Terugblik Eurovisie 2024: het songfestival ontvouwt zich onder de donkerste schaduw uit zijn geschiedenis

Songfestival  Er waren inzinkingen, bloedrituelen, vloeken, drugsvangsten, ontrouw in overvloed en luid gehuil van existentiële angst, en dat zijn alleen maar de liedjes. Trek de camera terug uit het krappe bereik van de knarsetandende optredens en Eurovisie 2024 arriveert onder de donkerste schaduw van de hele geschiedenis van de wedstrijd.

Toen de songfestival organisatoren Rusland in 2022 diskwalificeerden vanwege ondoorzichtige regelovertredingen en ‘de schending van de waarden van de publieke dienstverlening’, waardoor wijdverspreide uitingen van solidariteit met Oekraïne vanuit zowel het publiek als de stempanels mogelijk werden gemaakt, schilderden ze het Eurovisie Songfestival en zijn antipolitieke ethos in een hoek. Nu arriveert de ceremonie van dit jaar op een precies moment in de geschiedenis waarop het de laatste kans wordt voor spraakmakend mondiaal protest.

Terwijl de tanks Rafah dreigen binnen te rollen, waar 1,4 miljoen uitgehongerde Palestijnse burgers zijn geketend, betreedt Eden Golan het Eurovisiepodium om Israël te vertegenwoordigen met een aangrijpende en engelachtige strijdballad ‘Hurricane’ die goed genoeg is om te winnen. Maar de gevolgen hebben de geest van het Eurovisie Songfestival feitelijk aan flarden gescheurd.

Er vond een pro-Palestijnse mars van 10.000 man plaats door Malmö in Zweden, waarbij Greta Thunberg onder de demonstranten de deelname van Israël een “artwash” noemde. Kijkfeesten in heel Europa werden geannuleerd vanwege oproepen tot een fanboycot. Tekenen van solidariteit met Palestina zijn minutieus uit de gebeurtenis gewist, tot aan de woorden “vrijheid” en “staakt-het-vuren” toe die de Ierse “gothische gremlin” Bambie Thug van plan was op hun lichaam te hebben geschreven in het oude Ierse Ogham-schrift.

Hoewel – het doet me pijn dit te moeten benadrukken – Golan duidelijk niet zelf verantwoordelijk was voor het beleid van de Israëlische regering en daar geen enkel misbruik voor verdiende, werd Golan tijdens de repetitie ronduit uitgejouwd door de Malmö Arena, terwijl een plaatsvervanger van de Finse jury weigerde de hun toegewezen punten te geven. Twaalf punten naar Israël tijdens de proefstemmingsrepetitie en verschillende jury-omroepers hebben zich teruggetrokken.

Ondertussen, terwijl de klachten en beschuldigingen de ronde deden, zou de sfeer backstage op het scherp van de snede zijn geweest. De Italiaanse inzending Angelina Mango zong zelfs een geïmproviseerde versie van John Lennons ‘Imagine’ voor de pers onder het mom van ‘de muziek laten spreken’. En het meest schokkende van allemaal – en mogelijk niets met elkaar te maken hebbend – was de diskwalificatie op het laatste moment van de grappige inzending van Nederland, Joost Klein, en zijn lied “Europapa” . Klein was een van de favorieten totdat hij uit de show werd geschrapt omdat hij naar verluidt een vrouwelijk lid van de tv-ploeg had bedreigd. Ga daar maar eens omheen, Norton.

Maar ondanks de gapende breuken in de façade van internationale muzikale eenheid ging de show door. Na een vlaggenparade op een medley van de formidabele pophits van Zweden, onder de inmiddels ironische slogan “UNITED BY MUSIC”, begonnen de Zweedse eeneiige tweeling Marcus & Martinus het programma met een cyber-colour rave-popoptreden dat eruit ziet alsof The Cube MDMA heeft gebruikt, een passend donkere toon zetten voor de avond. Hun lied, “Onvergetelijk”, is opgedragen aan een “gevaarlijke” minnaar die je ziel zal opeten, je ogen zal verblinden en je zal besmetten met haar “giftige” liefde. De zorgplicht van het Eurovisie Songfestival zou zich waarschijnlijk moeten uitstrekken tot hypnosetherapie om hen te helpen haar te vergeten.

