verlaat met het bijbedoeling om Peking tegen zich in het harnas te jagen. De provocatie richting Rusland in de vorm van het door de NAVO bewapende Oekraïne is hetzelfde als de provocatie richting China met een door de VS bewapend Taiwan en een toenemende NAVO-gelieerde omsingeling in Azië-Pacific.
Overduidelijk, en zonder toevlucht te nemen tot overdrijving, kan men zeggen dat de NAVO-top deze week neerkwam op een conferentie over oorlogsplanning. De door de VS geleide as heeft een nieuwe wereldwijde koude oorlog veroorzaakt.
Dat is op zich vervloekt. In een wereld die wordt geteisterd door pandemie, ziekte, ecologische achteruitgang, armoede, honger en werkloosheid, sluizen de kapitalistische machten miljarden naar oorlogsmachines en veroorzaken ze koorts voor confrontaties op basis van angstzaaierij, fobieën en demonisering. Hun mentaliteit is demonisch. Het door de VS geleide imperialisme heeft veel van de huidige crises in de wereld veroorzaakt, waaronder een nieuwe koude oorlog.
Desalniettemin is de wereld drastisch veranderd sinds de oprichting van de NAVO 73 jaar geleden of zelfs vanaf het moment dat de laatste koude oorlog zo’n drie decennia geleden eindigde. Er is inderdaad een verschrikkelijk gevaar van een catastrofale hete oorlog. Er is echter ook een welkom gevaar voor de NAVO die haar eigen graf graaft uit haar criminele activiteiten en betreurenswaardige tegenstellingen. Rusland en China, door standvastig te blijven, kunnen voldoende zijn om de Amerikaanse as in het graf te duwen dat het verdient.
Trump – De lopende hoorzittingen van het Amerikaanse Congres over de gebeurtenissen van 6 januari 2021 hebben harde waarheden aan het licht gebracht over de zieke, precaire staat van de… [...]
Europa moet zich voorbereiden op de zondvloed die op haar afkomt, en dat allemaal omdat de Litouwse satrap van de NAVO denkt dat ze een Mozes is, die twee delen… [...]
Boris Johnson zit in de problemen want ‘We kunnen het ons niet veroorloven om onze eigen mensen te eten te geven, maar we kunnen het ons wel veroorloven om een… [...]
Nu het is opgelost, kunnen Zweden en Finland lid worden van de NAVO. Turkije heeft zijn negatieve houding opgegeven. Maar de goedkeuring van Erdogan had een prijs. De situatie zal waarschijnlijk niet alleen… [...]
Dit is deel 2 van het Fascisme: de laars van het kapitaal (deel 1 is hier) II. Liberalisme, neoliberalisme en het liberaal-fascistische koopje Bij een goede analyse zien we dat liberalisme… [...]
You must be logged in to post a comment Login