SCHANDE Vladimir Poetin niet uitgenodigd voor herdenking 75 Jaar Vrijheid V-day net zo belangrijk

Het Russische V-Day verhaal (of de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog, niet vaak gehoord in het Westen)

Elke 9 mei ^th  de Russische Federatie viert haar belangrijkste nationale feestdag, Dag van de Overwinning,  den’ Pobedy . Tijdens de vroege uren van die dag in 1945 maarschalk Georgy Konstantinovich Zhukov, commandant van de 1 ^e Wit-Russisch Front, dat Berlijn had bestormd, ontving de Duitse onvoorwaardelijke overgave. De Grote Patriottische Oorlog was 1418 dagen van onvoorstelbaar geweld, brutaliteit en vernietiging door gegaan. Van Stalingrad en de noordelijke Kaukasus en van de noordwestelijke buitenwijken van Moskou tot de westelijke grenzen van de Sovjetunie tot Sevastopol in het zuiden en Leningrad en de grenzen met Finland, in het noorden, was het land verwoest. Naar schatting 17 miljoen burgers, mannen, vrouwen en kinderen waren omgekomen, hoewel niemand precies het exacte cijfer zal kennen. Dorpen en steden werden vernietigd; gezinnen werden weggevaagd zonder dat iemand hen herinnerde of rouwde om hun dood.

De meeste Sovjetburgers verloren familieleden tijdens de oorlog. Niemand bleef onaangetast.

Tien miljoen of meer Sovjet-soldaten stierven in de strijd om de monsterlijke nazi-indringer te verdrijven en uiteindelijk eind april 1945 Berlijn te bezetten. Doden van het rode leger bleven op duizend plaatsen onbewoond langs de routes naar het westen of in ongemarkeerde massagraven, er was geen tijd voor juiste identificatie en begrafenis. De meeste Sovjetburgers verloren familieleden tijdens de oorlog. Niemand bleef onaangetast.

De Grote Patriottische Oorlog begon om 22:30 uur op 22 juni 1941, toen de Nazi-Wehrmacht de Sovjet-Unie binnenviel langs een front dat zich uitstrekte van de Baltische Zee tot de Zwarte Zee met 3,2 miljoen Duitse soldaten, georganiseerd in 150 divisies, ondersteund door 3.350 tanks, 7.184 artilleriestukken, 600.000 vrachtwagens, 2000 gevechtsvliegtuigen. Finse, Italiaanse, Roemeense, Hongaarse, Spaanse, Slowaakse troepen, onder andere, namen uiteindelijk deel aan de aanval. Het Duitse opperbevel berekende dat Operatie Barbarossa slechts 4 tot 6 weken zou duren om de Sovjet-Unie af te maken. In het westen kwamen de Amerikaanse en Britse militaire inlichtingendienst overeen. Trouwens, welke kracht had de Wehrmacht ooit verslagen? Nazi-Duitsland was de onoverwinnelijke kolos. Polen was binnen een paar dagen verpletterd. De Anglo-Franse poging om Noorwegen te verdedigen was een fiasco. Toen de Wehrmacht aanviel in het westen, België haastte zich om te stoppen met het gevecht. Frankrijk stortte binnen een paar weken in. Het Britse leger werd uit Duinkerke verdreven, naakt, zonder geweren of vrachtwagens. In het voorjaar van 1941 verdwenen Joegoslavië en Griekenland in een paar weken tijd met weinig kosten voor Duitse indringers.

De verliezen van het Rode Leger waren onvoorstelbaar, twee miljoen soldaten verloren in de eerste drie en een halve maand van de oorlog.

