Strongmen review: een huiveringwekkende geschiedenis voor één natie die niet langer onder Trump staat

Het is een geweldige geschiedenis van sterke mannen sinds Mussolini maakt duidelijk dat ondanks een gruwelijke pandemie en enorme economische ontwrichting, gewone democratische Amerikanen meer dan ooit tevoren dankbaar moeten zijn voor deze Thanksgiving.

Door de gruwelijke, korrelige details van het bewind van Mussolini, Franco, Hitler, Gaddafi, Pinochet, Mobuto, Berlusconi en Erdoğan te vergelijken met de daden en ambities van Donald Trump, maakt professor Ruth Ben-Ghiat aan de universiteit van New York een krachtig argument dat weg naar het fascisme, kwam Amerika gevaarlijk dichtbij het punt waarop er geen terugkeer meer mogelijk was.

Bijna alles wat Trump heeft gedaan, komt rechtstreeks uit het autoritaire draaiboek. Elke dictator heeft bijvoorbeeld voortgebouwd op de prestaties van zijn voorgangers.

“Net zoals Hitler de acties van Mussolini nauwlettend in de gaten hield”, schrijft Ben-Ghiat , “zo hoorde Gaddafi ook van luitenant -kolonel Gamal Abdul Nasser’s omverwerping in 1952 van de monarchie in Egypte.” In de jaren tachtig en negentig stonden Ronald Reagan en Newt Gingrich model voor Europeanen die op zoek waren naar “een radicalere vorm van conservatisme”. Gingrich’s contract van 1994 met Amerika werd een jaar later herhaald door het Front National , met zijn “contract voor Frankrijk met de Fransen”. Berlusconi’s contract met Italianen volgde zes jaar later.

In Egypte huurde Nasser “voormalige nazi-propagandisten in vanwege hun expertise op het gebied van antisemitische berichtgeving”. In Zaïre, vanaf 1965, gaven de mediabeheerders van Mobutu Sese Seko het beeld van Leni Riefenstahl van Hitler die uit de lucht neerdaalde opnieuw voor door elke avond het televisienieuws te openen met een foto van het gezicht van de dictator dat in de wolken zweefde.

De parallellen tussen Trump en zijn rolmodellen zijn eindeloos. Ben-Ghiat schrijft over “kijken hoe Trump neonazipropaganda retweet, opriep tot de opsluiting [van Hillary Clinton] en zijn volgelingen in loyaliteitsedenen leiden tijdens bijeenkomsten leek maar al te bekend” – en hoe het haar “met angst” vervulde.

Vóór de Putin-Trump-bromance waren er Poetin en Berlusconi, grijnzend naar elkaar van Zavidovo tot Sardinië. De manier waarop Trump over Mexicanen sprak, verschilde nauwelijks van Hitlers woorden over de joden of Berlusconi’s over Afrikanen. De Italiaanse mediamagnaat en premier was zelf maar een bleke imitatie van Mussolini. In de vooroorlogse periode was hij verantwoordelijk voor de dood van 700.000 Libiërs, Eritreeërs, Somaliërs en Ethiopiërs.

Elk autoritair regime heeft een cruciale alliantie gezien tussen de grote bedrijven en de dictator, van Poetin en zijn oligarchen tot Hitler en Duitse industriëlen en Trump en de elite van Wall Street. De Duitse zakenman Ernst von Hanfstaengl, schrijft Ben-Ghiat, introduceerde een ‘opgeruimde Hitler in de welgestelde sociale kringen die er toe deden’ – net zoals Blackstone-topman Stephen Schwarzman Trump hielp legitimeren met tientallen miljoenen campagnebijdragen aan hem en zijn Republikein. bondgenoten.

Net als al zijn rolmodellen ziet Ben-Ghiat in Trump een “drive om alles en iedereen te controleren en uit te buiten voor persoonlijk gewin. De mannen, vrouwen en kinderen die hij regeert, hebben in zijn ogen alleen waarde voor zover ze … zijn vijanden bestrijden en hem in het openbaar aanbidden. Propaganda laat hem de aandacht van de natie monopoliseren, en viriliteit speelt een rol als hij zich voordoet als de ideale man die de leiding neemt. “

De VS hebben de afgelopen 100 jaar zoveel gedaan om autoritarisme in het buitenland te promoten, het is eigenlijk verrassend dat het zo lang heeft geduurd voordat we het thuis moesten aanpakken.

Toen Mussolini in 1926 wanhopig internationale legitimiteit en economische hulp nodig had, was het een fascistische bekeerling en JP Morgan-partner Thomas Lamont die hem redde en bemiddelde in een lening van $ 100 miljoen aan de Amerikaanse overheid. Vijftig jaar later vertelden Richard Nixon en Henry Kissinger CIA-directeur Richard Helms om de “economie van Chili te laten gillen”, zodat generaal Augusto Pinochet de socialistische Salvador Allende omver kon werpen. Kissinger en William F. Buckley werden fervente Pinochet-apologeten, terwijl duizenden werden gemarteld en verdwenen.

In onze tijd heeft Trump Poetin nooit bekritiseerd omdat hij zijn vijanden vergiftigde of zelfs maar premies gaf aan Amerikaanse soldaten in Afghanistan. Hij pochte privé over het redden van de huid van Mohammed bin Salman, nadat de CIA concludeerde dat de Saoedische prins opdracht had gegeven tot de moord op Jamal Khashoggi, een columnist voor de Washington Post.

Voor Ben-Ghiat brengt de gedwongen scheiding van bijna 70.000 kinderen van hun ouders aan de Mexicaanse grens ‘de praktijken van Trump in overeenstemming met staten als Hitler’s Duitsland en Pinochet’s Chili, waar kinderen werden weggehaald bij Joodse, linkse en inheemse ouders om door meer ‘geschikte’ individuen … Onder verwijzing naar vriestemperaturen, 24-uursverlichting en gebrek aan hygiëne en medische zorg, vergeleek dr. Dolly Lucio Sevier de omstandigheden ‘in kampen in Texas’ met die van ‘martelfaciliteiten’. ‘

We kunnen dankbaar zijn dat de verschillende criminelen en blanke supremacisten die Trump koos om zoveel van de hoogste posities te vervullen, te incompetent waren om deze afdaling naar het fascisme nog langer te laten voortduren.

Maar bovenal zijn we gigantische dank verschuldigd aan de 80 miljoen fatsoenlijke Amerikanen die op Joe Biden en Kamala Harris hebben gestemd. Het is vanwege hun moed en vastberadenheid dat ons zwaar aangetaste maar nog steeds functionerende democratische apparaat heeft bewezen te kunnen overleven. Zoals Ruth Ben-Ghiat maar al te duidelijk maakt: als we dieper in deze vierjarige tunnel van ondergang waren gegaan, was niemand eraan ontsnapt.