De steeds sneller wordende oorlogsvoorbereidingen laten maar één conclusie toe: de Derde Wereldoorlog op Europese bodem, mogelijk met kernenergie, wordt steeds waarschijnlijker. Sterker nog: het wordt consequent voorbereid door de NAVO en de VS.

Oorlog Ondanks energietekorten, torenhoge prijzen, inflatie en toenemende sociale onrust, houden de G7-landen meedogenloos vast aan hun Oekraïense koers. In plaats van te pleiten voor vredesonderhandelingen die vroeg of laat toch onvermijdelijk zullen worden, blijft de illusie bestaan ​​dat er een duidelijke militaire oplossing voor de oorlog zou kunnen zijn – idealiter met een militaire nederlaag voor Rusland; een idee dat absurd is, niet alleen in het nucleaire tijdperk, en dat doet denken aan het tijdperk van kabinetsoorlogen. In Duitsland, waar realpolitik een vreemd begrip is en demagogen die niet vertrouwd zijn met het leven en het zakenleven de scepter zwaaien, is dit naïeve wensdenken niet echt verrassend; maar nu zitten ook regeringen van voormalige wereldmachten op deze stoomboot van aanmatiging.

De Britse minister van Buitenlandse Zaken Liz Truss toonde gisteren ook geen tekenen van begrip: in een “Welt” -interview vol agressieve volhardingsleuzen beweerde ze serieus: “Hoe meer we nu doen, hoe sneller we Oekraïne kunnen zien winnen.” Sterker nog: de problemen die “zijn ontstaan ​​met betrekking tot de stijging van de kosten van levensonderhoud” zou dan des te sneller eindigen.” Men moet geen “onvoltooide vrede krijgen” – wat waarschijnlijk betekent dat er geen onderhandelde vrede maar alleen een overwinning vrede in aanmerking moet komen .

Negatieve feedback

Wat we met verbazing horen heeft iets van de vroegere Sportpalast-formule “totale oorlog – kortste oorlog”, van “sluit je ogen en door” en “liever nu maximale escalatie dan eindeloze schermutselingen”; Het getuigt van de zeer radicaliserende oorlogsretoriek die 80 jaar geleden voor het laatst van Duitse politici op Europese bodem werd gehoord – met een bekend resultaat. Afgezien daarvan kunnen de eisen van Truss op zijn best als illusoir worden omschreven: omdat het bijna onmogelijk is dat het Rusland van Poetin zich als een geslagen hond zal terugtrekken – vooral uit de pro-Russische oostelijke regio’s van Oekraïne, die als een casus belli kunnen worden beschouwd.

In de praktijk komen de Britse eisen daarom slechts neer op de onberekenbare verlenging van de uitputtingsoorlog – die meer levens, meer materiaal en meer geld (ons geld!) zal kosten. Mogelijk is dat precies het eigenlijke Britse doel: Rusland zo lang mogelijk economisch met de oorlog belasten. Hoewel de Russische kant ook hier veel langer aan de macht zal blijven.

Westerse herbewapening in elk opzicht

In plaats van terug te keren naar het diplomatieke toneel, verkiezen de G7 – en vooral hun gastheer, de Duitse bondskanselier, het porselein van overmorgen te vernietigen: Olaf Scholz verklaarde in Elmau dat er “geen terugkeer naar de vooroorlogse relatie zou zijn” met Rusland” . De oorlog was “een diepe, diepe insnijding in de internationale betrekkingen.” Een uitdagende, kortzichtige en ook historisch ongelooflijk domme uitspraak – omdat Rusland dit conflict in ieder geval zal overleven, en je kunt het niet van de wereldkaart hekelen, maar zal worden gedwongen om dit in de toekomst met hem te regelen, zal bij hem moeten wonen. Zelfs de tegenstanders van nazi-Duitsland van de Tweede Wereldoorlog spraken niet zo’n apodictiek uit.