Waar de Wehrmacht ook naar Europa trok, het was een walk-over … tot die dag stapten Duitse soldaten over de Sovjetgrenzen. Het Rode Leger werd platvoetig opgepakt, halverwege de mobilisatiemaatregelen, omdat de Sovjetdictator Joseph Stalin niet geloofde dat zijn eigen intelligentie waarschuwt voor gevaar, of Hitlerite Duitsland wil provoceren. Het resultaat was een catastrofe. Maar in tegenstelling tot Polen en in tegenstelling tot Frankrijk, stopte de USSR niet met de strijd na de verwachte 4 tot 6 weken. De verliezen van het Rode Leger waren onvoorstelbaar, twee miljoen soldaten verloren in de eerste drie en een halve maand van de oorlog. De Baltische provincies waren verloren. Smolensk viel en vervolgens Kiev, in de ergste nederlaag van de oorlog. Leningrad was omsingeld. Een oude man vroeg enkele soldaten: “Waar trek je je terug?” Er waren overal te veel calamiteiten om op te noemen. Maar op plaatsen als het fort van Brest en in honderden niet nader genoemde velden en bossen, kruispunten en dorpen en steden vochten eenheden van het Rode Leger vaak door tot de laatste soldaat. Ze vochten uit de encirclements om weer bij hun eigen linies te komen of om te verdwijnen in de bossen en moerassen van Wit-Rusland en het noordwesten van Oekraïne om de eerste partizanen te organiseren om de Duitse achterhoede aan te vallen. Tegen het einde van 1941 verloren drie miljoen Sovjet-soldaten (het grootste aantal zijn krijgsgevangenen die stierven in Duitse handen); 177 divisies werden uit de Sovjet strijdorde geschrapt. Toch vocht het Rode Leger verder en dwong de Duitsers eind augustus zelfs terug naar Yelnya, ten zuidoosten van Smolensk. De Wehrmacht voelde de beet van het gehavende maar niet verslagen Rode Leger. Duitse troepen namen 7.000 slachtoffers per dag, een nieuwe ervaring voor hen.

Op plaatsen als het fort van Brest vochten eenheden van het Rode Leger vaak tot de laatste soldaat.

Naarmate de Wehrmacht vorderde,  volgden Einsatzgruppen , SS doodseskaders, die Joden, zigeuners, communisten, Sovjet krijgsgevangenen of iedereen  die hen in de weg liep, doodden  . Baltische en Oekraïense nazi-collaborateurs assisteerden bij de massamoorden. Sovjet-vrouwen en kinderen werden naakt uitgekleed en gedwongen om in de rij te staan, wachtend op executie. Toen de winter kwam bevriezen Duitse soldaten dorpelingen of dwongen ze hun huizen uit, gekleed in vodden als bedelaars, beroven ze van de haard, winterkleding en eten.

In het westen zagen degenen die voorspelden dat een snelle Sovjetstapeling, de gebruikelijke westerse Sovjetophobes, er stom uit en moesten hun voorspellingen opeten. De publieke opinie begreep dat Hitlerite Duitsland in een moeras was beland, niet een andere campagne in Frankrijk. Terwijl de Britse Everyman het Sovjet-verzet juichten, deed de Britse regering relatief weinig om te helpen. Sommige ministers van het kabinet waren zelfs terughoudend om de Sovjet-Unie een bondgenoot te noemen. Churchill weigerde BBC het Sovjet volkslied, de Internationale , op zondagavonden te laten spelen  samen met die van andere bondgenoten.

Westerse publieke opinie begreep dat Hitlerite Duitsland een moeras was tegengekomen, niet een andere campagne in Frankrijk.

Het Rode Leger trok zich nog steeds terug, maar bleef wanhopig vechten. Dit was geen gewone oorlog, maar een strijd van ongeëvenaard geweld tegen een moorddadige indringer voor thuis, familie, land, voor het leven zelf. In november liet het Rode Leger een pamflet op Duitse regels vallen, waarin Carl von Clausewitz, de Pruisische militaire theoreticus, citeerde: “Het is onmogelijk Rusland te veroveren of te veroveren”. Dat was een echte bravoure in de omstandigheden, maar ook waar. Eindelijk, voor Moskou, in december 1941, wierp het Rode Leger, onder het bevel van Zhukov, de bestede krachten van de Wehrmacht terug, in het zuiden wel driehonderd kilometer. Het beeld van de nazi-onoverwinnelijkheid was verbrijzeld. Barbarossa was te ambitieus, de blitzkrieg had gefaald, en de Wehrmacht leed zijn eerste strategische nederlaag. In Londen ging Churchill met tegenzin akkoord om BBC het Sovjet volkslied te laten spelen.

