Poetins oorlog: gebruik van kernwapens – dreiging van een megalomane

Poetin gijzelt de hele wereld, de nucleaire horror is terug

Poetin voert oorlog – zijn oorlog; omdat niemand anders in Europa eraan denkt om oorlog te voeren. Maar de Russische tsaar wil de oude supermacht terug – het Grotere Russische Rijk – en werpt alle aarzeling af om dat doel te bereiken. De dreiging om kernwapens te gebruiken is het bewijs van de morele, politieke en menselijke gewetenloosheid van deze potentaat.

Europa beleeft schrijnende uren: de aanval van Vladimir Poetin op Oekraïne is de eerste aanvalsoorlog tegen een soevereine staat in Europa sinds 1939. Deze misdaad zal de stabiliteit van het continent voor de komende jaren opschudden. De onmiddellijke tragedie is het lijden van de getroffen mensen en uiteindelijk een wrede oorlogsverklaring aan onze cultuur en de daarmee verbonden democratie. Poetin wil dat allemaal vernietigen.

Poetin is een machtsman van het ergste soort en de voortzetting van het misantropische socialisme waarvan de misleiden dachten dat het was overwonnen. Zijn carrière bij de KGB heeft hem de middelen geleerd die nodig zijn om zijn schrikbewind uit te oefenen. Zo iemand verwerpt zijn karakter niet, maar cultiveert het. Hij is de incarnatie van het kwaadaardige communisme. Alleen een radicaal einde zal hem stoppen.

In het nauw gedreven maar nog steeds sterk

Poetin is geobsedeerd door het idee om gebieden van de voormalige Sovjet-Unie terug te winnen. Daarbij werkt hij volgens een plan dat pro-Russische gebieden zal destabiliseren en de angst voor een direct conflict met Rusland in het Westen zal aanwakkeren. Maar Poetin hield geen rekening met het verzet van de Oekraïners. Ze verzetten zich tegen de Russische tanks – gemotiveerd door hun president Zelensky, die een held wordt en Poetin trotseert.

Poetin lijkt al in het nauw gedreven. Het is te hopen dat er spoedig een einde komt aan zijn brute regeerperiode. Omdat de situatie gevaarlijk is. De nucleaire schrik is terug. De situatie in het Oekraïense oorlogsgebied is verwoestend: de soldaten van Poetin schieten hele steden neer. Mensen sterven, raken gewond, zijn doodsbang, honderdduizenden vluchten.

Tot nu toe had Poetin onaanvaardbare voorwaarden gesteld om zijn agressie te stoppen. Hij wil Oekraïne onderwerpen. Maar misschien beweegt hij onder druk van westerse sancties…

Poetin houdt de hele wereld gegijzeld, maar Rusland ontpopt zich als een Potemkin-supermacht

Poetin lanceerde de aanval op Oekraïne met een hartstochtelijk verlangen om een ​​historische overwinning te behalen en zichzelf te vestigen als een machtige heerser van Rusland, van Europa en zelfs van Eurazië. Dus een beslissing om op de knop te drukken en een kernkop te lanceren in Kiev lijkt niet helemaal onmogelijk.

Toch zijn zijn dreigementen – nuchter beschouwd – vooral een uiting van hulpeloosheid: kernwapens zijn praktisch nutteloos in beperkte conflicten. Tot dusver zijn grote kernmachten op het slagveld verslagen, zonder hulp van hun enorme nucleaire arsenalen. De VS hebben dit moeten meemaken in Vietnam en de Sovjet-Unie in Afghanistan. Nucleaire oorlogen zijn onmogelijk omdat ze neerkomen op zelfmoord van alle actoren. Hen bedreigen is een uiting van zwakte, niet van kracht.

