Indignatie redactie 
Een vrouw met de grillige functietitel van “Minister van Stikstof” heeft de woede van onze boeren aangewakkerd. De regering verplicht hen tot vermindering van de uitstoot van stikstofoxide en ammoniak, zogenaamd om ambitieuze klimaatdoelstellingen te halen en accepteert de koelbloedige vernietiging van zo’n 30 procent van de veehouders. In plaats van begrip reageerden de autoriteiten op de benarde situatie van de boeren met politiegeweld.
De boerenprotesten in Nederland gaan door. Duizenden Nederlandse boeren gaan al weken de straat op. Ze blokkeren wegen en verlammen toegangswegen en distributiecentra. Kortom: ze vechten voor hun voortbestaan – tegen onteigening. Aanleiding voor de protesten zijn de plannen van de Nederlandse regering om de stikstofuitstoot met wel 95 procent te verminderen. Dat is althans de officiële versie – over de werkelijke reden zometeen meer. Het Haagse wanbeleid zou het einde betekenen voor zo’n 30% van onze boeren.
De rol van de internationale mainstream media is van bedenkelijk niveau. Er zijn natuurlijk wel wat reportages geweest buiten Nederland. Maar het nieuws wordt opvallend gedempt. En het is niet moeilijk om te zien waarom. Het protest van de boeren is een volksopstand tegen eco-tirannie, tegen de vastberadenheid van de moderne elite om ‘schadelijke’ emissies te verminderen, zonder rekening te houden met de gevolgen die dergelijke actie zal hebben voor werkende en arme mensen.
Voor de voormalige elite-consensus, voor wie milieubewustzijn gelijk staat aan een religie, is de aanblik van vervelende kleine mensen die rebelleren tegen groene dictaten te veel om te verdragen. Dus ofwel demoniseren ze deze andersdenkenden, zoals in ons rland gebeurt (daarbij geholpen door onze toonaangevende media), ofwel negeren ze ze in de hoop dat ze weg zullen gaan, zoals buiten Nederland gebeurt.
Het zijn boerenprotesten van ongekende omvang – acties die inmiddels ook elders binnen de EU navolging beginnen te vinden. Christianne van der Wal, minister van Natuur en Stikstof (en die binnen niet al te lange tijd door de VVD gepositioneerd zal worden als nieuwe premier – althans, dat is onze prognose), kreeg vorig jaar de opdracht om de stikstofuitstoot eind 2030 met 50% te verminderen.
Met haar plannen (waarvan zij niet eens weet wat het wèrkelijk inhoudt) wil ze het einde van veel Nederlandse boeren doorzetten. In de plannen staat dat boeren vrijwillig afstand moeten doen van hun boerderij en daarvoor een vergoeding krijgen – op voorwaarde dat ze garanderen dat ze nooit meer terug zullen gaan naar de landbouw. Als ze het er niet mee eens zijn, pakt de staat hun boerderij gewoon af. Daarvoor is al nieuwe wetgeving in de maak. Dus de grote onteigening is al begonnen.
Het kabinet Kaag Rutte IV heeft zichzelf tot taak gesteld de boeren te gronde te richten. Met hun op 10 juni gepresenteerde stikstofplannen om de stikstofuitstoot te verminderen, moet ongeveer 30% van de boeren hun bedrijf sluiten. In het magische WEF-jaar 2030 moet de Nederlandse nationale stikstofuitstoot met 50% zijn verminderd, op veel plaatsen tot 70% en in natuurgebieden tot 95%.
De harde Nederlandse maatregelen vatten samen hoe losgeslagen en elitair de klimaatveranderingsideologie is geworden. Het was een verre, onverklaarbare oligarchie die Nederland hielp om deze levensgevaarlijke doelen op te dringen, namelijk het Europese Hof van Justitie, dat in 2018 oordeelde dat Nederland harder moest optreden tegen stikstofuitstoot. Die uitspraak werd bevestigd door de Hoge Raad en zo werd door de eco-overlords bepaald dat het terugdringen van de uitstoot voorrang moest krijgen op het recht van werkende mensen op een goed inkomen.