Op militair gebied willen ze in alle opzichten upgraden. De aankondiging door NAVO-secretaris-generaal Jens-Stoltenberg om het aantal snelle reactietroepen (“NATO Response Force”, NRF) voor crisissituaties te verhogen van momenteel ongeveer 40.000 tot meer dan 300.000, en de toevoeging van de “multinationale gevechtsbataljons” op de oostelijke NAVO flankeren momenteel ongeveer 1.600 soldaten ongeveer 3.000 tot 5.000 man zou Rusland niet moeten intimideren, maar eerder Poetins vastberadenheid versterken. Het is dan ook meer dan de vraag of het “afschrikkingspotentieel tegen Rusland” en het “verdedigingsvermogen van de lidstaten” door dit escalatiebeleid werkelijk worden vergroot; de overdracht van aanzienlijk meer krachten dan voorheen naar een hoog niveau van paraatheid is niet bepaald het gebaar

Verwaande Duitse aankondigingen

Daarnaast moeten ook de NAVO-troepen in Polen en de Baltische staten worden versterkt. Het is waarschijnlijk dat de grootse aankondiging van Scholz dat de multinationale gevechtstroepen in Litouwen onder Duitse leiding zouden worden aangevuld met extra multinationale gevechtsgroepen van maximaal 5.000 man, een extra last zou worden, vooral voor Duitsland: de meerderheid van de brigade zou in Duitsland moeten worden gestationeerd “uit kostenoverwegingen” om zich “specifiek voor te bereiden op een opdracht in Litouwen”. Stoltenberg beschreef dit als de “grootste herschikking van onze collectieve verdediging en afschrikking sinds de Koude Oorlog.” De officiële beslissingen zullen worden genomen op de NAVO-top. Het valt nog te bezien welke van al deze uitspraken in de praktijk nog uitvoerbaar zijn, als de directe en indirecte gevolgen van de sancties blijven terugvallen op Duitsland en Europa, zoals nu al gebeurt. De dictie is in ieder geval typerend voor een vooroorlogse periode.

Overigens is de nogal eenzijdige en dubbel-morele bewering van Scholz dat de Russische regering “alle afspraken over de wijze van samenwerking tussen staten” heeft verbroken door Oekraïne aan te vallen niet overtuigend. Want juist deze afspraken zijn in het verleden ook herhaaldelijk verbroken door de VS en NAVO-landen. In de op uitdrukkelijk verzoek van Scholz uitgenodigde democratische opkomende landen India, Indonesië, Argentinië, Zuid-Afrika en Senegal wordt dit dan ook heel anders gezien en ondanks alle kritiek op een onbetwistbaar onaanvaardbare aanvalsoorlog van het Kremlin niet willen deze zelfingenomen demonisering van Rusland onderschrijven.

De gebruikelijke sponsachtige mededelingen

Ze waren het in ieder geval eens over de gezamenlijke verklaring: “We verbinden ons ertoe om samen met partners op internationaal niveau te werken aan vrede en welvaart en zullen werken aan vooruitgang naar een rechtvaardige wereld, want samen staan ​​we sterker.” Meer blanco cheques En beloften van miljarden voor Oekraïne werden – dodelijk genoeg – ook doorgewuifd door de G7-staten en men vraagt ​​zich nu af of het corrupte regime van Zelenskyy misschien geen financiële prikkels wil geven om de oorlog zo lang mogelijk uit te stellen.

De andere hoekstenen van de G7-top waren zoals verwacht en vaag: opnieuw werden gezamenlijke inspanningen voor klimaatbescherming overeengekomen met als doel “een schone en eerlijke overgang naar klimaatneutraliteit te versnellen en tegelijkertijd te zorgen voor energiezekerheid”. deze verklaring als gastheer van de top heeft gepubliceerd, moet ook de enige zijn die gelooft in de kwadratuur van de cirkel.

Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.

Turkije geeft na zes weken zijn verzet tegen het NAVO-lidmaatschap van Zweden en Finland op. Zo voorspelbaar. De Turkse president Recep Tayyip Erdoğan hield tot op het laatst, tot aan de NAVO-top in Madrid, het been stijf omdat de beide Noord-Europese landen ‘broeihaarden van het terrorisme’ zouden zijn. De prijs opdrijven heet die tactiek. Ze heeft gewerkt. Turkije mag alles afvinken wat op zijn verlanglijstje stond.

