Indignatie redactie 
Frankrijk, Het land van vakantie, prachtige chansons en een belangrijk centrum van onze Europese beschaving dreigt aan tolerantie ten onder te gaan. Ongeziene rellen laten Franse steden eruitzien als oorlogsgebied. Uitgebrande voertuigen, donkerzwarte rookpluimen en jonge mannen die hun gezicht verbergen zijn nu typische kenmerken van het straatbeeld in Parijs. De multiculturele droom lijkt te eindigen in een dystopische nachtmerrie.
Het begon allemaal met de dood van de zeventienjarige Nahel. Nahel weigerde te stoppen voor de politie terwijl hij op die bewuste ochtend zonder rijbewijs in een Mercedes A 45 AMG over de busbaan reed. Toen de agenten hem tot stoppen hadden gedwongen weigerde Nahel mee te werken. Wat nadien precies gebeurde is onduidelijk. Volgens de politie reed Nahel opeens weg en werd er daarom geschoten. Volgens een vriend van Nahel, die ook in de auto zat, gaf de politie Nahel een klap.
Hierdoor zou hij zijn voet niet langer op de rem hebben kunnen houden waardoor de auto versnelde en de politie op Nahel schoot. De samenloop van omstandigheden kan alleen als een tragedie worden beschouwd.
Dit neemt niet weg dat Nahel geen onschuldige jongen was. Niet alleen reed hij over de busbaan zonder rijbewijs in een auto met (waarschijnlijk valse) Poolse kentekenplaten. Ook kwam hij eerder in aanraking met de politie. Zo weigerde hij sinds 2021 al vijf keer een stopteken van de politie.
Vorige week was hij nog in hechtenis genomen nadat hij weigerde te gehoorzamen. Ook kreeg hij al een disciplinaire maatregel omdat hij al vaker reed zonder rijbewijs, zonder verzekering en in een auto met valse kentekenplaten. Nahel was gekend bij de politie en kwam in tal van dossiers voor. De politieagenten hadden dan ook alle reden om op hun hoede te zijn voor deze kleine crimineel, die om acht uur ’s ochtends, terwijl kinderen op weg waren naar school, de buurt onveilig maakte.
Franse ‘onlusten’
De dood van Nahel mondde uit in protesten die al snel overgingen in rellen. Massale rellen, die in verschillende media eufemistisch worden geduid als ‘onlusten’, maken Franse steden vandaag tot een oorlogsgebied. Ontploffingen, branden, rellen en plundering zijn de gewoonste zaak van de wereld in de Franse grootsteden. Dit alles om gerechtigheid te eisen voor kindercrimineel Nahel.
In wat voor bizarre werkelijkheid leven de mensen die deze diepslechte taferelen goedpraten? De grootste bibliotheek van Marseille is ondertussen afgebrand, verschillende agenten raakten gewond nadat ze werden beschoten met een jachtgeweer en op Twitter duiken filmpjes op van burgers die elkaar bevechten met honkbalknuppels. Altijd opnieuw is duidelijk dat het geweld in overgrote mate voorkomt in multiculturele wijken en dat het gepleegd wordt door mensen met een niet-westerse achtergrond. En dat is niet de eerste keer.
De lijst van dodelijk migrantengeweld in Frankrijk is quasi-eindeloos. In oktober werd het twaalf jaar oude meisje Lola op gruwelijke wijze verkracht en in stukken gesneden door een illegale Algerijn. Recent viel een Syrische vluchteling in het gemoedelijke plaatsje Annecy jonge kinderen aan met een mes. En nog niet zolang geleden werd Samuel Paty onthoofd door een moslimextremist. Dit zijn maar enkele recente voorbeelden die het nieuws haalden. Dagelijks zijn er talloze andere gevallen van verkrachting, aanranding en mishandeling die niet breed in de landelijke pers behandeld worden.
Hoe nu verder?
Wat een gigantisch contrast met het Frankrijk zoals het ooit was. Het Frankrijk van Aznavour en Charles De Gaulle, het Frankrijk van Brigitte Bardot en Citroën. Het Frankrijk van de prachtige kastelen en de geniale kunst. Dit oude Frankrijk staat onder druk en lijkt zich beperkt te hebben tot enkele kleine dorpjes in de periferie, ver weg van de multiculturele steden die hun Franse identiteit hebben zien verwateren. Het oude Europese avondland is alsmaar meer een vervagende nostalgische herinnering aan romantische maar vervolgen tijden.
In de geschiedenis hebben verschillende culturen nooit naast elkaar kunnen bestaan. Alleen een leitkultur is in staat religieuze tolerantie te bevorderen. Zo was Erasmus, de belangrijkste bedenker van het principe van godsdienstvrijheid, nooit voorstander van absolute godsdienstvrijheid. Hij geloofde dat religieus pluralisme kon worden overbrugd door een nadruk op persoonlijke deugdzaamheid en een gezamenlijke toewijding aan een zuivere vorm van christendom.
Hetzelfde geldt uiteraard voor cultuur. Natuurlijk kunnen er verschillende culturen naast elkaar bestaan maar in het Vlaamse straatbeeld zou er slechts één cultuur dominant moeten zijn: de Vlaamse. Daarom is het tijd de oude verlichtingsidealen te laten herleven zodat deze opnieuw vrede, vrijheid en voorspoed kunnen brengen.
