Indignatie redactie 
Ook als je mensen verwijst naar een stapel boeken waarin plannen worden ontvouwd die nu in de praktijk worden gebracht, en je identificeert een lange reeks ‘Games’ waarin bepaalde onderdelen van die plannen werden geoefend, ter voorbereiding, dan hou je nog steeds mensen die er een ‘complot’ in zien.
De belangrijkste reden is dat ze die boeken niet lazen, en geen interesse hadden voor die ‘Games’. Ze waren druk met andere dingen. En dat is niet verwijtbaar, maar dan kan de realiteit je opeens rauw op je dak vallen. Als gevolg van ‘beroepsdeformatie’ heb ik ruim de gelegenheid gehad om na te denken over de spanning tussen de ‘planning’, en de praktijk. En hoe verschillende mensen daar ook heel verschillend mee omgaan.
In een ‘marktomgeving’, kan je plan maar beter realistisch zijn, anders kon het wel eens een kostbare grap blijken te zijn. Maar je plan optuigen voor elke denkbare eventualiteit, kost ook klauwen met geld. Kleine bedrijven zijn ‘wendbaarder’ dan grote multinationals. De grote multinationals hebben voordeel door hun ‘marktaandeel’, ‘naamsbekendheid’, oftewel ‘macht’. Daarnaast bestaan grote multinationals in de praktijk vaak uit een aantal kleinere eenheden, en die kunnen wel ‘wendbaar’ op veranderende marktomstandigheden inspelen, en gedekt door de ‘macht’ van het ‘moederbedrijf’ is dat, in theorie, het beste van beide werelden. Toch vormt de ‘marktomgeving’ voor de grootste multinationals een bedreiging, en het enige veilige pad voor hen is het uitschakelen van de ‘marktwerking’ door te streven naar ‘monopolisering‘. Dit geldt voor landen net zo goed als voor bedrijven. Daarin komen ‘communistische’ idealen samen met ‘roofkapitalistische’, ‘monopolistische’ modellen. Daar werd ik aan herinnerd bij het lezen van een column van Arjen van Veelen in NRC, die geveld door ‘Covid’ tijd had om ‘The Big Reset’ van Klaus Schwab te lezen, en concludeerde dat die Schwab gewoon ‘hartstikke’ links was. Waarna hij bedacht dat het in de uitvoering neer kon komen op ’Sywertisering’. Mijn stelling is dat dat het plan is.
Mooi gevonden, ’Sywertisering’, waar het verwijst naar een systeem dat zich presenteert als ‘filantropisch’, om mensen zo gek te krijgen om voor niets te werken, en niet inhoudelijk naar de contracten te kijken die zulke types als Bill Gates en George Soros aan ons voorleggen, omdat ze ‘evident’ goede bedoelingen hebben, waarna ze je kaal kluiven. In het boek van Kennedy wordt haarfijn uit de doeken gedaan hoe dat werkt in de praktijk, en dat de uitkomst geen utopische heilstaat is, geheel los nog van de plannen die die ‘elite’ heeft met de ‘macht’ als ze eenmaal ‘monopolist’ zijn, en de ‘klanten’ niet meer nodig hebben.
Dat je ‘filantropie’ kunt aanwenden voor het uitschakelen van ‘marktwerking’, is geen recente uitvinding. De ‘Rockefeller-Foundation’ pionierde ermee in een kapitalistisch systeem, maar historisch zijn er uiteraard veel meer imposante voorbeelden, waaronder de ‘Katholieke Kerk’ en de maffia. De NAVO presenteert zich tegenwoordig, ironisch genoeg, ook als een ‘liefdadige instelling’, die wereldwijd mensen ‘bevrijd’, en ons ‘beschermt’ door in oostelijke richting op te rukken, tot er niks meer te rukken valt.
De hamvraag is dan, hoe het kan dat mensen akkoord gaan? Dat is toch ‘dom’? Maar ik wil niet steeds terugkeren naar die matrix van Cipolla, waar dat zeker niet helpt als het ertoe leidt dat mensen op zoek gaan naar ‘domme’ medemensen, zonder in de spiegel te kijken. Waar ik die matrix eerder in een reeks bijdragen handen en voeten probeerde te geven, zodat hij meer praktisch nut had, stelde ik dat de ‘markt’ het ideale instrument was om tragische ontsporingen zoveel mogelijk te voorkomen. De ‘markt’, maar met een solide fundament om mensen die anders gesloopt zouden worden door een aaneenschakeling van verkeerde beslissingen te beschermen, en om te voorkomen dat volledig immorele roofdieren met natte dromen over globalistische monopolies en imperiums grootschalige verwoestingen aan konden richten. Wat mij terugbrengt bij de perceptie van wat een ‘plan’ is.
Veel mensen spreken over een ‘plan’ terwijl ze het hebben over ‘dromen’ die ze hebben. Daar gaat het over iets wat hen inspireert. Ik heb het dan liever over een ‘visie’, of een ‘droom’ als het al direct helder is dat het niet realistisch is. Elke zichzelf respecterende politieke partij zou een ‘visie’ moeten hebben, maar de meeste partijen zijn afgezakt naar ‘dromen’. Ze weten dat het ‘BullShit’ is, maar het verkoopt goed. En na de verkiezingen doe je gewoon iets héél anders. Niet omdat je compromissen moest sluiten, maar omdat die ‘dromen’ niet veel meer zijn dan ‘marketing’. Zoals de ‘filantropie’ van de ’Sywerts’.
