Silicon Valley vernietigt de Amerikaanse democratie door politieke favorieten te spelen

Misschien verwachtte het te veel dat de technische reuzen hun politieke loyaliteiten aan de deur zouden controleren om te zorgen voor eerlijkheid. In plaats daarvan hebben ze hun politieke affiniteiten het proces elke stap van de weg laten verstoren en dit leidt het land op een doodlopend pad.

Juni 2019 kan in de geschiedenisboeken worden opgenomen als het beslissende moment waarop de Amerikaanse IT-giganten – onder de hoede van de meelevende ‘legacy’ media – hun maskers en hun handschoenen uit de weg hebben geruimd en de werkelijke bedreiging hebben onthuld die ze zijn geworden voor de instelling van Amerikaanse democratie, fragiel zoals het al is.

De New York Times kreeg de bal aan het rollen toen het een verhaal op de voorpagina (‘The Making of a YouTube Radical’) draaide over de beproevingen en beproevingen van een gemartelde Caleb Cain, een voortijdige schoolverlater die ‘op zoek was naar richting’ in het leven, maar In plaats daarvan tuimelde hij halsoverkop in een konijnenhol van ‘extreemrechtse politiek op YouTube’, waar hij uiteindelijk ‘gehersenspoeld’ en ‘geradicaliseerd’ werd.

Het artikel, dat ‘critici en onafhankelijke onderzoekers’ citeert, en waarvan ik veronderstel dat het zo ongeveer iedereen kan betekenen, zegt dat het platform dat eigendom is van Google ‘een gevaarlijke oprit naar extremisme heeft gecreëerd door een businessmodel te combineren dat provocatieve video’s beloont met exposure en reclame dollars, en een algoritme dat gebruikers gepersonaliseerde paden laat volgen, bedoeld om ze op hun schermen te laten plakken. “

Sommige mensen noemen dat hetzelfde bedrijfsmodel dat de wielen van het kapitalisme aan het rollen houdt: houd het product warm en pittig, zodat de consument terugkomt voor meer. Het zogenaamde ‘alt-recht’ dient echter geen extremistische overtuigingen of nazi-ideologie om kijkers aan te trekken, zoals de New York Times beweert, maar eerder coherente argumenten die de principes van het moderne liberale denken uitdagen. Het kan veel mensen choqueren, maar een persoon hoeft geen neonazi te zijn om sterke nationale grenzen te willen hebben, en wetten die verbieden dat kinderen op de middelbare school over transgenderleerstijlen worden onderwezen. Maar dat is precies hoe de rechttoe rechtaan scheppende makers worden geportretteerd. En het is de moeite waard om op te merken dat deze conservatieve ‘burgerjournalisten’ een veel betere taak vervullen bij het aantrekken van doelgroepen dan de reguliere media,

Tegelijkertijd neemt het Times-artikel veel dingen over YouTube-gebruikers over, die geen van allen op afstand vleiend zijn. Ten eerste missen klanten van het videoplatform, volgens de Times, elke vorm van vrije wil en onafhankelijkheid. Dus, wanneer een video in het aanbevelingsvenster verschijnt, zal de gebruiker – in tegenstelling tot een hulpeloze heroïneverslaafde – automatisch op ‘play’ drukken, waardoor hij onvrijwillig wordt onderworpen aan weer een andere rechtse indoctrinatiesessie. Al snel zit er een echte groente achter de computer, hulpeloos om zich te verwijderen van de aanbevolen videoselecties.

Het artikel gaat er met verbazingwekkende naïviteit ook van uit dat mensen geen ongemakkelijke gevoelens over een bepaald probleem konden hebben totdat een sluwe maker van inhoud langs kwam en het aan hen aanbood. Dat is gewoon absurd. Zulke veronderstellingen infantiliseren de gebruiker, waardoor hij niet in staat lijkt te zijn rationeel te oordelen over alledaagse sociale en politieke kwesties. De echte reden is natuurlijk dat veel gebruikers een bepaalde video over een bepaald onderwerp vinden omdat ze naar antwoorden op de gepresenteerde vragen zochten. Desondanks is het volgens Google noodzakelijk dat deze YouTube-videomakers worden gedemonetiseerd en van het platform worden verbannen, tenzij de niets vermoedende gebruiker ten prooi valt aan hun gemene wegen en een hele generatie radicaliseert om een ​​hekel te hebben aan open grenzen, marihuana, abortus, transgenderlevensstijlen,

Maar het door de Times getroffen stuk was niet het enige vleugje grapeshot om de krantenkoppen te pakken. YouTube heeft ook aangetoond dat het snel zal overstappen op de verdediging van andere socialemediagiganten toen het een video verwijderde van de undercover onderzoeksgroep, Project Veritas, die liet zien hoe Pinterest conservatieve spreekpunten onderdrukte.

James O’Keefe, oprichter van Project Veritas, sloeg het besluit van YouTube in een verklaring gepost op Twitter.

“De gevestigde media en technologie zijn zo bang voor onderzoeksjournalistiek dat ze die moeten censureren. YouTube roept REPORTING op iemand door hun gezicht en naam te laten zien en hoe ze een pro-life-groep hebben toegevoegd aan een pornolijst, een ‘privacyklacht’. Zouden ze dit doen voor NYT? “Schreef hij.

Dus hier hebben we een situatie waarin de grootste Amerikaanse sociale-mediabedrijven in staat zijn om gebruikers te straffen en straffeloos te schenden, terwijl ze ook inspanningen van een extern bureau verwijderen die hun politieke voorkeur aantonen.

Dit leidt ons tot de kern van de zaak: aangezien de sociale-mediabedrijven zich achter hun ‘privé’ bedrijfsstatus verbergen om de politieke redevoering op hun platforms met volledige straffeloosheid te beteugelen, oefenen ze tegelijkertijd krachtige invloed uit op de politiek proces. Met andere woorden, ze zijn bevoegd om precies datgene te doen wat veel van hun platformgebruikers niet doen, en dat is om hun politieke overtuigingen te ondersteunen zonder angst voor represaille, verbanning en censuur. Ze willen hun eigen cake hebben en opeten.

Onnodig te zeggen dat dergelijke hypocrisie en dubbele standaarden van de sociale media reuzen niet kunnen doorgaan in het zogenaamde ‘land van de vrije’. En met de presidentsverkiezingen in de VS die in 2020 naderen, zullen spanningen over dergelijke willekeurige macht door de sociale-mediabedrijven alleen maar toenemen als de mensen gaan begrijpen dat hun stemmen tot zwijgen worden gebracht. De situatie kan zo erg worden dat de kwestie van de vrijheden van sociale media zelfs tijdens de campagnes op het debat te horen zal zijn. We kunnen tenminste dromen; het lijkt alles te zijn wat we tegenwoordig hebben.