Poetin moet oppassen! Rutte bemoeit zich met Oekraïne

De situatie rond Oekraïne nadert een hoogtepunt. Niet alleen voor Oekraïne en Rusland, ook niet voor de VS, het gaat om ons allemaal. Als de onderhandelingen mislukken – en daar stuurt het Westen kennelijk op aan – dan wordt de wereld in chaos gestort. De westerse mogendheden zijn de lessen uit het verleden vergeten.

NU.nl schrijft vanmorgen het volgende:
“Premier Mark Rutte en minister van Buitenlandse Zaken Wopke Hoekstra reizen binnenkort naar Oekraïne vanwege de opgelopen spanningen langs de Russisch-Oekraïense grens. Dat zei Rutte woensdag tijdens het debat over de regeringsverklaring.”

Het is veelzeggend dat er vanuit de Tweede Kamer geen enkele vraag hierover is gesteld. Niets over Nederlandse steun aan Oekraïne, eventuele wapenleveranties, de problemen ten aanzien van Nordstream2 of aan welke sancties de regering denkt mee te werken.

Misschien dat beide heren in navolging van de inmiddels overleden VVD-coryfee Hans van Baalen naar het Maidanplein in Kiev gaan om de bevolking opnieuw op te hitsen, maar we zouden niet weten wat ze er anders moeten doen – behalve de “nodige” miljarden euro’s uit Nederland overhandigen, want o o o wat zijn we toch voor vrede in dat land (terwijl de Duitsers en Amerikanen er een lucratieve handel mee hebben wat wapenverkopen betreft). Of misschien willen ze nog even kijken of het inlegvelletje nog op Rutte’s geitenpaadje van het Oekraïne-referendum ligt….

Nooit eerder in de afgelopen 30 jaar is Europa zo dicht bij oorlog geweest, waarschuwde de Poolse minister van Buitenlandse Zaken Zbigniew Rau, die momenteel aan het hoofd staat van de OVSE. Diverse gespreksrondes moeten voor ontspanning zorgen. Er was een bilaterale bijeenkomst tussen de VS en Rusland, de NAVO-Rusland Raad (waarover we eerder schreven), een OVSE-bijeenkomst en een informele bijeenkomst van de EU-ministers van Defensie en Buitenlandse Zaken in Brest (Frankrijk). Maar de diplomaten herhaalden gewoon dezelfde inconsistente berichten.

Moskou eist een einde aan de oostelijke uitbreiding van de NAVO en uitgebreide veiligheidsgaranties, terwijl het Westen nee blijft zeggen. Om dit nee niet te hard over te laten komen, is het verfraaid met verhullend taalgebruik, zoals o.a. “nuttige dialoog”. “Zorgwekkend en onvoorspelbaar” zegt onze minister van Defensie, ijzervreetster Kajsa Ollongren, die de seniele president van de VS napapegaait door te dreigen met “strenge EU-sancties die op de loer liggen als Rusland besluit tot een inval”. Maar het blijft een westers nee – en dan ook nog een nee zonder alternatieven. Terwijl Moskou een ontwerpverdrag presenteerde, kwamen er alleen warme woorden uit de VS, de NAVO en de EU.

Het slechtste optreden in deze crisis komt vanuit Brussel, die alleen maar een toegevoegde rol speelt in de grootste Europese crisis sinds het einde van de Koude Oorlog. Ze krijgt afgepaste informatie van de VS en de NAVO, meer niet. EU-buitenlandchef Borrell verklaart zijn passiviteit door te zeggen niet onder druk te willen onderhandelen. In werkelijkheid zijn West- en Oost-Europeanen het daar niet mee eens. Duitsland en Frankrijk willen rechtstreeks met Moskou praten, terwijl Polen en de Baltische staten tegen zijn. Uiteindelijk keurden de ministers in Brest een tienpuntenplan goed dat voor elk wat wils bevat – maar geen nieuwe ideeën en zeker geen voorstellen voor een nieuw Europees veiligheidsbeleid.

Ondertussen lopen de spanningen op. Oekraïne beschuldigt Rusland ervan achter een grootschalige cyberaanval te zitten. Volgens Kiev was de aanval bedoeld als voorbereiding op een militaire invasie. In Moskou daarentegen lijken de mensen hun geduld – en, wat gevaarlijker is: hun zenuwen, te verliezen. Een schriftelijk antwoord wordt deze week verwacht, had minister van Buitenlandse Zaken Lavrov vorige week gezegd. Zijn plaatsvervangers schetsen zelfs een beeld van het plaatsen van troepen op het Amerikaanse continent. Vice-minister van Buitenlandse Zaken Sergei Ryabkov zei dat hij de mogelijkheid niet kon bevestigen of uitsluiten dat Rusland militaire installaties in Cuba en Venezuela stationeerde. Het klinkt als een Cuba-crisis 2.0.

