In de kern een sympathiek initiatief door Sire, maar is het olie op de golven, of op het vuur?

De in 1967 als een liefdadigheidsinstelling gestarte ‘Stichting’, als een initiatief van zes maatschappelijk bevlogen reclamemakers, met ‘toegang’ tot studios, zendtijd, en advertentieruimte in kranten en bladen die kosteloos beschikbaar wordt gesteld voor het ‘Goede Doel’, heeft door de jaren al menige spraakmakende campagne gevoerd om het ‘maatschappelijke debat’ over zekere onderwerpen vlot te trekken, of om zeep te helpen door een duidelijke mening geprononceerd onder de aandacht te brengen.

Dat is het probleem van ‘Reclame’, of dat nou zuiver commercieel, of ideëel is. Je krijgt er een ‘warm gevoel’ van, rent naar de winkel om het aangeprezen product te ‘kopen’, of je stoort je er mateloos aan, en je zet je af tegen de mensen die ‘erin trappen’.

Het alles overstijgende probleem is dat we gestopt zijn met naar elkaar te luisteren, gekoppeld aan een drang om alles ‘op te lossen’ via wet- en regelgeving. Het hele idee dat als een probleem buitengewoon complex is, het simpelweg niet op te lossen is, en dat je het probleem doorgaans alleen nog maar groter maakt door op grond van ‘Goede Bedoelingen’ aan bepaalde ‘knoppen’ te gaan draaien, puur vanuit ‘dadendrang’, leidt in de praktijk tot steeds grotere ontsporingen, omdat ‘alles’ met ‘alles’ verbonden is.

Het spotje van ’SIRE’ dat in het nieuws getoond werd laat twee vrienden zien die het oneens zijn over ‘Klimaat’. Ook op dit blog een terugkerend punt van ergernis, omdat het hele idee dat je het ‘Klimaat’ kunt ’tunen’ via ingrepen in het menselijke gedrag zo volkomen bezopen is, dat je je schoolgeld terug mag gaan halen als je daar niet van overtuigd bent. De invloed van de zon, en een heel arsenaal aan atmosferische, nautische en seismische processen is zo onwaarschijnlijk veel belangrijker, en de ‘modellen’ waarmee wordt gewerkt zijn zo tenenkrommend ‘onnauwkeurig’, dat er helemaal geen sprake kan zijn van enige dialoog langs die lijn.

Sterker nog, door het zo in te kleden frustreren we de dialoog over gedrag dat we wel degelijk, en met spoed, moeten veranderen, omdat het extreem slecht is voor onze kansen om het als mensheid nog lang vol te houden op deze planeet.

Het ’SIRE’-spotje opent met een criticus van het ‘Klimaatbeleid’ die zijn vriend uitmaakt voor ‘Klimaatdrammer’. Die mensen bestaan, en ze zijn er trots op dat ze weigeren om nog te luisteren naar tegenwerpingen en twijfel. Rob Jetten droeg fier een ’T-Shirt’ waarop hij zichzelf aanprees als een ‘Klimaatdrammer’, en we zien hem nog voor ons op die verkiezingsposter waarop hij poseert voor de door zijn partij gesloten ‘Hem-centrale’, wat de Nederlandse belastingbetaler een paar miljard kostte, en waardoor we nu problemen hebben met de capaciteit, en de prijzen van elektra door het dak gaan, omdat zijn partij vervolgens ook nog de gaskraan dichtdraaide, en de import van olie beperkte tot leveranciers die de absolute hoofdprijs vragen.

Niet luisteren naar de argumenten van je critici, niet anticiperen, en op basis van een geloof in falende ‘Klimaatmodellen’ onomkeerbare keuzes maken, heeft consequenties.

In Oekraïne probeerde de gekozen president tot 2014 tussen de ‘Polen’ door te zeilen, maar één ‘Pool’ nam daar geen genoegen mee, pleegde een staatsgreep, installeerde een door Victoria Nuland samengesteld regime, dat de overwonnen ‘Pool’ van de weg drukte, ‘verkiezingen’ organiseerde waarvoor alleen de vrienden van Victoria Nuland’s regime kandidaten naar voren konden schuiven, en de rest van het verhaal is bekend.

Als het niet lukt om het samen te doen, wees dan verstandig, en laat de ‘Vrije Markt’ beslissen, ieder zijn of haar ‘eigen ding’, of ga ieder je eigen weg in je eigen land. Eén ‘Pool’ de zaak laten forceren, en daarna een ’SIRE’-campagne opstarten om te proberen de uitgeschakelde ‘Pool’ de mond te snoeren door de noodzaak te benadrukken van ‘vriendschapsbanden’, dat gaat ‘m niet worden. Daar trapt een vriend één keer in, en misschien twee keer, maar daarna is het wel klaar.

In die twee hierboven aangehaalde onderwerpen komt eigenlijk alles terug wat ook in andere ‘Gepolariseerde’ kwesties markant op de voorgrond treedt, en vandaar dat het hier op dit blog zoveel aandacht krijgt. De narigheid begint wanneer mensen elkaar gaan beschuldigen van niet willen luisteren naar feiten en argumenten die voor de ‘Drammer’ zwaar wegen. De ‘Drammer’ zelf beseft vaak niet dat hij of zij een ‘Drammer’ is, en in sommige gevallen is het mogelijk om de ‘Drammer’ in te laten zien dat het totale onzin is wat hij of zij uitkraamt. Neem de ‘Drammer’ die fier aankondigt zonnepanelen te gaan plaatsen op het vakantiehuis in Frankrijk, om een bijdrage te leveren aan het terugdringen van de ‘uitstoot’.