De Oekraïense inzending ‘Teresa & Maria’, gebracht als een bijbels fantasy-epos, is een samenwerking tussen twee van de grootste sterren van het land – rapper Alyona Alyona en YouTube-singer-songwriter Jerry Heil – waarin Moeder Theresa en de Maagd Maria worden genoemd als symbolen van de goddelijkheid binnen de mensheid en innerlijk geluk ondanks overweldigende strijd. Wat de Duitse Rag’n’Bone Man Isaak een beetje dik laat maken met “Always on the Run”, een EDM R&B-bawler met teksten over “verdwaald zijn in mijn eigen identiteit” en “achtervolgd door de stemmen diep van binnen” die had in een gecapitonneerde muur gekrast kunnen worden. Zijn ontberingen zijn zo diep dat hij zelfs moet optreden vanuit een daklozenopvangcentrum dat in brand staat.

Maar zonder een “Europapa” om de sfeer van het eerste halfuur te verlichten, zijn dit virtuele subwoofers vergeleken met wat gaat komen. De triomf van de Zweedse Loreen in 2023, het duivelse resultaat van de kruising van een mens met Predator, heeft de sluizen van horrorpop van het Eurovisie Songfestival geopend. De Servische Teya Dora zingt haar filmische pijn als een sirene op een middernachtelijke rots, een en al eenzaamheid en slapeloze angst terwijl “de nacht de dag bang maakt”. De Sloveense Raiven, een klassiek geschoolde harpist en operazangeres in zijn thuisland, komt tevoorschijn als een wellustige Vrouwe van het Meer, verzorgd door kronkelende, naar vlees hijgende dansers.

Norwegian’s Gate is als een spookachtig bos dat tot leven komt en synth metal is geworden, hun nyckelharpa’s verscheurt en jammert naar de maan in meeslepende aanvallen als een van die heidense sekscultussen in het bos die Scandinavië kent in plaats van achtervolgen. Hun ‘Ulveham’ (of ‘Wolf Man’) is het grimmigste sprookje waarin een boze stiefmoeder de hoofdpersoon in een zwaard verandert, om vervolgens van de vloek te worden bevrijd wanneer ze hun eigen broer afslachten. “Vervolgens rukte ik haar hart eruit zodat haar bloed vrij kon stromen, en toen mocht ik het bloed van mijn broer drinken”, huilt Gunnhild Sundli (in vertaling). Hebben we per ongeluk livebeelden van Bloodstock bekeken?

Dat is nog niet eens het engste ervan. Bambie Thug’s demoncore-uitvoering van ‘Doomsday Blue’ heeft in Ierland tot veel ‘weg met dit soort dingen’-protesten geleid dankzij dit niet-binaire duivelse reekalf dat hexen uitwerpt, de Harry Potter ‘Killing Curse’ aanroept en rond een pentagram danst met een getande vijand. Ze steken ceremoniële kaarsen aan met een beweging van hun met juwelen versierde klauwen, worden uitgekleed tot een transvlag-helkini en het eindigt allemaal met wat lijkt op een daadwerkelijk schreeuwend exorcisme. Op dat moment wordt het Eurovisie Songfestival misschien wel het meest satanische televisie-evenement totdat ITV eindelijk de opdracht geeft tot An Audience With Satyricon .

