‘Strategisch’ stemmen is, vanuit mijn perspectief, nog het enige wat ons rest

Die vraag, eerder een constatering, zal u wellicht overvallen. U zit thuis, en elke ‘Europa‘-partij houdt u voor dat we ons gelukkig mogen prijzen, omdat we in Europa, dankzij de ‘EU‘, sinds de Tweede Wereldoorlog, onafgebroken vrede hebben gekend. Althans, binnen de ‘EU‘. Een verdienste van die ‘EU‘, zo houdt men u voor. De kanttekening die ik er hier frequent bij plaats, is dat we onze strijdlust tegenwoordig projecteren op landen elders. ‘Voormalig‘ Joegoslavië, Libië, Syrië, Afghanistan, Oekraïne. Wat grote stromen échtevluchtelingen genereert. 

Met díe vluchtelingen zit een groeiend aantal medelanders in zijn/haar maag. Enquêtes geven aan dat kiezers die deze week naar de stembus gaan dat hét belangrijkste thema vinden. Vóór ‘Groen‘. Maar waar de één ‘voor‘ is, is de ander ‘tegen‘, dus zo’n ‘taartpunt‘ in een nieuwsuitzending zegt helemaal niets. Zelfde verhaal bij ‘Groen‘. En dat is het thema van deze bijdrage. Dat de kiezer de kluts kwijt is, en ze in deze heksenketel vol nietszeggende ‘informatie‘ geen idee meer hebben op wie ze moeten stemmen, is niet verwonderlijk.

De reflex is vluchten.

Voor een deel vluchten mensen door de ‘Grote Thema’s‘ feitelijk buiten te sluiten. Als ze nog wel naar de stembus gaan, is dat meer vanuit plichtsbesef, dan vanuit een vurig verlangen om de politieke besluitvorming de ene, of de andere kant op te duwen. Daarnaast zien we mensen die vluchten in de keuze voor een groep waarvan ze denken dat die aan het eind van de dag ‘Victorie!‘ zal kunnen kraaien, zonder zich te verdiepen in de consequenties. Wat ook wordt aangewakkerd door de insteek van de media, die hun uiterste best doen om het ‘politieke‘ te herleiden tot een ‘smaak‘, in lijn met het idee uit de jaren zeventig, zoals verwoordt door de ‘radicale feministe‘ Carol Hanisch, in haar essay ‘The Personal is Political‘.

De enquêteurs van RTL constateerden ook dat Nederlanders de namen van de politici niet kenden die kandidaat staan voor de komende verkiezingen. Nou en? Als ze maar weten waar die partijen voor staan! Maar zo is ‘de politiek‘ niet (meer) ingericht, in ons deel van de wereld. In DIT artikel wordt dat geïllustreerd aan de hand van onze bloeddorst. Hoe de ‘Warparty‘ er keer op keer in slaagt om ons enthousiast te krijgen voor oorlog door er een persoonlijke vete van te maken. Een soort tweekamp. Met als vreemde bijwerking dat groepen die in eigen land druk zijn met elkaar op leven en dood te bestrijden, op dat ‘andere‘ niveau de rijen sluiten, en huilen om mééroorlog!

De verdeeldheid in eigen gelederen gaat zo diep, dat het een wonder mag heten als mensen na een inhoudelijke discussie nog tot één helder, eenduidig standpunt komen. Niet dat er geen grote, massaal beleden, uniformiteit meer te bespeuren valt. Integendeel! Het mobiliseren van volkswoede is in deze tijd een peulenschil. Die woede/hysterie is niet meer weg te denken uit onze hedendaagse maatschappij, maar van een logisch, consistent streven is geen sprake. De massale ‘belijdenis‘ zelf bindt mensen. Je moet ergens ‘bij‘ horen. En dat uiten door de ‘ander‘ te verketteren. Zo hebben volksvertegenwoordigers in Duitsland een wet aangenomen die het verbiedt om op te roepen tot het boycotten van producten uit Israël, omdat dat ‘antisemitisch‘ zou zijn. Nou heb ik zelf iets tegen het collectief straffen van een heel land, maar dat is niet het principe dat die volksvertegenwoordigers omarmen. Daarbij is het natuurlijk nog zo dat particulieren die besluiten producten uit een land te schuwen, omdat ze het onverteerbaar vinden dat dat land een soeverein buurland aan de lopende band bombardeert, of ‘investeert‘ in het beïnvloeden van de bevolking in Afrikaanse landen, nog iets anders dan dat dit van bovenaf wordt opgelegd. Bij zo’n protest-boycot heb je tenminste nog een keuze.

In Australië zijn ze nu zo ver dat de volksvertegenwoordigers een wet hebben aangenomen die het ‘beledigen‘ van een ander strafbaar stelt, met een maximum straf van vijf jaar. Je kunt daar beter niet zeggen dat je niet van aardbeien houdt, want als iemand zich daardoor beledigd voelt, ben je het haasje. En zeg nou niet dat dat overdreven is, want wat is ‘beledigen‘? Australië kent strikte raciale toelatingseisen voor immigranten die u en ik wellicht aanmerken als beledigend, of erger. Maar voor een Australiër is het eerder beledigend als je daar iets van zegt, vrees ik.

Door de jacht van de ‘Reuzen‘ in de ‘Sociale Media-markt‘ op meningen die door ‘identiteitspolitici‘ en hun ‘wetenschappelijke-‘  en ‘journalistieke‘ entourage worden afgekeurd, waardoor allerlei mensen met een ‘contraire‘ mening van het internet worden gerost, kon een reactie niet uitblijven. Een nieuw ‘platform‘, dat belooft niet te zullen censureren, groeit als kool. Maar als je er een kijkje gaat nemen zie je direct wat daarvan het probleem is: Het wordt een vergaarbak van lieden met een afzichtelijke mening, terwijl de ‘oppositie‘ zich in hun ‘Safe-Space‘-bubbel bevindt, en kan doen alsof mensen met een andere mening niet bestaan. Het voedt extremisme, aan beide kanten van het spectrum, en laat geen ruimte voor de nuance, hoewel beide ‘sectoren‘ om het hardst roepen dat ze juist open staan voor ‘discussie‘.

Het gematigde ‘midden‘, dat niet bestaat als een coherente groep, maar bestaat uit mensen die tenminste bereid zijn om naar anderen te luisteren, en naar oplossingen te zoeken, wordt platgebrand in navolging van de middengroepen in economische zin. Max Keiser vertelt HIER, aan de hand van het voorbeeld van Trump, hoe het kan dat de rijksten geen belasting betalen. En waarom het niet werkt als je de belastingen verhoogt. Maar nu iedereen met een genuanceerde mening, en de wil om problemen op te lossen, gevlucht is, of is ondergedoken, of met een ‘ban‘ het zwijgen is opgelegd, kunt u het op uw buik schrijven dat we dat varkentje gaan wassen.

‘Strategisch‘ stemmen is, vanuit mijn perspectief, nog het enige wat ons rest. Maar vluchten kan niet meer.