Republikeinen nodigen Amerika uit om mee te doen aan de “Dear Leader” -loterij

De RNC opende met twee thema’s: het bestaan ​​wordt aangevallen door radicale democraten en het aanbidden van Donald Trump is de enige hoop.

David Bossie wist dat hij het verkloot had toen het woord uit zijn mond begon te komen. De Trump-campagneveteraan uit 2016, die nu Maryland vertegenwoordigt in het appèl van afgevaardigden van de Republikeinse Nationale Conventie maandagochtend, zou zeggen dat de grensstaat uit de burgeroorlog een vitaal kanaal was geweest voor weggelopen slaven en een thuis voor abolitionisten Harriet Tubman en Frederick Douglass . Dat was niet wat er uitkwam .

https://twitter.com/AdamWeinstein/status/1297944098314346501

“Maryland is de thuisbasis van de ondergrondse spoorweg, en twee van onze grootste segregaten – ”

Segregationisten. Dit was een freudiaanse slip-and-fall. Dit was een heupbreker. Hij hoorde zichzelf, en hij stopte, en hij stamelde. Uiteindelijk had hij de lijn goed, en het feest ging door. Het was een kort moment, maar het was ook eeuwig. Het was de olifant in elke kamer van de Republikein. Het stak op en brulde nog luider tijdens Donald Trump’s verrassende ochtendtoespraak van een uur kort daarna – de eerste van ten minste vier die hij op dit congres wil houden, wat minstens drie meer is dan welke andere kandidaat dan ook.

De president noemde zijn voorganger, Barack Obama, en een man in de menigte riep heel hoorbaar dat Obama een “AAP” was, waarop Trump grijnzend zei: “Laten we aardig zijn!” tot een koor van gelach. Verwarmd door de yuks, werd zijn glimlach breder en voegde hij eraan toe: ‘Alleen in North Carolina’, wat strikt genomen niet waar is. Hoewel het misschien iets minder vals is als Donald Trump in North Carolina is.

https://www.youtube.com/watch?v=I4Ws2Wgu0wE

Dit alles was ’s middags om 13.30 uur gebeurd.

Lang voordat de belangrijkste gebeurtenissen van de prime time-uitzending naar een nietsvermoedende natie werden gestreamd, had de Republikeinse conventie om Donald John Trump te hernoemen al laten zien wat het zou worden: de coming-out voor Amerika’s nieuwe fascistische partij, een nouveau- rijke country-club cotillion van raciale animus, leiderverering en verheerlijking van rechtvaardig geweld tegen huiselijke vijanden. Er waren twee hoofdthema’s, en ze waren niet subtiel. Ten eerste wordt het blanke Amerika aangevallen door radicale democraten, en ten tweede is aanbidding – niet alleen herverkiezing – van Donald Trump de enige hoop.

Je had de ochtendfeesten kunnen missen en dit punt nog steeds vol in het gezicht kunnen vangen toen de eerste prime time-spreker naar het podium stapte: Talking Points, de Amerikaanse president Charlie Kirk, wiens ster aanzienlijk is gestegen in de drie jaar sinds hij publiekelijk moest Excuses voor het tweeten van een antisemitische crack naar mij . (Openbaarmaking: ik ben niet Joods door geloof.) Kirk identificeerde zichzelf als de leider van “de grootste pro-Amerikaanse studentenorganisatie in het land”, sprak uitvoerig over de noodzaak om “de Amerikaanse manier van leven” te verdedigen, en prees Trump als niets minder dan ‘de lijfwacht van de westerse beschaving’.

Hij werd onmiddellijk gevolgd door Rebecca Friedrichs, een voormalige Californische lerares die een rechtse ‘voorvechter van schoolkeuze’ werd, wiens kleine gestalte achter het podium omgekeerd evenredig was met de volslagen fascistische oorlogsverklaring tussen Amerikanen die ze in haar korte spreuk uitsprak.tegen lerarenvakbonden. ‘Vakbonden ondermijnen onze republiek’ was het thema en misschien ook wel de meest aangename zin in haar uitlatingen. “Ze hebben opzettelijk de Amerikaanse geschiedenis herschreven om verdeeldheid te bestendigen, de herinneringen aan onze Amerikaanse oprichters te verdraaien en onze joods-christelijke deugden te kleineren,” zei ze. “Hun milde disciplinebeleid veranderde onze scholen in oorlogsgebieden en ze steunen de defunding van de politie en het afschaffen van ICE.” Trump, hield ze vol, ‘brak de greep van de vakbonden op onze scholen. Daarom hebben vakbonden geprobeerd hem te vernietigen sinds de dag dat hij werd verkozen. ”

Friedrichs ’tirade over de existentiële dreiging van vakbonden werd op het podium gevolgd door de vrouw van een politieagent die werd neergeschoten en die, net als alle sprekers, elke politiebond weergalmde die ooit Trump steunde en door de politie gepleegd geweld excuseerde . Ironie is niet welkom op de conventie van dit jaar. Het doodt kitsch.

