Russofobie Absurditeit … terwijl Russisch gas de energiecrisis in Europa redt

De energiecrisis in Europa en de bereidheid van Rusland om het hoofd te bieden aan de crisis, tonen op levendige wijze een fundamenteel win-winpartnerschap aan.

Russofobie en geopolitiek cynisme kennen geen grenzen onder bepaalde westerse politici en mediacommentatoren. Gelukkig wordt zo’n negatieve mentaliteit echter steeds meer blootgelegd vanwege zijn belachelijke irrationaliteit.

Deze week, toen de Europese energiecrisis nieuwe records brak in termen van stijgende consumentenprijzen, greep de Russische president Vladimir Poetin in met een belofte om de export van aardgas te vergroten. Het nieuws had een onmiddellijk kalmerend effect op de Europese energiemarkten, waardoor de prijzen naar een lager niveau stegen .

In plaats van de ontwikkeling simpelweg als een positieve zet te beschouwen, waren er voorspelbaar sinistere opmerkingen van sommige kanten. Rusland werd in westerse media ervan beschuldigd “Europa gegijzeld te houden” vanwege de energiecrisis van het continent en zijn enorme voorraad aardgas te gebruiken als een “geopolitiek wapen”.

Jake Sullivan, de Amerikaanse nationale veiligheidsadviseur van president Biden, vertelde de BBC dat Moskou de energiecrisis in Europa “uitbuitte”.

Dit is een overdreven, ingewikkelde manier om de normale economische wisselwerking tussen vraag en aanbod te interpreteren. Maar de irrationaliteit verraadt een hardnekkige mentaliteit van russofobie die onhoudbaar is. Als politici en experts zo bezeten zijn van zulke dwaze onverdraagzaamheid, dan zijn hun beoordelingen over het onderwerp en nog veel meer hopeloos onbetrouwbaar.

De huidige energiecrisis in Europa en de onrust op de markt hebben niets te maken met Rusland als primaire factor. De opgekropte vraag na een jaar van economische rust als gevolg van de coronaviruspandemie, de lage opslag van aardgas door Europese landen als gevolg van overheidsbeleid, het niet kunnen voldoen aan de vraag naar duurzame energiebronnen en de naderende winter – hebben allemaal de totale gasvoorziening vergroot. Dit heeft er op zijn beurt toe geleid dat de benchmarkprijzen voor de brandstof en andere vormen van energie omhoogschoten. De gasprijzen zijn meer dan vervijfvoudigd. Wat heeft dat met Rusland te maken? Niets, althans in causaliteit.

Rusland is historisch gezien Europa’s grootste leverancier van aardgas. Het is goed voor ongeveer 40 procent van de consumptie van het continent. Zoals president Poetin deze week opmerkte, heeft het Russische staatsbedrijf Gazprom al zijn contractuele leveringen van aardgas aan Europa nagekomen.

De bewering van sommige kanten dat Rusland gasleveringen aan Europa achterhoudt om politieke druk op Europa uit te oefenen, is een ongegronde leugen die voortkomt uit vooroordelen en propaganda tegen Rusland.

Feit is dat Europa wordt geconfronteerd met een energiecrisis – deels door haar eigen oorzaak – en Rusland kan deze verlichten door zijn toch al aanzienlijke aardgasvoorraad te vergroten. Wat valt er te compliceren aan een rechttoe rechtaan economische relatie?

Deze week werd een technische stap gezet voor de opening van de nieuwe Nord Stream 2-pijpleiding van Rusland naar Duitsland en de rest van Europa. De nieuwe pijpleiding zal de bestaande stroom van Russisch gas naar de Europese Unie aanzienlijk uitbreiden. Duitse regelgevende instanties onderzoeken de nieuwe aanvoerroute en het kan enkele maanden duren voordat de levering operationeel is. De bal ligt bij de EU. Als Europa meer Russisch gas wil, is dat zijn voorrecht. Hoe moet dat zijn dat Rusland iemand gegijzeld houdt? Laster is niet alleen beledigend, het is idioot.

Rusland heeft gedurende tientallen jaren bewezen een betrouwbare energieleverancier te zijn voor de rest van Europa, ook tijdens de voormalige Koude Oorlog, toen westerse ideologen de Sovjet-Unie demoniseerden als een ‘kwaadaardig rijk’. Rusland is momenteel klaar om aan de toegenomen vraag te voldoen met een nieuwe aanvoerroute onder de Oostzee, terwijl het ook bestaande contracten voor doorvoer over land nakomt. Het idee dat Oekraïne transitheffingen misloopt, is ongegrond, aangezien Moskou herhaaldelijk heeft verklaard dat het bestaande contracten met Oekraïne tot 2024 zal nakomen. Rusland is niet verplicht om transitheffingen voor onbepaalde tijd te blijven betalen als logistiek efficiëntere bevoorradingsroutes worden geïnnoveerd. Dat is een redelijke uitoefening van het soevereine recht van Rusland of een ander land.

Het belangrijkste obstakel voor het verbeteren van de efficiëntie van de energiehandel tussen Rusland en Europa is de negatieve politieke houding van bepaalde Europese politici en opeenvolgende Amerikaanse regeringen. Washington en zijn Europese surrogaten hebben een anachronistische Koude Oorlog-politiek gespeeld die van vitaal belang is voor heel Europa. De Nord Stream 2-pijpleiding had meer dan een jaar geleden voltooid moeten zijn, maar was niet alleen vanwege Amerikaanse sancties en de negatieve houding van Oost-Europese staten. De ironie is dat de schadelijke impact van de Europese energiecrisis op huishoudens en industrieën te wijten is aan het irrationele bezwaar van Washington en bepaalde anti-Russische Europese staten tegen Rusland als een natuurlijke strategische partner met Europa. Toch volharden deze schuldigen in hun pervers pejoratieve houding ten opzichte van Rusland,

Het zijn de Verenigde Staten die op cynische wijze de Europese energiemarkt gebruiken als geopolitiek wapen om hun eigen dure en milieuvervuilende vloeibaar aardgas te verkopen. Er is ook een groter ideologisch aspect aan al deze prutswerk. Als Rusland en Europa toestemming zouden krijgen om hun natuurlijke wederzijdse partnerschap in de energiehandel te ontwikkelen, zou de consequentie de gekunstelde propaganda-constructie van Rusland als een “bedreiging” voor de Europese veiligheid ondermijnen. Die constructie is van vitaal belang om te handhaven met het oog op de bevordering van de door de VS geleide militaire alliantie van de NAVO en de lucratieve Amerikaanse wapenverkoop aan Europa. Het is ook van vitaal belang voor de hegemonische invloed van Washington op Europese bondgenoten door de betrekkingen met Rusland te polariseren.

De energiecrisis in Europa en de bereidheid van Rusland om het hoofd te bieden aan de crisis, tonen op levendige wijze een fundamenteel win-winpartnerschap aan. Die realiteit is zo duidelijk geworden dat bezwaren tegen de relatie steeds irrationeel en belachelijk lijken door hun aangeboren russofobie.