Rivers of Blood: Zwedens verbrijzelde droom van migratie en integratie

Decennialang werd Zweden beschouwd als een modelland door Europese sociaal romantici, economische bottom-up strategen en doorgewinterde linksen, wiens sociaal beleid ongedifferentieerd was als blauwdruk voor de Europese Unie, ondanks enorme verschillen in bevolkingsdichtheid, vestiging en economische structuur en een totaal gebrek aan vergelijkbaarheid. Gratis gezondheidszorg en onderwijs op hoog niveau, een royale oudedagsvoorziening in ruil voor een extreem hoge belastingdruk – voor wie houdt van herverdeling in dit land is het ronduit opwindend.

Deze transfiguratie heeft sinds de millenniumwisseling twee grote dompers gekend: aan de ene kant door de geleidelijke ineenstorting van dit welvaartsparadijs, dat zoals alle eerdere socialistische dromen onvermijdelijk moest mislukken vanwege een gebrek aan ‘duurzaamheid’ vanwege de realiteit. En vooral door de sociale implosie van een migratiebeleid dat ons in Duitsland in een vroeg stadium als waarschuwing had kunnen dienen. Als je had gekeken.

In feite lijdt het Scandinavische land sinds 2015 steeds meer onder dezelfde geïmporteerde problemen van een mislukt immigratie- en integratiebeleid als Merkel Duitsland. En net als bij ons hebben de regerende partijen er een oogje voor dichtgeknepen, want wat kan niet zijn moet niet zijn. Toen zelfs links wakker werd in Zweden, was het toen te laat: bendecriminaliteit, exploderende geweldsmisdrijven en stijgende moordcijfers, parallelle samenlevingen in de steden en georganiseerde misdaad overschaduwen de Zweedse idylle, zelfs in de provincies. De sociaaldemocratische regering, zo standvastig, consistent en uiteindelijk succesvol als ze was in haar Corona-beleid (dit keer overigens zonder het applaus van institutioneel links in de rest van Europa), faalde keer op keer in haar poging om Zweden te verslaan “om er weer een veilig land van te maken voor gezagsgetrouwe burgers ”, zoals premier Stefan Löfven (die zijn ontslag voor november na de komende verkiezingen heeft aangekondigd ) ooit beloofde.

Te laat wakker geworden

Hoe extreem deze mislukking was, blijkt uit de cijfers die de Stockholm Crime Prevention Authority Brå deze week in een onderzoek presenteerde. Zelfs Duitse BKA-dossiers en politiestatistieken met hun beschamende maar onmiskenbare feiten over de groeiende misdaad van vluchtelingen en buitenlanders als onschuldige kleine dingen die worden afgelezen tegen de daarin verzamelde misdaadstatistieken: Voor de onderzoeksperiode 2015 tot 2018, de studie, waarover de dag voor gisteren meldde de ” Süddeutsche Zeitung ” (SZ) Betripst dat “in het buitenland geboren personen ” nu twee en een half keer zo vaak voorkomen in de misdaadstatistieken als kinderen die in Zweden zijn geboren uit ouders met de Zweedse nationaliteit. Met zogenaamde “Migrantenkinderen van de tweede generatie “- in Zweden geboren kinderen van in het buitenland geboren ouders – hebben meer dan drie keer meer kans om strafbare feiten te plegen dan autochtone Zweden. Conclusie: Hoe langer het was sinds de immigratie, hoe meer tijd de gezinnen daadwerkelijk hadden om zich te vestigen en zich thuis te voelen in het gastland, hoe slechter de “integratie” was.

De studie veroorzaakt nu enorme opwinding in het koninkrijk. Volgens de SZ zien sommigen het als een soort “ sjabloon voor vreemdelingenhaat ”. De krant ” Dagens Nyheter ” noemde het onderzoek een ” politieke bom “. Brå-woordvoerder David Shannon – bezorgd over de beschuldiging dat zijn autoriteit “racisten” koren op de molen gaf – moest zijn zelfverklarende werk rechtvaardigen en verklaarde dat de Brå ” alleen de feitelijke basis ” wilde bieden voor een ” politiek geladen een” Onderwerp “. Volgens de SZ specificeerde het onderzoek alleen “ wat al lang vermoed werd met cijfers, maar juist daardoor ontbrandde het smeulende debat“. Natuurlijk, de houding van journalisten uit München wordt vooral gehinderd door het feit dat de Brå-studie – zoals critici bekritiseren – de ” kwestie van verklaringen ” ontwijkt en dus ” een sjabloon zou kunnen zijn voor iedereen die ervan uitgaat dat bepaalde etnische groepen en culturen over het algemeen onverenigbaar met het westerse rechtssysteem “.