Waarop ik vraag: ‘Welke uitstoot?’ Want in Frankrijk wordt de elektrische energie opgewekt met windmolens, waterkracht en kerncentrales. Dat geld voor die zonnepanelen is dan niet slechts weggegooid, als dat de overweging is die bepalend is, maar zelfs contraproductief, waar de grondstoffen die in de productie van die zonnepanelen, en wat er nog komt kijken bij de plaatsing en het onderhoud, meer ‘uitstoot’ genereert dan niets doen.

In dat specifieke geval was de ‘Drammer‘ niet écht een ‘Drammer‘, want het kwartje viel, en we konden er hartelijk om lachen. Maar ik wil de ‘Drammers‘ niet graag de kost geven die dan stoïcijns ‘DoorDrammen‘, en dan is het echt ‘Stupid‘ in de betekenis van Cipolla’s matrix: Iets doen wat slecht is voor jezelf, én voor de gemeenschap, ongeacht de intelligentie van betrokkene.

In het geval van Oekraïne, waar we nu ook zware tanks naartoe gaan sturen, die waanzinnig slecht zijn voor het ‘Klimaat’, omdat ze absurde hoeveelheden brandstof gebruiken, explosies veroorzaken, en dat ter ondersteuning van wéér een oorlog van de NAVO die nooit plaats had mogen vinden, een ongeëvenaarde aanslag zijn op de schaarse grondstoffen die ons nog resten, terwijl we het over de schade voor het lokale ‘Milieu’ maar helemaal niet zullen hebben, lag de panklare oplossing voor het grijpen.

Gewoon ‘Minsk II’ uitvoeren, en klaar. Maar nee, de ene ‘Pool’ wilde alles, en hoopte dat af te kunnen dwingen door de andere ‘Pool’ de mond te snoeren en met ’SIRE’-spotjes stroop om de mond te smeren, terwijl het land werd volgepropt met wapens voor de onvermijdelijke oorlog met de buurman, met wie de NAVO-‘Pool’ hoe dan ook geen vrienden wil zijn. Een gemiste kans om de polarisatie in de wereld te temperen, en nu ligt dat land in puin, en stort in Europa de economie op een hoop, omdat we de ‘Drammers’ te lang hun gang lieten gaan. Met ‘Minsk II’ samen verder, of anders na een volksraadpleging het land opdelen conform de uitgesproken voorkeuren van de ene ‘Pool’, versus de andere ‘Pool’, lag zoveel meer voor de hand.

Elk conflict in ons land wordt door ‘Drammers’ op de spits gedreven. Niet ‘Zwarte Piet’ of een ‘Wat jij wil Piet’, maar hoe dan ook géén ‘Zwarte Piet’, of we verzieken je kinderfeest. Niet ‘Vaccineren’ of ’Ivermectine’, maar ‘Doen Wat Ik Zeg!’. En als je niet luistert naar onze ‘Klimaatdrammer’ in zijn ministerie, dan plakken we ons vast aan de openbare weg, aan kunstobjecten, of in de showroom van de verkoper van auto’s met een benzinemotor. Soms is het mogelijk een ‘Pool’ simpelweg te negeren.

Zo kwam ik een mooie oplossing tegen waar ‘Plakkende Drammers’ zich aan de vloer van de showroom bij een Porsche-Dealer hadden vastgeplakt. De eigenaar van dat verkooppunt ‘erkende’ het recht van de ‘Plakkende Drammers’ om te protesteren, en liet ze zitten waar ze zaten, zonder er nog aandacht aan te besteden. Geen eten, geen drinken, en geen sanitaire voorzieningen, licht uit, deur op slot. Veel plezier verder! Had Beau ook kunnen doen toen een ‘Drammer’ zich in de uitzending aan de tafel vastplakte.

Gewoon negeren, en verder gaan met het volgende onderwerp. Waar dat niet gebeurt, bekruipt mij steeds het gevoel dat het gecalculeerde publiciteitsstunts zijn, bedacht door reclamemakers in nauwe samenwerking met de redactie, teneinde de noodzaak om op basis van feiten en argumenten naar oplossingen te zoeken te omzeilen. En naar zulke obscure programma’s wil je niet eens kijken, toch?

Stemmen bij verkiezingen heeft uiteindelijk minder zin dan ervoor zorgen dat de ‘Kijkcijfers’ en ‘betaalde abonnees’ teruglopen, zo was jarenlang de gedachte. Dat leidde in eerste instantie tot steeds extravaganter gedrag, escalatie dus, gesubsidieerd door bedrijven en de overheid, vormgegeven door ideële reclamemakers. En dan nu met hangende pootjes terugkeren met de vraag of we niet toch ‘gewoon vrienden’ kunnen blijven. Ik hoop dat u het met mij eens bent dat negeren eigenlijk de enige optie is.

Dat wil zeggen, niet onvriendelijk zijn, of excuses eisen. Gezellige lui om een ‘pot bier’ mee te drinken, of een ‘hapje te eten’, en lekker leuteren over niks op de camping, maar overigens waardeloos volk dat gevaarlijk kan zijn als je hen confronteert met feiten en valide argumenten. Je hoeft niet met die Porsche over hen heen te rijden. Of uit te leggen dat Porsche tal van elektrische modellen heeft, en stevig heeft geïnvesteerd in alternatieve brandstof die minder uitstoot genereert dan een elektrische auto.

Gewoon het licht uitdoen als je weggaat, en opgewekt: ‘Tot morgen!’ roepen. Helaas bestaat dan de kans dat je de volgende dag ook nog ‘Mensenrechten Drammers’ op de koffie krijgt. En dat is, maatschappelijk, de fase waar we nu in zitten. Negeren gaat niet meer, en luisteren willen ze niet. Dus hoe dan?