Waarom wordt dit allemaal gedaan? Om planten te beschermen, zegt men. Of zoals een rapport het zegt, is het probleem in ons land dat ‘de plantendiversiteit is afgenomen naarmate stikstofminnende grassen, struiken en bomen erbij komen’. Misschien zijn we wel klimaatontkennende monsters, maar we vinden dat het recht van mensen op werk voorrang moet hebben op de uitkomsten van onzekere rekenmodellen.
De implementatie van deze WEF/EU-regels (waarover zometeen meer) zorgde zoals gezegd voor opschudding onder de boeren. Velen van hen worden gedwongen op te geven door de overheid en ze worden aangemoedigd door de minister van Natuur en Stikstof, die doodgewoon zei: “Het eerlijke antwoord is: niet alle boeren kunnen doorgaan met hun boerderij”.
Aangezien door de stikstofplannen soortgelijke problemen in andere landen kunnen ontstaan, waardoor ook over de grens boeren ten onder gaan, kunnen we gerust stellen dat Nederlandse boeren ook de straat op gaan voor hun collega’s in andere EU-landen en ook voor hen die vechten voor hun bestaan.
Deze strijd is zwaar en wordt steeds harder. Er is nu een openlijke machtsstrijd gaande tussen de boeren (en burgers) enerzijds, en de staatsmacht, de politie en het leger enerzijds, maar ook de Europese Commissie vanwege de “Green Deal” van de EU. En niet te vergeten ook tegen de “Great Reset”, aangezien WEF-marionetten al op grote schaal in de regeringen van de lidstaten zijn geinfiltreerd (zoals WEF-oprichter Klaus Schwab het zelf zei).
De acties zijn al een paar weken aan de gang. Het begon met het verbranden van balen stro en mest die op openbare plaatsen werden gedumpt. Toen werden wegen en autosnelwegen, zelfs een grensovergang naar Duitsland, geblokkeerd met honderden tractoren. Ook in veel steden werd door de blokkades de verkeersdoorstroming lamgelegd. Er waren en zijn confrontaties tussen demonstrerende boeren en de politie. Steeds meer boeren sloten zich aan bij de protesten en kregen ook steun van de bevolking.
Maar ook vissers sloten zich aan bij de protesten en havens werden geblokkeerd. Inmiddels heeft de regering zelfs het leger met gepantserde wagens naar de protestmarsen gestuurd, begeleid door als burgers vermomde knokploegen van de politie (ook wel Romeo’s genoemd), en heeft de politie inmiddels zelfs met scherp (gericht) geschoten op de demonstranten. Zelfs antiterroristische eenheden worden al ingezet om de protesten te beëindigen en de voedselvoorziening weer veilig te stellen.
Er waren dagen dat verse landbouwproducten schaars zijn in veel supermarkten (die veelal ten aanzien van de boeren nooit hun verantwoordelijkheid hebben genomen hen een eerlijke prijs te betalen voor geleverd voedsel). Inmiddels hebben ook landbouworganisaties gezegd dat bemiddeling van de stikstofarchitect Johan Remkes voor hen onacceptabel is. Onze premier denkt van niet…..
Als zelfs de journalisten in de zaal het niet meer begrijpen… pic.twitter.com/hCiLdQjBhC
— Sietske Bergsma (@SBergsma) July 9, 2022
En dat allemaal vanwege de CO2-ecowetten en de stikstofregel, die veel boeren dwingen hun boerderij op te geven – en opnieuw staat de EU-commissaris Schrans Timmerfrans hier achter. Hij is de commissaris voor de Green Deal van de EU. En in zijn plan staat hoeveel de stikstofuitstoot per gebied in 2030 moet zijn verminderd en hoeveel stallen er daardoor moeten worden gesloten.
In een bekend Duits online tijdschrift lazen we: “Dubbele “stikstof”-theorieën dienen als een hefboom om een einde te maken aan de landbouw. Juiste metingen worden niet eens gebruikt, alleen rekenmodellen. Deze willekeurige modelberekeningen dienen als reden voor de noodzaak om de landbouw te decimeren.” Er wordt echter ook breed aangenomen dat de stikstofreductie slechts als voorwendsel dient.