Terreurorganisatie

De regeringen van Turkije, Zweden en Finland hebben in een memorandum afgesproken elkaars veiligheidsbelangen te respecteren. Concreet betekent dat dat Zweden en Finland de PKK, de Koerdische guerrillabeweging, en de beweging van de prediker Fethullah Gülen als terroristische organisaties bestempelen.

Ze zullen optreden tegen activiteiten van de PKK en aanverwante organisaties zoals de YPG, de gewapende arm van de PYD. Dat is de partij die het Koerdische deel (Rojava) van Noord-Syrië bestuurt. Dat laatste lag en ligt wel moeilijk. Turkije beschouwt de PYD/YPG als een ‘filiaal’ van de PKK. Het Westen daarentegen vond bij de YPG steun in de strijd tegen de terreurorganisatie Islamitische Staat (IS). Bovendien financiert Zweden humanitaire en infrastructuurprojecten in Noord-Syrië. Het is de vraag of dat nog verder kan zonder goede contacten met de PYD.

De sociaaldemocratische regering in Zweden is voor meerderheidsbeslissingen aangewezen op de stem van het partijloze parlementslid Amineh Kakabaveh. Zij is een Zweeds-Koerdische dame die ijvert voor Koerdische autonomie in Noord-Syrië.

Uitwijzen

Tot nu toe hield Zweden er vrij lakse anti-terreurwetten op na. Het was niet verboden om lid van een terroristische organisatie te zijn of om in Syrië te gaan vechten voor IS. Daar komt nu verandering in. De Zweedse premier Magdalena Andersson had twee weken geleden al aangekondigd dat de anti-terreurwetten aangescherpt zouden worden. Vanaf 1 juli treden ze in werking.

Ankara vroeg eerder al ook de uitlevering van Koerdische ‘extremisten’ (zoals bovenvermelde Kakabaveh). De Zweedse en Finse regeringen kunnen natuurlijk niet in rechtszaken ingrijpen, maar ze kunnen wel niet-veroordeelde personen uitwijzen die een ‘gevaar voor de publieke orde’ vormen.

Wapenembargo

Ook op een ander vlak haalt Turkije zijn slag thuis. Nadat het Turkse leger in 2019 weer een offensief tegen de Noord-Syrische Koerden had gelanceerd, besloten Zweden en Finland een wapenembargo tegen Turkije in te stellen. Sowieso levert Zweden geen wapens aan crisisgebieden of aan staten die in gevechten daar betrokken zijn. Sinds de oorlog van Rusland tegen Oekraïne is het Scandinavische land van die strenge verbodsbepalingen afgeweken. Ook de solidariteit tussen NAVO-leden zal een versoepeling van de uitvoerregels met zich mee brengen, in dit geval ook ten voordele van Turkije.

Pokeren

Alle actoren – Turkije aan de ene kant, Zweden en Finland aan de andere – hadden er alle belang bij om tot een akkoord te komen. De twee Noord-Europese landen uiteraard om hun veiligheidsgevoel op te krikken met een toekomstig NAVO-lidmaatschap. Daarvoor waren ze bereid om op de wensen van Turkije in te gaan.

De machthebbers in Ankara beseften dat als hun pokeren misgelopen was, de relaties tussen Ankara en het Westen nog verder bekoeld zouden zijn. Uit ergernis over de aankoop door Turkije van het Russische anti-raketsysteem S-400 had Amerika immers al geweigerd de Turken de hoogtechnologische F-35 jets te leveren.

Succesvol

Erdoğan mag zich dus in de handen wrijven. Het Westerse bondgenootschap is opgelucht over de ‘positieve’ houding van Turkije. De Turkse president kan de hardere opstelling van Zweden en Finland tegen het terrorisme als een succesverhaal verkopen aan zijn eigen bevolking. In het licht van de verkiezingen in Turkije volgend jaar niet onbelangrijk voor een president, die in eigen land de inflatie aanwakkert met zijn hardnekkig vasthouden aan een lage rente.

