Russell Brand, opnieuw een waarheidsstrijder ‘schuldig tot onschuldig bewezen’
Indignatie redactie
5 min. lezen
Opnieuw is een moedige ziel Russell Brand die het establishment uitdaagde vrijwel tot zwijgen gebracht, schrijft Robert Bridge.
Russell Brand Opnieuw is een moedige ziel die het establishment uitdaagde vrijwel het zwijgen opgelegd – besmeurd met pek, veren en afgeschilderd als schuldig aan aanranding voordat er ook maar een proces is begonnen. Is dit weer een voorbeeld van een door de media gecoördineerde moordzaak tegen een ongemakkelijke stem?
Stel je voor wat een prachtige wereld het zou zijn als journalisten zich met evenveel enthousiasme in verhalen als ‘Russische verkiezingscollusie’ en ‘Hunter Biden’s laptop’ zouden verdiepen als ze doen met verhalen over het smerige seksleven van beroemdheden. En niet zomaar beroemdheden, maar specifiek degenen die, om zo te zeggen, de derde rail hebben aangeraakt en het establishment hebben blootgelegd voor hun flagrante misdaden tegen de menselijkheid.
Russell Brand is/was zo’n pittig en onbevreesd individu. Terwijl hij aanvankelijk deel uitmaakte van het Hollywood-circuit, in films verscheen en stand-upcomedy uitvoerde, werd de spraakzame Brit uiteindelijk verbannen uit de klatergoudstad nadat hij er tijdens de GQ Awards 2013 op had gewezen dat de sponsor van het evenement, Hugo Boss, uniformen vervaardigde voor de Nazi-partij tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Nadat hij met succes zijn Hollywood-carrière in brand had gestoken, begon Brand de aandacht te vestigen op zijn YouTube-kanaal, waar zijn felle humor, intelligentie en machinegeweerachtige optreden ervoor zorgden dat zijn aantal abonnees in tien jaar tijd steeg tot bijna 7 miljoen.
Dit zijn het soort figuren die social media-persoonlijkheden op de ‘waarheidsradar’ plaatsen, een systeem dat wordt gesteund door een leger van linkse fanatici en burgerrechtengekken die zich met puur fascistisch enthousiasme inzetten voor het afdwingen van ‘gemeenschapsnormen’. Brand raakte zo ver in de war met het mainstream-mediaverhaal dat hij in een heel ander stadion speelde.
Het is moeilijk te zeggen wanneer de machthebbers precies besloten de YouTube-sensatie neer te halen, maar zijn optreden in maart 2023 in de Bill Maher-show zou een veilige gok zijn. Samen met John Heilemann, een analist voor nationale zaken bij MSNBC, en de Democratische senator Bernie Sanders, ging Brand in op een raaklijn over de Covid-19-pandemie en de farmaceutische industrie.
“De pandemie heeft minstens veertig nieuwe Big Pharma-miljardairs gecreëerd; farmaceutische bedrijven als Moderna en Pfizer verdienden elke seconde $1.000 winst met de Covid-19-vaccins; ruim tweederde van het Congres ontving bij de verkiezingen van 2020 campagnefinanciering van farmaceutische bedrijven; Pfizer-voorzitter Albert Bourla vertelde in juli 202 aan Time Magazine dat zijn bedrijf een Covid-vaccin aan het ontwikkelen was voor het welzijn van de mensheid, niet voor geld, en natuurlijk maakte Pfizer in 2022 een winst van $100 miljard dollar.”
Maher, die wanhopig probeerde iets te zeggen over zijn eigen show, herinnerde Brand eraan dat “veel mensen dood zouden zijn zonder het vaccin.”
Waarop Brand terugsnauwde: “Als je een economisch systeem hebt waarin farmaceutische bedrijven enorm profiteren van medische noodsituaties, waar het militair-industriële complex profiteert van oorlog, waar energiebedrijven profiteren van de energiecrisis, zul je staten van permanente crisis genereren waarin de belangen van gewone mensen staan los van de belangen van de elite.”
Zo legde Brand binnen enkele seconden de innerlijke werking van de zakenwereld en het ‘crisiskapitalisme’ bloot, waar de oplossingen voor de talloze problemen van de samenleving, waarvan er vele zijn vervaardigd, in het voordeel van de bedrijven en de politieke elite werken, ten koste van de samenleving. van de belastingbetalende samenleving als geheel. Dit zijn uitspraken die zelden op primetime televisie voorkomen.
