Indignatie redactie 
‘Marjolein Faber doet zó vreselijk haar best om op een minister te lijken dat het bijna aandoenlijk is’
‘Marjolein Faber is wat er gebeurt als je de politieke lat zo laag legt dat iedereen erover struikelt. Geen koers, geen visie, geen kennis, geen idee’
Marjolein Faber weet precies wat ze doet. Namelijk: doen alsof ze precies weet wat ze doet. Dat is haar ware talent. En eerlijk is eerlijk, ik kijk daar graag naar. Ze doet zó vreselijk haar best om op een minister te lijken dat het bijna aandoenlijk is. Dat mantelpakje uit 1999. De pantykousjes. Het stijve glimlachje, omdat er blijkbaar iets van haar wordt verwacht – maar wat? Dus klampt ze zich vast aan oneliners. Alsof het reddingsboeien zijn.
Geert had haar dan ook uitgezocht op PVV-flair, niet op kunde. Een beetje flair – en een vaste hand aan het roer, dacht hij – dat moest genoeg zijn. Aanvankelijk ging hij er nog vanuit dat Marjolein wel wist wat bakboord en stuurboord was. Meer hoef je immers niet te weten om kapitein op een ministerie te zijn. Zolang de vlag der daadkracht maar wappert. De PVV belooft vernieuwing, wind in de zeilen! Voor de rest is het een kwestie van altijd blijven beweren dat jouw beleid fantastisch op koers ligt.
Welnu, dat laatste beheerst Faber als geen ander. Druk gebarend alsof ze weet waar de denkbeeldige ijsberg is, terwijl de vissen al langs de patrijspoortjes van haar Titanic zwemmen. Paniek? Echt niet. Faber waadt dapper door het wassende water dat er volgens haar niet is. En als ze uiteindelijk niet meer met dat leugentje wegkomt, verklaart ze de natte voeten tot succes – en slagzij tot beleid.
Intussen speelt het orkest, dat uit Marjoleins communicatieafdeling bestaat, dapper door. Een kakofonie van jewelste, want haar beleid mist elke partituur. Een beetje blazen, wat toeteren op gevoel – en dan maar hopen op applaus. Zo bedrijft Faber politiek. Een mist van half uitgevoerde en later weer ingetrokken wetsvoorstellen. Veel wind, weinig richting.
Nee, Marjolein is geen visionair. Ook geen strateeg of onontdekt genie. Ze is een actrice zonder script, iemand die weet dat ze het niet meer weet, maar dat nooit zal toegeven. Ook niet als het schip allang is vergaan. Hooguit geeft ze de zee de schuld. Of zal ze beweren dat schipbreuk lijden ook een soort van koers is.
Dus daar dobbert ze dan, in haar rubberbootje van retoriek, op golven van onzekerheid. Niemand weet waarheen. En Faber al helemaal niet, want haar beleid kent geen kompas. Bijna een jaar geleden riep ze iets als ‘volle kracht vooruit!’ En daar ging ze.
Geert, die haar uitzwaaide, keek vanaf de kade toe. Hij zag de SS Marjolein Faber al toeterend de mist in varen en vroeg zich af: ‘Waar gaat dat heen?’
Het antwoord: nergens.
Marjolein Faber is wat er gebeurt als je de politieke lat zo laag legt dat iedereen erover struikelt. Geen koers, geen visie, geen kennis, geen idee. Dus keek Geert toe. Aanvankelijk vol hoop. Later vol verwarring. En uiteindelijk met popcorn.
‘De asielminister maakte een fout en verklaarde: ‘Ik was op dat moment niet scherp’, maar op welk moment eigenlijk wél?’
Beste Marjolein Faber,
De PVV ging de verkiezingen in met de belofte dat streekziekenhuizen open zouden blijven. Inmiddels hebben we een PVV-minister van Volksgezondheid (Fleur Agema), maar is duidelijk dat het streekziekenhuis Zuyderland in Heerlen wordt ontmanteld. Wat heeft Agema binnengehaald? De belofte dat het in de toekomst misschien alsnog in Heerlen in ere wordt hersteld. Vast wel!
De PVV ging de verkiezingen in met de belofte dat overal weer 130 kon worden gereden, omdat de stikstofcrisis immers niet bestaat. Inmiddels hebben we een PVV-minister van Verkeer (Madlener), en wat heeft Madlener binnengehaald? Dat er nu een onderzoek komt naar het mogelijk weer 130 rijden op vier stukjes A6, A7 en A37, van ieder gemiddeld 30 kilometer. Lekker scheuren!
De PVV ging vooral de verkiezingen in met het onderwerp waar u nu verantwoordelijk voor bent: migratie, met name asiel. Hoe gaat het tot nu toe? U wilde borden bij azc’s met de tekst: ‘Hier wordt gewerkt aan uw terugkeer’, want die had u in Denemarken gezien, en dat vond u wel een sterke tekst. Nadat bleek dat ze die borden in Denemarken helemaal niet hebben, blijkt nu ook dat ze er in Nederland niet komen, want niemand vindt het verder een sterke tekst.
U stuurde een briefje naar de EU omdat u wilt dat Nederland een uitzondering moet krijgen op asiel. Op die uitzonderingspositie zijn veel van uw plannen gebaseerd. Dat briefje van u was verkeerd geadresseerd, maar inmiddels heeft u antwoord: die uitzondering krijgt Nederland niet.
U vertelde vertegenwoordigers van de provincie dat de spreidingswet nog jaren van kracht zou zijn, maar dat blijkt niet waar te zijn. ‘Dat was een fout van mij, een verkeerde voorstelling van zaken,’ zei u tegen de Tweede Kamer. Hoe kwam dat? Door ‘vermoeidheid’, verklaarde u. Waarvan precies? ‘Ik was op dat moment niet scherp,’ zei u ook. Op welk moment eigenlijk wél?
Natuurlijk weet ik dat de PVV problemen niet wil oplossen, want wat je oplost, kun je niet meer agenderen. Ook hier was Donald Trump een inspirerend voorbeeld, de man die een oplossing voor de problemen aan de grens met Mexico tegenhield, want dan was hij zijn belangrijkste verkiezingscampagnethema kwijt. En voor de PVV, zoveel is inmiddels duidelijk, loopt de verkiezingscampagne altijd door, zelfs wanneer de PVV zelf regeert. Maar wie wil nou als minister helemaal niks voor elkaar krijgen?
Een goede politiek adviseur zou helpen. Maar de politiek adviseur die u wilt, is niet welkom op het ministerie, omdat hij nog steeds niet door de screening van de geheime diensten is gekomen. Die linkse D66-geheime diensten toch ook!
Heeft u dan nu een andere? Dat is nogal onduidelijk, bleek deze week, toen De Telegraaf daarnaar vroeg. Uw adviseur is ‘op vakantie’, stelde u. Dat bleek niet te kloppen. Toen De Telegraaf u daarmee confronteerde, zei u: ‘Dan is hij waarschijnlijk terug. Dat was mijn informatie.’
Misschien moet u een bord op zijn kamer zetten. Dat er wordt gewerkt aan zijn terugkeer. Dat schijnen ze in Denemarken ook te doen.
