Stoppen met Brexit gaat over het redden van de Europese Unie

Brexit en de Britse premier Boris Johnson leden opnieuw een tegenslag nadat het Hooggerechtshof zijn proroguing van het Parlement onwettig had verklaard. Ik ben geen Britse rechtsgeleerde en dat wil ik zeker niet zijn, maar voor zover ik begrijp, lijken de gebruikte argumenten ongelooflijk gevaarlijk.

In feite betoogden de eisers dat als de premier het parlement voor een langere periode, bijvoorbeeld drie dagen, kan schorsen, het juridisch niet anders zou zijn dan hij het parlement voor een jaar of zelfs voor onbepaalde tijd opschort.

Dat is een gevaarlijke redenering, gezien de meer dan 300-jarige geschiedenis van dit proces, waarbij de premier het Parlement in het verleden onder veel dubieusere omstandigheden voorzag. Dit beperkt de rol van de regering om zaken te doen en de agenda te bepalen, vooral als en wanneer de dag komt dat het Parlement niet wordt bemand door mensen die loyaal zijn aan hun kiezers en niet aan de politieke elite.

Het is veel beter als deze anarcho-libertariër niet juicht om de onbekwaamheid van deze regeling, maar het benadrukt wel wat er fundamenteel mis is met je vertrouwen in systemen die door mensen worden beheerd.

De snelheid waarmee dit samen werd getrokken, is de aanwijzing dat dit vanaf het begin een ‘stiksel’ was. De tijd dringt om een ​​No-Deal Brexit, of enige andere zinvolle Brexit, te stoppen, en daarom moet alles turbo-geladen zijn.

Dat is waarom ik voel dat deze uitspraak in de taart was gebakken voordat het proces zelfs begon.

Het lijdt geen twijfel dat wanneer er een procedurele wijziging nodig is om Brexit te dwarsbomen, die procedurele verandering plaatsvindt. Spreker John Bercow heeft Hansard herschreven om het Parlement ongekende macht te geven en het Hooggerechtshof gaf hem en de vandalen in het Parlement nog meer.

Eerder deze maand heb ik mijn al lang bestaande verdenking geuit.

De Remain-coalitie in het Britse parlement is vandaal geworden.

Ze zouden alles over hun regering, tradities en wat ze weten waar te zijn buiten de zalen van Westminster vernietigen om ervoor te zorgen dat de dromen van hun betaalmeesters werkelijkheid worden.

Het feit dat ze een wetsvoorstel {Benn Bill} zouden indienen dat absolute controle over toekomstige onderhandelingen met de EU aan de Europese Commissie overhandigt, is verraad. Periode.

Dat ze zich dan zouden verbergen voor een algemene verkiezing waarvan ze weten dat ze hun staatsgreep zouden terugdraaien, is een daad van vandalisme.

Het is het hoogtepunt van arrogantie voor mensen die voor het eerst op feestmanifestaties stonden om Brexit te implementeren en vervolgens een ‘People’s Vote’ eisten om het te stoppen, te simuleren en hun laatste resterende stukjes macht te gebruiken om diezelfde mensen de kans te ontzeggen om hun vertegenwoordiging te veranderen uit angst voor Brexit.

En nu hebben ze de rechtbanken gecoöpteerd om ervoor te zorgen dat de mensen hun zeggenschap wordt ontzegd, zelfs terwijl ze deugd zeggen dat ze op deze manier regeren omwille van de democratie.

Dus, met deze uitspraak op zijn plaats, wat is de volgende stap en wat is er echt tactisch en strategisch aan de hand?

Johnson van zijn kant weigert af te treden. Hij kan of wil niets voorbij dit vijandige Parlement krijgen. Dit Parlement zal opnieuw bijeenkomen om meer wetgeving aan te dringen om te proberen zijn handen te binden tegen onderhandelen met de EU vanuit elke sterke positie.

Onthoud wat deze uitspraak noodzakelijk maakte. Het Parlement wil geen zinvolle Brexit en weigerde het aanbod van Johnson van een algemene verkiezing te accepteren om de mensen in staat te stellen een nieuwe regering te vormen om de impasse te doorbreken.