Het beeld van de nazi-onoverwinnelijkheid was verbrijzeld.

In 1942 bleef het Rode Leger last hebben van nederlagen en zware verliezen, omdat het bijna alleen vocht. In november van dat jaar in Stalingrad aan de Wolga, echter, lanceerde het Rode Leger een tegenoffensief, wat leidde tot een opmerkelijke overwinning en de terugtrekking van de Wehrmacht terug naar zijn startlijnen in het voorjaar van 1942 … met uitzondering van het Duitse Zesde Leger, gevangen in het Stalingrad  Kotel of ketel. Daar werden 22 Duitse divisies, sommige van Hitler’s beste, vernietigd. Stalingrad was de Verdun van de Tweede Wereldoorlog. “Het is de hel”, zei een soldaat. “Nee … dit is tien keer erger dan de hel,” verbeterde een ander. Aan het einde van de wintervechten in 1943 waren de verliezen van Axis adembenemend: 100 Duitse, Italiaanse, Roemeense en Hongaarse divisies werden vernietigd of verscheurd. De president van de Verenigde Staten, Franklin Roosevelt, rekende erop dat het tij van de strijd was veranderd: Hitlerite Duitsland was gedoemd.

Vrouwelijke soldaten tijdens de Slag om Stalingrad.

Het was februari 1943. In die maand was er geen enkele Britse, Amerikaanse of Canadese divisie die in Europa tegen de Wehrmacht vochten. Niet een. Het was zestien maanden voor de landing in Normandië. De Britten en Amerikanen vochten toen tegen twee of drie Duitse divisies in Noord-Afrika, een sideshow vergeleken met het Sovjetfront. De westerse publieke opinie wist wie de last van de oorlog droeg tegen de Wehrmacht. In 1942 waren 80% van de Axis-divisies gearrangeerd tegen het Rode Leger. Begin 1943 waren er 207 Duitse afdelingen aan het oostfront. De Duitsers probeerden een laatste hoera, een laatste aanval tegen de Koersk-bult in juli 1943. Die operatie mislukte. Het Rode Leger startte toen een tegenoffensief in de Oekraïne dat leidde tot de bevrijding van Kiev in november. Verder naar het noorden was Smolensk de vorige maand vrijgelaten.

De geest van het Sovjetvolk en hun Rode Leger was formidabel. Oorlogscorrespondent  Vasilii Semenovich Grossman  heeft zijn essentie vastgelegd in zijn persoonlijke tijdschriften. “Night, Snowstorm,” schreef hij begin 1942, “Vehicles, Artillery. Ze bewegen in stilte. Plots wordt een schorre stem gehoord. ‘Hé, wat is de weg naar Berlijn?’ Een gebrul van gelach. ‘

De westerse publieke opinie wist wie de last van de oorlog droeg tegen de Wehrmacht

Soldaten waren niet altijd dapper. Soms vluchtten ze. “Een bataljonscommissaris gewapend met twee revolvers begon te schreeuwen:” Waar ren jij je hoerenzonen heen, waar? Ga vooruit, voor ons Vaderland, voor Jezus Christus, klootzakken! Voor Stalin, je hoeren! ‘… “Ze gingen terug naar hun posities. Die kerels hadden geluk; de commissaris had ze allemaal kunnen neerschieten. Soms deed hij dat. Een soldaat bood aan om een ​​deserteur te executeren. “Heb je medelijden met hem gehad?” Vroeg Grossman. “Hoe kan iemand spreken van medelijden,” antwoordde de soldaat. In Stalingrad werden zeven Oezbeken schuldig bevonden aan zelf toegebrachte wonden. Ze zijn allemaal neergeschoten. Grossman las een brief in de zak van een dode Sovjet-soldaat. “Ik mis je ontzettend. Kom alsjeblieft op bezoek … ik schrijf dit en de tranen stromen. Papa, kom alsjeblieft naar huis en bezoek. ‘

