PERSVRIJHEID BESTAAT NIET ZOLANG MIJN MAN JULIAN ASSANGE IN DE GEVANGENIS ZIT

OPMERKING: Julian Assange wordt mogelijk al in oktober uitgeleverd aan de Verenigde Staten. Onderteken de belofte om noodmaatregelen te nemen als hij wordt uitgeleverd. KLIK HIER OM TE TEKENEN .

Julian Assange – We moeten het recht om te beledigen verdedigen. Het belangrijkste aspect van het recht om te beledigen is het aspect dat de machthebbers confronteert met de waarheden die zij het liefst verborgen willen houden. Zonder dit recht worden de machtigen onaantastbaar.

Julian Assange

Mijn man, Julian Assange , rechtsonder afgebeeld, zit sinds 2019 gevangen in HMP Belmarsh in Thamesmead omdat hij als uitgever van WikiLeaks de misstanden van de oorlog tegen het terrorisme aan het licht bracht die de Verenigde Staten verborgen wilden houden. De VS hebben aanklachten tegen Julian ingediend die een gevangenisstraf van 175 jaar met zich meebrengt . Als minister van Binnenlandse Zaken slaagde Priti Patel er niet in de uitlevering van Julian te blokkeren. Een komende hoorzitting bij het Hooggerechtshof zal beslissen of Groot-Brittannië de meest consequente aanval op de persvrijheid van onze tijd doorzet.

Onze kinderen willen Julian uit de gevangenis bevrijden. Het is alweer vier jaar geleden. De vier en een half jaar oude Max bedenkt manieren om dat te doen. Gabriel, die vijf is, is onlangs begonnen met een nieuwe kalender. Het is geen aftelling naar Julians vrijlating, maar een aftelling, want er is geen einddatum. Gabriel voegt elke dag meer vakjes toe om af te vinken.

Onze kleine jongens begrijpen dat Julian Assange vrijheid deel uitmaakt van een epische strijd die groter is dan onze familie. In juni reisden we naar het Vaticaan, waar paus Franciscus ons privé ontving. In juni schreven ruim zestig Australische parlementsleden een brief aan de Amerikaanse procureur-generaal waarin ze hem aanspoorden de aanklacht tegen Julian in te trekken, omdat journalisten over de hele wereld hierdoor het risico lopen vervolgd en vervolgd te worden. Vorige week vloog een delegatie van Australische parlementsleden die alle partijen vertegenwoordigden naar Washington om zijn vrijlating te eisen.

Julian Assange is 52. Hij was 38 toen hij Collateral Murder publiceerde en was voor het laatst vrij. De video laat zien hoe het Amerikaanse leger een tiental burgers doodt, waaronder twee Reuters-medewerkers in opdracht en de reddingswerkers die stopten om de gewonden te helpen. Reuters probeerde formeel de video te bemachtigen, maar het Pentagon weigerde deze over te dragen. Het bewijs van wat er was gebeurd bleef op Amerikaanse militaire servers totdat klokkenluider Chelsea Manning het naar WikiLeaks stuurde.

Collateral Murder had een enorme impact. De miljoenen dollars die in de PR-berichten van het Pentagon zijn gestort, konden het publiek de oorlogsmisdaad niet doen vergeten. De Amerikaanse regering was woedend.

In de daaropvolgende twee jaar voorzag WikiLeaks het publiek van verdere details over de verschrikkingen die zich in Irak afspeelden. In één telegram werd de executie van een Iraaks gezin door Amerikaanse troepen beschreven, waaronder vijf kinderen onder de vijf jaar: “Troepen kwamen het huis binnen, boeiden alle bewoners en executeerden ze allemaal”. Uit autopsies bleek dat “alle lijken in het hoofd waren geschoten en geboeid waren”. Een maand na de publicatie van dat telegram zei de Iraakse regering dat zij de immuniteit van de Amerikaanse strijdkrachten voor burgermoorden zou ontnemen.

De documenten die Chelsea Manning naar WikiLeaks lekte, legden Guantanamo en de oorlog in Afghanistan bloot, moorden, martelingen, willekeurige detentie en, misschien wel het meest onthullende van allemaal, Amerikaanse inmenging in de gerechtelijke processen van zijn Europese bondgenoten. Tot op de dag van vandaag blijven deze publicaties een van de grootste staatsgrepen in de journalistieke geschiedenis.

Door voor het eerst in de 102-jarige geschiedenis van de Spionage Act een aanklacht in te dienen tegen een uitgever, heeft de Amerikaanse regering een constitutionele Rubicon overschreden. Julian Assange wordt niet beschuldigd van ‘spionage’, maar van het ontvangen, bezitten en doorgeven van informatie die hij heeft ontvangen van een insider van de regering, Chelsea Manning, aan ons publiek.

Maar Julian Assange is Australisch, niet Amerikaans. Hij is een uitgever die in Groot-Brittannië werkt, en geen Amerikaanse bron. Hij is in Londen, niet in Washington DC. Wat WikiLeaks heeft gepubliceerd is van onmiskenbaar openbaar belang, maar er is geen sprake van verdediging van het openbaar belang onder de Amerikaanse ‘Spionage’ Act. Amerikaanse aanklagers beweren dat, omdat Julian vanuit Groot-Brittannië publiceerde en geen Amerikaan is, de grondwettelijke bescherming van de vrijheid van meningsuiting niet op hem van toepassing is.

Ze beweren dat de Amerikaanse wet van toepassing is op mensen in Groot-Brittannië, maar de Amerikaanse rechten niet.

Persvrijheidsgroepen en journalisten erkennen dat het lot van de pers verbonden is met wat er met Julian Assange gebeurt. Groot-Brittannië, ooit een bastion van de vrijheid van meningsuiting en een toevluchtsoord voor politieke dissidenten, is het enige dat nog tussen Julian Assanges en de wraakzucht van een beledigde staat die op heterdaad betrapt staat, staat.

Vrijheid heeft een robuuste openbare ruimte nodig om te kunnen gedijen. Zonder persvrijheid hebben we geen vrijheid van meningsuiting. En er is geen persvrijheid zolang Julian Assange gevangen blijft.

Stella Assange is advocaat en mensenrechtenactiviste.