Waarom? Omdat ze weten dat een nieuw Parlement beslist meer verlof zou zijn dan blijven. De peilingen zijn hier volkomen duidelijk over. Noch Jo Swinson van de Liberale Democraten noch Jeremy Corbyn van Labour hebben een gebed in de hel om premier te worden.

Als ze dat deden, zouden ze het aanbod van Johnson hebben aanvaard. In feite werd zijn aanbod belachelijk gemaakt als een goedkope politieke truc.

Als Johnson hier zou aftreden, zou hij worden vervangen door een bewindregering onder Corbyn, hoogstwaarschijnlijk, die dan een tweede referendum zou indienen met twee versies van Remain op de stemming.

Deze strategie omzeilt netjes het oorspronkelijke referendum om ervoor te zorgen dat de bedreiging voor de Europese Unie wordt vernietigd.

Als hij geen ontslag neemt, gaat het geruzie door naar onzijdige Johnson en maakt hem een ​​lachertje. De EU geeft niet toe aan de voorwaarden van de deal en Johnson houdt de macht vast zoals het Parlement dat doet.

Johnson die geen ontslag neemt, is echter zijn enige hefboom. Dus als hij de held van de Brexit wil zijn, moet hij het Parlement dwingen hem te verwijderen via een Vote of No Confidence, die hij duidelijk niet heeft, en eerst een algemene verkiezing kiezen.

In essentie wil Johnson eerst een verkiezing en het Remain-kamp wil een tweede referendum met eerst een niet-keuze. Een verkiezing zou hem hoogstwaarschijnlijk een meerderheid geven in een coalitie met de Brexit-partij van Nigel Farage en hem in staat stellen de deal te krijgen die hij wil.

Farage wil natuurlijk de No-Deal-optie, omdat hij terecht gelooft dat Johnson niet veel anders wil dan de gruwelijke die Theresa May van Angela Merkel kreeg.

Voor de Remain-menigte zou eerst kiezen voor het Tweede Referendum een ​​algemene verkiezing irrelevant maken omdat de nieuwe regering, hoe sterk pro-Brexit ook, gebonden zou zijn aan de voorwaarden van het referendum.

Dat is de Remite-gok en daarom zou de rechtbank altijd tegen de regering gaan oordelen. Het is de Britse elite en het ambtenarenapparaat die geen Brexit willen. Ze zijn allemaal EU-primeurs en verraders van het Britse volk dat ze vertegenwoordigen.

Hun bereidheid om alle conventies van beschaafd bestuur omver te werpen, is de aanwijzing die je nodig hebt om te beseffen hoe groot de inzet is.

Nu de EU in een enorme recessie belandt, is president Mario Draghi van de ECB bereid alle compacte EU-regels voor de bestrijding van (Hallo MMT!) Terzijde te schuiven.

Omdat, vergis u niet, het verliezen van het VK uit de EU-begroting zou catastrofaal zijn voor een EU die naar massale kapitaaluitstromen staart omdat helikoptergeld gebeurt en obligatierendementen omgekeerd zijn ten opzichte van hun huidige bellenniveau.

Brexit staat symbool voor de achteruitgang van het Westen van de regel door de wet naar de regel door mannen. Gaming van de regels om macht te verankeren die niet de wil van de mensen heeft, is een recept voor een revolutie van het type dat heel slecht eindigt voor degenen die het doen.

De mening van het Parlement in Groot-Brittannië kan niet lager worden. Die woede zal nu worden overgedragen aan de rechtbanken. Het hele Brexit-proces is laag voor laag de autocratische voorrechten van de heersende klasse ontmaskerd. Met elke tegenslag in het Brexit-proces krijgen de Britten een objectieve les over hoe corrupt hun systeem is en hoe ernstig ze zijn verraden.

De hoop van The Davos Crowd is dat ze het beu zullen worden en alles af zullen regelen, dat ze het zullen opgeven en het VK laten doorstomen. De peilingen vertellen een heel ander verhaal.