Sancties VS / VN bedoeld om opzettelijk menselijk lijden te veroorzaken

Waarom genieten machtige regeringen van hun vermogen om menselijk lijden te veroorzaken om een ​​gewenste politieke verandering teweeg te brengen?

“Anderen zien lijden doet goed, anderen nog meer laten lijden: dit is een moeilijk gezegde maar een oeroud, machtig, menselijk, al te menselijk principe […] Zonder wreedheid is er geen festival.”  
~ Friedrich Nietzsche , On the Genealogy of Morals / Ecce Homo

Het Westen, onder leiding van de Verenigde Staten, is de initiatiefnemer en aanklager geworden van doelgerichte pijn en lijden en blijft in veel landen beleid voeren dat angst en ontbering veroorzaakt tegen onschuldigen.

Deze onschuldige, veel van hen kinderen, worden uitgehongerd, zonder medische zorg achtergelaten en worden gedwongen in angst te leven vanwege de vreselijke omstandigheden die hun door de westerse wereld worden opgelegd.

Veel van deze pijn is te wijten aan brutale economische sancties die worden opgelegd aan die landen die niet buigen voor de hegemonie die bekend staat als de VS

De heersende elites zijn trots op hun steun voor dit harde beleid, omdat zij beweren te streven naar deze gruwelijke sancties regime verandering of belangrijke beleidsverandering door extreme kracht.

Maar is dat het hele verhaal, of vinden ze ook vreugde in het festival van het veroorzaken van schade aan de mensen van landen die ze als vijanden claimen?

Krijgen ze in het geheim plezier van deze geplande wreedheid? Het lijkt duidelijk dat degenen die dit lijden implementeren voldoening schenken aan hun vermogen om pijn te veroorzaken om macht te krijgen.

Het idee van sancties is de norm geworden. Het wordt zelfs verwacht en gewenst door niet alleen de politieke klasse, maar ook door velen in de algemene bevolking.

Waarom is dit zo? Is het te wijten aan valse overtuigingen? Is het omdat de gepropageerde massa’s vrezen dat zonder deze sancties andere landen zouden kunnen opstaan ​​als aanvallers die onze ‘nationale veiligheid’ bedreigen?

Is het omdat Amerikanen geloven dat ze welvarender worden door anderen economisch te vernietigen?

Gelooft de gemiddelde persoon echt dat sancties voorkomen dat deze landen massavernietigingswapens bereiken?

Of genieten velen in de algemene bevolking er ook van om getuige te zijn van menselijk lijden door toedoen van hun heersers?

Er zijn een paar zogenaamde dissidenten in de reguliere media, en zelfs enkele in de alternatieve media, die met beide kanten van hun mond over dit onderwerp praten.

Hoewel sommigen beweren de brutaliteit van deze economische sancties bloot te leggen, geven ze in veel gevallen dekking aan het verhaal door het excuus te gebruiken dat deze sancties niet effectief zijn in het bewerkstelligen van regime-verandering.

Als ze effectief waren in het veroorzaken van regimeverandering, zou dat dan deze strategie moreel of juist maken?

Hoe kan een agressieve oorlogsdaad zoals het dwingen van sancties tegen een heel land of regio ooit worden gerechtvaardigd, omdat dit de regimeverandering kan beïnvloeden?

Veel van deze zogenaamde verdedigers van de mensenrechten beweren ook dat, hoewel sancties worden opgelegd met ‘goede bedoelingen’, de resultaten niet positief zijn.

Hoe kan het opzettelijk uithongeren van hele populaties, het onthouden van medische zorg, het vernietigen van hun middelen om economisch te overleven en in het algemeen hun leven decimeren, ooit als een goede intentie worden beschouwd?

Het is nuttig om taal te begrijpen, omdat wat mensen zeggen en schrijven niet lichtvaardig moet worden opgevat, het moet worden onderzocht en bestudeerd.

In de meeste gevallen zullen mensen uiteindelijk zeggen wat ze echt bedoelen, en velen zullen ofwel met een gevorkte tong spreken, of hun positie bepalen met een tweesnijdend zwaard.

Het verontschuldigen van gruwelijk gedrag door te suggereren dat het alleen gruwelijk was omdat het een bepaald doel niet bereikte, is niet alleen een zwak argument, het is volledig immoreel. Dit is een veel voorkomende manier om beide kanten van een probleem aan te pakken, terwijl je ten onrechte de hoge grond claimt. Met andere woorden, het is een leugen.

De waarheid over economische sancties is dat ze weerzinwekkend zijn. Het is het opzettelijke gebruik van macht en controle door regeringen om opzettelijk een hele populatie van onschuldige mannen, vrouwen en kinderen te brutaliseren om een ​​politieke agenda te bevorderen.

Dit is de definitie van terrorisme. Het wordt gedaan zonder medeleven of zorg voor het massale lijden dat altijd zal resulteren.

Het is een bewust geplande vernietiging van hele samenlevingen, die alleen kan leiden tot het massale lijden van onschuldige mensen.

Het is onheilig.

De Verenigde Staten, met behulp van hun medeplichtige bondgenoten, sanctioneert nu landen over de hele wereld. Sommige van de meer brutale situaties doen zich voor in Iran, Venezuela, Noord-Korea, Cuba, verschillende landen in Afrika, Syrië, Jemen en vele andere natuurlijk.

De bevolking van Venezuela is vervolgd door Amerikaanse sancties en verhongert letterlijk op straat. De economie van Iran verkeert in een slechte staat, omdat daar vreselijke economische sancties worden opgelegd.

Dit gebeurt allemaal met de wetenschap dat vele miljoenen mensen vreselijke gevolgen zullen hebben.

Er is ondervoeding, honger, ziekte, ziekte, gebrek aan medische zorg, gebrek aan medicijnen, en in veel gevallen worden gezinnen gedwongen hun huis en land te verlaten.

Dit is strikt te wijten aan de externe druk van sancties en agressieve oorlog.

Dit is echte wreedheid, maar de houding van de heersende elite en de politieke klasse wordt alleen verteerd door onverschilligheid.

Dit is wat zij verlangen; dit is wat ze zoeken.

Hoe kan iemand ooit de ijskoude woorden van Madeleine Albright vergeten   toen ze staatssecretaris was onder Bill Clinton, terwijl Irak leed onder barbaarse sancties?

Meer dan 500.000 kinderen onder de leeftijd van 5 stierven als gevolg van die sancties, en zij stierven vreselijke sterfgevallen.

Op de nationale televisie was de vraag van Lesley Stahl en beantwoord door Albright op een zeer kalme, berekende en feitelijke manier deze:

“Lesley Stahl over Amerikaanse sancties tegen Irak: we hebben gehoord dat een half miljoen kinderen zijn gestorven. Ik bedoel, dat zijn meer kinderen dan stierven in Hiroshima. En, weet je, is de prijs het waard?

Staatssecretaris Madeleine Albright: ik vind dit een heel moeilijke keuze, maar de prijs is volgens ons de moeite waard. ‘

Het huidige gezicht van opzettelijk Amerikaans terrorisme is doordrenkt van economische sancties die massaal menselijk lijden veroorzaken.

Sancties zijn oorlogshandelingen en wanneer ze door Amerikaanse machtsmakelaars tegen zoveel onschuldigen over de hele wereld worden gepleegd, zijn het terroristische daden.

Deze economische sancties zijn koud, harteloos en slecht, en kunnen alleen leiden tot de totale vernietiging van wat er nog over is van menselijk fatsoen en mededogen in dit gevallen land dat Amerika wordt genoemd.