Vrouwen vochten naast de mannen als sluipschutters, kanonniers, tankisten, piloten, verpleegsters partizanen. Ze hielden ook het thuisfront op peil. “Dorpen zijn het koninkrijk van vrouwen geworden,” schreef Grossman, “Ze rijden op tractoren, bewaken magazijnen en stallen … Vrouwen dragen de grote werklast op hun schouders. Ze domineren … sturen brood, vliegtuigen, wapens en munitie naar voren. “Toen de oorlog gevochten werd tegen de Wolga, verwijten ze hun mannen niet dat ze zoveel grond hadden opgegeven. “Vrouwen kijken en zeggen niets”, schreef Grossman, “… geen bitter woord.” Maar in de dorpen aan de voorkant deden ze dat soms wel.

Het was gewoon een kwestie van tijd voor de vernietiging van nazi-Duitsland

Ondertussen vielen de westerse bondgenoten Italië aan. Stalin eiste al lang een tweede front in Frankrijk, waar Churchill weerstand aan bood. Hij wilde de “zachte onderbuik” van de As aanvallen, niet om het Rode Leger te helpen, maar om de opmars naar de Balkan te belemmeren. Het idee was om snel naar het noorden door de Italiaanse laars te rijden en dan oostwaarts de Balkan in te rijden om het Rode Leger buiten te houden. De weg naar Berlijn was echter noord-noordoost. Het plan van Churchill was een mislukking; de westerse bondgenoten kwamen pas in juni 1944 naar Rome. Er waren ongeveer 20 Duitse divisies in Italië die vochten tegen grotere geallieerde troepen. In het oosten waren er nog steeds meer dan tweehonderd Axis-afdelingen of tien keer die in Italië. Op 6 juni 1944, toen Operatie Overlord in Normandië begon, stond het Rode Leger aan de Poolse en Roemeense grenzen. Twee weken na de landing in Normandië, het Rode Leger lanceerde Operatie Bagration, een enorm offensief waarbij de kachel in het midden van het Duitse oostfront stond en leidde tot een opmars van 500 kilometer naar het westen, terwijl de westerse bondgenoten nog steeds op het Normandische schiereiland Cotentin werden vastgehouden. Het Rode Leger was een onhoudbare moloch geworden. Het was gewoon een kwestie van tijd voor de vernietiging van nazi-Duitsland. Toen de oorlog in mei 1945 voorbij was, had het Rode Leger 80% van de verliezen van de Wehrmacht goedgemaakt en dat percentage zou veel hoger zijn geweest vóór de invasie in Normandië. “Degenen die nooit de bitterheid van de zomer van 1941 hebben meegemaakt,” schreef Vasily Grossman, “zullen de vreugde van onze overwinning nooit volledig kunnen waarderen.” Er waren veel een enorm offensief waarbij de kachel in het midden van het Duitse oostfront stond en leidde tot een opmars van 500 kilometer naar het westen, terwijl de westerse bondgenoten nog steeds op het Normandische schiereiland Cotentin werden vastgehouden. Het Rode Leger was een onhoudbare moloch geworden. Het was gewoon een kwestie van tijd voor de vernietiging van nazi-Duitsland. Toen de oorlog in mei 1945 voorbij was, had het Rode Leger 80% van de verliezen van de Wehrmacht goedgemaakt en dat percentage zou veel hoger zijn geweest vóór de invasie in Normandië. “Degenen die nooit de bitterheid van de zomer van 1941 hebben meegemaakt,” schreef Vasily Grossman, “zullen de vreugde van onze overwinning nooit volledig kunnen waarderen.” Er waren veel een enorm offensief waarbij de kachel in het midden van het Duitse oostfront stond en leidde tot een opmars van 500 kilometer naar het westen, terwijl de westerse bondgenoten nog steeds op het Normandische schiereiland Cotentin werden vastgehouden. Het Rode Leger was een onhoudbare moloch geworden. Het was gewoon een kwestie van tijd voor de vernietiging van nazi-Duitsland. Toen de oorlog in mei 1945 voorbij was, had het Rode Leger 80% van de verliezen van de Wehrmacht goedgemaakt en dat percentage zou veel hoger zijn geweest vóór de invasie in Normandië. “Degenen die nooit de bitterheid van de zomer van 1941 hebben meegemaakt,” schreef Vasily Grossman, “zullen de vreugde van onze overwinning nooit volledig kunnen waarderen.” Er waren veel Het was gewoon een kwestie van tijd voor de vernietiging van nazi-Duitsland. Toen de oorlog in mei 1945 voorbij was, had het Rode Leger 80% van de verliezen van de Wehrmacht goedgemaakt en dat percentage zou veel hoger zijn geweest vóór de invasie in Normandië. “Degenen die nooit de bitterheid van de zomer van 1941 hebben meegemaakt,” schreef Vasily Grossman, “zullen de vreugde van onze overwinning nooit volledig kunnen waarderen.” Er waren veel Het was gewoon een kwestie van tijd voor de vernietiging van nazi-Duitsland. Toen de oorlog in mei 1945 voorbij was, had het Rode Leger 80% van de verliezen van de Wehrmacht goedgemaakt en dat percentage zou veel hoger zijn geweest vóór de invasie in Normandië. “Degenen die nooit de bitterheid van de zomer van 1941 hebben meegemaakt,” schreef Vasily Grossman, “zullen de vreugde van onze overwinning nooit volledig kunnen waarderen.” Er waren veel oorlogsliederen  gezongen door de troepen en de mensen om het moreel hoog te houden. Sviashchennaia voina, “Sacred War” was een van de meest populaire. Russen staan ​​nog steeds  als ze het horen.

