Pompen of verzuipen

Hoe kan het zijn dat Wall Street de enige industrie in Amerika is met toegang tot de eindeloos doorpompende geldmachines van de Federal Reserve?

Consumenten vertegenwoordigen tweederde van het bruto binnenlands product (bbp) in de Verenigde Staten. En toch, wanneer consumenten in de problemen komen, krijgen ze zelfs geen aalmoes van de Federal Reserve – ze zijn gedwongen faillissement aan te vragen. Er zijn ook geen uitkeringen van de Federal Reserve voor eigenaren van kleine bedrijven, boeren of andere zelfstandigen.

Hoe is het dan mogelijk dat de handelshuizen op Wall Street, met een vlekkeloos vreselijk verleden van begane misdaden en met de meest overbetaalde en onderbestrafte leidinggevenden op onze planeet, in staat zijn om voortdurend geheime afspraken te hebben met de New York Fed en daardoor op magische wijze verzekerd zijn van een stroom van duizenden miljarden dollars aan belachelijk goedkope leningen om hun overmoed en corruptie te belonen.

Het obscene geldpompen door de New York Fed naar de handelshuizen van Wall Street begon niet met de epische financiële crisis van 2008, zoals de meeste mensen geloven. Het begon met het uiteenspatten van de dot.com bubble, die tot ongekende grootte werd opgeblazen door frauduleus research van de handelshuizen van Wall Street.
Het geld van de Federal Reserve richtingWall Street stroomde eenvoudigweg onder de dekmantel van de 9/11-crisis.

De emotionele tol van 9/11 False Flag heeft bij de meeste Amerikanen een geheugen-blackout veroorzaakt, waarbij weinigen nog weten dat de aandelenmarkt en Wall Street in vrije val waren vóórdat 9/11 plaatsvond.

De Nasdaq-aandelenmarkt was gesloten op een stand van 1695 op de dag vóór 11 september 2001 – een verbluffende daling van 66% ten opzichte van de piek in maart 2000. Het uiteenspatten van de dot.com zeepbel had geleid tot één van de grootste verwoestingen van de Amerikaanse welvaart in de geschiedenis van de aandelenmarkt.

Ron Chernow van de New York Times schreef zes maanden vóór 9/11 over de barre omstandigheden op Wall Street en schreef dit: “Laten we duidelijk zijn over de omvang van het instorten van Nasdaq. De val was zo steil en zo bloederig – bijna $ 4 biljoen aan marktwaarde in één jaar gewist – dat het bijna vier keer zo veel is dan het bloedbad dat werd geregistreerd tijdens de crash van oktober 1987.”

De Federal Reserve redde niet alleen Wall Street na 9/11, maar coördineerde zorgvuldig haar publieke opmerkingen over dat reddingsplan. Tijdens een telefonische vergadering in de ochtend van 17 september waarschuwde Fed-voorzitter Alan Greenspan de gouverneurs van de Fed effectief om in de gaten te houden hoeveel informatie ze deelden met het publiek.
Volgens het transcript van de oproep verklaarde Greenspan het volgende:

Voorlopig moeten al onze opmerkingen worden gecoördineerd en als officiële verklaringen van het Federal Open Market Committee worden afgelegd. Bijgevolg is er geen reden om tijdens uw gesprekken – waarvan ik vind dat u dat uiteraard ook moet doen – niet te bespreken wat we in feite hebben gedaan op gebieden zoals het betalingssysteem en de swap-lijnen. We kunnen kwesties bespreken die verband houden met de gevolgen van deze verstoring, waaronder de uitpuilende balans van de Federal Reserve en de ultieme verwachting dat deze binnen een redelijk korte periode weer normaal zal worden, evenals andere kwesties van dien aard. Ik zou vermijden commentaar te geven op wat we zojuist hebben gedaan en ik zou afzien van speculeren over de Amerikaanse economie. Er is geen manier om de vooruitzichten voor de Amerikaanse economie te bespreken zonder het monetaire beleid te bespreken of in enigszins precieze vorm te impliceren wat de opties kunnen zijn… Als er verklaringen vanuit de Federal Reserve komen, moeten we ervoor zorgen dat ze gecoördineerd zijn en dat we het allemaal eens zijn over de verklaringen die we afleggen.

Het geld doorsluizen van de Fed naar Wall Street na 9/11 nam verschillende vormen aan: banken mochten hun reserve-rekeningen bij de Fed overdragen voor een bedrag van tientallen miljarden dollars en er werd afgezien van vergoedingen voor deze rekening-courantkredieten. Volgens een rapport van de New York Fed werd een “ongekende” hoeveelheid liquiditeit in het systeem gepompt. De Congressional Research Service heeft het “ongekende” bedrag gekwantificeerd als “$ 100 miljard per dag” over een periode van drie dagen die begint op 9/11. Maar het reddingsplan duurde niet slechts een paar dagen of weken. Uit de geconsolideerde jaarverslagen van de Federal Reserve banken blijkt dat de balans van de Fed is gegroeid van $ 609,9 miljard eind 2000 tot $ 654,9 miljard eind 2001 naar $ 730,9 miljard eind 2002 en $ 771,5 miljard per 31 december 2003.