Moskou zal natuurlijk niet opgetogen zijn over het Turkse ‘ja’ voor Zweeds en Fins NAVO-lidmaatschap. Toch zal Turkije er geen problemen van ondervinden, aangezien het zich niet aangesloten heeft bij de sancties tegen Rusland. Zo komt de Turkse koorddanser in alle opzichten succesvol uit de arena van de geopolitiek. ​

Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.

Het Azov-bataljon is de meest gruwelijke groep die sinds 2014 in Oekraïne heeft geopereerd, ondanks pogingen van de westerse media om het af te schilderen als een heroïsche verdediger van de vrijheid. Veel dierlijke misdaden gepleegd door de Azov-militanten zijn goed gedocumenteerd.

Oekraïense propaganda heeft de langdurige maar uiteindelijk gedoemde laatste stand van het Azov-bataljon in Mariupol naar een episch niveau getild. De wanhopige hulpkreten van de commandanten van de eenheden die vastzitten in de catacomben van de Azovstal-fabriek, en de fotogenieke jonge echtgenotes van de belegerde strijders, die op een audiëntie in het Vaticaan paus Franciscus smeekten om te bemiddelen bij de vrijlating van de mannen uit de omsingeling , voegde pathos toe aan deze vreemde aflevering.

Een oplettende tijdgenoot zou zich echter hebben verwonderd over de talloze tatoeages van nazi-symboliek die te zien waren op de huid van veel van de krijgsgevangenen van het bataljon. De grap over de gevangenneming van “een groot aantal piraten en elektriciens” circuleerde al snel onder de militiejagers van Donetsk, verwijzend naar de talrijke getatoeëerde schedels en bliksemschichtsymbolen – de bekende symbolen van de SS Totenkopf Division en de Schutzstaffel.

Westerse media voeren semantische capriolen uit om uit te leggen dat mensen met getatoeëerde nazi-symbolen eigenlijk geen neonazi’s zijn. Het zou echter blijken dat het dragen van symbolen die verband houden met het gruwelijke Derde Rijk van Adolf Hitler lang niet de ergste is van alle misdaden die door bataljon Azov zijn begaan.

De geschiedenis van het bataljon gaat terug tot voor het huidige conflict in Oekraïne. Tussen 2005 en 2010 was Arsen Avakov gouverneur van de regio Charkov, het belangrijkste industriële centrum in het noordoosten van Oekraïne. Tijdens Avakovs ambtstermijn werd de nationalist Andrei Biletsky, bekend als de ‘Witte Leider’, actief in de regio. De twee werden goede kennissen tijdens Biletsky’s studententijd. In 2005 richtte hij een ultranationalistische organisatie op genaamd The Patriots of Ukraine, die voornamelijk bestaat uit agressieve voetbalfans en straatvechters.

Volgens berichten in de media deed de beweging niet de moeite om veel patriottische activiteiten te doen, maar was ze eerder betrokken bij verschillende semi-legale en ondoorzichtige activiteiten. Biletsky belandde in de gevangenis, niet om politieke redenen, maar puur en alleen voor hooliganisme.

Na de door het Westen gesteunde coup van Maidan in Kiev in 2014, werd Biletsky vrijgelaten als een “politieke” gevangene van de afgezette regering van Viktor Janoekovitsj. Hij gebruikte zijn connectie met Avakov, die nu de nieuwe minister van Binnenlandse Zaken van Oekraïne was geworden, om een ​​territoriale verdedigingsbataljon op te zetten om in het oosten van het land te vechten – nu bekend als het Azov-bataljon.

In Oost-Oekraïne escaleerden lokale protesten tegen de Maidan-beweging in de regio’s Donetsk en Lugansk in gewapende opstand. Als gevolg hiervan kreeg het nieuw gevormde bataljon van Biletsky de taak de rebellen onder controle te houden.

In tegenstelling tot veel andere vrijwillige territoriale defensie-eenheden had Azov vanaf het begin een zeer sterk ideologisch karakter. Het was een extreemrechtse organisatie die alle soorten neonazi’s verwelkomde, van gematigd tot radicaal. Azov-jagers stonden bekend om hun obsessie met heidense rituelen en werden door de reguliere militaire eenheden als dwazen beschouwd.