Historici discussiëren vaak over de vraag wanneer de beslissende wending van de strijd in het Europese theater kwam. Sommigen stellen 22 juni 1941 voor, de dag dat de Wehrmacht de Sovjetgrenzen overschreed. Anderen wijzen naar de veldslagen van Moskou, Stalingrad of Koersk. Tijdens de oorlog leek de westerse publieke opinie meer steun te bieden aan het Rode Leger dan sommige westerse leiders, bijvoorbeeld Winston Churchill. Roosevelt was beter, een meer pragmatische politieke leider, die gemakkelijk de overwegend Sovjetrol in de oorlog tegen nazi-Duitsland erkende. Het Rode Leger, zei hij tegen één dubieuze generaal in 1942, doodde meer Duitse soldaten en sloeg meer Duitse tanks neer dan alle andere bondgenoten bij elkaar. Roosevelt wist dat de Sovjetunie de spil was van de grote coalitie tegen nazi-Duitsland. Ik noem FDR de peetvader van de ‘grote alliantie’. Niettemin, in de schaduwen loerden de gebruikelijke haters van de Sovjet-Unie, die slechts hun tijd afwachtten voordat ze weer opdoken. Hoe groter de zekerheid van de overwinning op nazi-Duitsland, des te vocaler en schitterder de nee-zeggers van de grote alliantie.