In Washington zegt men dat ze op alle eventualiteiten zijn voorbereid. Bij een Russische invasie zou men volgens de New York Times zelfs het Oekraïense verzet kunnen steunen. Dat klinkt niet alsof de diplomaten in de “Week van de Waarheid” hebben gesproken – maar alsof iedereen zich voorbereidt op een grote oorlog, en niet alleen in Oekraïne.

Henry Kissinger wist al dat NAVO-lidmaatschap uitgesloten was voor Oekraïne. Hij adviseerde een neutrale status naar het voorbeeld van Finland. Dat valt te lezen in een artikel in Die Welt uit 2014. Maar de EU, die zichzelf ooit definieerde als een vredesmacht, wil er niets meer mee te maken hebben. Hoewel Duitsland en Frankrijk tegen toetreding tot de NAVO zijn, durven ze dat niet openlijk te zeggen. De EUropeanen behandelen Oekraïne als een protectoraat – en laten zich door niets afschrikken. Niemand in Brussel kan het wat schelen dat voormalig president Porosjenko wordt geconfronteerd met arrestatie wegens hoogverraad.

En alzo geschiedde: de “Week van de Waarheid” eindigde in een doodlopende straat. Na de “vredesbesprekingen” dreigt de oorlog – de Koude Oorlog 2.0 is er al, vooral in de mainstream media. Het oorverdovende zwaardengekletter overstemde zelfs de dood van parlementsvoorzitter Sassoli afgelopen week. De Italiaanse sociaaldemocraat lag nog niet eens onder de grond toen hij werd vervangen door zijn grootste rivaal. De aartsconservatieve Maltese Matsola heeft zijn plaats ingenomen; gisteren heeft ze ook formeel de plek van Sassoli overgenomen. De EVP wilde een sancties-vrouw, de Europeanen hebben die gekregen. En bijna iedereen in Brussel speelt het oorlogsspel mee…

De EU-top markeerde een zorgwekkende ommekeer in het buitenlands beleid. Voor het eerst dreigt de EU met preventieve sancties – en openlijker dan ooit volgt ze slaafs wat de VS (en in haar kielzog de NAVO) dicteert. “Elke verdere militaire agressie tegen Oekraïne zal enorme gevolgen hebben en aanzienlijke kosten met zich meebrengen”, aldus de verklaring die de Duitse bondskanselier Olaf Scholz op zijn eerste EU-top ondertekende. “Beperkende maatregelen die zullen worden afgestemd met onze partners” zijn ook gepland. Deze toevoeging is nieuw. Blijkbaar is het toegevoegd op aandringen van Oost-Europeanen – en betekent dat de EU coördineert met de VS en het Verenigd Koninkrijk.

Brussel kan dus niet langer beslissen over Nord Stream 2 of toegang tot de financiële dienstverlener Swift – en bepalen of en hoe deze worden gebruikt als wapens tegen Rusland. De Duits-Russische pijpleiding en het Europese bedrijf Swift zijn met deze passage de facto onderworpen aan buitenlandse controle. Washington en Londen vertellen wat er moet gebeuren – en dat kort na de Brexit!

Maar het wordt nog gekker. De resolutie van de top bevat ook een passage over de NAVO. Het leest alsof de eens burgerlijke vredesunie werd omgevormd tot een onderafdeling van de Atlantische Alliantie. In het licht van het anti-Rusland beleid is dit volkomen logisch. Omdat de NAVO geen sancties kan opleggen, kan alleen de EU dat (in “overleg” met de VS en het Verenigd Koninkrijk uiteraard). Omgekeerd kan de EU geen oorlog voeren, dat kan alleen de NAVO.

De resoluties laten zien wat wordt bedoeld met “strategische autonomie” en “Europese soevereiniteit”: beide modewoorden zijn alleen geldig zolang het tegen Rusland of China is. Verder hebben ze geen enkele betekenis.

Het is ons een raadsel waarom deze resoluties zijn ondertekend. Alvorens met sancties te dreigen, had men in ieder geval de Amerikaanse informatie over de inzet van troepen in Rusland kunnen controleren en inspecties kunnen eisen. Het minste zou echter zijn geweest om vooraf de mogelijke bijwerkingen van strafmaatregelen te controleren. Voordat je dreigt, moet je in ieder geval weten of de dreiging niet op jezelf terug slaat.