Maar juist daardoor was het bataljon zo geschikt voor zijn taak. Als fanatiekelingen schuwden deze mensen het doden niet. Nog voordat in de Donbass milities werden gevormd, vermoordde Azov een aantal pro-Russische activisten. Deze daden van individuele terreur hadden een filosofie achter zich. “Het zal genoeg zijn om in elke stad ongeveer vijftig ‘watniks’ te doden – een denigrerende term voor mensen met pro-Russische sympathieën – om een ​​einde te maken aan dit alles”, beschreef een van de militanten van Azov.

Op 13 juni 2014 bracht Azov deze filosofie in praktijk door een kleine eenheid van de Donbass Volksmilitie in Mariupol te verslaan als onderdeel van een grotere gevechtsgroep. Het Azov-bataljon kon gevechtsklare soldaten en verschillende gepantserde en gewapende voertuigen leveren, terwijl de militie in Mariupol zwak en slecht bewapend was. Vijf opstandelingen werden gedood.

Azov en leden van de Oekraïense veiligheidsdiensten aarzelden niet om tijdens deze impasse in Mariupol het vuur te openen op lokale burgers. Er is een video waarin te zien is dat Oekraïners verschillende ongewapende mensen verwonden en doden met gerichte schoten. Een van de slachtoffers was “gewapend” met een plastic stoel.

Omdat Azov echter – althans formeel – geen deel uitmaakte van het leger, nam het bataljon zelden deel aan daadwerkelijke gevechtsoperaties. In de zomer van 2014 viel een kleine groep van hun strijders de stad Ilovaysk aan. In de winter van 2015 lanceerden militanten een aanval op Shirokino, een dorp aan de kust van de Azovzee, waar ze samenwerkten met Oekraïense legerofficieren, die later zeiden dat het bataljon een ongedisciplineerde eenheid bleek te zijn die moeilijk te bestrijden was.

Dus vanaf 2022 had Azov geen serieus gevechtsrecord om op te scheppen. Echter, trouwe aanhangers van de Oekraïense nationalistische ideologie, het bataljon, dat inmiddels was omgebouwd tot een regiment, zou later een belangrijke rol spelen in het conflict met Rusland.

Ondertussen was er rondom Azov een volwaardige nationalistische beweging ontstaan, met een aantal verschillende groepen nationalisten. Biletsky nam uiteindelijk ontslag als commandant en werkte aan de integratie van het regiment in de Oekraïense Nationale Garde met behoud van zijn ideologische oriëntatie. Dit werd uiteindelijk bevestigd door het grote aantal nazi-symbolen en devotionele voorwerpen die werden gevonden op de gevangengenomen strijders en in de veroverde kazernes van het regiment.

Het bewijs van Azovs ware aard is echter veel duidelijker in de rapporten van de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten van de VN, om nog maar te zwijgen van de talrijke berichten in de media over criminele activiteiten waarbij het regiment betrokken was. Vanaf het begin werd Azov de facto verbannen in Oekraïne vanwege zijn onofficiële speciale en “wettelijke” status, en vaak betrokken bij enkele van de meest duistere gebeurtenissen in Oekraïne.

Aanvankelijk trok de eenheid vooral mensen aan met vage en dubieuze cv’s. Zo dienden de moordenaars van twee pro-Russische activisten, Alexei Sharov en Artyom Zhudov, in het bataljon. De twee mannen werden doodgeschoten tijdens straatgevechten in Charkov op 14 maart 2014 – nog voordat het gewapende conflict uitbrak in Donbass. Hun moordenaars zijn nooit geïdentificeerd – we kennen hun namen niet. Maar we weten wel dat de activisten werden neergeschoten vanuit het kantoor van de “Patriots of Ukraine”, waar ze op dat moment voor stonden.

Volgens VN-rapporten werd in mei 2014, na een korte schermutseling, een burger genaamd Vladimir Lobach nabij de stad Poltava gedood door strijders van het Azov-bataljon. Zijn moordenaars bedreigden eerst de politieagenten die ter plaatse kwamen en sloegen toen op de vlucht. In juni van hetzelfde jaar ontvoerden Azov-militanten in Mariupol een lokale krantenredacteur genaamd Sergei Dolgov, die sympathiseerde met het idee om Oekraïne te federaliseren. Tot op de dag van vandaag is er niets bekend over de verblijfplaats van deze man.