Tijdens de Koude Oorlog werden er regelmatig oefeningen gehouden met gasmaskers en plastic stralingspakken in geval van radioactieve neerslag als gevolg van een kernoorlog. De ouderen onder ons hebben zich misschien herinnerd toen Poetin het bevel gaf om de nucleaire strijdkrachten van zijn land in staat van paraatheid te brengen. Kernwapens verdwenen niet met het einde van de Koude Oorlog, maar op de een of andere manier vergaten we dat ze bestonden. Maar nu is de Koude Oorlog terug – en daarmee het leven in de schaduw van de paddenstoelenwolk.

Poetin heeft de afgelopen dagen laten zien dat er niet meer op hem kan worden gerekend als een rationele wereldleider, wat hem extra kracht geeft in de nucleaire impasse. Tot gisteren hielden veel mensen misschien niet van Poetin, maar hij werd gerespecteerd. Tegenwoordig is hij een wereldwijd symbool voor het kwaad geworden, een tweede Hitler. Geen enkele wereldleider heeft zo snel respect of reputatie verloren.

Het lijkt erop dat Poetin zichzelf heeft overtroffen. Sinds de Russische inval in Oekraïne zijn twee dingen duidelijk geworden. Ten eerste is Poetin megalomaan. Ten tweede is Rusland zwakker dan de meesten dachten. Poetin is niet de eerste wrede dictator die een internationale paria wordt. Maar hij is de eerste met een binnenlandse economie die sterk afhankelijk is van internationale handel en een politieke elite die gewend is westerse democratieën als hun speelterrein te beschouwen.

Het Rusland van Poetin is geen hermetische tirannie zoals Noord-Korea of ​​de oude Sovjet-Unie. De levensstandaard wordt ondersteund door omvangrijke invoer, grotendeels gefinancierd door de uitvoer van olie en gas. Dit maakt de Russische economie erg kwetsbaar voor sancties. Het leger van Poetin kan Kiev nog steeds innemen, maar dit zal hem alleen maar verder verzwakken. Rusland komt naar voren als een Potemkin-supermacht die lang niet zo sterk is als het lijkt.

In een dramatische toespraak voor het Duitse parlement kondigde kanselier Scholz aan dat Duitsland niet alleen wapens zou leveren aan de Oekraïense strijdkrachten, maar ook zijn eigen strijdkrachten zou herbewapenen. Dit zijn ingrijpende veranderingen in het Duitse naoorlogse buitenlands beleid en in het veiligheidsbeleid.

Kanselier Scholz zei – correct en moedig – dat de oorlog van Poetin een “keerpunt in de geschiedenis” was waaraan Duitsland zich snel moest aanpassen. En – tussen haakjes – het applaus dat volgde op de woorden van Scholz was het geluid van een volwassen democratie: we snappen het – inclusief socialisten.

Reacties in het thuisland van Poetin – anders dan verwacht

De landgenoten en buren van Poetin hebben het ook begrepen – of beginnen het net te begrijpen. Vooral in Rusland is er weerstand. Burgers protesteren tegen de oorlog in een land waar zelfs de kleinste demonstratie wordt neergeslagen door politiegeweld. Deze protesten zijn een belangrijke herinnering dat dit de oorlog van Poetin is, niet die van gewone Russen. Elke dag zonder een snelle overwinning maakt nieuwe scenario’s mogelijk – ook die welke gevolgen hebben voor leden van de Russische politieke en militaire elite: ook zij hebben gezinnen, kinderen en kleinkinderen. Ze hebben geen neiging tot collectieve zelfmoord. Het is slechts een kwestie van dagen voordat deze elite Poetin vreedzaam of met geweld zal afzetten.

Maar we mogen niet vergeten dat de oorlog in Rusland zelf niet officieel zo genoemd wordt. Veel waarnemers wijzen erop dat de meerderheid van de Russische bevolking (nog) niet op de hoogte is van de aanval op Kiev en de omvang van de algemene vijandelijkheden. De oorlog is niet de belangrijkste gebeurtenis in de officiële informatieruimte van Rusland. Hij is een van de velen. En het woord oorlog kan sowieso niet worden gebruikt, omdat we allemaal weten dat er maar één oorlog was – in 1945.