Amerikanen kunnen gevoelig zijn voor de herinnering aan het Rode Leger dat de hoofdrol speelt bij de vernietiging van de Wehrmacht. “Hoe zit het met Lend-Lease,” zeggen ze, “zonder onze bevoorrading zou de Sovjet-Unie de Duitsers niet hebben verslagen.” In feite kwamen de meeste Lend-Lease-voorraden pas na Stalingrad in de USSR aan  . Rode Leger-soldaten noemen het Lend-Lease etenswaren grappig het “tweede front” sinds de echte te laat was. In 1942 produceerde de Sovjetindustrie al nazi-Duitsland in belangrijke bewapeningscategorieën. Was de T-34 een Amerikaanse of Sovjet tank? Een beleefde Stalin altijd bedacht om de Amerikaanse regering te bedanken voor de jeeps en Studebaker vrachtwagens. Ze verhoogden de mobiliteit van het Rode Leger. Je hebt het aluminium bijgedragen, de Russen hebben beroemd gereageerd, we hebben het bloed bijgedragen … de rivieren van bloed.

De Everyman in Europa en de Verenigde Staten wisten heel goed wie de last tegen de Wehrmacht had gedragen.

De oorlog was nog maar net voorbij en Groot-Brittannië en de Verenigde Staten begonnen na te denken over een nieuwe oorlog, deze keer  tegen  de Sovjet-Unie. In mei 1945 produceerde het Britse opperbevel operatie “Unthinkable”, een geheim plan voor een offensief, versterkt door Duitse krijgsgevangenen, tegen het Rode Leger. Welke klootzakken, wat betreurt. In september 1945 overwogen de Amerikanen  204 atoombommen  te gebruiken om de Sovjet-Unie te vernietigen. De peetvader, president Roosevelt, was in april overleden en binnen enkele weken keerden de Amerikaanse Sovjetfoben zijn beleid om. De grote alliantie was slechts een wapenstilstand in een koude oorlog die was begonnen na de bolsjewistische machtsovername in november 1917 en die in 1945 werd hervat.

In dat jaar hadden de Amerikaanse en Britse regeringen nog steeds te maken met de publieke opinie. De Everyman in Europa en de Verenigde Staten wisten heel goed wie de last tegen de Wehrmacht had gedragen. Je zou de oude politiek van haat tegen de Sovjet-Unie niet zomaar kunnen hervatten zonder de herinnering aan de rol van het Rode Leger in de gemeenschappelijke overwinning op Hitlerite Duitsland uit te wissen. Dus herinneringen aan de nazi-Sovjet niet-agressie in augustus 1939 werden uit de kast gehaald, hoewel de herinneringen aan eerdere  Anglo-Franse oppositie  tegen Sovjetvoorstellen voor collectieve veiligheid tegen nazi-Duitsland en vooral van het  verraad van Tsjechoslowakije werden weggelaten uit het nieuwe westerse verhaal. Als dieven in de nacht breekten Groot-Brittannië en de Verenigde Staten het ware verhaal over de vernietiging van nazi-Duitsland.

Al in december 1939 waren de Britten van plan een Witboek te publiceren waarin   Moskou de schuld werd gegeven voor het mislukken van de onderhandelingen tussen de Anglo-Franco-Sovjet-alliantie tijdens de vorige lente en zomer. De Fransen protesteerden omdat het witboek eerder de publieke opinie ervan zou overtuigen dat de Sovjet-zijde serieus was geweest met het verzet tegen nazi-Duitsland, terwijl de Britten en de Fransen dat niet waren. Het witte papier stond op de plank. In 1948 gaf het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken een verzameling documenten uit waarin de schuld voor de Tweede Wereldoorlog aan Hitler en  Stalin werd toegeschreven  . Moskou vuurde terug met een eigen publicatie waarin westerse affiniteiten met het nazisme werden getoond. De strijd was gaande in het westen om de Sovjet-Unie te herinneren aan het niet-aanvalsverdrag en om de overheersende rol van het Rode Leger bij het vernietigen van de Wehrmacht te vergeten.

Tegen het einde van de oorlog werden herinneringen aan de nazi-Sovjet niet-agressie in augustus 1939 uit de kast gehaald.

