Indignatie redactie 
Wie ooit last heeft gehad van schuldgevoelens weet hoe beperkend zoiets kan zijn. Je zou zelfs kunnen zeggen dat schuldgevoelens kunnen verlammen. Altijd het gevoel je te moeten schamen, zelfs voor dingen waar je eigenlijk geen of nauwelijks controle over had. We hebben het dan over persoonlijke schuldgevoelens. Maar er is nog een andere variant, die we steeds vaker tegen komen; collectieve schuldgevoelens, of zelfs een schuldcomplex. Steeds vaker wordt ons verteld dat we ons moeten schamen voor zaken uit het verleden, en dat we ons gelijktijdig moeten schamen voor onze voorouders die bij bepaalde zaken betrokken zijn geweest. We worden als het waren gedwongen om met de ogen van vandaag te kijken naar dingen uit het verleden. Soms zelfs een ver verleden. Waar komen dit soort discussies vandaag, en wie profiteert ervan?
Belangengroepen, gesteund door de gelijkgeschakelde media, zijn intussen al jaren bezig om ons het ene schuldcomplex na het andere aan te praten. Eerst was het dat we ons moesten schamen voor Zwarte Piet, dan weer ging het over het koloniale verleden. De laatste tijd wordt het slavernijtijdperk naar voren geschoven, en nu is het weer dat Nederland door en door racistisch zou zijn. Overal moeten we ons voor schamen, en zelfs verontschuldigen aanbieden. Sommige knielen omdat ze witte privileges zouden hebben, anderen zijn een nieuwe Beeldenstorm begonnen. Standbeelden uit het verleden worden omver getrokken of met verf besmeurd. Vandalisme zou je zeggen, maar dat woord zul je in de media niet horen. De journalisten knikken, en zeggen begrip te hebben voor de “vreedzame” demonstranten. Als of het allemaal de gewoonste zaak van de wereld is. Voor dat we kijken waar dit allemaal vandaan komt moeten we eerste een paar dingen duidelijk stellen.
Binnen iedere samenleving kom je racisme, antisemitisme, afgunst en vooroordelen tegen. Dat is te betreuren, maar het is wel een feit. Ook is racisme geen kwestie van eenrichtingsverkeer. Steeds wordt ons gezegd dat racisme alleen de zwarte gemeenschap treft. Maar er bestaat ook racisme tegenover blanken. In de grote steden kun je de voorbeelden er van elke dag tegen komen. Alleen wordt daar nooit over gesproken. Blijkbaar is dat dan weer niet in het belang van bepaalde kringen. Dus wordt het ontkend, of domweg doodgezwegen. Het mag er gewoon niet zijn. Al deze dingen hebben niet zo zeer te maken met de menselijke natuur, hoewel het zeker een rol speelt, het zijn vooral uitvloeisels van de vele verdeel en heers spelletjes die door de elite worden gespeeld. In plaats van allemaal te knielen of aan andere onzin mee te doen, zou het veel beter zijn als we de strijd aan binden met diegenen die verdeel en heers spelletjes tot hun afgod hebben gemaakt.
De discussies die we de laatste jaren hebben gezien, en die we boven noemen, worden niet bedacht door doorgedraaide activisten op straat. Integendeel zij zijn zelf net zo goed slachtoffer van hen die aan de touwtjes trekken. Enorme PR machines worden in werking gesteld om dit soort discussies van de grond te krijgen. Soros stopt er bijvoorbeeld miljoenen in om de opinie in een aantal landen te beïnvloeden, en hij is zeker niet de enige. Wat opvalt met dit soort campagnes is dat ze nooit het doel hebben dat wordt voorgegeven. Bij de Soros projecten draait het altijd om racisme, feminisme, migratie of het klimaat. Op het eerste gezicht zou je dus denken dat het duidelijk is wat hij aan het doen is, en sommige zullen hem er zelfs applaus voor geven. Maar als we even verder kijken zien we dat de steeds terugkerende rode draad in het hele spel is, om de samenleving te splitsen en tegen elkaar op te hitsen. Steeds opnieuw wordt er een element in gebracht dat mensen tegenover elkaar plaatst. Deel je de gewenste mening niet, wordt je meteen tot vijand bestempeld, die bestreden moet worden.
