Ruk naar rechts onvermijdelijk

Rechts – Veertig procent van de wereldbevolking gaat dit jaar naar de stembus. In sommige landen zijn de verkiezingen al achter de rug, maar de meeste landen wacht nog een spannende tijd. Want zoveel is duidelijk, in veel Westerse landen heerst grote onvrede. Burgers voelen de achteruitgang op vele vlakken en politici geven dat ook toe: wen er maar aan dat onze welvaart minder wordt.

rechts  Tegelijkertijd worden astronomische bedragen besteed aan de omstreden klimaatramp, de ongeremde stroom immigranten, de aanval op de boeren, de dwingelandij bij medische ‘noodsituaties’, de afbraak van het MKB en de boerenstand. De toekomst is kleiner wonen, minder besteden, minder vrijheden en een vleesvrij krekel menu. De onvrede wordt dit jaar politiek zichtbaar.

Het PVV-effect

Bij het schrijven van dit artikel stond de PVV in de peiling van Maurice de Hond op bijna 50 zetels, het dubbele aantal van de samenvoeging van PvdA en Groenlinks die op 25 zetels staan. Het is opmerkelijk dat een partijleider zonder partijleden zoveel stemmen trekt, daar waar de grootste ledenpartij Forum voor Democratie met ruim 61.000 leden (tendens stijgend) ver bovenaan staat met de PvdA als tweede met ruim 39.000 leden (tendens dalend). Forum trekt met zijn congressen de grootste zalen vol.

Toch wordt de man met een mening maar zonder doordachte oplossingen veruit de grootste in ons land. Wilders’ PVV is vooral bekend als een anti-immigratiepartij. Haar meer ‘linkse’ economische programma is bij velen minder bekend.

Er is al veel gespeculeerd over de opmerkelijke populariteit van Wilders. “Wilders heeft de politiek van een land met een lange traditie van tolerantie en liberalisme een nieuwe vorm gegeven. Beleidsdebatten, politieke taal, houding in de media, partijlandschap – alles is beïnvloed door de politiek van Wilders”, schrijft het Europese online blad Politico in 2017, behorend tot het Duitse mediaconcern Axel Springer. Of de keuze voor Wilders voor zijn kiezers een doordachte keuze, is de vraag.

Veeleer kan de massale populariteit van Wilders worden verklaard uit een lang sluimerende onvrede. Al aan het begin van dit millennium vertolkte Pim Fortuyn de onvrede. Ook toen stonden onderwerpen als immigratie, afbouw van de zorg en kritiek op radicale elementen van de islam centraal.

Nu ruim 20 jaar verder zijn die onderwerpen niet aangepakt en zelfs verergerd. De immigratie draait op volle toeren, de zorg, vooral de ouderenzorg, is onderwerp van voortdurende bezuinigingen, en de derde generatie immigranten lijken zich niet méér maar minder thuis te voelen.

Nieuwe onderwerpen zijn daar inmiddels aan toegevoegd. Het gedram over het klimaat, waarbij al sinds de 1980-er jaren niet uitgekomen rampen zijn voorspeld, komt velen de keel uit. De waanzinnige budgetten voor ‘Zero CO2’ gaan ten koste van de welvaart van de zieken, minst betaalden en zelfs de middenklasse.

Maar ook wat valt onder ‘woke’ lijkt op nog maar weinig steun te mogen rekenen. Jonge kinderen die bij NPO-uitzendingen naar de naakte lichamen moeten kijken van mensen die hun opa hadden kunnen zijn en het inpraten op kinderen dat ze misschien niet het geslacht hebben dat ‘bij hun gevoel past’, stoort veel ouders.

Het hele Westen klaagt in gelijke bewoordingen

Nederland is niet het enige land dat een ruk naar rechts maakt. In grote delen van Europa en de VS leidt de onvrede tot een radicaal andere koers. Terwijl zich ‘links’ noemende en groene partijen soms halveren in aanhang, stijgen ook bij onze zuiderburen de rechtse partijen in populariteit. Zo zou Vlaams Belang in Vlaanderen rond de 27% van de stemmen trekken. De tweede in populariteit in de eveneens rechtsconservatieve partij Nieuw Vlaamse Alliantie (N-VA), nu goed voor ruim 21%. Beide partijen willen een “streng maar rechtvaardig” immigratiebeleid.

Oktober vorig jaar won in Slowakije de sociaaldemocratische partij Smer, van oud-premier Robert Fico, de verkiezingen. Daarbij moet de term ‘sociaaldemocratisch’ anders worden gelezen dan gewoonlijk. De partij is namelijk kritisch op de woke-agenda van Brussel en is zeer nauw verbonden met de eveneens EU-kritische Hongaarse premier Viktor Orbán, die ook een verklaard tegenstander is van de westerse wapenleveranties aan Oekraïne.

In het Frankrijk van de Gele Hesjes is het niet anders. Terwijl de van de Rothschildsbank afkomende Macron de protesten met alle middelen de kop wil indrukken, heeft de rechtse partij ‘Rassemblement National’ van Marine Le Pen de wind in de zeilen.
Volgens een onderzoek van het bureau Ipsos onder 4.000 Fransen zou Le Pen kunnen rekenen op een absolute meerderheid, met maar liefst 243 tot 305 zetels van het totaal aantal zetels in het parlement van 289.