Hoeveel van jullie hebben nog nooit een Hollywood-film gezien waarin de landingen in Normandië het grote keerpunt van de oorlog zijn? “Wat als de landingen hadden gefaald,” hoort men vaak? “Oh …, niks veel,” is het juiste antwoord. De oorlog zou langer duren en het Rode Leger zou zijn vlaggen hebben geplant op de stranden van Normandië die uit het oosten komen. Dan zijn er de films over de geallieerde bombardementencampagne tegen Duitsland, de “beslissende” factor in het winnen van de oorlog. In Hollywood-films over de Tweede Wereldoorlog is het Rode Leger onzichtbaar. Het is alsof de Amerikanen (en Britten) lauweren claimen die ze niet verdienden.

Ik wil graag studenten vragen in mijn universitaire opleiding over de Tweede Wereldoorlog, die heeft gehoord van Operatie Overlord? Iedereen steekt een hand op. Dan vraag ik wie er van Operation Bagration heeft gehoord? Bijna niemand steekt een hand op. Ik vraag schertsend wie de oorlog tegen nazi-Duitsland heeft ‘gewonnen’ en het antwoord is natuurlijk ‘Amerika’. Slechts een paar studenten, normaal gesproken degenen die andere cursussen bij mij hebben gevolgd, zullen de Sovjet-Unie antwoorden.

De waarheid is bergopwaarts werk in een westerse wereld waar “nepnieuws” de norm is. De OVSE en het Europees Parlement gaven de schuld voor de Tweede Wereldoorlog aan de Sovjet-Unie, lees Rusland en president Vladimir Poetin, als de subliminale boodschap. Hitler is bijna vergeten in deze tohu-bohu van bewijsvrije beschuldigingen. Achter het nep-historische verhaal gaan de Baltische staten, Polen en de Oekraïne haat tegen Rusland. De Baltische staten en de Oekraïne herinneren zich nazi-collaborateurs nu als nationale helden en vieren hun daden. In Polen is dit voor sommige mensen moeilijk om te slikken; Ze herinneren zich de Oekraïense Nazi-collaborateurs die tienduizenden Polen in Volhynia hebben vermoord. Helaas hebben dergelijke herinneringen de Poolse hooligans niet weerhouden van het vernielen van monumenten naar de door het Rode Leger gestorven of ontheiligende Sovjet oorlogsbegraafplaatsen.

De veteranen, elk jaar minder, komen naar buiten met uniformen die vaak niet goed passen of versleten jassen met oorlogsmedailles en -bestellingen.

In Rusland heeft de leugenachtige propaganda van het westen echter geen effect. De Sovjet-Unie produceerde haar eigen films, en de Russische Federatie ook, over de Tweede Wereldoorlog, meest recentelijk over de verdediging van de vesting Brest en van Sevastopol, en de slag om Stalingrad. Op 9 mei herinneren de Russen zich elk jaar de miljoenen soldaten die vochten en stierven, en de miljoenen burgers die leden en stierven door toedoen van de nazi-indringer. De veteranen, elk jaar minder, komen naar buiten met uniformen die vaak niet goed passen of versleten jassen met oorlogsmedailles en -bestellingen. “Behandel ze met tact en respect,” schreef Zhukov in zijn memoires: “Het is een kleine prijs na wat ze voor je hebben gedaan in 1941-1945.” Hoe heb je het gedaan, ik vroeg me af of ik ze op Victory Day kon observeren , hoe ging je om,

Een onsterfelijk regiment maart in Moskou

Nu, elk jaar op Overwinningsdag marcheert het “onsterfelijke regiment”, de  bessmertnyi polk ; Russen in steden en dorpen in het hele land en in het buitenland, marsen samen met grote foto’s van familieleden, mannen en vrouwen, die vochten in de oorlog. “We herinneren het ons,” ze willen zeggen: “en we zullen je nooit vergeten.”

Meer over V-Day later deze week, dus blijf ons volgen…