Silicon Valley heeft de vrijheid van meningsuiting effectief verboden. Het is tijd dat we het terugnemen

Ergens op de weg van de ontwikkeling van Amerika werden bedrijven gezegend met niet alleen ‘persoonlijkheid’, maar ook met de macht om goed te keuren wat voor soort berichten toegestaan ​​waren om het publieke domein binnen te komen. Laten we duidelijk zijn: dit soort controle van bedrijven, dat grenst aan puur fascisme, hoort niet thuis in een democratie.

U hoeft het niet te vragen. Beleefd hoeft niet te zijn. Er hoeft niet te worden gedebatteerd. Het is alleen nodig om te wijzen op het eerste amendement van de Amerikaanse grondwet om dit fundamentele mensenrecht, dat meer dan 200 jaar geleden wettelijk is vastgelegd, terug te geven aan het Amerikaanse volk.

“Het congres zal geen wet maken die een religieuze instelling respecteert of de vrije uitoefening daarvan verbiedt; of verkorting van de vrijheid van meningsuiting of van de pers; of het recht van het volk om vreedzaam te vergaderen en de regering te verzoeken om een ​​schadevergoeding. ‘

Dus hoe is het zo gekomen dat zo’n eenvoudig en ondubbelzinnig bevel in werkelijkheid zo onbereikbaar is geworden?

De belangrijkste bron van onze huidige situatie is dat de Founding Fathers geen idee hadden in hoeverre bedrijven elke vierkante centimeter van ons openbare en privéleven zouden gaan domineren. Als ze op de een of andere manier waren gewaarschuwd voor de naderende piraten net over de horizon met serieuze politieke assen om te malen, zouden ze ongetwijfeld de zeilen van de Grondwet hebben aangepast om zich voor te bereiden op de invasie. Helaas was zo’n verziendheid ver boven de psychische vermogens van eender welk individu op dat moment.

Tegenwoordig is de situatie met betrekking tot de macht van bedrijven zo uit de hand gelopen dat alleen de ‘persoon’ van het bedrijf door de maker echt de volledige spraakkracht krijgt. Deze almachtige ‘arbiters of truth’ – dwz hun waarheid – worden nu gecontroleerd door vijf koninkrijken (minder dan de vorige zes dankzij het huwelijk tussen Viacom en CBS), bekend als Comcast, Walt Disney, News Corporation, Warner Media en ViacomCBS, elk waarvan vele tientallen gehoorzame dochterondernemingen onder hun hoede hebben.

Nu moeten we ons afvragen: hoe waarschijnlijk is het voor de gemiddelde Amerikaan om een ​​schijn van ‘vrijheid van meningsuiting’ te bereiken vanuit een van deze mediakrachten? Hoewel wij consumenten allemaal het ‘onvervreemdbare recht’ hebben om de diensten vrijelijk te kopen van een van deze enorme entiteiten, is ons vermogen om onze individuele stemmen te verspreiden via een van hun honderden verschillende kanalen belachelijk. Afgezien van de incidentele brief aan de redacteur of gastcolumn, is de ‘kracht van de mensen’ tegenover deze zakelijke opperheren uitsluitend die van ontevreden passieve toeschouwer. Dit is een feit dat populaire politici als Ron Paul en Tulsi Gabbard en hun loyale volgers de harde weg zijn gaan leren.

En net als op politiek gebied is de verscheidenheid aan beschikbare berichten bedrieglijk breed en gevaarlijk oppervlakkig, terwijl de heilige graal van de ‘redactionele inslag’ obsessief wordt beschermd tegen alle afvalligen. Te midden van dergelijke middeleeuwse omstandigheden kan de persoon die hoopt zijn stem te laten horen in de openbare ruimte, de route via sociale media volgen met dank aan Google, YouTube, Facebook of Twitter. Ook hier zal onze eenzame nomade – vooral als hij conservatiever is – halsstarrig een ondoordringbare muur tegenkomen die bekend staat als censuur of ‘schaduwverbod’ wordt genoemd.