Dan zijn er de mensen die vanuit hun ‘visie’ werken aan een ‘plan’. Zoals ik hierboven stelde, is een ‘plan’ voor een grote organisatie al snel een blok aan het been als de ‘marktomstandigheden’ wijzigen. Maar daarnaast zijn er ook mensen die door een rigide mentale structuur niet meer willen wijken van het ‘plan’. Op zondag gaan ze naar tante Truus. Tsunamiwaarschuwing, sneeuw en ijs, kilometers lange file, een pandemie? Maakt niet uit, dat ‘plan’ staat! Afspraak is afspraak! Voor de één betekent het dat het ‘plan’ dekking moet bieden voor al die eventualiteiten, anders geen ‘plan’. De ander improviseert om het doel te bereiken, en weigert het roer om te gooien, al wordt het zijn of haar dood.
Voor mijzelf is de ‘planning’ de basis, die zicht moet bieden op het bereiken van het doel, maar bij tegenslag ga ik niet zitten wachten tot de reserves op zijn. Tevens probeer ik in de uitvoering nog steeds winst te behalen door in te spelen op openingen die in de ‘planning’ onmogelijk te voorzien waren. Dus als ik naar ontwikkelingen op het wereldtoneel kijk, en mij rekenschap geef van de ‘plannen’ van de ‘marktpartijen’, kan ik zien waar ze het ‘plan’ aanpassen, om winst te behalen door onverwachte openingen, of waar ze de boel om moeten zetten door tegenslag, en waar de reserves zitten in hun ‘plan’. Door die dynamiek lijkt het voor mensen die volkomen anders met ‘plannen’ omgaan vaak alsof je een ‘complot’ beschrijft.
In de praktijk is het binnen een organisatie zo dat degenen die zich bezighouden met de ‘planning’ niet degenen zijn die het ‘plan’ ook uit moeten voeren. En mijn ervaring is dat dat ook maar beter is van niet, omdat degenen die de ‘planning’ doen rigide zijn, en bij elke verstoring terug willen keren naar het ‘plan’, terwijl er vele situaties zijn waarin grote winst te behalen valt uit een verstoring van het ‘plan’ die met wat inzicht en een beetje extra energie geen aanslag hoeft te zijn op de ingebouwde reserves, maar winst oplevert via een ’shortcut’, zonder dat de kwaliteit van het ‘plan’ geweld wordt aangedaan. Een goede ‘feedback’ tussen de operationele kant, en de plannenmakers kan wel leiden tot betere plannen. Eén van de redenen voor mij om te concluderen dat de ‘plannenmakers’ van nu een ‘agenda’ hebben die strijdig is met mijn belang, is omdat ze niet luisteren naar de operationele kant, en stug doorzetten conform het ‘plan’. Maar deels is dat ook te verklaren via de ’Tante Truus’-uitleg hierboven
Tegen die achtergrond zie ik het ‘plan’ van het ‘World Economic Forum’ niet als een ‘droom’, en ook al veel langer niet meer als een ‘visie’, maar als een ‘plan’ dat op weerstand stuit, waar in de ‘planningsfase’ geen (of onvoldoende) rekening mee was gehouden. Dan doel ik primair op het afscheid van China en Rusland, die hun eigen ‘plan’ hebben ontwikkeld, waar zij geacht werden trouw te zullen blijven aan het ‘Globalistische plan’ van het ‘WEF’. Anderen zullen wellicht stellen dat het ‘plan’ van het ‘WEF’ gekaapt is door de ’Sywerts’, om maar bij de karakterisering van van Veelen te blijven, maar dan heb je toch niet opgelet terwijl het ‘plan’ werd opgesteld. Dat werd van meet af gedragen door de ’Sywerts’, die de verschillende landen als ‘dood gewicht’ achter zich aan zeulden. Zij zagen zich als de ‘overkoepelende organisatie’, en als je naar de uiteenlopende ‘wereldleiders’ in de Verenigde Staten en Europa luistert, dan zien die ‘wereldleiders‘ zichzelf ook als een ‘franchise-nemer’ van het ‘bekende merk’ uit ‘Davos’. Met uitzondering van Trump, maar zijn ‘omgeving’ hield hem op koers, en ze lieten hem dingen doen die reeds in gang waren gezet door Obama, nadat China en Rusland het ‘plan’ de rug toe hadden gekeerd.
Waar nu de kansen liggen (lagen?) voor de ‘EU’, is tussen het ‘communistische’ model van China, en het ‘roofdierkapitalistische’ model van ‘Washington/WEF’, terug naar de basis van het ‘Rheinland-model’, nadat we ons ontdaan hebben van alle onrealistische ‘dromen’ die ons zijn opgedrongen door de ’Sywerts’, zonder te capituleren voor een ‘plan’ gebaseerd op ’social credit’ conform de ‘visie’ die ze in China hebben. Interessant genoeg zou dat ons in één ‘kamp’ plaatsen met Rusland. Maar niet als vijanden van China, en zonder dat we Poetin snikkend in de armen moeten vallen, of Poetin ons, maar als handelspartners met een eigen ‘plan’, iets waar zowel China als Rusland voor ijveren. In eerdere bijdragen heb ik ervoor gewaarschuwd dat als dat de uitkomst zou zijn, het niet zo mag zijn dat de landen die gemesmeriseerd waren door de ’Sywerts’ gedwongen worden daarvoor te boeten. Aan dat ‘plan’ werk ik. Het is geen ‘complot’.