Het is de Finse Windows95man (die ik in zijn journalistieke vorm moet verduidelijken als DJ en beeldend kunstenaar Teemu Keisteri, maar dat wil ik me niet herinneren) die echt op het klassieke Eurovisie-nieuwigheidszwaard valt. Zijn uitvoering van “No Rules!” is in wezen een electropop-operette die het allegorische verhaal volgt van één man – een Duffman-achtige roadshow-dj, geboren uit een gigantisch denim-ei – en zijn eeuwige zoektocht naar broeken. “Is er iets mis met wie ik ben?” zingt een medewerker verkleed als Wonder Mop, terwijl een Austin Powers- sketch zich uitvoerig afspeelt om ons, door meesterlijk maskerend camerawerk dat Hitchcock op zijn hoogtepunt waardig is, ervan te overtuigen dat Windows95man zijn nadgers eruit heeft gehaald.

Anders is het zoals gewoonlijk Eurovisie. Van de zes landen die lokale talentenjachtsterren sturen met electropopnummers over het overleven van giftige relaties, vallen er een paar op. Kaleens “We Will Rave”, dat Oostenrijk vertegenwoordigt, is een echt laserrave-anthem van wereldklasse. Mango’s “La Noia” verklaart in ieder geval ” Ik ben zo blij als een schelpdier, kijk, nul drama’s ” (godzijdank!) voordat ze haar uitbuiting in de muziekindustrie beschrijft en hoe ” ik sterf omdat sterven de dag menselijker maakt “.

Marina Satti levert een verfrissend Griekse kijk op de Jamaicaanse dancehall op “Zari” en het Spaanse Nebulosa neemt ons mee terug naar een willekeurige Madonna-tournee uit de jaren tachtig of negentig: zangeres Maria Bas noemde zichzelf een “ansichtkaartbitch” terwijl ze op bordello-banketten werd getrapt door de helft van de tijd. naakte, bebaarde dansers in billenwerende korsetten. Een eervolle vermelding gaat ook naar de Armeense Ladaniva die met “Jako” teruggrijpt op de klassieke Eurovisie-standaard van wat eurobeats op een regionaal volksliedje, wat pailletten op hun traditionele kleding en een pijpsolo op het tweede refrein.

Onze eigen Olly Alexander brengt de sfeer op gang met “Dizzy”, uitgevoerd in een homo-erotische sportschool in East End waar de zwaartekracht alle betekenis heeft verloren en niet half zo erg is als we ons hebben laten geloven. Maar hij verbleekt naast het Kroatische Baby Lasagna, een metal-Mozart met krombenige benen die frontman is van een los collectief van opstandelingen met bivakmutsen en S&M-babushka’s, die een belachelijk aanstekelijk popmetaldeuntje (“Rim Tim Tagi Dim”) aanbiedt over een boerenjongen die zijn koe verkoopt en ontroert. naar de grote stad om zijn fortuin te zoeken. En natuurlijk naar de opera-gabba-briljantie van het Zwitserse Nemo, in wezen het Phantom of the Opera als ze in een theater rondspookten met Priscilla Queen of the Desert .

Golan ontvangt wat Norton tactvol omschrijft als “ een gemengde ontvangst” in de arena en wordt midden op de tafel gezet door de jury’s, maar staat kortstondig bovenaan de tafel dankzij de publieke stemming. Toch boekt Nemo een overwinning waar zelfs Loreen niet op een nagel had moeten bijten. En ondanks het daverende boegeroep van zowel de Israëlische jury als Eurovisie-chef Martin Osterdahl, is het beleid van een rictus-grijns, waar mogelijk naar de Abbatars gooien en er met succes doorheen komen, over de kloven van Eurovisie 2024 heen.

“Ik hoop dat deze wedstrijd dat kan. blijf zijn belofte nakomen en kom op voor vrede”, zegt Nemo, terwijl hij namens het continent spreekt terwijl ze de trofee in de wacht slepen. Er rollen misschien wel koppen, maar in dat opzicht kan de geest van het Eurovisie Songfestival opnieuw worden opgebouwd.