Republikeinen wakkeren de rode angst (Communisme) opnieuw aan in dienst van Trump

Waarom rechts plotseling is teruggekeerd naar schreeuwen over het communisme

Conservatieven hebben geschreeuwd over socialisten en Communisme  die plannen hebben om alles te vernietigen wat echte Amerikanen dierbaar zijn zolang iemand zich kan herinneren. Meer dan honderd jaar teruggaand tot de eerste Red Scare in 1919, toen de regering duizenden socialisten, anarchisten en communisten oppakte tijdens de Palmer-invallen, waren er periodieke uitbarstingen van verontwaardiging gericht tegen deze eeuwige boeman .

In de jaren twintig en dertig werd het opgeroepen om zich te verzetten tegen de arbeidersbeweging en het beleid van president Franklin Roosevelt toen hij probeerde het land terug te halen uit de Grote Depressie. Na de Tweede Wereldoorlog werd het anticommunisme het officiële buitenlandse beleid van beide partijen en de Republikeinen begonnen het te gebruiken als een knuppel om de Democratische Partij politiek te verslaan. 

Gedurende de jaren ’40 en ’50 concentreerde de GOP zich evenzeer op ‘de vijand binnenin’ als op de tegenstanders van de Koude Oorlog van Amerika. De House UnAmerican Activities Committee “onderzocht” iedereen die ooit in verband was gebracht met de Amerikaanse Communistische Partij, en breidde hun onderzoek geleidelijk uit naar iedereen van wie ze vermoedden dat ze onvoldoende patriottisch waren of wiens politieke invloed volgens hen schadelijk was voor de Amerikaanse cultuur. 

Toen kwam Joseph McCarthy langs, die in het  rond zwaaide veronderstelde lijsten met namen van Sovjet-spionnen of “medereizigers” die volgens hem waren geïnfiltreerd in de Amerikaanse regering en het leger. Dit ging jaren en jaren door en ruïneerde de levens van onnoemelijke aantallen mensen.

De koorts brak eindelijk na meer dan een decennium van non-stop heksenjachten en de “communistische” beschuldiging raakte uit de gratie, zelfs toen het anticommunisme politiek zeer krachtig bleef onder haviken van beide partijen. Maar de tweeledige consensus brak rond de oorlog in Vietnam, die uiteindelijk het geloof van de natie in elke existentiële strijd aan het wankelen bracht. Nixon ging naar China en pas een paar jaar later viel de Berlijnse muur.

Maar dat weerhield de Republikeinen er niet van om het ‘S’-woord te gebruiken voor elk programma dat de Democraten ondersteunden, van stemrecht tot Medicare tot positieve actie tot belastingbeleid, het was allemaal socialisme, socialisme, socialisme. Zoals historicus Kevin Kruse  opmerkte , zetten ze het zelfs in tegen de distributie van het poliovaccin (klinkt dat bekend?) en het interstate snelwegsysteem. 

Zelfs tot in de jaren negentig had je presidentskandidaten zoals Bob Dole uit Kansas  die verkondigden  dat “volkshuisvesting een van de laatste bastions van het socialisme ter wereld is”.

Dit was allemaal onzin.

De Democratische Partij was niet socialistisch en haar leden ook niet. Er zijn er een paar die zichzelf democratische socialisten noemen, wat in Amerika echt sociaal liberalisme is of wat wij progressivisme noemen. (Politieke labels worden heel snel onkruid.) Maar dat heeft de Republikeinen er nooit van weerhouden te klagen dat democratisch beleid  socialistisch is .

Vorig jaar bijvoorbeeld, toen de Democraten de details van de Build Back Better-wet van president Biden uitwerkten, klaagde de GOP er constant over. Lindsey Graham, senator uit South Carolina,  jammerde  dat het “de weg naar het socialisme effende”, terwijl de minderheidsleider van de Senaat, Mitch McConnell, R-Ky.,  zeurde : “Het Amerikaanse volk stemde niet voor een massale socialistische transformatie.” En deze man kon er niet over zwijgen:

A $1.75 trillion #BuildBackSocialist plan is just as socialist as a $3.5 trillion one pic.twitter.com/JKSVgdUu9Q

— Marco Rubio (@marcorubio) October 28, 2021

Het volstaat te zeggen dat de oude knuppel nog steeds in gebruik is.

Vandaag de dag zegt 36% van de Amerikaanse volwassenen dat ze socialisme enigszins (30%) of zeer (6%) positief zien, tegen 42% die de term positief beoordeelden in mei 2019. Zes op de tien zeggen vandaag dat ze socialisme negatief bekijken, inclusief een derde die er  zeer  negatief over denkt.

En hoewel een meerderheid van het publiek (57%) het kapitalisme gunstig blijft beoordelen, is dat 8 procentpunten lager dan in 2019 (65%), volgens een nationaal onderzoek van Pew Research Center dat van 1 tot 14 augustus werd gehouden onder 7.647 volwassenen.