De westerse mogendheden moeten goed beseffen waar zij aan beginnen als ze het aan de stok krijgen met de Russen. Het is zeer waarschijnlijk dat Rusland zijn strategie met China heeft afgestemd en van daaruit steun krijgt. De verklaring hiervoor is eenvoudig: aangezien China het doelwit was van het geostrategische beleid van de VS vóór Rusland, betekent elke verzwakking van Rusland ook een mogelijke verzwakking van China – en vice versa van Rusland. Peking zou de Taiwanese kaart kunnen “spelen”, en Washington in een “hete” wereldwijde confrontatie op twee fronten duwen. China is economisch de belangrijkste factor, militair is het Rusland. Je zou zeggen dat elke Amerikaanse politicus die bij zijn volle verstand is, rekening zal houden met deze combinatie van krachten. Normaal gesproken, dan….

De huidige generatie Russische leiders is opgevoed met het idee dat imperialistische en kapitalistische systemen zoals de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) en de Verenigde Staten rationele en voorspelbare berekeningen maken van hun eigenbelang; en dat ze de kosten en slachtoffers van oorlogsvoering kunnen berekenen; vooral wanneer kernwapens worden gelanceerd met wederzijds verzekerde vernietiging van de tegenstanders.

Maar Russische leiders vinden het moeilijk te accepteren dat het huidige Amerikaanse leiderschap, met name minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken en zijn vice-minister, Victoria “Fuck the EU” Nuland, Rusland-hatende racisten zijn die zich inzetten voor een politiek van genocide tegen de Russische staat en tegen de Russen – waar ze zich ook bevinden op het grondgebied van het oude Russische rijk of de Sovjet-Unie, vooral in de Donbass-regio in het oosten van Oekraïne.

“De cultuur van diplomatie en compromis is bijna verdwenen”, gaf de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergei Lavrov vorige week toe. “De Amerikaanse lijn in de internationale arena wordt gedicteerd door het bewustzijn van zijn eigen uitzonderlijkheid. Dit wordt niet eens ontkend.” “Schuim op de mond” is wat in Lavrov opkwam om Blinken persoonlijk te karakteriseren. De nieuwe dreiging met sancties, voegde hij eraan toe, is “een soort zenuwinzinking. In de eindeloze bewering van hun eigen grootsheid hebben deze mensen een psychologische toestand bereikt die moeilijk te bevatten is.”

Amerikaanse uitzonderlijkheid is de diplomatieke Russische term voor het plan van Amerikaans racisme om de Russische etnische groep, taal, cultuur en hulpbronnen in de Oekraïne te liquideren.

Sinds de overwinning van Rusland van de Duitse poging om dit tussen 1941 en 1945 te doen, en vervolgens de nederlaag van het plan van de VS en de NAVO om de overlevende Oekraïense bondgenoten van de Wehrmacht te mobiliseren, duikt het genocideplan steeds weer op in Kiev en Washington (hoewel ook in Londen maar niet in Berlijn). Dat het dat zou doen, gereanimeerd en herbewapend nadat de onafhankelijkheid van Oekraïne in 1991 was uitgeroepen, stond vast. De door de VS gefinancierde en geleide putsch in Kiev in februari 2014 heeft toen het genocideplan nieuw leven ingeblazen in de meeste van zijn oudere Duitse bijzonderheden.

Deze genocide is niet de misdaad van genocide zoals het Amerikaanse wetboek van strafrecht het definieert en vervolgt wanneer Amerikanen het misdrijf plegen. Dat komt omdat het Amerikaanse Congres in 1987 de universele definitie van genocide, die in 1948 door alle leden van de Verenigde Naties (VN) werd aangenomen, veranderde, waardoor voor Amerikanen twee zeer grote mazen in de wet werden geopend. De senator die deze destijds heeft opgesteld en in wet heeft omgezet, was….. Joseph Biden.

In 1948 definieerde het VN-Verdrag ter voorkoming en bestraffing van genocide in artikel II dat genocide “de bedoeling is om, geheel of gedeeltelijk, een nationale, etnische, raciale of religieuze groepering te vernietigen”. De term was voor het eerst bedacht in 1944 en werd vervolgens opgenomen in de conventie na de processen van Neurenberg tegen het Duitse leiderschap in oorlogstijd.

In 1987, dertig jaar later, voegde het Amerikaanse Congres twee kwalificaties toe aan de bepaling in de Amerikaanse code die genocide definieert als een misdaad die moet worden vervolgd wanneer Amerikanen deze begaan. Deze nieuwe Amerikaanse wet verklaarde dat genocide “de specifieke bedoeling is om een nationale, etnische, raciale of religieuze groepering, geheel of gedeeltelijk, te vernietigen”. “Gedeeltelijk”, staat nu in de statuten, wat betekent “een deel van een groep van zo’n numerieke betekenis dat de vernietiging of het verlies van dat deel de vernietiging van de groep zou veroorzaken als een levensvatbare entiteit binnen de natie waarvan die groep deel uitmaakt.”

