Staatsschuld VS onhoudbaar

Gisteren sloot de Dow Jones Industrial Average 258 punten hoger, maar de opbrengst van de 10-jaars Amerikaanse Treasury daalde onder 1,50 procent. In een normale markt, als aandelenkoersen stijgen, betekent dit dat er vertrouwen is in het traject van economische groei in de VS. Wanneer de rente op Amerikaanse staatsobligaties instort, betekent dit dat er geen vertrouwen is in duurzame groei in de economie. U kunt dus goed zien waarom de marktactiviteit van gisteren een ernstige tegenstelling van normen is.

Wij zijn van mening dat de Treasury-markt nu al verdisconteert (vooruitkijkt en rekening houdt met) hoe de volgende recessie eruit zal zien vanwege beperkingen aan hoeveel fiscale uitgaven de federale overheid kan inzetten.

Om te begrijpen hoe ongekend hoog het huidige bedrag van de Amerikaanse nationale schuld is, moeten we enkele historische cijfers hebben. Bij het begin van het Bill Clinton-presidentschap in januari 1993 bedroeg de Amerikaanse staatsschuld $ 4 biljoen (ofwel vierduizend miljard dollar).

Op dat moment waren de Verenigde Staten meer dan twee eeuwen oud; het had de revolutieoorlog, de burgeroorlog, de wereldoorlogen I en II en de oorlog in Vietnam gefinancierd. Het land had ook de grootste economische ineenstorting in zijn geschiedenis doorgemaakt, de Grote Depressie, waarvoor een groot aantal fiscale uitgavenprogramma’s nodig was.

Het duurde dus meer dan twee eeuwen voordat de Amerikaanse staatsschuld $ 4 biljoen bereikte, maar in slechts de afgelopen 26 jaar is de nationale schuld van de VS met $ 18,5 biljoen gegroeid tot een totaal van $ 22,5 biljoen vandaag de dag. In de afgelopen twee en een half jaar, sinds president Donald Trump aantrad, is de staatsschuld met 2,5 biljoen dollar toegenomen.

Je zou denken dat als de staatsschuld omhoogschiet, minstens een deel van die toename ten goede zou komen van de gemiddelde Amerikaan. In plaats daarvan heeft de staatsschuld van de VS hetzelfde traject afgelegd als de inkomens- en rijkdomongelijkheid in de Verenigde Staten – beide hebben ongekende niveaus bereikt.

Het land heeft deze puinhoop aan de Wall Street-vriendelijke administratie van Bill Clinton te danken. Hij creëerde het kop-wij-winnen, munt-u-verliest financieel systeem waarmee Wall Street straffeloos burgers een poot uit kon trekken, sinds 12 november 1999 – de dag dat Clinton de Gramm-Leach-Bliley Act ondertekende die de Glass-Steagall Act introk.

Clinton heeft een verklaring uitgegeven over de ondertekening van de wet Gramm-Leach-Bliley, waarin staat dat de wetgeving “meer innovatie en concurrentie in de financiële dienstverlening” zou stimuleren. Vandaag de dag hebben slechts vijf Wall Street-banken de meerderheid van de activa en deposito’s onder controle van de meer dan 5.000 banken en spaarinstanties die tegenwoordig in de VS bestaan. Dezelfde Wall Street-banken mogen 20% of meer in rekening brengen bij creditcards van consumenten, terwijl ze 2% of minder betalen aan hun spaarders. Simpel gezegd, Clinton tekende het contract voor een enorm systeem voor vermogensoverdracht in Amerika.

Clinton zei ook het volgende bij de ondertekening van de wetgeving (vertaling-red.):

“De Gramm-Leach-Bliley Act brengt de belangrijkste wetgevende wijzigingen in de structuur van het Amerikaanse financiële systeem aan sinds de jaren 1930. Financiële dienstverleners worden gemachtigd om een breed scala aan financiële activiteiten uit te oefenen, waardoor ze de vrijheid hebben om te innoveren in de nieuwe economie. De wet trekt bepalingen van de Glass-Steagall Act in die sinds de Grote Depressie de banden tussen banken en effectenbedrijven hebben beperkt. Het wijzigt ook de Bank Holding Company Act om beperkingen op banden tussen banken en verzekeringsmaatschappijen op te heffen. Het verleent banken aanzienlijke nieuwe bevoegdheden om de meeste nieuw goedgekeurde activiteiten via financiële dochterondernemingen uit te voeren. Het wegnemen van belemmeringen voor concurrentie zal de stabiliteit van ons systeem voor financiële diensten verbeteren.”

De Glass-Steagall Act had het Amerikaanse financiële systeem 66 jaar veilig gehouden. Het duurde slechts negen jaar na de intrekking door Clinton dat Wall Street druk bezig was om zijn eigen zakken te vullen met vele miljarden dollars, de Amerikaanse economie op te blazen en vervolgens een verbazingwekkende en geheime $ 29 biljoen (!) aan leningen onder de marktrente te krijgen van de Federal Reserve om zichzelf te redden (en verrijken). Zelfs de insolvente Citigroup werd gereanimeerd met $ 2,5 biljoen aan geheime, cumulatieve leningen van de Fed, hoewel de Fed geen leningen aan insolvente instellingen mag verstrekken. Ook in de VS geldt, net als in Nederland en de EU, dat de wet alleen geldt voor het gepeupel, het plebs, en beslist niet voor banken, politici en grootverdieners.

Door Wall Street in staat te stellen geld aan te trekken door federaal verzekerde deposito’s aan te bieden en vervolgens deze deposito’s te gebruiken om te speculeren/gokken voor eigen gewin – wat zijn vruchten afwerpen in de vorm van obscene compensaties voor de minions op Wall Street – heeft de Gramm-Leach-Bliley Act de Titanic van rijkdomongelijkheid in de Verenigde Staten te water gelaten.

Dit alles maakt de presidentsverkiezingen van 2020 tot een kritiek moment voor de VS. Het kiezen van een persoon die niet de diepgaande kennis heeft van hoe Wall Street en de intrekking van de Glass-Steagall Act een permanente, onontkoombare plutocratie in Amerika hebben gecreëerd, zal de definitieve nekslag zijn voor dit land.