Volgens rapporten van de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten van de VN was Azov’s meest verschrikkelijke misdaad de groepsverkrachting van een geesteszieke man door ongeveer tien leden van het bataljon in 2014. Het slachtoffer werd opgenomen in het ziekenhuis met ernstig lichamelijk en psychisch trauma. Het incident is nooit onderzocht en de daders zijn nooit voor de rechter gebracht.

Azov Battalion heeft een lange geschiedenis van allerlei soorten misdaden en misdrijven, van homoseksuele intimidatie en plundering in oorlogsgebied tot marteling en moord. Volgens slachtoffers was het meest voorkomende scenario dat een willekeurig geselecteerde persoon werd ontvoerd en naar een locatie werd gebracht die eigendom was van het regiment. Daar werd het slachtoffer gemarteld en gedwongen te bekennen lid te zijn van een opstandige groepering. Daarna is de persoon overgedragen aan de Oekraïense veiligheidsdienst SBU. Volgens de berichten van de slachtoffers waren ook vaak SBU-medewerkers bij de martelingen aanwezig.

Zo martelden en bedreigden Azov-militanten in Mariupol in mei 2017 een vrouw om haar een ondervragingsprotocol te laten ondertekenen dat ze hadden geschreven over haar vermeende betrokkenheid bij een opstandige cel. De bekentenis werd gefilmd op camera, waarbij de vrouw met geweld werd uitgekleed. Later werd ze overgedragen aan de SBU. In een ander geval meldde een man dat hij werd gemarteld met elektrische schokken, waarbij elektrische draden aan zijn geslachtsdelen waren vastgemaakt.

In de regio Zaporozhye ontvoerden militanten van Azov een vrouw, bonden haar handen en voeten vast met kabelbinders, schopten haar, sloegen haar met de kolf van een geweer, duwden naalden onder haar vingernagels en dreigden haar te verkrachten. Een man die eind januari 2015 werd gearresteerd, meldde dat hij was gemarteld met zuurstofgebrek en elektrische schokken. Na een volle week van deze beproeving werd hij overgedragen aan de SBU en “formeel” gearresteerd. De VN heeft verslagen vrijgegeven van talrijke soortgelijke incidenten, maar deze vertegenwoordigen waarschijnlijk slechts een fractie van de misdaden die door Azov zijn begaan.

De vreemde connectie tussen de Azov-nationalisten en de SBU is verre van toevallig. Dankzij het Azov-bataljon hebben de Oekraïense veiligheidsdiensten de perfecte manier gevonden om aan hun regering te bewijzen dat ze succesvol waren in de strijd tegen de pro-Russische “opstandige cellen” in Mariupol en Oost-Oekraïne – zelfs wanneer dergelijke organisaties niet bestonden.

De meeste echte opstandelingen en hun sympathisanten waren naar door de rebellen gecontroleerde gebieden gevlucht, of hielden zich tenminste stil over hun loyaliteit. Maar op de een of andere manier was het nationalistische regiment altijd in staat om het juiste aantal ‘verraders’ te vangen, zodat de prestaties van de SBU er op papier goed uitzagen.

Hoewel de meeste troepen van Azov nu zijn verslagen en zich hebben overgegeven in Mariupol, blijft een aanzienlijke groep nationalisten op vrije voeten. De Kraken-eenheid die in Kharkov is gevormd, dient bijvoorbeeld als een speciale eenheid onder de bataljonscommandostructuur. De strijders van dit nieuw gevormde regiment hebben de afgelopen maanden al naam gemaakt door Russische krijgsgevangenen voor de camera’s in de benen te schieten. Kortom, ondanks alle westerse en Oekraïense inspanningen om hun strijders af te schilderen als heroïsche verdedigers van de vrijheid, is Azov de meest gruwelijke groep die sinds 2014 in het land heeft geopereerd.

Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.