Een vloed van nativisme werd opgeroepen. Matt Gaetz begon zijn optreden met een Joe Biden-grap en een pond stylinggel die zijn haar langer maakte dan de golf bij Kanagawa, maar hij sloeg uiteindelijk zijn sycofantische pas en begon een tirade tegen ‘AOC en de socialisten en woketariërs’ die zou je dwingen om naast MS-13 te wonen. Nee, dat is geen absurdum ; hij zei dat eigenlijk verdomme.

“We nemen geen genoegen met geweld in onze buurten en aan onze grens”, zei Gaetz, een jonge rijzende ster in de partij die nieuwe normen heeft gesteld voor het geweld dat in onze buurten en grens wordt bezocht. “We moeten ons huis beschermen met onbreekbare ‘made in America’-kracht, kracht die ik zie in president Donald Trump.”

Een pauze kwam in de vorm van Ronna Romney McDaniel, die een vrij anodieuze Republikeinse aanbidding van Trump mocht geven als anti-belasting en pro-handel. Maar zelfs zij begroef een Trumpismo- regel in haar anders all-filler-no-killer-toespraak, erop aandringend dat “president Trump altijd hard zal zijn” en implicerend dat zijn inherente onzin een grotere troef was dan de grotere loyaliteit van Biden en de Democraten aan buitenlandse landen of iets dergelijks. McDaniel, die beroemd is gevallende “Romney” van haar professionele naam omdat Trump haar vroeg om hem niet aan haar beroemde oom Mitt te herinneren, las haar opmerkingen alsof ze naadloos uit haar geheugen werden geschrapt terwijl de woorden uit haar mond ontsnapten. Ze kon je waarschijnlijk niet precies vertellen waar haar toespraak nu over ging. Waarom zouden we er meer om geven dan zij?

Toen begon het “180.000 sterfgevallen door coronavirus zijn niet mijn schuld” van de avond, dat zich inspande om de bewering te ondersteunen dat Trump “doortastende maatregelen nam om Amerikaanse levens te redden” door Chinese reizen naar de Verenigde Staten te verbieden. Hij deed dit niet , maar wat maakt dat uit voor een fanaat?

Wat de avond aan amusement miste, maakte het goed met existentiële angst. “Hun visie voor Amerika is socialisme”, zei voormalig VN-ambassadeur Nikki Haley. “Joe Biden en socialistisch links zullen een ramp zijn voor de Amerikaanse economie.” Ze begon toen een lofzang op Trumps reactie op het “Chinese coronavirus”; 90 seconden later verklaarde ze dat “Amerika geen racistisch land is” en betuigde ze haar medeleven met zwarte agenten en eigenaren van kleine bedrijven die het slachtoffer waren van “rellen”.

“President Trump vecht tegen de krachten van anarchie en communisme”, drong Maximo Alvarez, een oudere Cubaanse balling uit Miami, aan, terwijl hij de tranen bedwong. Nadat hij had gesproken over het belang van vrijheid, suggereerde Alvarez dat ‘radicaal’ links in feite net zo communistisch was als Fidel Castro, en als ze het ontkenden, loog ze erover, zoals Castro ooit deed. Geloof ze niet als ze praten! Niets zegt vrijheid zoiets als het afwijzen van discours voor ontmenselijking. Wat betreft het democratisch ticket Joe Biden en Kamala Harris, drong Alvarez erop aan: “Ik twijfel er niet aan dat ze het land zullen overdragen aan die gevaarlijke krachten.”

Maar geen enkele feitenvrije sociopathologie kwam in de buurt van die van Mark en Patricia McCloskey, de beruchte bewapende eigenaren van een herenhuis in St. Louis die een affichefamilie zijn geworden voor hoe ze niet moeten omgaan met delicate situaties of dodelijke vuurwapens. “Wat je met ons hebt zien gebeuren, kan net zo goed gebeuren met jou die in stille buurten kijkt,” zei Patricia, blijkbaar hoopvol dat we iets anders hadden gezien dan dat zij een openbare inzinking hadden, schril dreigend zwarte omstanders neer te schieten omdat ze het lef hadden om op een trottoir naast hun palazzo te lopen. (Voor hen was het ” ons huis verdedigen terwijl een menigte demonstranten onze buurt binnendrong”.)

Het was een meesterwerk van het blanke slachtofferschapgenre, zo dik en heet en snel dat er geen echte manier was om te weten of om te geven over welke McCloskey het gestoorde gesprek leidde. Ergens in de tijd dat The Amalgamate of McCloskey de Democraten beschuldigde van “het aanmoedigen van anarchie en chaos in onze straten” en het vergroten van het politieke fortuin van “de marxistische liberale activist die de menigte leidde”, werd het onmogelijk om te luisteren zonder een fuga-staat binnen te gaan. Het ging in deze geest:

• ” Deze radicalen zijn niet tevreden met marcheren op straat … Ze willen het overnemen.”
• “Waar je ook woont, je gezin zal niet veilig zijn in het Amerika van de radicale democraten.”
• “Ze zijn niet tevreden met het verspreiden van de chaos en het geweld in onze gemeenschappen. Ze willen de buitenwijken helemaal afschaffen. “

De aanklachten van de McCloskeys voor het zwaaien van vuurwapens “op een bedreigende manier” blijven in behandeling.