Een groot deel van de afname van de positieve opvattingen over zowel het socialisme als het kapitalisme is veroorzaakt door verschuivingen in opvattingen onder democraten en democratisch neigende onafhankelijken.

De opvattingen van de Republikeinen zijn niet veranderd. Ze zijn tegen het socialisme en houden van het kapitalisme. In theorie toch:

Broadband is vital for the success of our rural communities and for our entire economy.

Great to see Alabama receive crucial funds to boost ongoing broadband efforts. https://t.co/bLvQlSS3LH

— Coach Tommy Tuberville (@SenTuberville) June 27, 2023

Maar met al dit voortdurende gepraat over socialisme door de jaren heen, waren de Republikeinen min of meer gestopt met het slingeren van de ‘commie’-tag naar hun politieke tegenstanders. Sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie en de toetreding van China tot de kapitalistische markt is het immers nog minder logisch dan vroeger. 

Toch is het nu ineens gemeengoed geworden.

I’m warning socialists and communists not to travel to Florida. They are not welcome in the Sunshine State.pic.twitter.com/ZB4RVz6XdK

— Rick Scott (@ScottforFlorida) June 27, 2023

De vertegenwoordiger van Georgia, Marjorie Taylor Greene, verscheen op blanke nationalistische congressen en verwees naar de “Democraten, die de Communistische Partij van de Verenigde Staten van Amerika zijn”. Gouverneur van South Dakota, Kristi Noem,  schreef  een opiniestuk waarin ze zei: “Het idee dat uitgerekend Georgië twee communisten zou kunnen kiezen voor de Senaat van de Verenigde Staten was belachelijk.” En dan is er natuurlijk Trump,  die zijn extatische volgers tijdens een bijeenkomst in Ohio in 2020 vertelde:

“De keuze in november zal heel eenvoudig zijn. Er is nog nooit een tijd geweest dat er zo’n verschil is geweest. Een daarvan is waarschijnlijk het communisme. Ik weet het niet. Ze blijven socialisme zeggen. Ik denk dat ze daar overheen zijn gegaan. Die is al voorbij.”

Richard Seymour van The Guardian  noemde dit  “anticommunisme-zonder-communisme” door te schrijven:

[E] alles dat als bedreigend wordt ervaren, kan worden samengeperst tot een enkele, verraderlijke, duivelse vijand: gewoon verschillende tentakels van dezelfde communistische kraken. Eerder als een raciaal stereotype, vertegenwoordigt ‘communisme’ figuurlijk systemische crises als iets externs, een demonisch complot.

Trump is een babyboomer die opgroeide in een tijd waarin iedereen met wie je het niet eens bent een ‘commie’ werd genoemd aan de rechterkant, dus het is niet verwonderlijk dat hij het nut zou inzien van het gebruik ervan als een handig ‘demonische plot’. Dus natuurlijk  tilt hij het  tijdens deze campagne naar een nieuw niveau door te verkondigen dat we in “de laatste strijd” zijn, terwijl hij belooft de communisten, marxisten en fascisten te verdrijven en Amerika te bevrijden van deze “schurken”. Als ze Armageddon voorspellen, is de socialistische duivel net iets te fey om echt bedreigend te zijn.

Maar er zijn meer praktische, prozaïsche redenen voor deze escalatie van commie-catcalling. Het meest voor de hand liggende is dat oudere kiezers de neiging hebben om Republikeins te stemmen en dat ze een viscerale reactie hebben op het “C” -woord. 

Ze reageren met reflexieve vijandigheid en zijn het meest geneigd om te denken dat zo’n belachelijke bewering logisch is. Ook de constante verwijzingen naar de “Chinese Communistische Partij” als de grote vijand treft die mensen. En er zijn aanwijzingen dat Republikeinen enige invloed hebben uitgeoefend op bepaalde Spaanse en Aziatische immigrantengroepen die zeer vijandig staan ​​tegenover de communistische regimes waaruit ze zijn geëmigreerd.

Maar Trump heeft een speciale reden om die toon nu aan te slaan. Hij staat voor een proces in Florida en  de toespraak  die hij hield op de avond van zijn voorgeleiding maakte duidelijk wie de vijand is:

“Als de communisten hiermee wegkomen, zal het bij mij niet stoppen. Ze zullen niet aarzelen om de vervolging van christenen, pro-life activisten, ouders die schoolbestuursvergaderingen bijwonen en zelfs toekomstige Republikeinse kandidaten op te voeren. Ik ben de enige een die deze natie kan redden.”

Hij spreekt rechtstreeks met potentiële juryleden in Florida en verkondigt dat zijn aanklacht het resultaat is van een communistische samenzwering. Volgens Politico,  ” stelt Harvard-professor Steven Levitsky , voor veel Amerikanen, klinkt de anticommunistische retoriek van Trump” gewoon dom … Maar (voor) mensen die afstammelingen zijn van Cubaanse ballingen of echte Venezolaanse ballingen – dat raakte echt een snaar.

Dom is niet het woord dat ik zou gebruiken, maar het volstaat. Ik verwacht nog veel meer commie-talk te horen voordat dit voorbij is.