Rusland en het nieuws

Met extra journaals, en een apart kader op Teletekst voor wat er in Rusland gaande is, kan ik hier niet achterblijven.

De bronnen die ik zelf volg om op de hoogte te blijven waren verdeeld over ‘Wagner’ en Prigozhin. De pro-NAVO bronnen hadden geen goed woord over voor ‘Poetin’s Chef’, en zijn leger van criminelen, geronseld in Russische gevangenissen, maar geleid door in Rusland opgeleide professionele militairen.

Na de presidentsverkiezingen van 2016 werd Prigozhin ervan beticht dat hij, via zijn in St Petersburg gevestigde ‘Influencing’ onderneming ‘Concord’, Trump aan de macht had geholpen, in opdracht van Poetin.

Maar de ‘Special Council’ Robert Mueller kon het bewijs niet rondkrijgen, en de hele zaak werd een grote, miljoenen vretende afknapper. Onbevooroordeelde commentatoren wezen erop dat wat ‘Concord’ deed viel onder ‘data mining’ ten behoeve van commerciële activiteiten, een sector die uitpuilt van de Westerse ondernemingen die exact hetzelfde doen, waarbij ‘memes’ worden geplaatst op ‘sociale media’ die volop de aandacht trekken, wat interessant is voor de verkoop van gerichte reclame. ‘Concord’ plaatste ‘memes’ die gunstig leken voor Trump én ‘memes’ die gunstig leken voor Hillary, en daarmee viel de klacht van beïnvloeding in het water.

Een aanbod van ‘Concord’ om zich te verdedigen voor een rechtbank was overbodig. Desondanks plaatsten de Amerikanen Prigozhin op hun notoire ‘Sanctielijst’, want daarvoor is bewijs overbodig. Maar ironisch genoeg zagen de Amerikanen af van de verdere aanscherping van sancties nu Prigozhin zich nuttig maakte voor de NAVO, waar ze daar juist mee hadden gedreigd voordat Prigozhin op hol sloeg. Trek daar uw eigen conclusies maar uit.

Trump’s ‘spindoctor’ Steve Bannon had destijds echter wel gebruik gemaakt van een soortgelijke, zuiver politiek gerichte onderneming, ‘Cambridge Analytica’, terwijl Hillary zich had verzekerd van de service van ‘Orbis Business Intelligence’, van Christopher Steele, maar dat waren Britse ondernemingen met nauwe banden met de Britse Inlichtingendiensten, dus daar wilden Mueller en zijn opdrachtgevers niet van horen.

Dat kwam pas weer in beeld toen ‘Cambridge Analytica’  een belangrijke rol gespeeld bleek te hebben in ‘Brexit’, dat fiasco van David Cameron, zoals HIER op hilarische wijze in beeld gebracht door de Australiërs Clarke and Dawe. Maar midden in de ‘Special Military Operation’ ontpopte Prigozhin zich ineens, zonder aanleiding, als iemand die zich wel degelijk schuldig had gemaakt aan ‘Inmenging’. En vanaf dat moment begon Prigozhin zich steeds nadrukkelijker te ontwikkelen tot een ‘Vreemde Snuiter’.

Formeel strijdend aan de kant van Rusland, maar met zulke vrienden had Poetin geen vijanden nodig, zo leek het. Tegelijkertijd maakte het Russische opperbevel gretig gebruik van Prigozhin’s huurlingen bij de strijd rond Bakhmut. Echter, waar de Russische generale staf er niet op uit was de plaats zelf te veroveren, maar er een magneet van te maken voor Ukraïense offensieven, teneinde zoveel mogelijk van de militaire capaciteit daar te ‘vermalen’, legde Prigozhin die opdracht naast zich neer, en zette hij in op terreinwinst.

Tegelijk begon hij zich op luide toon te beklagen over gebrekkige medewerking van het opperbevel, en vervolgens beschuldigde hij de generale staf van verraad, omdat ze zijn ‘Wagners’ niet gaven wat ze nodig hadden om Bakhmut te veroveren. Meerdere gesprekken met Prigozhin, waarbij hem werd uitgelegd dat het veroveren van Bakhmut niet het doel was, maakten geen indruk op de eigenzinnige ‘Chef’, die onverminderd doorging met het bakken van zijn eigen feesttaart. Het was kristalhelder dat hij er zijn zinnen op had gezet om op acht mei, de dag waarop Rusland de overwinning op Nazi-Duitsland viert, de inname van Bakhmut te kunnen presenteren.