Ingeklemd tegen al dit ‘patriottische’ gebrul, als een diamanten aas in een klein, wankel kaartenhuis, was de andere hoofdboodschap van de avond, namelijk dat als je hoop wilt, je loten moet kopen in de loterij voor Donald Trump’s korte aandacht.

Herschel Walker, die zijn eigen professionele voetbalcarrière enigszins ontspoorde om te proberen Donald Trump te helpen de United States Football League een generatie geleden tot stand te brengen, kwam naar voren om te suggereren dat Trump niet racistisch kon zijn omdat Walker een zwarte vriend van hem was. Walker prees de mannelijkheid van Trump en bad dat God hem meer tijd in functie zou gunnen, Walker sprak als een andere uitzondering die de regel bewees dat alles goed komt zolang je de vriendschap van Trump wint, wat alleen mogelijk is als je aardig voor hem bent en leuke dingen voor hem doen. Trump houdt er bijvoorbeeld van om dicht bij succesvolle zwarte atleten te zijn, totdat hij dat niet doet. Walker werd gevolgd door Vernon Jones, een zwarte, zelfbenoemde vertegenwoordiger van de Democratische staat Georgia, die, zonder enig gevoel voor ironie, de ’toegeven’ van zijn schijnbare partij aan minderheden afkeurde en vervolgens prees wat schoolkeuze kon doen voor kinderen van kleur.

Twee van de langst opgenomen segmenten van de avond waren in feite video’s van Trump die in het Witte Huis ontmoette met de winnaars van zijn grootmoedige sweepstakes. In de eerste van deze intermezzo’s stonden acht post-, medische en wetshandhavers, van wie er een aantal het coronavirus overleefden, ongemakkelijk rond Trump terwijl ze hem op hun beurt bedankten voor middelen en hij sprak over hydroxychloroquine. Maak je geen zorgen als je het hebt gemist; je hebt waarschijnlijk de oude beelden gezien van Saddam Hoessein die westerse ‘menselijke schilden’ op zijn schoot laat stuiteren . (Jim Jordan volgde dit segment met een opgenomen toespraak die kijkers op meerdere netwerken misten omdat ze het onderbraken om de eerdere beweringen van Trump te controleren. Jammer.)

Kort daarna ontmoette Trump zes Amerikanen die waren teruggekeerd uit overzeese gevangenschap, hen voorstelde als “gijzelaars” en zichzelf feliciteerde (evenals de Turkse dictator Recep Tayyip Erdoğan) voor het bevrijden van zijn ongelukkige landgenoten. Dit is natuurlijk de conditio sine qua non van de Trump-belofte aan Amerikanen: laat me alles doen wat ik wil wanneer ik wil, wees mijn gereedschap, en enkelen van jullie zullen een grip-and-grijns op de camera winnen of misschien een overheidscontract of zelfs een nominatie voor het congres.

Zoals het is voor elke werkende Amerikaan, zo is het ook voor Trump-kinderen. De auditie van Don Trump Jr. voor een zetel in de Senaat en de vluchtige goedkeuring van zijn vader gingen goed, want hij bewees dat hij nog steeds kan lezen van een Teleprompter, hoe bloeddoorlopen zijn ogen ook zijn. Het was een conventionele politieke toespraak voor zover het gaat om xenofobe geruchten en de verdediging van zuidelijke monumenten, met onmiddellijke hits als ‘met dank aan de Chinese communistische partij, het coronavirus heeft toegeslagen’ en ‘Joe Biden is in feite het monster van Loch Ness van het moeras. ” (Een meer is geen moeras.)

Interessanter is dat hij de enige poging van die avond deed om op een of andere heilzame manier over een kwestie te trianguleren, waarbij hij de slachting van George Floyd ‘fout’ noemde en beloofde gewelddadige agenten ter verantwoording te roepen. Dat zou echt vergelijkbaar zijn met het winnen van de loterij met deze administratie. Het was natuurlijk een rotzooi, zoals iedereen die naar de president en Bill Barr heeft geluisterd weet, en het was des te bizarder toen Junior erop stond dat de verkiezing neerkwam op ‘kerk, werk en school versus plundering, rellen en anarchisme. ” Maar het was een ander voorbeeld van hoe niets goeds mogelijk is in Trumpworld, tenzij Trump er iets aan doet.

Maar uiteindelijk erkenden de Republikeinen dat ze een zwarte man nodig hadden die bereid was te zeggen dat “Joe Biden’s Democraten proberen radicaal te transformeren wat het betekent om Amerikaan te zijn”, en die man was Senator Tim Scott uit South Carolina. “Ons gezin is in één leven van katoen naar het Congres gegaan”, zei Scott. Het was het hoogtepunt van een lang, aangrijpend persoonlijk verhaal van ontberingen en hard werken, waarin niet werd vermeld dat de snelheid waarmee zijn familie het fortuin omkeerde, te danken was aan zijn eigen overwinning in de Republikeinse loterij; hij was in 2012 benoemd tot lid van de Senaat door Haley, de vorige spreker van de dag.