Syrië tussen de Ottomaanse hamer van Erdogan en het Israëlische aambeeld van Trump en Netanyahu

Syrië bevindt zich ongemakkelijk en kwetsbaar tussen de Ottomaanse hamer in het noorden en het Israëlische aambeeld in het zuiden. Beide machtshuizen zijn vijandig, expansief en bezetten Syrisch grondgebied. Wanneer men denkt aan een ‘veilige zone’ langs de Syrisch-Turkse grens aan de Syrische zijde, wordt men herinnerd aan de Amerikaans-Mexicaanse grens. Beide grenzen worden geconfronteerd met een vergelijkbare veiligheidssituatie: één staat wordt geconfronteerd met veiligheidsdreigingen die uitgaan van de buurstaat.

De Amerikaans-Mexicaanse grens is al lang een bron van veiligheidsproblemen in Washington vanwege de toestroom van illegale Latijns-Amerikaanse immigranten, ook bekend als de ‘natte ruggen’ – omdat ze nat zouden worden als ze de Rio Grande-rivier oversteken naar het vasteland van de VS. Om de grensbeveiliging aan te pakken, overwoog Trump geen ‘veilige zone’ aan de Mexicaanse kant van de grens in te stellen, want een dergelijke zone zou bezet en geregeerd moeten worden door het Amerikaanse leger, in strijd met het internationale recht en de soevereine en territoriale van Mexico integriteit. In plaats daarvan besloot Trump een muur aan de Amerikaanse kant van de grens te bouwen om de veiligheidsdreiging te verminderen.

https://youtu.be/05aA91Q6Drs

Evenzo ziet Erdogan de concentratie van anti-Turkse gewapende Koerden, die hij terroristen beschouwt, aan de Syrische kant van de Syrisch-Turkse grens, als een bedreiging voor de nationale veiligheid van Turkije. Hij denkt echter niet dat een muur goed genoeg is om de Koerdische dreiging het hoofd te bieden. Hij opteerde, ironisch genoeg met Trump’s zegeningen en samenwerking, om een ​​400 kilometer lange – en op dit moment nog onbesliste diepte in te stellen – ‘veilige zone’, aan de Syrische kant van de grens, ten oosten van de Eufraat naar de Iraakse grens, in strijd met internationaal recht en Syrische soevereiniteit en territoriale integriteit. Erdogans aandringen op het hebben van Turkse laarzen in de zone, in Syrië, is een militaire bezetting. Volgens Erdogan is een soortgelijk proces ten westen van de Eufraat over het resterende segment van de Syrisch-Turkse grens,

Erdogan is vastbesloten en ongeduldig om de zone te vestigen en Turkse laarzen op de grond te hebben. Onlangs zei hij in een toespraak in Istanbul: “We hebben niet veel tijd of geduld met betrekking tot de veiligheidszone die over een paar weken langs onze volledige grens, ten oosten van de Eufraat, zal worden ingesteld. Als onze soldaten geen daadwerkelijke controle over het gebied beginnen, is er geen andere optie dan de uitvoering van onze plannen. ”Erdogan die de zone kiest in plaats van de muur roept een serieuze vraag op over de werkelijke en ultieme intentie en plannen van Erdogan. Als het niet de muur is, is het geen beveiliging; als het de zone is, is het bezetting, vergelijkbaar met het precedent in Noord-Cyprus.

Erdogan heeft drie doelstellingen met betrekking tot de instelling van een veilige zone; twee aangegeven korte afstand en een derde niet-aangegeven lange afstand. Het eerste doel is veiligheid; de terugtrekking van de gewapende Koerdische groepen uit de zone, een proces dat lijkt te zijn begonnen. De tweede doelstelling is het hervestigen van de in Turkije gevestigde Syrische vluchtelingen in de zone. Het derde en verraderlijke doel is mogelijk het terugvorderen van Syrisch grondgebied dat 400 jaar lang door de Ottomanen werd bezet tot het einde van de Eerste Wereldoorlog. Opgemerkt moet worden dat de Syrisch-Turkse grens van 800 kilometer gebaseerd was op de Sykes-Picot-overeenkomst na WOI en de ondergang van het Ottomaanse Rijk; het is geen historische noch natuurlijke grens. Een aanzienlijk deel van de grens is het spoor van Orient Express,

Erdogan gebruikt een dubbele strategie bij het omgaan met de grote krachten om zijn drie doelstellingen te implementeren. Met Europa is het chantage. Hij krijgt ofwel Europese steun, of hij zal de verzending van honderdduizenden vluchtelingen naar Europa vergemakkelijken. Met Washington en Moskou is het ‘de andere vrouw’. Ik herinner me de Israëlisch-Palestijnse en de Israëlisch-Syrische vredesonderhandelingen in de vroege jaren negentig. Wanneer de Israëli’s hun weg niet in het ene spoor konden vinden, zouden ze erop wijzen terug te keren naar het andere spoor; zo is het geval met Erdogan tegenover Washington en Moskou.

Wat Zuid-Syrië betreft, hoewel Netanyahu en Erdogan openlijk antagonisten lijken, hebben ze in feite één gemeenschappelijk doel: het Syrische grondgebied samenknijpen en bezetten. Bij het nastreven van hun doelstellingen vertrouwen beide op dubieuze historische claims en machtsverschil tussen Syrië enerzijds en Turkije en Israël anderzijds. Netanyahu’s annexatie van de bezette Golan op basis van twijfelachtige historische claims en Trump’s zegeningen is niet bezwaarlijk voor Erdogan ondanks zijn pretentieuze publieke protesten. De Ottomanen bezetten Syrië gedurende 400 jaar en Netanyahu beweert dat de Golan historisch van Israël is. Zowel Turkije als Israël hebben een deel ’teruggevonden’ van wat zij denken dat van hen was;

Er is een oud Arabisch spreekwoord: de neus van de kameel is in de tent. Turkse tanks en soldaten bevinden zich in het noorden van Syrië; Israëlische militairen en nederzettingen bevinden zich in de Golan. De ultieme ironie is dat Syrië, het eeuwige, de bakermat van de beschaving en het huis van de drie monotheïstische religies, een prooi is geworden voor de Ottomaanse en Israëlische rijken. Wat een travestie; een verraad. Houd er echter rekening mee dat Syrië geen pushover is en ook niet alleen.