Indignatie redactie 
In de afgelopen maanden heeft zich een onverwachte wereld van economische activiteit aan de overkant van de Arctische grens geopend met de onthulling van de Polar Silk Road . Terwijl veel westerse zakelijke en politieke belangen deze ongelooflijke opening van de laatste onontgonnen grens op aarde hebben gezien als een kans op dialoog en vrede, hebben te veel neo-conservatieve oorlogszuchtige en neoliberale technocraten gekozen om deze ontwikkeling te beschouwen als een bedreiging voor vernietigd tot elke prijs.
Amerikaanse Neocons reageren
Mike Pompeo, die het regressieve neocon-standpunt omschrijft, beschreef zijn geopolitieke kijk op de zeekust van de Noordelijke IJszee als “de Panama en de Suez-kanalen van de 21e eeuw” en viel vervolgens hypocriet China aan als een bedreiging voor Amerika: “Het Chinese patroon van agressief gedrag elders moet ons informeren doen, en hoe het het Noordpoolgebied zou kunnen behandelen … Willen we dat cruciale Arctische infrastructuur eindigt zoals door China aangelegde wegen in Ethiopië? Afbrokkelend en gevaarlijk na slechts een paar jaar. Willen we dat de Noordelijke IJszee verandert in een nieuwe Zuid-Chinese Zee? Beladen met militarisering en concurrerende territoriale claims. “
Voor eind juni zullen Amerikaanse wetgevers stemmen over een wetsvoorstel om de militaire capaciteiten in het lang verwaarloosde poolgebied te vergroten onder de National Defense Authorization Act 2020, die voorstelt om de ijskoude ijsbrekersvloot van Amerika te upgraden van zijn huidige selectie van één (in vergelijking met de 40 van Rusland) en ontwikkel een of meer militaire havens in Alaska. De NDAA 2020 erkent beide het economisch leiderschap van Rusland en China in de zone en roept op tot het creëren van infrastructuur die nodig is om gebruik te maken van de “overvloed aan uranium, zeldzame-aarde-mineralen, goud, diamanten en miljoenen vierkante mijlen onaangeboorde hulpbronnen” die Amerika zouden maken een tegenstander.
De zaak van Canada
Terwijl de militaristische / monetaristische neocons op het “recht” de confrontatie en de oorlog onder druk zetten, hebben militair onmachtige Canadese technocraten onder de controle van het Privy Council Office ( momenteel beheerd door Rhodes Scholar Chrystia Freeland ) een iets ander anti-polair Silk Road-beleid genomen. Dit beleid is in wezen een religieus engagement om niets te doen en te eisen dat anderen zich bij deze afwezigheid van alle activiteiten aansluiten.
In het kielzog van het succesvolle Arctic Forum in St. Petersburg op 9 en 10 april, publiceerde een niet-partijgebonden Canadese Canadese studiegroep een ongelooflijk positief witboek waarin Canada werd opgeroepen om op de weg van de poolzijde te reageren door de gehele 70-jarige Arctische doctrine te hervormen vanuit zijn Koude oorlogsdenken om een zone te worden van massale infrastructuurontwikkeling en groei in harmonie met de Euraziatische filosofie. De bestuurlijke elite van de Anglo-Canadese vestiging nam een hele maand de tijd om dit opmerkelijk verstandige voorstel te beoordelen alvorens te besluiten de tegenovergestelde richting in te slaan.
In 23 mei begon de gekozen handelwijze vorm te krijgen met de indiening van een rapport van 1200 pagina’s aan de Verenigde Naties, waarin werd beweerd dat de Noordpool het exclusieve eigendom van Canada is. De Canadese “wetenschappelijke” studie zou hebben gevonden dat sinds het continentale plat dat verbonden is met Ellesmere Island zich uitstrekt tot de Lolaosov Ridge in de Noordpool (sinds 2007 betwist met Rusland), het bezit van Canada in het noordpoolgebied kan worden uitgebreid tot 1,2 miljoen vierkante kilometers. Deze zone, die zich tot ver buiten de 200 mijl “exclusieve economische zone” uitstrekt, is al jaren een conflictpunt en werd gebruikt om een diplomatieke crisis te veroorzaken in 2007 toen een Russische wetenschappelijke onderzeeër een Russische vlag op de zeebodem plaatste, en opnieuw in 2014 toen premier Stephen Harper, gehoond dat Canada lid werd van het NAVO-ABM-schild in de Noordpool verklaarde dat de Kerstman Canadees is.
De Canadese minister van Buitenlandse Zaken, Chrystia Freeland, zei vrolijk over deze Arctische claim: “Canada zet zich in voor het bevorderen van zijn leiderschap in het Noordpoolgebied. Het definiëren van ons continentaal plat is van vitaal belang voor het waarborgen van onze soevereiniteit en het dienen van de belangen van alle mensen, inclusief inheemse volkeren in het Noordpoolgebied. De inzending van vandaag is een belangrijke stap in de richting van wettelijke en internationale erkenning van de uiterste grenzen van het Canadese continentale plat in de Noordelijke IJszee. “
Technocraten graven hun genezingen in de permafrost: eis Stasis for All
De volgende fase van het anti-polaire Zijderoute-beleid van Canada is nu onthuld in de vorm van Rekeningen C-48, C-69, C-88 en een vierde wetsvoorstel is op 17 juni aangenomen en verklaart dat Canada officieel in een “Klimaat Noodsituatie” is .
Alle drie de belangrijkste omnibusrekeningen die slechts enkele dagen na elkaar zijn verlopen, kunnen ertoe leiden dat iemand denkt aan een peuter met een driftbui op een supermarkt, schreeuwend terwijl hun lichaam slap wordt en hun geërgerde ouders dwingt ze uit de winkel te slepen.