Of het nu toeval of opzet was, op 16 september werd een gezamenlijk onderzoek gepubliceerd, uitgevoerd door de Times, Sunday Times en Channel 4 Dispatches, waarin vier afzonderlijke beschuldigingen van seksueel geweld tegen Brand werden beschreven, waaronder één aanklacht wegens verkrachting. tussen 2006 en 2013.
Brand ontkent de beschuldigingen heftig en zegt in een video dat hij in het verleden “zeer promiscue” was geweest, maar dat al zijn relaties “absoluut, altijd met wederzijdse instemming” waren geweest.
Dit alles is zeer verdacht. Tien jaar is tenslotte een lange tijd, dus wat dwong vier vrouwen om tegelijkertijd beschuldigingen tegen Brand te uiten. Het voor de hand liggende antwoord is dat deze mediagroepen een knokploeg van onderzoeksjournalisten hebben gestuurd om vrouwen op te sporen die door Russell Brand zijn ‘geschend’, en gezien de verwerpelijke reputatie van de Britse media was dit ongetwijfeld een eenvoudige taak, en nog meer als monetaire prikkels zijn inbegrepen.
Dit betekent uiteraard niet dat Brand onschuldig is aan de beschuldigingen; het is heel goed mogelijk dat hij in zijn verleden gruwelijke daden heeft begaan. Wij weten het gewoon niet. Maar het dwingt iemand zich af te vragen waarom deze zeer ernstige beschuldigingen nu naar boven komen. Zijn de Britse media werkelijk zo wanhopig op zoek naar verhalen dat ze een onderzoek moesten openen naar het vroegere seksleven van Russell Brand? Nee, het was duidelijk dat dit een goed geplande operatie was om de man te vernietigen. En het lijkt erop dat ze daarin slagen.
YouTube heeft aangekondigd dat het “[het genereren van inkomsten] op het kanaal van Russell Brand heeft opgeschort wegens schending van ons beleid inzake verantwoordelijkheid voor makers… Als het gedrag van een maker buiten het platform onze gebruikers, werknemers of ecosystemen schaadt, ondernemen we actie om de gemeenschap te beschermen.”
Het lijkt erop dat de echte schade hier de perceptie is dat YouTube een lid van zijn ‘ecosysteem’ zou uitsluiten zonder eerst een eerlijk proces te hebben gevolgd.
Sinds de opkomst van de #MeToo-beweging hebben de traditionele media en sociale media een maffia-rechtvaardigheidsmentaliteit ontwikkeld, waarbij ze weigeren rekening te houden met de mogelijkheid dat de verdachte (man) feitelijk onschuldig is. In feite is dat vanaf het begin de agenda.
En het spreekt voor zich dat de media zich in een uiterst krachtige positie bevinden om de publieke opinie naar hun hand te zetten. Dit werd duidelijk in een Channel 4-videovan de anonieme slachtoffers, waarvan sommige worden gespeeld door echte acteurs, die hun ervaringen bespreken. De productie is compleet met onheilspellende achtergrondmuziek en close-up silhouetten van de emotionele vrouwen.
Dit is filmische manipulatie die zeker zou helpen het publiek te beïnvloeden, om nog maar te zwijgen van een toekomstige jury, en niet op een manier die gunstig is voor het verdedigingsteam van Russell Brand. Waarom nemen de media, die verondersteld worden een onpartijdige benadering van hun berichtgeving te hanteren, hun toevlucht tot het manipuleren van de emoties van hun publiek? Het antwoord ligt voor de hand.
Net zoals het geval was met Julian Assange, die met soortgelijke eeuwenoude aanklachten werd geconfronteerd nadat hij informatie had vrijgegeven die schadelijk was voor het Amerikaanse establishment, is Brand een zeer welbespraakt persoon die niet bang is om de waarheid tegen de macht te spreken.
Net als Alex Jones, Tucker Carlson en honderden andere dissidente stemmen konden zijn anti-establishment meningen niet worden getolereerd, en opnieuw werden de reguliere media geactiveerd om het vuile werk van karaktermoord op te knappen. Het is een ziekelijke realiteit, maar dat is het verdorven soort ‘journalistiek’ dat het westerse publiek kan verwachten – totdat ze beter eisen.