Die enorme bedragen in dollars suggereren dat het Fed-reddingsplan echt ging over het opscheppen van de liquiditeit van de banken van Wall Street, nadat ze de Nasdaq-crash hadden veroorzaakt als gevolg van de corrupte praktijken van de banken (het pompen en dumpen van aandelen die ze “honden” en “rotzooi” noemden In interne berichten, terwijl ze die stukken aan onwetende investeerders adviseerden als zijnde van geweldige nieuwe startende bedrijven.

Dan was er ook nog de geheime bailout van $ 29 biljoen van 2007 tot 2010 na een nieuwe periode van epische corruptie op Wall Street, dit keer met gebundelde pakketten subprime-schulden waarvan de banken van Wall Street wisten (uit interne rapporten) dat het erg slechte pakketten waren. De banken van Wall Street haalden de hele Amerikaanse economie en huizenmarkt naar beneden en gebruikten de grote bailouts van de Fed (dus het geld van de belastingbetalers) om hun topmanagers te belonen met grote bonussen en goudgerande regelingen.

De Fed deed meer dan alleen maar proberen het verhaal van zijn massale reddingsoperatie aan de Wall Street-banken te beheersen. Het vocht meerdere jaren als hoofdpersoon in een rechtszaak en weigerde de ontvangende banken èn de dollarbedragen van hun reddingsoperaties te noemen.

Dankzij een amendement van senator Bernie Sanders over de Dodd-Frank-wetgeving inzake financiële hervormingen van 2010, werd het General Accountability Office (GAO) gedwongen een audit van de zogenaamde “noodleningen” van december 2007 tot 21 juli 2010 op te stellen. De GAO kwam uit op een totaal hulpbedrag van $ 16,1 biljoen in doorlopende leningen, waarvan een aanzienlijk deel werd gedaan tegen twijfelachtig onderpand, zoals junk bonds en aandelen in een tijd waarin beide markten forse verliezen leden – waarmee het oude mandaat dat de Fed leningen tegen goed onderpand moet verstrekken (zoals Amerikaanse schatkistpapieren) schond.

De Fed heeft toen ook zijn mandaat geschonden om alleen leningen aan solvabele instellingen te verstrekken. Gedurende een groot deel van de tijd dat de Fed leningen met minder dan één procent rente aan Citigroup verstrekte, was het duidelijk een insolvente instelling die geen leningen op de particuliere markt had kunnen krijgen, zelfs niet tegen rentetarieven met dubbele cijfers.

De GAO-audit erkende dat het niet alle geheime leningen van de Fed aan Wall Street in beeld had. Na het verliezen van zijn hoger beroep moest de Federal Reserve zijn gegevens overdragen aan de media. Dat resulteerde er in dat het Levy Economics Institute het werk van de GAO kon afronden, waarbij zij uiteindelijk op de proppen kwam met een totaal van $ 29 biljoen aan cumulatieve reddingsfondsen van de Fed om de banken van Wall Street en hun afgeleide tegenpartijen te redden. Het grootste deel daarvan werd door de New York Fed uitgekeerd.

Met ingang van 17 september vorig jaar, toen Wall Street zenuwachtig werd dat de tarieven voor overnachtleningen opliepen van een gemiddelde 2% tot 10%, draaide de Fed in New York opnieuw zijn geldkraan naar de handelshuizen van Wall Street open. Sinds 17 september sluist de Fed uit New York elke werkdag tientallen miljarden dollars door naar Wall Street. En nogmaals, de Amerikaanse centrale bank zal het publiek niet vertellen welke handelshuizen dit geld krijgen, hoeveel elk krijgt, of waarom deze banken dit geld nodig hebben.

Het cumulatieve totaal van deze Fed-leningen sinds 17 september loopt nu in de duizenden miljarden dollars. Vanmorgen pompte de Fed in New York weer een deel van dit geld uit met een belachelijk lage rente van 1,55%. Zonder de kunstmatige kredietmarkt van de Fed zouden deze leningen 10% of meer kosten.

Het enige dat we (van de Fed mogen) weten waar dit geld naartoe gaat, is dat zijn 24 “primary-dealers” onder dit programma mogen lenen. Voor het grootste deel zijn dat dezelfde trading units van dezelfde banken van Wall Street die obscene leningen hebben verkregen na 9/11 en tijdens de epische crash van 2007 tot 2010.

De creditcarddivisies van veel van dezelfde banken rekenen aan in financiële problemen verkerende Amerikaanse consumenten gemiddeld 17% op hun creditcards, terwijl een ander deel van de bank voor 1,55% van de Fed leent.

De acties van de Fed zijn een schande van epische proporties…. en toch zul je weinig mainstream media vinden die denken dat wat de Federal Reserve vandaag de dag doet een kop op de voorpagina waard is.