‘S Werelds belangrijkste politieke gevangene

De Britse gevangenschap van Julian Assange is een voorbeeld voor autoritaire regimes bij de behandeling van dissidenten wereldwijd, schrijft Craig Murray .

We zijn nu slechts een week verwijderd van het einde van de uitzonderlijk lange gevangenisstraf van Julian Assange voor schending van de borgtocht. Hij zal voor de rest van die straf voorwaardelijk worden vrijgelaten, maar zal in voorlopige hechtenis blijven zitten in afwachting van zijn hoorzitting over uitlevering aan de VS – een proces dat enkele jaren zou kunnen duren.

Op dat moment zullen alle excuses voor de gevangenneming van Assange die zogenaamde linksen en liberalen in het VK hebben verborgen, verdwijnen. Er zijn geen kosten en geen actief onderzoek in Zweden, waar het “bewijsmateriaal” uiteenviel bij de eerste keer dat kritisch onderzoek werd uitgevoerd. Hij wordt niet langer gevangengezet voor ‘springende borgtocht’. De enige reden voor zijn opsluiting is de publicatie van de door Chelsea Manning gelekte oorlogslogboeken van Afghanistan en Irak, met hun bewijs van wangedrag en meerdere oorlogsmisdaden. 

Bij het opsluiten van Assange wegens schending van borgtocht was het VK duidelijk in strijd met het oordeel van de VN-werkgroep over willekeurige detentie,  waarin stond:

Volgens het internationale recht mag voorlopige hechtenis slechts in beperkte gevallen worden opgelegd. Detentie tijdens onderzoeken moet nog beperkter worden, vooral als er geen kosten aan verbonden zijn. Het Zweedse onderzoek is nu meer dan 18 maanden afgesloten, en de enige grond voor de voortdurende vrijheidsberoving van dhr. Assange is een borgtocht in het VK , dat objectief gezien een lichte overtreding is die de facto de meer dan 6 niet kan rechtvaardigen jarenlange opsluiting waaraan hij is onderworpen sinds hij asiel heeft gezocht in de ambassade van Ecuador. Assange zou zijn recht op vrij verkeer op ongehinderde wijze moeten kunnen uitoefenen, in overeenstemming met de mensenrechtenverdragen die het  VK heeft geratificeerd,

Door de UNWGAD af te wijzen, heeft het VK een belangrijke pijler van het internationale recht ondermijnd, en die pijler heeft altijd bij honderden andere beslissingen gesteund. De reguliere media hebben helemaal niet opgemerkt dat de UNWGAD heeft  opgeroepen tot de vrijlating  van Nazanin Zaghari-Ratcliffe, een Brits-Ierse dubbele burger die in Iran wordt vastgehouden. Zaghari-Ratcliffe was misschien een bron van potentieel waardevolle internationale druk op Iran, maar het VK heeft haar zaak waardeloos gemaakt door zijn eigen weigering om te voldoen aan de VN over de Assange-zaak. Iran antwoordt eenvoudig “als u de UNWGAD niet respecteert, waarom zouden we dan?”

Het is in feite een belangrijke indicatie van samenspanning tussen media en overheid dat de Britse media, die regelmatig bij elk voorwendsel over de Zaghari-Ratcliffe-zaak verslag uitbrengen om haar anti-Iraanse regeringsagenda te bevorderen, geen melding hebben gemaakt van de UNWGAD-oproep voor haar vrijlating – vanwege de wens om de geloofwaardigheid van het VN-lichaam in het geval van Julian Assange te ontkennen.

Bij het aanvragen van politiek asiel ging Assange een ander en hoger juridisch proces in, een internationaal erkend recht. Een zeer hoog percentage dissidente politieke gevangenen wereldwijd wordt gevangengezet op schijnbaar niet-gerelateerde criminele aanklachten waarmee de autoriteiten hen aanklagen. Menig dissident heeft in deze omstandigheden asiel gekregen. Assange dook niet onder – zijn verblijfplaats was buitengewoon bekend. De  eenvoudige typering  hiervan als “onderduiken” door districtsrechter Vanessa Baraitser is een farce van gerechtigheid – en net als de afwijzing door het VK van het UNWGAD-rapport, is een houding die autoritaire regimes graag zullen herhalen tegenover dissidenten wereldwijd.

Haar beslissing om Assange in afwachting van zijn uitleveringszitting te blijven vasthouden, was buitengewoon wreed gezien de ernstige gezondheidsproblemen die hij in Belmarsh heeft ondervonden.

Het is vermeldenswaard dat de bewering van Baraitser dat Assange een ‘geschiedenis van onderduiken in deze procedure’ had – en ik heb ‘onderduiken’ al als zeer ongepast bestempeld – onjuist is omdat ‘deze procedures’ geheel nieuw zijn en betrekking hebben op de Amerikaanse uitlevering verzoek en niets anders dan het Amerikaanse uitleveringsverzoek.

Assange is gevangen gezet gedurende de periode van “deze procedures” en is zeker niet onderduiken. De regering en de media hebben er belang bij “deze procedures” samen te voegen met de vorige mogelijke beschuldigingen uit Zweden en de daaropvolgende veroordeling voor schending van borgtocht, maar we moeten deze kwaadaardige conflatie ontwarren. We moeten duidelijk maken dat Assange nu wordt vastgehouden voor publicatie en alleen voor publicatie. Het is walgelijk dat een rechter ze samenvoegt. Vanessa Baraitser is een schande.

Assange is door de media gedemoniseerd als een gevaarlijke, krankzinnige en gestoorde crimineel, die niet verder van de waarheid kon zijn. Het is de moeite waard om onszelf eraan te herinneren dat Assange nooit is veroordeeld voor iets anders dan het missen van een borgtocht. 

Dus nu hebben we een rechtse regering in het VK met weinig aandacht voor democratie, en in het bijzonder hebben we de meest extreemrechtse extremist als thuissecretaris van de moderne tijd. Assange is nu duidelijk en zonder argument een politieke gevangene. Hij zit niet in de gevangenis voor borgtocht-springen. Hij zit niet in de gevangenis voor seksuele aantijgingen. Hij zit in de gevangenis voor het publiceren van officiële geheimen en voor niets anders. Het VK heeft nu ’s werelds beroemdste politieke gevangene en er zijn geen rationele redenen om dat feit te ontkennen. Wie zal zich verzetten tegen autoritarisme en de vrijheid om te publiceren?

Door Craig Murray