Ook in de traditioneel open en ‘progressieve’ landen is het tij gekeerd. Denemarken telde ooit tot de landen met het meest genereuze immigratiebeleid. Dat is de afgelopen decennia geleidelijk omgeslagen. Alleen al tussen 2015 en 2018 veranderde Denemarken meer dan 70 maal haar immigratiewetten, waarmee er steeds meer restricties kwamen. Het land voert nu een bewust ontmoedigingsbeleid waarbij ook eenzame opsluiting onder harde omstandigheden hoort. Ook zijn de uitkeringen aan immigranten gekort. In 2016 namen de Denen zelfs een wet aan die het mogelijk maakte om eventuele bezittingen van de immigranten in beslag te nemen om daarmee hun verblijft te bekostigen.

In buurland Zweden, ooit bekend om zijn genereuze houding ten aanzien van immigratie, zijn de teugels aangetrokken. Zij scherpt de immigratiecontroles aan en gebruikt biometrische gegevens om migranten zonder papieren uit te zetten. Ook gezinshereniging wordt aan banden gelegd. De omgeslagen stemming is het gevolg van de jarenlang bestaande grote problemen met immigranten in steden als Stockholm.

De strijd in de VS

Vooral in de VS zal het dit jaar spannend worden. Met de in november te houden verkiezingen gaat de strijd om fundamentele zaken. Je kunt spreken over een koers Biden en een koers Trump. Dat Biden zich nog kandideert mag opmerkelijk heten. Zijn talrijke valincidenten, versprekingen en mentale blackouts (‘freezing’) maakt hem niet tot een krachtige president. Voor zover dat nodig is gezien de sturende krachten achter deze president.

De koers Biden staat voor een ongeremde, zelfs gestimuleerde, massa-immigratie, een economie-verzwakkend klimaatbeleid en de atomisering van de samenleving door bevordering van de woke-ideologie. Door het scheppen van tegenstellingen tussen blank en gekleurd, tussen gezin en een reeks van door letters gescheiden groeperingen wordt het verband uit de samenleving gehaald. Kinderen worden losgeweekt van hun ouders doordat zij aan het twijfelen worden gebracht over hun geslacht en hun ouders hun kinderen ineens met andere persoonlijke voornaamwoorden moeten aanspreken. Ook betekent de koers Biden voortzetting van de oorlog in Oekraïne en destabilisering van het Midden-Oosten.

De koers Trump is minder voorspelbaar. Terwijl hij zeker een aantal kernpunten heeft, is hij ook wispelturig in zijn gedrag en uitspraken. Dat kan te maken hebben met het feit dat hij niet de koersvaste support heeft van de ‘deep state’, de belangrijke staatsorganen als het Pentagon en de CIA. Trump staat bekend om zijn op handel georiënteerde politiek. Het uitoefenen van economische sancties is een van zijn instrumenten. Oorlog past daar niet bij.

Trump stoorde zich al tijdens zijn presidentschap aan het Amerikaanse handelstekort met Duitsland van USD 100 miljard per jaar. De goedkope Russische energie via Nordstream was een belangrijke factor voor de concurrentiekracht van Duitsland. Trump maakte er geen geheim van dat hij tegen de Nordstream pijpleiding was. Het is daarom niet ondenkbaar dat ook onder Trump deze zou zijn opgeblazen. Trump heeft de aanslag dan ook nooit veroordeeld.

Het is uniek in de Amerikaanse presidentsverkiezingen dat na 4 jaar weer dezelfde twee kandidaten tegenover elkaar staan: een mentaal verzwakte kandidaat en een eveneens oude, maar meer vitale tegenkandidaat. De campagne om Donald Trump uit het Witte Huis te houden draait op volle toeren. Door de talrijke rechtszaken wordt hem het campagne voeren onmogelijk gemaakt. Dat op zich is een reden te veronderstellen dat Trump werkelijk een andere koers zal gaan varen, een die de achterliggende belangen niet bevalt.

Voorlopig is de stand na voorrondes in acht staten nog nek-aan-nek. Het verschil tussen beide is rond de 1%.

In welke mate de ‘redelijke’ derde kandidaat Robert Kennedy jr. nog een rol zal spelen is onduidelijk.

Halen de globalistische plannen 2030?

Talrijke plannen, de meeste openbaar, van grote mondiaal opererende NGO’s en financiële organisaties zoals banken en investeerders, kennen twee jaartallen op de kaft: 2020 en 2030. Het eerste jaartal was ‘toevallig’ ook de start van een virus met bijkomende maatschappij ontwrichtende maatregelen. Het was de tijd dat miljoenen mensen (Nederland geschat 2 miljoen en Duitsland 15 miljoen) op grond van het afwijzen van de prik(ken) van het maatschappelijk leven werden buitengesloten. Dat heeft bij de meeste van hen een onuitwisbare herinnering veroorzaakt, die deels ook politiek vertaald gaat worden.

Het besef dat CO2 niet het probleem is, de stekkerauto’s in populariteit (en waarde) snel dalen, bezitters van zonnepanelen nu geld moeten betalen voor het terugleveren van energie, de AZC’s de toestroom niet meer aankunnen, de ‘ongeprovoceerde’ oorlog in Oekraïne het land ruïneert, regeringen tegenspraak hard gaan bestrijden, dat alles heeft een klimaat van grote onvrede gecreëerd.

De keuze voor rechtsconservatieve partijen zal niet voor iedereen een principiële keuze te zijn. Maar het is een hartenkreet om de uitzichtloze politiek van de huidige ‘linkse’ partijen een einde te bereiden.

Macht maakt blind voor tegenspraak. Echter de kritiek is er en zal zich vertalen in de politieke arena. De mondiale plannenmakers zullen niet snel opgeven, maar of alle plannen ongeschonden de eindstreep van 2030 halen wordt steeds onzekerder.