Volgens de plannen van genoemde EU-commissaris (die een paar jaar geleden serieus opriep tot de afschaffing van monoculturele staten (“to erase”) en de versnelling van multiculturele diversiteit) worden in de hele EU landbouwgronden braakgelegd – de ontmanteling van de boerenbedrijven dient dan ook vooral om meer bouwgrond te creëren om vooral veiligelanders en gelukszoekers te huisvesten.
.@JackPosobiec on Dutch farmers in the Netherlands protesting a green bill that targets fertilizer:
"The government of the Netherlands perhaps should be listening to their farmers … instead of listening to the WEF and pushing the Great Reset green agenda upon them." pic.twitter.com/wjN8qzOhkm
— The Post Millennial (@TPostMillennial) July 7, 2022
Daarvan komen er per week meer dan 1.000 ons land binnen – daar valt niet tegen op te bouwen.
Hoewel nog steeds beschreven als een vrijwillige vermindering, zeggen de landbouwers dat ze niet het gevoel hebben dat de overheid begrijpt hoe de dingen werken. Bureaucraten praten alsof boeren over de hele linie veel meer kunstmest gebruiken dan ze nodig hebben.
Hoewel de beste praktijken altijd kunnen worden verbeterd, verspreiden de meeste boeren geen kunstmest over hun velden zoals in de VS gebruikelijk is.
Meststof is ofwel de duurste input voor boeren, afhankelijk van de gewassen en de schaal van de operatie. De situatie in ons land is voor het milieu het minst belastend, en het gebruik van kunstmest zal de kwaliteit van de grond alleen maar verslechteren.
Nu komt dan de Nederlandse overheid, die landbouwproducten niet meer zien als een belangrijk exportproduct maar vooral regels wil opleggen die de opbrengst voor boeren verlagen en de kosten voor consumenten verhogen.
Maar wat zit er nu achter deze grote aanslag op de agrarische middenklasse in ons land – afgezien van het landjepik waar goedkope landbouwgrond wordt onteigend en duur verkocht aan projectontwikkelaars? Waarom worden dergelijke plannen nagestreefd in de huidige, toch al gespannen economische situatie, en in een land dat zich in het verleden nooit druk heeft gemaakt over emissiegrenswaarden?
Om deze vraag te beantwoorden, moeten we eerst naar Brussel kijken, waar de EU al heel lang werkt aan het realiseren van haar vermeende klimaatdoelen. Het is echter duidelijk dat het dit niet nastreeft in het belang van de EU-burgers of het milieu, maar in het voordeel van de lobbyisten van ’s werelds grootste industrieën, waaronder de landbouw- en agrochemische sectoren.
Al in 2019 heeft de hoogste rechter in onsland, onder druk van de EU, besloten dat de EU-stikstofnormen niet overschreden mogen worden, maar zonder succes. Inmiddels is de druk echter flink opgevoerd. De Europese Commissie, onder leiding van Ursula von der Leyen, heeft eind 2019 de Green Deal aangenomen, die voorziet in een geleidelijke vermindering van de uitstoot tot nul in 2050.
De maatregelen die nodig zijn om aan deze hoge eisen te voldoen, zullen, zoals officieel wordt beweerd, geen beslissende bijdrage leveren aan het redden van het wereldklimaat, maar zullen zeker meer dan 15.000 boerderijen in Nederland vernietigen. Als je weet dat Nederland momenteel ’s werelds op een na grootste exporteur van landbouwproducten is, hoef je geen raketgeleetrde te zijn om te weten wie de door de overheid opgelegde productieverlagingen zal goedmaken.
De Verenigde Staten, de grootste exporteur, hebben vier rundvleesreuzen – Cargill, Tyson Foods, JBS en National Beef Packing – die wachten op een kans om de failliete bedrijven over te nemen. Overigens behoren megageldmanagers BlackRock en Vanguard in drie van deze vier tot de grootste aandeelhouders.
De druk van deze lobbyisten zet in feite gewoon een trend voort die al jaren aan de gang is, namelijk de steeds toenemende concentratie van geld en marktmacht in steeds minder handen. In 2000 had Nederland nog meer dan 100.000 boerderijen, in 2021 waren dat er nog 52.000.