Het grootste wapen in het arsenaal van deze verdeel en heers criminelen, want dat zijn het, is het aanpraten van schuldcomplexen. Als het even kan moet dat ook nog zichtbaar gemaakt worden, onder het motto ‘een beeld zegt meer dan duizend woorden’. Dat zien we nu vooral terug in de haatcampagne tegen standbeelden. Het in beeld brengen van omgegooide of besmeurde standbeelden is nodig om het schaamtegevoel een gezicht te geven. Dat blijft beter hangen dan een toespraak of betoog. De figuren die de beelden aanvallen weten vaak niet eens om wie het precies gaat, en wat de persoon in kwestie in het verleden allemaal heeft gedaan. Maar de schimmige types op de achtergrond weten precies wat ze doen. En bijna niemand stelt vragen of protesteert, uit angst om als racist te worden weggezet. Zo werken de angst en schuldcomplexen dus. Het is de mensen geleerd dat je beter niets kunt zeggen, tenminste als je problemen wilt voorkomen.
Precies deze houding moeten we doorbreken, als we niet willen dat de hele samenleving binnenkort ontspoort. Want een ding moet duidelijk zijn, WE HOEVEN ONS NERGENS VOOR TE SCHAMEN! Niet voor het verleden en niet voor onze voorouders. Alles wat in die tijd is gedaan en gezegd was hun verantwoordelijkheid, niet de onze. Daarom is ook de nieuwe hobby van verontschuldigingen aanbieden totale onzin. Alleen direct betrokkenen kunnen zich voor iets verontschuldigen. Nu verontschuldigingen aanbieden voor zaken uit het verleden heeft totaal geen waarde, maar het draagt wel weer bij aan de schuldcomplexen die men de volkeren wil aanpraten.
Voordat we echt tot de ware redenen doordringen, nog even terug naar het vandalisme tegen standbeelden. Een standbeeld staat niet alleen voor een persoon, maar ook voor zijn of haar daden, en voor de tijd waarin hij of zij leefde. Deze standbeelden zijn niet alleen een eerbetoon, ze zijn er ook om na te denken over dingen uit het verleden, en of die goed of fout waren. Zo kan ieder daar een eigen mening over vormen. Dat kan pro of contra zijn, maar het geeft wel een opening tot discussie en nadenken over het verleden, en daarmee vervullen ze een belangrijke rol. Zij die de instructies geven om de standbeelden te vernielen, willen deze discussies niet. Wat zij willen is dat delen van onze collectieve geschiedenis worden uitgewist. De activisten die op de grond betrokken zijn, realiseren zich dat niet eens, en als ze dat wel doen zullen ze het ontkennen.
Toch zijn de bedoelingen achter dit alles duidelijk. We hebben het eerder geschreven, maar het kan nooit voldoende herhaald worden. De globalisten, die streven naar een Verenigde Staten van Europa, met een passieve mixbevolking, weten dat ze hun doel alleen kunnen bereiken als de identiteit, de geschiedenis en de tradities van de Europese volkeren kunnen uitwissen. Deze zaken zijn immers wapens waarmee de nationale staten verdedigd kunnen worden. Een volk dat geen identiteit, tradities en geschiedenis meer bezit, verliest ook het bestaansrecht. Voeg dan nog de massamigratie toe, en de passieve mixbevolking kan al snel een feit zijn. Het is niet voor niets dat de EU een campagne is gestart om het idee te verkopen, dat Afrika een grote rol heeft gespeeld in de geschiedenis en de ontwikkeling van Europa. De campagne is nergens op gebaseerd, en op de meeste punten totale onzin. Maar men gaat er vanuit dat als je een leugen maar vaak genoeg vertelt steeds meer mensen deze leugen als de waarheid zullen accepteren.
In al de ontwikkelingen die we nu zien, spelen de bovengenoemde spelletjes op de achtergrond een hoofdrol. Voeg daar af en toe nog een virus aan toe om de angst verder op te drijven, en de globalistenagenda komt weer een stukje dichterbij. Toch zullen zij de strijd niet winnen, ondanks de miljarden die ze investeren en de “dirty tricks”, waar ze een meester in zijn. Ze vergeten altijd dat de meeste mensen aan hun land en hun manier van leven hangen. Als steeds meer mensen gaan merken dat juist deze zaken in gevaar zijn, en dat de beweringen van de heersers alleen maar camouflage zijn om hun eigen agenda buiten zicht te houden, zullen ze reageren. Daarom ook is de informatieoorlog zo belangrijk. Als wij de waarheid plaatsen tegenover de leugens van de globalisten, kunnen we de meerderheid overtuigen. Om dit te kunnen doen hebben we eenheid nodig, want alleen samen zijn we sterk, en kunnen we wat bereiken. Aan die eenheid gaan we de komende tijd werken, een cruciale taak om onze toekomst veilig te stellen. Hoewel het soms anders lijkt is de strijd nog lang niet verloren, sterker nog, het gevecht gaat nu pas echt beginnen.