In werkelijkheid liggen deze verklaringen natuurlijk voor de hand – zelfs als de SZ en haar linkse media-collega’s er geen kennis van willen nemen voor Zweden of Duitsland. Want het hangt altijd af van het soort immigratie. Zelfs als de migratiefans het niet in hun wereldbeeld krijgen: problemen doen zich bijna uitsluitend voor bij Arabische, Afrikaanse en islamitische hoofdgroepen. In Zweden, in de volgende volgorde, zijn dit eerst Syriërs, dan Afghanen, dan Eritreeërs en dan Irakezen. De numeriek ook hoog, volgens de nummers op plaats 2 of 4 van de Zweedse buitenlandersgroepen Opvallend is dat staande Polen en Finnen bijna geen rol spelen in de misdaadstatistieken. Ik vraag me af waarom? Doorslaggevend zijn de vormende en gesocialiseerde omstandigheden in de landen van herkomst van die groepen. Je krijgt de mensen van Bagdad, Kabul of Asmara, maar je krijgt Bagdad, Kabul of Asmara niet van de mensen. Verlichting en moderniteit – processen die Europa 600 bloedige jaren hebben gekost – kunnen niet in een stroomversnelling worden gebracht in slechts een paar jaar, zelfs niet in twee generaties. Iedereen die probeert te buigen en te breken, roept de spreekwoordelijke ‘rivieren van bloed’ van Enoch Powell op.

Antagonisme tussen moderniteit en de middeleeuwen

Het hoge niveau van migrantencriminaliteit – hier in Zweden of in Zweden – komt niet echt voort uit  een hogere criminele gezindheid (en dit zou in feite racistisch zijn), maar is onvermijdelijk het gevolg van de botsing van totaal verschillende sociale rolmodellen, levensonderhoud, zelfvoorziening en zelfverdediging concepten. Het is de tegenstelling tussen de rechtsstaat / verzorgingsstaat en de archaïsch-tribalistische orde. Veel, maar lang niet alle, buitenlanders uit precaire staten en relevante culturele gebieden die in het ongelijk beschaafde Westen zijn geïmporteerd, kunnen deze breuk gewoon niet aan – hoeveel “kansen” ze ook worden geboden. Waarom doen bijvoorbeeld de bijna 40.000 Japanners die in Duitsland wonen? Jarenlang zijn er praktisch geen misdaadstatistieken in , of waarom geen Chinezen, Vietnamezen, Koreanen, waarom bijna geen Indiërs en ook geen Oceaniërs, Australiërs of Zuid-Amerikanen – maar steeds meer daders uit het islamitische culturele gebied en dit is een misdaad?

En dus zijn de professorale elites en linkse progressieven in Zweden net zo veel als zij met ons verbaasd en getuige hoe hun multiculturele hersenschim elk jaar in een ergere nachtmerrie verandert. Intussen begint de gelaten lokale bevolking in Zweden de effecten van aanpassing te zien: ” We zijn gewend geraakt aan het wapengeweld “, schreef het gerenommeerde dagblad ” Aftonbladet “ . Er blijft voor hen niet veel meer over: dit jaar stierven al 18 mensen in de hoofdstad Stockholm door schietpartijen in bendeoorlogen.

Immers, verdere immigratie wordt nu duidelijker geproblematiseerd in Zweden dan hier in Nederland – waar Einsteins definitie van waanzin (“altijd hetzelfde doen, maar elke keer een ander resultaat verwachten”) ons momenteel de volgende massale inademing van Afghaanse mensen bezorgt bescherming zoeken. In hun gelederen natuurlijk weer terug te vinden, zoals al bleek na de eerste vliegtuigladingen: Een aanzienlijk deel van de zware criminelen en/of potentiële terroristen, van wie sommigen al veroordeeld en gedeporteerd waren in Europa