In de meeste Russische sociale netwerken is het enige verhaal dat de ronde doet dat het Kremlin het ermee eens is dat de Oekraïners en Russen lijden en dat het belangrijkste is om de vrede te bewaren. Overeengekomen! Natuurlijk is vrede belangrijk, maar eerst moet de agressor zijn oorlog beëindigen. Wanneer Oekraïners hun families hebben gered en hun land hebben teruggewonnen, hun onschuldige slachtoffers hebben begraven en gerouwd, en hun overwinning hebben gevierd, kan Rusland, met zijn historische en ideologische gevoeligheden, uiteindelijk ook op de bank belanden.

Radicale Duitse U-bocht

Een paar dagen geleden heeft bondskanselier Scholz het hele Duitse buitenlands en veiligheidsbeleid op een geheel nieuw fundament gezet: hij beloofde Oekraïne Duitse raketverdediging – en de Bundeswehr een historische herbewapening. Het gaat nu om het verdedigen van vrede en democratie in Europa.

De Duitse ommekeer is even spectaculair als nodig, omdat de afwijzende houding van Duitsland de positie van de hele EU in gevaar had gebracht. In plaats van alleen woorden en geld te gebruiken, bereidt Duitsland zich nu voor om meer verantwoordelijkheid in de wereld op zich te nemen met daden en het leger.

De voornemens om in de toekomst 100 miljard euro beschikbaar te stellen voor de Bundeswehr en om in de toekomst meer dan twee procent van het bruto nationaal product in defensie te investeren, overtreffen alle verwachtingen. Dit zal gevolgen hebben voor heel Europa, waar herbewapening nu overal te zien zal zijn. De NAVO zal worden versterkt en belangrijker dan ooit. Economische en sociale problemen zullen niet langer de krantenkoppen halen, maar veiligheidskwesties.

De acties van Moskou tegen Oekraïne zouden Kiev sneller in de armen van de EU kunnen duwen.

Het is duidelijk en begrijpelijk dat de Oekraïense president Zelenskiy de moeilijke tijden voor zijn land en de groeiende sympathie van de Europeanen probeert te gebruiken als opstapje voor de snelle toetreding van Oekraïne tot de EU. Hoewel dit meestal jaren, zo niet decennia duurt. Maar nu is de situatie buitengewoon en bewijst Oekraïne zijn waarde als staat en als defensiepartner. Het voorbereidende overleg over het toekomstige EU-lidmaatschap van Oekraïne zou binnen twee tot drie maanden kunnen beginnen.

Poetin is nu een paria

De spoedzitting van de Algemene Vergadering van de VN, met haar overweldigend aangenomen resolutie, legde het toenemende internationale isolement van Poetin voor de ogen van de hele wereld bloot. In de toekomst zal hij worden behandeld als een uitgestotene door zijn collega’s, zoals de Noord-Koreaanse dictator Kim of de Saoedische huurmoordenaar Prins bin Salman. Zelfs China, dat anders zachtmoedig was tegenover Rusland, heeft zijn verontwaardiging geuit over Poetins totale minachting voor de soevereiniteit en territoriale integriteit van Oekraïne.

Deze internationale veroordeling is duidelijk, maar zal het indruk maken op Poetin? Waarschijnlijk niet. De oorlog gaat door…

***
Naschrift Erich brink redactie Indignatie: Ik publiceer verschillende meningen. Als er bijvoorbeeld een zeer goede politieke analyse is op een “linkse” site, heb ik er geen probleem mee om deze over te nemen in het belang van evenwichtige informatie. Dit betekent niet dat deze blog automatisch “links” of “mainstream” wordt.

Hetzelfde geldt voor verschillende artikelen over Rusland en Oekraïne. Hun publicatie betekent niet dat deze blog pro-Russisch, anti-Russisch, pro-VS, anti-VS, pro-Poetin of anti-Poetin zal worden.