Seksuele uitbuiting en misbruik van kinderen is een miljardenindustrie – nieuw rapport laat zien wie er baat bij heeft

Seksuele uitbuiting en misbruik van kinderen is uitgegroeid tot een wereldwijde miljardenhandel. De huiveringwekkende realiteit van deze winstgedreven, zeer lucratieve industrie wordt blootgelegd door nieuwe bevindingen van mijzelf en collega’s van het Childlight Global Child Safety Institute van de Universiteit van Edinburgh .

Ons nieuwe rapport laat zien dat kindermisbruik niet alleen een misdaad is die zich beperkt tot een verborgen hoekje van het dark web. Gebaseerd op een analyse van 20 publicaties uit verschillende disciplines (waaronder big data-rapporten, systematische reviews, discussiepapers en kwalitatieve studies), schetst het rapport een beeld van de financiële mechanismen die misbruik op wereldwijde schaal mogelijk maken.

Uit ons eerdere onderzoek bleek dat 3,5% van de kinderen wereldwijd in het afgelopen jaar te maken heeft gehad met seksuele afpersing. Dit houdt in dat kinderen en hun families worden bedreigd met het delen van seksuele content van een kind als ze niet voldoen aan de financiële eisen.

Daders zijn niet de enigen die profiteren. Financiële instellingen, techbedrijven en online betaalplatformen faciliteren – soms onbewust, soms door nalatigheid – de winst die voortvloeit uit kindermisbruik. Een deel van het geld stroomt via legitieme betalingssystemen en advertentie-inkomsten. Andere financiële stromen worden opzettelijk verhuld via cryptovaluta en het dark web.

Veel organisaties nemen proactieve maatregelen om deze activiteiten op te sporen en te melden. Inhope , een wereldwijd netwerk van meldpunten, werkt samen met wetshandhavingsinstanties en techbedrijven om materiaal met seksueel misbruik van kinderen te verwijderen en de bijbehorende financiële stromen te verstoren. En het National Center for Missing & Exploited Children in de VS ontvangt en reageert op meldingen van techbedrijven over materiaal met seksueel misbruik van kinderen, waarbij bedrijven en autoriteiten worden gewaarschuwd voor verdachte financiële activiteiten.

Maar financiële toezichthouders en wetten controleren en betwisten deze systemen nog steeds onvoldoende.

Seksuele afpersing heeft ook geleid tot de oprichting van bedrijven die cyberbeveiligings- en reputatiebeheerdiensten leveren aan slachtoffers om afpersers te bestrijden. De kosten worden vaak vooraf betaald en kunnen oplopen tot duizenden dollars. In feite dwingt dit slachtoffers om te betalen voor een oplossing voor de misdaad die hen is aangedaan.

Er is ook een markt voor de verkoop van materiaal over seksueel misbruik van kinderen, zowel opgenomen als live gestreamd, wat winst oplevert voor de dader en de systemen die hij gebruikt. Eén videobestand met on-demand seksueel misbruik van kinderen kan US$ 1.200 (£ 940) kosten. Gezien de geschatte prevalentie van technologiegefaciliteerd misbruik dat jaarlijks door 300 miljoen kinderen wordt ervaren , is dit een enorme industrie.

De omvang van de winst is duizelingwekkend, in tegenstelling tot de prijs die sommige daders betalen voor seksueel misbruik van kinderen. Een bijzonder schokkende bevinding is dat daders slechts 27 pence (Brits) betalen om kinderen te mishandelen.

Geschat wordt dat de jaarlijkse omzet van deze sector miljarden dollars bedraagt.

Hoewel de financiële waarde van een kind in centen kan worden uitgedrukt, zijn de levenslange kosten voor dat kind in termen van trauma, gezondheid en kansen onberekenbaar. Het is een groteske markt waar de inkomsten enorm zijn en het lijden onmetelijk.

Veranderende markten

Uit onze bevindingen blijkt ook hoe de daders zelf hun aanpak in rap tempo veranderen en voortdurend misbruik maken van lacunes in de wetgeving en regelgeving om kinderen schade te blijven toebrengen.

Zo zien we bijvoorbeeld in de Filipijnen, een hotspot voor livestreaming , dat technologie het mogelijk maakt om grote georganiseerde misdaadsyndicaten te vervangen door kleinere, geheime groepen. Deze daders, die vaak binnen families opereren, hebben geprofiteerd van de online verschuiving van criminaliteit, mogelijk gemaakt door cryptovaluta en digitale betalingssystemen.

De proliferatie en toenemende verfijning van generatieve kunstmatige intelligentie (AI) heeft ook verontrustende nieuwe mogelijkheden geopend. Kindermisbruikers kunnen nu realistisch, door AI gegenereerd materiaal over seksueel misbruik van kinderen produceren en daarbij foto’s van echte kinderen gebruiken om hen af ​​te persen. Dit kan de opsporing bemoeilijken en de juridische aansprakelijkheid vertroebelen. Veel rechtsgebieden lopen nog achter.

Het stoppen van de geldstroom en misbruik

De wereldwijde financiële en technologische infrastructuur is – bewust of onbewust – medeplichtig geworden aan het in stand houden van deze misdaden. In sommige gevallen vloeien advertentie-inkomsten uit aanstootgevende content op mainstreamplatforms terug naar criminele netwerken, met weinig tot geen tussenkomst. Cryptovaluta maken snelle en anonieme betalingstransacties tussen daders en contentmakers mogelijk.

Er bestaat geen universele aanpak voor het voorkomen van seksuele uitbuiting van kinderen. Bovendien maken de veranderende aard van de markt en de technologie het nog moeilijker.

Een veelbelovende maatregel is het gebruik van blokkeerlijsten – lijsten met bekend materiaal dat seksueel misbruik van kinderen bevat. Zodra deze lijsten zijn geïdentificeerd, kunnen ze worden geblokkeerd bij grote internetproviders. Deze lijsten, samengesteld en gedeeld door organisaties zoals de Internet Watch Foundation, blijken van onschatbare waarde om te voorkomen dat mensen toegang krijgen tot misbruikmateriaal.

Maar zelfs hier zijn onze bevindingen verontrustend: wereldwijd zijn er gemiddeld vijf pogingen per seconde om toegang te krijgen tot materiaal dat al op deze blokkeerlijsten staat.

We moeten seksuele uitbuiting en misbruik van kinderen aanpakken als een noodsituatie voor de volksgezondheid, met een gecoördineerde reactie om de groei ervan te stoppen. Dit vereist niet alleen reactieve wetshandhavingsmaatregelen, maar ook proactieve preventiestrategieën die de financiële en technologische ecosystemen aanpakken die het misbruik in stand houden. Bijvoorbeeld door regelgeving en sancties op te leggen aan financiële instellingen die geen passende maatregelen nemen om misbruik van hun diensten te voorkomen.