Waar Prigozhin besloot dat Rusland hem nodig had als haar leider, en dat Poetin aan de kant geschoven diende te worden, omdat hij een ‘watje’ zou zijn die zich in de luren liet leggen door zijn generale staf, valt niet met zekerheid te zeggen, maar steeds meer mensen die het schouwspel gadesloegen van een steeds waanzinniger om zich heen meppende Prigozhin, constateerden dat hij daar op uit was.

Anderen meenden dat het allemaal ‘toneel’ was, en dat Prigozhin en Poetin ‘dikke vrienden’ waren, waarbij Poetin de restaurant-eigenaar uit St Petersburg gebruikte om de militaire leiding ‘scherp’ te houden, en critici van zijn beleid iemand te geven om zich mee te vereenzelvigen, terwijl dat theater zich prima leende voor fascinerende ‘psyops’ spelletjes. Want anders had Poetin allang een eind gemaakt aan Prigozhin’s loopbaan, of zelfs zijn leven, zo stelde men.

Dat laatste is de echo van het idee dat Poetin in feite wel degelijk de ‘alleenheerser’ in Rusland is, wat in het Westen door de één als een reden wordt gezien om hem pootje te lichten en uit de weg te ruimen, terwijl de ander in zo’n ‘Sterke Leider’ een voorbeeld ziet voor wat we in het Westen ook nodig hebben. Hier op mijn blog probeer ik al vele jaren helder te maken dat Poetin wel een ‘Sterke Leider’ is, maar geen ‘Sterke Man’ die op autoritaire wijze zijn land bestiert.

Integendeel! Hij spiegelt zich aan ‘begenadigde leiders’ die hun ‘rijk’ bijeen hielden door ruimte te bieden aan ‘andersdenkenden’, en mensen met een andere culturele achtergrond. Hij wil een ‘verbindende’ leider zijn, in een ‘multipolaire’ wereld. En nu zit hij met de gebakken peren. Niet Poetin, maar Prigozhin droomt van gebiedsuitbreiding, en dictatoriale macht, met militaire middelen ondersteund, en zeker niet wars van vals spelen om doelen te bereiken, allen uitgedrukt in geld en macht.

Poetin heeft aan alle speculatie een eind gemaakt, en Prigozhin aangemerkt als een verrader. Medvedev, Kadyrov, en eigenlijk iedereen in Rusland die ertoe doet, steunden Poetin, en het lijkt erop dat Poetin dit heeft overleefd, nu Prigozhin eieren voor zijn geld heeft gekozen, en zijn troepen alweer opdracht heeft gegeven zich terug te trekken, in ruil voor een vrije aftocht voor hemzelf naar Belarus, en de belofte dat degenen die hem zijn gevolgd in dit avontuur niet vervolgd zullen worden.

Eenheden die weigerden hem te volgen op zijn megalomane avontuur zijn welkom in het Russische leger. Dan volgt nu de ‘Grote Schoonmaak’, die menige ‘Oligarch’ die geassocieerd kan worden met Prigozhin ernstig in de problemen kan brengen, terwijl de statuur van Poetin alleen maar zal toenemen als hij het verstandig speelt, zoals ook de Gaulle boven zichzelf uitsteeg nadat hij de muiterij binnen zijn leger van de ‘Pieds Noir‘, de Franse kolonialisten, tegen zijn de-kolonialisatie politiek, had overleefd.

Voor Poetin betekent het dat hij de transitie, van ‘Financieel Kapitalisme’ terug naar ‘Industrieel Kapitalisme,’ nu versneld door moet voeren. Ik kan mij niet goed voorstellen dat Prigozhin vanuit Belarus alsnog via een andere weg slaagt in zijn opzet, of dat de militaire avonturiers die hem zijn gevolgd nog een keer de kans krijgen. En als Ukraine nu ook niet weet te profiteren, dan is het vervolg mogelijk fataal voor ‘Kiev’ en de NAVO, waar de Russen in dit hele ‘spel’ de hand van de NAVO zullen zien, en er komt een keer een eind aan het geduld van Poetin.

Als Prigozhin zich had verkocht aan de NAVO, dan is zijn ‘bruikbaarheid‘ voor die organisatie nu de ‘uiterste datum‘ gepasseerd, en is hij voor de NAVO nog slechts nuttig als ‘martelaar‘. Dus mocht hij tegen een kogel aanlopen, concludeer dan niet gemakzuchtig dat Poetin de opdracht gaf, want die voelt hem liever ‘aan de tand‘, zo komt het mij voor. Terwijl de NAVO liever ziet dat hij zijn mond houdt, dan. Zelfde verhaal als bij Navalny, die veiliger is in de gevangenis dan erbuiten. Iets wat je van ‘onze gevangene‘ Assange niet kunt zeggen.