Onder de hysterie die wordt aangespoord door de nieuwe “klimaatnoodzaak” van Canada, handhaaft Bill C-48 wettelijk een moratorium op alle olietankers in Noord-Brits-Columbia die hun bestaan verbieden van Vancouver Island helemaal naar Alaska.
Bill C-88 wijzigt de Canada Petroleum Resources Act en verbiedt alle offshore arctische boringen en neemt daarmee een beleid dat is begonnen door Trudeau en Obama in december 2016 toen het duo het Noordpoolgebied ‘off limits’ verklaarde voor alle ontwikkeling en het nu in de vorm van wetgeving vestigde Voor de eerste keer. Zodra “Royal Assent” is verleend (alle wetten moeten door de Monarchie worden goedgekeurd), worden alle bestaande licenties bevroren en wordt financiële compensatie gegeven aan alle bedrijven die verkenningscertificaten hebben gekocht in Canadese wateren.
Bill C-49 reviseert het reeds overbelaste milieubeoordelingsproces voor alle energie-infrastructuur waardoor het nog onmogelijker wordt dan het eerder was om een nieuwe infrastructuur te starten in het uitgestrekte Noordpoolgebied.
Deze drie gecombineerde rekeningen dreigen de Canadese economie te verwoesten, die sterk afhankelijk is van de ontwikkeling van hulpbronnen (vooral omdat de productiesector in de loop van 25 jaar NAFTA-outsourcing zo venijnig uitgehold is). Nu al staat Alberta, een centrum van de Canadese gele vestbeweging, in vuur en vlam met duizenden die protesteren tegen het sluiten van werkgelegenheid en economisch potentieel onder de ideologisch aangedreven drang om “het broeikaseffect te stoppen” (wat veel meer te maken heeft met het stoppen van Rusland en China dan velen zouden willen toegeven).
Daarom keurde Trudeau ook het Trans Mountain-pijplijnproject goed dat al enkele jaren op de klippen ligt. Het project zal de olie- en aardgasproductie van Alberta naar 890 000 vaten / dag verhogen door een pijpleiding van Edmonton Alberta naar Burnaby, BC, aan te sluiten.
Het groene regime van Trudeau / Freeland heeft deze paradoxale beslissing gerechtvaardigd door te beweren dat alle winsten uit de pijplijn nu zullen worden gebruikt voor de financiering van Canada’s overgang naar een groen netwerk voor groene energie-infrastructuur, dat ironisch genoeg zal verbieden dat al dergelijke grote projecten ooit opnieuw worden gebouwd. Als het absurd klinkt, komt dat omdat alle rijken die zich aan een beleid van Malthusiaanse ontvolking hebben gehouden, op de een of andere manier een balans moeten vinden tussen het doden van menselijk vee en het houden van dat vee gelukkig genoeg om aan de macht te geven aan die politieke agenten die zijn aangewezen om de kudde te doden.
China en Rusland begrijpen echte economie
In tegenstelling tot monetaristen en Malthusians die dominant zijn in de Anglo-sfeer, hebben de leiders van Rusland en China blijk gegeven van een duidelijk begrip van de kernprincipes van de reële economie en het morele / intellectuele / financiële bankroet van het met derivaten beladen westerse banksysteem. Het beschrijven van de ineenstorting van de “allen tegen allen paradigma”, President Poetin zei op 6 juni th dat de wereld leed onder een “versnippering van de wereldwijde economische ruimte door een beleid van geheel onbegrensd economisch egoïsme en een gedwongen afbraak. Maar dit is de weg naar eindeloze conflicten, handelsoorlogen en misschien niet alleen handelsoorlogen. Figuurlijk gezien is dit de weg naar het ultieme gevecht van alles tegen iedereen. “
Hij beschreef verder de behoefte aan “een stabieler en eerlijker ontwikkelingsmodel. Deze overeenkomsten moeten niet alleen duidelijk worden geschreven, maar moeten ook door alle deelnemers worden nageleefd. Ik ben er echter van overtuigd dat praten over zo’n economische wereldorde wishful thinking zal blijven tenzij we terugkeren naar het centrum van de discussie, dat wil zeggen begrippen als soevereiniteit, het onvoorwaardelijke recht van elk land op zijn eigen ontwikkelingsweg en, laat me voeg toe, verantwoordelijkheid voor universele duurzame ontwikkeling, niet alleen voor de eigen ontwikkeling. “
Deze positieve benadering vormt de kern van het Belt and Road Initiative, en de Arctische uitbreidingen die gebaseerd zijn op het respect van elk deelnemend land, evenals de groep landen die werken aan projecten die voldoen aan gemeenschappelijke doelen en belangen van alle mensen. Onder dit systeem, dat de levensomstandigheden van elk individu en de productieve arbeidskrachten van elke natie opheft, komen privébelangen en het algemeen belang niet in tegenspraak, omdat iedereen ernaar streeft het leven van zijn kinderen te verbeteren.
Grote projecten die zijn geworteld in wetenschappelijke en technologische vooruitgang voldoen ruimschoots aan die behoefte. Zowel China als Rusland weten dat als de wereld grote infrastructuurprojecten moet beginnen als de basis voor de nieuwe orde van constante vooruitgang en “win-win-samenwerking”, de enorme hulpbronnen van de Arctische gebieden van vitaal belang zullen zijn in dat recept voor succes. Als het westen intelligent is, zal het de agenda voor nulgroei die het Noordpoolgebied van Canada heeft aangewezen even onaanraakbaar als snel verwerpen als ze de zero-sum neocon-agenda van militarisme en unilateralisme verwerpen.