Achteraf gezien lieten deze mazen de Duitsers hangen na hun processen in Neurenberg. Zolang de genocidale Amerikaanse en Oekraïense planners voor de Russen in Oost-Oekraïne niet zo specifiek zijn als de Duitsers waren in hun openbare verklaringen en hun geheime orders, komen ze niet in de problemen. Veel problematischer is de oorlogsmisdaad die wordt gepleegd wanneer Blinken, Nuland, de Oekraïense president Vladimir Zelensky en hun staf en generaals een oorlog plannen tegen Rusland, waarbij ze de burgerbevolking van de Donbass als schild gebruiken.

En de Europese Unie? Ach….. Brussel….

De EU heeft in de wandelgangen al laten weten de eisen van het Russische veiligheidsbeleid af te wijzzen. Ze betoogt net als de NAVO: elk land kan zelf beslissen over zijn allianties – inclusief Oekraïne. Formeel is dat correct, maar in termen van veiligheid en geopolitiek is het fundamenteel verkeerd. Het gaat tenslotte niet om zomaar een lidmaatschap – het gaat om het aansluiten bij de machtigste militaire alliantie ter wereld, de NAVO. Daarnaast is het de vraag of je een door en door corrupt land in je gelederen wilt hebben.

Inmiddels is de VS er inderdaad in geslaagd Rusland in een situatie te brengen waarin Poetin alleen slechte opties heeft om uit te kiezen. Rusland zou kunnen buigen voor het NAVO-lidmaatschap van Oekraïne, wat zou betekenen dat er aan de ene kant wordt ingestemd met de plaatsing van Amerikaanse kernraketten, die Moskou in ongeveer vijf minuten zouden kunnen bereiken, aan de andere kant zou dit een uitnodiging van de NAVO zijn om verder uit te breiden – zeg maar naar Georgië , Kazachstan enz.

Deze optie is absoluut het worstcasescenario voor Rusland, omdat het gewoon zijn voortbestaan bedreigt. Zelfs als Poetin akkoord zou gaan, zou het Russische leger de macht overnemen – een vooruitzicht dat ook verre van wenselijk lijkt voor het Westen. Omgekeerd zou het voorkómen van deze optie vanuit Russisch oogpunt onvermijdelijk betekenen dat Oekraïne – op welke manier dan ook – wordt uitgesloten als NAVO-inzetgebied. De prijs voor deze optie zou voor Rusland nog steeds erg hoog zijn (vanwege westerse tegenreacties – sancties enz.), hoewel het in relatie tot de eerste optie het bestaan ​​ervan niet zou bedreigen, nog afgezien van de vraag of – vooral na het smadelijk einde van de westerse missie in Afghanistan – Amerikaanse strategen zouden besluiten om in te grijpen op Oekraïens grondgebied.

De beslissende vraag is hoe het Westen als geheel en de VS in het bijzonder op deze situatie zullen reageren. Men zou eindeloze meningen van deskundigen kunnen produceren, maar waar het in de kern allemaal om draait: de wereld bevindt zich in de overgang van een door de VS gedomineerde eenzijdige orde naar een multipolaire orde met verschillende centra, waarvan sommige even belangrijk zijn.

Het vastgeroeste denken van politici in het Westen wordt nog steeds gevormd door de overmoed na de overwinning in het Oost-West-conflict, waardoor het idee van een historisch keerpunt nog steeds wordt ontkend door westerse functionele elites (inclusief de mainstream media). De opkomst van China en Rusland’s vastberadenheid en hun vermogen om hun eigen belangen te behartigen (bijvoorbeeld het voorkómen van regimewisselingen in Venezuela, Kazachstan, Syrië) stellen het Westen echter voor een nieuwe situatie die niet langer in zijn voordeel kan worden gevormd met traditionele zekerheden of middelen.

De conclusie: men kan alleen maar hopen dat het aantal en het belang van de besluitvormers van Washington tot Brussel die deze realiteit onder ogen zien, groter is dan degenen die de mislukte staat onder Jeltsin in het huidige Rusland en het landelijke China van Mao Tse Tung in het huidige China zien.

Ondertussen gaat dit alles het Europees nepparlement allemaal niet ver genoeg. Vooral de Groenen pleiten voor nog ingrijpender maatregelen. Naast het einde van Nord Stream 2 roepen ze op tot gerichte sancties tegen Russische olie- en gasbedrijven. We moeten er niet aan denken dat het allemaal gaat leiden tot een oorlog in Oekraïne (hoewel we er beslist rekening mee houden) – en als dat het geval is zal dat ook en vooral grote gevolgen hebben voor de financiële markten in de hele wereld.

Dit kon wel eens een ijskoude winter worden…