Achter de muren van deze forten in Silicon Valley apen ingenieurs aapjes met algoritmen op manieren die wij stervelingen ons alleen maar kunnen voorstellen. Maar dankzij een paar moedige dissidenten van binnen (hier en hier) en per ongeluk piepende stemmers, zijn we erin geslaagd een glimp op te vangen achter het ijzeren gordijn. Kortom, het geeft een minder dan gloeiend beeld dat niets gemeen heeft met democratische principes. Tegelijkertijd heeft Google, als de belangrijkste ‘arbiter van de waarheid’ tegenwoordig, de taak op zich genomen om de geschiedenisboeken letterlijk te herschrijven volgens het evangelie van het liberalisme. Als je het niet gelooft, doe dan gewoon een Google-zoekopdracht op ‘White American inventors’ en dat zal je alles vertellen wat je moet weten.

Deze oneindig krachtige IT-bedrijven, die samenwerken met notoir bevooroordeelde, anti-conservatieve organisaties, zoals de ADL en het Southern Poverty Law Center, hebben geen enkele taak om hun gebruikers te censureren. Deze platforms, beschermd onder sectie 230 van de Communications Decency Act van 1996, zijn ontworpen als voertuigen voor het plaatsen van ideeën, hoe wild of zelfs samenzwerend ze ook mogen lijken voor sommige waarnemers. Met andere woorden, de platforms zijn geen traditionele uitgevers in die zin dat ze wettelijk verantwoordelijk zijn voor de inhoud die op hun sites verschijnt. In het geval dat ze de betekenis van de inhoud verbieden of wijzigen, kunnen ze de bescherming verliezen die hen is verleend op grond van artikel 230. Zolang de gebruiker van het platform niet oproept tot geweld, hun mening, volgens de Eerste Amendement, heb het volste recht om gehoord te worden.

Die voorrechten van de titanen van sociale media werden deze week in twijfel getrokken toen niemand minder dan president Donald Trump zijn posts op sociale media twee keer door Twitter liet betwisten.

De Amerikaanse leider schreef op Twitter aan zijn 80 miljoen volgers: “Er is GEEN MANIER (NUL!) Dat Mail-In-stembiljetten allesbehalve substantieel frauduleus zullen zijn. Brievenbussen worden bestolen, stembiljetten worden vervalst en zelfs illegaal uitgeprint en frauduleus ondertekend…. ” waaraan Twitter een memorandum bijvoegde onder het bericht dat lezers adviseerde om ‘de feiten over stembiljetten te ontvangen’, met een link die ‘ontkrachtte’ wat Trump had geschreven.

Op 29 mei, toen de protesten tegen de dood van George Floyd uit de hand liepen, waarschuwde Trump in een tweet dat “Elke moeilijkheid en we zullen de controle overnemen, maar wanneer de plundering begint, begint de schietpartij.” Twitter nam bij deze gelegenheid de ongekende stap om zijn tweet te verbergen achter een bericht dat Trump beschuldigde van ‘het verheerlijken van geweld’.

Dit zou een wake-up call moeten zijn voor alle Amerikanen – vooral omdat miljoenen mensen moeite hebben om nauwkeurige informatie over het coronavirus te krijgen en rellen te verspreiden – dat als de Amerikaanse president moeite heeft om zijn vrijheid van meningsuiting veilig te stellen, de kansen op de gemiddelde persoon bestaat praktisch niet.

Hoewel Trump is verhuisd om de bescherming op te heffen die de reuzen van sociale media nu genieten, valt nog te bezien of die actie de kansen op vrijheid van meningsuiting in het land van vrijheid zal vergroten, of het gewoon verder ondergronds zal drijven. Hoe het ook zij, de vooruitzichten zien er voor het eerste amendement niet veelbelovend uit en daarin schuilt de ergste crisis waarmee het Amerikaanse volk vandaag wordt geconfronteerd.