Schaamteloze asiel-Moldaviërs: ‘Ik wil sigaretten en zakgeld, Nederlandse regering is onze ergste vijand!’

Tsunami van kansloze asiel-Moldaviërs overspoelt azc’s, eisen ‘zakgeld’, ‘sigaretten’, 2 x per dag ‘warm Moldavisch eten’ en ‘gratis kamer’.

“De 34-jarige Moldaviër Vasili Codreanu is nu anderhalve maand in Nederland. Net als zijn landgenoten heeft de man geen schijn van kans op een verblijfsvergunning, maar heeft wel de mond vol van de opvang in Nederland. „Waarom krijgen we geen leefgeld?”, vraagt de vader van drie kinderen zich af. „Ik wil ten minste vijftig euro per week per persoon.”

De Nederlandse overheid zat ‘ineens’ met een probleem. Moldavische asielzoekers komen sinds enkele jaren in steeds grotere aantallen deze kant uit en gaan maar niet weg. Ze overbelasten de IND, die probeert uit te zoeken of ze terecht asiel aanvragen. Nou, dikke kans van niet dus. de 34-jarige Vasili Codreanu is glashelder: “Ik wil sigaretten en zakgeld.”

“Nederlandse regering is onze ergste vijand”
Moldavië is een zogeheten ‘veilig land’, wat in de migratie-discussie betekent dat je als Moldaviër praktisch kansloos bent met je asielaanvraag. De Nederlandse overheid moet natuurlijk wel weer even laten zien hoe braaf dit land wel niet is, dus kijkt men voor de zekerheid ook even of er bij de Moldaviërs niet ergens een politiek vluchteling of een recentelijk in elkaar getrapte homoseksueel tussenzit. Ja wat, kán toch?!

Maar hele dikke kans van niet. Want de Moldavische Vasili Codreanu heeft, volledig zelfstandig, zijn eigen ruiten en die van zijn mede-asielzoekers ingegooid met deze uitspraak:

“De Nederlandse regering is onze ergste vijand. Zelfs voor honden zorgen ze beter. Ik ben nu anderhalve maand in Budel, maar we krijgen helemaal niks. Ik wil sigaretten en zakgeld.”

Lekker janken
En met zo’n uitspraak weet je als verslaggever haast instinctief dat je goud in handen hebt, dus druk je die plopkap nog een keer onder z’n neus en kijk je of er nog meer uitkomt. En ja hoor, zónder moeite:

„Waarom krijgen we geen leefgeld?”, vraagt de vader van drie kinderen zich af. “Ik wil ten minste vijftig euro per week per persoon. Wij moeten weg maar we mogen niet eens in hoger beroep”, schreeuwt Codreanu terwijl hij met zijn terugkeerbesluit wappert. “Nederland controleert niet eens of ik gevaar loop.”

Niet eens Moldavisch eten!
Het zit de beste man ook allemaal niet mee. Komt hier als vader van drie kinderen, is geen homo, wordt niet vervolgd, mag niet eens in hoger beroep, moet terug en krijgt niet eens Moldavisch te eten!

“Hier eten we maar een keer per dag warm. En ze houden niet eens rekening met wat wij willen. Ik heb nog geen enkele keer Moldavisch gegeten hier. Het eten wat we al krijgen stoppen ze vol met kruiden. Een lekkere pasta met vlees zit er niet bij. Dit is pure spot, zelfs varkens worden beter behandeld.”

De door Vasili gecreëerde vlek waar hij zo vrolijk in blijft wrijven is inmiddels een zwart gat geworden en heeft een doorgang naar een andere dimensie geopend. Eentje waarin de wereld op z’n kop staat, zo lijkt het:

„In Frankrijk was het beter”, verzucht de man terwijl andere bewoners instemmend knikken. “Daar kregen we wel gewoon geld. We hoorden dat in Nederland alles beter was, maar we krijgen geen gratis kamer en zakgeld.”