Indignatie redactie 
‘Een recessie blijkt ook maar een mening’, kopte NRC.
Zelf ben ik nog van ‘voor de Mammoet’, en ook nog de ‘exacte’ (wiskundige) kant, en in die tijd lag het zwaartepunt in de Nederlandse economie nog op de productie van, en handel in ‘goederen’. En als er een ‘Min-teken’ voor een getal stond, dan was dat niet positief. Je mening deed er niet toe. Als dat ‘Min-teken’ stond voor verlies van gewicht bij iemand die wilde vermageren, dan was dat positief, maar het veranderde niks aan dat ‘Min-teken’. De term ‘Recessie’ staat hier voor ‘Min-teken’, en een economie is in een ‘Recessie’, of de economie ‘Groeit’. Je mening doet er niet toe.
Maar in een samenleving waarin we prijzen geven aan journalisten en wetenschappers voor het ‘meedoen’, wordt alles een ‘mening’. Waar Zelensky in beeld gebracht wordt die een bestand rond de Orthodoxe Kerstviering afwijst, met als argument dat de Russen op die manier de opmars van zijn troepen tot staan willen brengen, is hij mij kwijt. ‘Opmars’? Heb ik iets gemist? Voorzover ik kan zien staat zijn land er belabberd voor, en dreigt de totale ineenstorting.
Dat is dan niet mijn mening, maar de ‘Kille Calculatie’. In een complexe situatie is het uiteraard veel lastiger om een passend ‘Teken’ toe te kennen aan een waargenomen ontwikkeling, maar Oekraïne leeft van de subsidie en giften, terwijl de schulden nog elke dag exponentieel hoger worden, met naar verluid het verlies van duizend militairen gemiddeld per dag, terwijl de NAVO buiten adem de laatste hoeveelheden wapens en munitie uit de depots naar dat land sleept die het nog kan missen, en dan is het op.
Wat ik meer en meer begin te missen, is de ‘Scherpe Definitie’. De wereld van ‘Afspraak is Afspraak’. De wereld waarin je de term ‘Recessie’, of ‘Inflatie’ vastlegt, opdat je kunt ‘Meten’, en daarmee ‘Weten’. Je kunt in de wereld die ik voorsta wel van mening zijn dat een ‘Recessie’ geen ramp is, maar een ‘Recessie’ is een ‘Recessie’. Een ‘Inflatie’ van tien procent, is een koopkrachtdaling van tien procent. Geen koopkrachtstijging. Als alles een ‘Verhaal’ wordt, een ‘Narrative’, dan zijn we terug bij ‘Af’.
Dan bestaat wetenschap niet meer als een solide basis, en is alles religie. Hoe vaak ik tegenwoordig niet in een dialoog als tegenwerping krijg dat iemand ‘Gelooft’ dat wat ik zeg niet juist is, terwijl de feiten onweerlegbaar en eenduidig zijn, ‘Gemeten’ en ‘Opgeschreven‘, dat is verontrustend.
Eerder deze week schreef ik over de ‘Oversterfte’. Vervolgens lees ik op ‘Teletekst’ dat de overheid liefst elf verschillende onderzoeken laat uitvoeren naar de oorzaak, of oorzaken. Dan wil je geen antwoord. Dan ben je op zoek naar een ‘Keuzemenu’.
De klassieke, exacte wetenschap, kan onmogelijk alle vragen beantwoorden, maar op het moment dat je een ‘sterkteberekening’ gaat benaderen als ‘ook een mening’, dan breken je windmolens als het een keer waait, vallen je vliegtuigen uit de lucht, storten je bruggen in, en verdwijnt je welvaart als sneeuw voor de zon. Aan het eind van dat traject rijdt je fier te paard door de stad, toegejuicht door de bevolking, totdat een onbevangen kleuter vol ongeloof uitroept dat de Keizer geen Kleren aanheeft.
Het overgrote gedeelte van mijn bijdragen hier, vanaf het begin, is een poging om mensen wakker te schudden voor de afbraak van de ‘zuiver’ wetenschappelijke benadering, en het gevaar van de introductie van het idee dat alles uiteindelijk niet veel meer is dan een mening. Overal in de westerse wereld holt het niveau van het onderwijs achteruit, in die zin dat we zelfs ‘Exacte’ vakken corrumperen door de introductie van het idee dat ‘Min’ ook ‘Plus’ kan zijn, alsof het de boekhouding betreft van de maffia.
Dat de Chinezen en de Russen ons ‘Klop’ geven heeft allerlei oorzaken, maar in de kern zijn we van ons anker geslagen door de ‘Exacte’ wetenschap los te laten, terwijl we religie promoveerden tot wetenschap. Pervers genoeg gemotiveerd als een overwinning op de religie. We stonden ademloos bij de wieg toen ‘Consensus Wetenschap’ geboren werd uit de ruïnes van de kerkelijke genootschappen, die uiteindelijk nog meer affiniteit hadden, in veel gevallen, met de ‘Exacte’ wetenschap, dan die platte ‘Consensus Pannenkoek’.
De hoogbejaarde ‘Belgenmop’ waarin de vraag wordt gesteld hoeveel Belgen er nodig zijn om een lamp te vervangen, met als antwoord ‘Twee’, één om op een krukje te klimmen en de lamp vast te houden, en de ander om het krukje rond te draaien, maakt van de Belgen inmiddels hooggeleerde concurrenten waar wij nog niet bij in de schaduw kunnen staan. Voordat we toekomen aan het vervangen van die lamp hebben we elf verschillende onderzoeken nodig.
Waarna duizenden overheidsdienaren de rapporten moeten bestuderen, om na enige jaren vergaderen een consensus te bereiken, met de aanbeveling om een krukje te kopen, zodat we bij de lamp kunnen om te kijken waarom die geen licht meer geeft. Vervangen is dan nog niet aan de orde.
Thorbecke met zijn Hogere Burgerschool was een visionair. De leden van de kliek die een Mammoet aan liet rukken om er ‘Gestampte Muisjes’ van te maken, lekker op brood als je een zoetekauw bent, maar verder nergens goed voor, die mag zijn of haar schoolgeld terug gaan halen.
Hoeveel ‘onderwijsmedewerkers’ zijn er inmiddels nodig om één leerling af te leveren? Hoeveel ‘medewerkers in de zorg’ zijn er nodig om één patiënt te helpen? Hoeveel ‘medewerkers bij Justitie’ zijn er nodig om één boef te vangen? Hoeveel ‘medewerkers bij Defensie’ zijn er nodig om één soldaat in stelling te brengen? Hoeveel ambtenaren zijn er nodig om Amsterdam te besturen?
Hoeveel ministeries zijn er nodig om Nederland ten gronde te richten met woekerende inflatie, een ‘Recessie’, en een foto-album vol verloren oorlogen? Hoeveel ‘Keuzemenu’s’ voordat je antwoord krijgt op een simpele vraag?
