Presidentieel Racisme: Lichtend voorbeeld van de sombere status-quo van de Verenigde Staten
Indignatie redactie
4 min. lezen
Donald Trump is een klootzak – zoals in een definitie van dat lichaamsdeelbeschrijving die van toepassing is op een irriterende persoonlijkheidsstoornis: een verfoeilijke, hatelijke, domme persoon.
De nu voormalige Britse ambassadeur in de Verenigde Staten beschreef de 45e Amerikaanse president als “een zeer domme man” en een “pompeuze dwaas” – gepolijste zinnen die consistent zijn met een definitie van een a-hole.
Geen verrassing dat berichtgeving in de media over de gelekte diplomatieke communicatie van de ambassadeur woedde over het gemakkelijk geïrriteerde, zelf uitgeroepen ‘stabiele genie’ dat het ontslag van die ambassadeur dwong.
Zelfs sommige supporters van Trump erkennen zijn assholiery * maar verontschuldigen het als een middel voor ‘hun’ president om hun gewenste doelen te bereiken. (* Assholiery: de handeling van het zijn een klootzak).
Gezien de brede erkenning van deze verachtelijke Trump-karaktertrek, is het verbazingwekkend dat er nog steeds een geschil bestaat over een andere algemeen erkende en goed gedocumenteerde Trump-zwakheid: zijn racisme.
Terwijl Trump prezen als de “minst racistische persoon die je ooit zult ontmoeten”, is het openbare record vol met overvloedig bewijs dat zijn beweringen tegenspreekt.
Dat record omvat de rechtszaak van het Amerikaanse ministerie van Justitie in 1973 tegen Trump wegens discriminerende weigering om appartementen aan zwarten te verhuren, de lancering van de presidentiële campagne van Trump in 2015 gelardeerd met racistisch weerzinwekkende opmerkingen over Mexicanen en zijn recente aanvallen op vier niet-blanke vrouwelijke leden van het Amerikaanse Congres die een zeldzame Congressionele berisping van een Amerikaanse president voor racisme.
Trump trompetteert het lage werkloosheidspercentage onder zwarten als bewijs dat zijn lichaam geen racistische ‘botten’ bevat.
Maar wat Trump niet zegt (en wat de media niet adequaat melden) is dat het huidige werkloosheidspercentage voor zwarten ongeveer twee keer zo hoog blijft als voor blanken. Het nationale werkloosheidspercentage van juni 2019 voor blanken was 3,3 procent vergeleken met 6 procent voor zwarten. Het tarief van juni 2000 was 3,6 procent voor blanken en 7,8 procent voor zwarten. Omdat Trump dat langdurige ongelijkheid tussen werkloosheidspercentages, dat geworteld is in rassendiscriminatie, niet heeft weggenomen of gewist, verdient hij geen krediet.
De troosteloze ontkenning van racisme van Trump – verre van dat Trump nog een andere persoonlijkheidsstoornis vertoont – is een voorbeeld van een probleem dat zelfs zijn enorme ego overstijgt.
Dat probleem is het patroon van verontwaardigde ontkenning van racisme van individuen en instellingen. Dit probleem bestaat sinds de oprichting van de Verenigde Staten meer dan 240 jaar geleden.
Op 2 januari 1800 verwierp het Amerikaanse Congres verontwaardigd een petitie van vrije zwarten waarin federale bescherming werd gevraagd tegen illegale ontvoering in slavernij en het overwegen van een geleidelijk einde aan slavernij. Het enige congreslid dat stemde om die petitie ter overweging te accepteren, veroordeelde het ‘vooroordeel’ van zijn collega’s.
Op 18 mei 1896, toen het Amerikaanse Hooggerechtshof de gelegaliseerde segregatie handhaafde, sloeg op één na alle zwarten omdat ze geloofden dat de apartheid van het Hof sanctionerende zwarten met een ‘insigne van inferioriteit’ had gestempeld.
De 21e eeuw daagde met brede maatschappelijke woede dat bevestigde acties om de gedocumenteerde schadevergoeding tegen zwarten uit meer dan twee eeuwen gelegaliseerd racisme te verbeteren, echt een fout vormden tegen blanken … die profiteerden van die Amerikaanse apartheid.
De onrechtmatige veroordeling van Central Park 5 is een ander huiveringwekkend voorbeeld van het diep ingebedde, onophoudelijk ontkende racisme.
‘The Donald’ gaf meer dan $ 80.000 uit aan paginagrote advertenties in vier dagbladen in New York City waarin de doodstraf werd geëist voor de vijf niet-blanke tieners die het brutale slaan / verkrachten van een blanke vrouwelijke jogger in 1989 aanklachten. Maar toen zwarte leiders in NYC en verder maatschappelijke reacties op die misdaad riepen als ‘lynch mob’ hysterie, verwezen hun kritiek naar reacties waar Trump aan heeft bijgedragen, maar niet heeft gecreëerd.
Witte politie, officieren van justitie, persexperts en publiek zo luid over die verkrachting in Central Park bleef zwijgen over de brute verkrachtingen van vier zwarte vrouwen in NYC rond de verkrachting van die jogger, inclusief het zwarte verkrachtingsslachtoffer dat van een dak van het gebouw was gegooid.
De voortdurende weigering van Trump om het onrecht door Central Park Five te erkennen, of om de gruwel van zijn roeping om hun executie te erkennen, en van de gemene realiteit dat ambtenaren in NYC tien jaar lang hebben gevochten tegen compensatie voor de onrechtmatige opsluiting van degenen die niet -witte tieners nadat ze waren vrijgesproken van de misdaad, zijn het waard om eraan te worden herinnerd omdat zijn administratie de federale doodstraf opnieuw activeert, met vijf executies gepland voor 9 december.
Het racisme van Trump is geen afwijking. Vergeet niet dat Republikeinse leiders op Capitol Hill hebben ingestemd met de racistische aanvallen van Trump op niet-blanke leden van het Congres, meest recentelijk woedde Trump over de rangschikking van democraat Elijah Cummings. De GOP (samen met vrienden op het FOX-netwerk) verdedigt de tirades van Trump ten onrechte als partijdige niet vooroordelen.
In 1852 waarschuwde de legendarische anti-slavernij-activist Frederick Douglass dat racisme een “vreselijk” giftig reptiel omvatte “opgerold in [boezem] boezem.”
Douglass spoorde zijn mede-Amerikanen aan om dat “afschuwelijke monster” voor altijd te vernietigen – een verzoek dat nog steeds niet is vervuld … tot aan het voortdurende nadeel van Amerika!