Een blik op Brussel volstaat echter niet om de snelheid en ernst te begrijpen waarmee de regering in Den Haag zich presenteert in het dispuut met boeren. Maar een blik op Davos brengt meer licht in de duisternis.
Het World Economic Forum (WEF) heeft zich in de afgelopen decennia ontwikkeld tot één van de belangrijkste machtscentra van de mondiale elite. Niet alleen ontmoeten de rijkste en machtigste mensen ter wereld elkaar daar, sinds 1992 zijn er ook een groot aantal van de leidende corporate bazen en politici van onze tijd opgeleid geïndoctrineerd. Volgens WEF-oprichter Klaus Schwab is het WEF de afgelopen jaren erin geslaagd om in “enkele van de belangrijkste kabinetten ter wereld te infiltreren”.
Het is bij weinig mensen bekend dat Mark Rutte niet alleen officieel door het WEF als ‘contributor’ wordt vermeld, maar naast de Canadese premier Justin Trudeau ook één van Klaus Schwabs favorieten is en bekend is bij zijn organisatie en haar huidige agenda, de Great Reset. In dit verband is de rol die hij in januari 2021 speelde op het virtuele jaarcongres van het WEF bijzonder interessant. Daar ontstonden de Food Innovation Hubs (centra voor innovatie in de foodsector).
Volgens het WEF is dit een belangrijk multi-stakeholderplatform dat technologie en bredere innovatie wil gebruiken om lokale ecosystemen te versterken terwijl het wereldwijde voedselsysteem verandert. Rutte beloofde destijds om dit initiatief over meerdere jaren te financieren en het mondiale coördinatiesecretariaat in Nederland op te zetten. De rol van dit coördinerende secretariaat zal, volgens de officiële verklaring, zijn “de inspanningen van de regionale centra te coördineren en af te stemmen op mondiale processen en initiatieven zoals de UN Food Systems Summit.”
Voor wie en in wiens belang het secretariaat daadwerkelijk gaat werken, wordt duidelijk als je kijkt naar de officiële partners van de organisatie. Naast de Nederlandse overheid zijn dat o.a. de Rabobank, Unilever, PepsiCo, Master Card en ’s werelds grootste agrochemische groep, Syngenta, dat in 2017 werd overgenomen door het Chinese staatsbedrijf Chemchina.
Deze gebruikelijke verdachten zullen er waarschijnlijk niet voor zorgen dat de honger in de wereld wordt beteugeld en dat verarmde kleine boeren in Afrika, Azië en Zuid-Amerika, wier levensonderhoud jarenlang systematisch is vernietigd door transnationale bedrijven, weer op de been gebracht worden. Aangezien BlackRock en Vanguard de grootste aandeelhouders zijn van Unilever, PepsiCo en Master Card, mag het weer eens duidelijk zijn wie hier op de achtergrond aan de touwtjes trekken.
Maar er is nog een andere reden voor de enorme snelheid waarmee de veehouders in Nederland worden uitgeroeid, die tot nu toe grotendeels verborgen bleef voor het grote publiek. Het is de grootste omwenteling op de wereldwijde vleesmarkt door de ontwikkeling van laboratoriumvlees. Alle grote vleesproducenten in de VS doen momenteel de grootste investeringen op dit gebied, en dat is geen wonder.
Als het mogelijk zou zijn om kunstmatig het vlees te produceren dat de wereld nodig heeft, zou dat een goudkoorts in de industrie veroorzaken. De kosten voor het fokken en verzorgen van de dieren, de weide en stallen, voer, transport en slacht zouden allemaal worden geëlimineerd. Het enige probleem op dit moment is dat massaproductie van laboratoriumvlees nog niet marktrijp is.
Maar tal van start-ups zijn daar op de achtergrond mee bezig en het is waarschijnlijk slechts een kwestie van tijd voordat het eerste laboratoriumvlees – vergezeld van een wereldwijde campagne tegen de intensieve veehouderij die door de vleesfabrikanten zelf wordt aangestuurd – in de winkels komt.
In de beginfase zal het echter nog steeds duurder zijn dan regulier vlees. Wat is er mooier dan dat een overheid als de onze ervoor zorgt dat duizenden concurrenten op dit gebied op tijd failliet zijn gegaan…?
