Terugtrekkend EU-chef Jean-Claude Juncker heeft nog steeds geen idee wat hij verkeerd heeft gedaan
Indignatie redactie
11 min. lezen
“Ik ben triest dat ik er niet in geslaagd ben Europeanen van Europa te laten houden”
De aftredende voorzitter van de Europese Commissie, Jean-Claude Juncker, was ongewoon uitgesproken tijdens zijn laatste weken in functie. Hij had onlangs een lang interview met de Belgische krant L’Écho waarin hij zijn acties en frustraties als hoofd van de Europese Unie besprak. Juncker heeft sinds 2014 de Griekse crisis, de migrantencrisis en, het meest onheilspellende voor Eurocraten, de Britse stem geleid om zich terug te trekken uit de EU. Zijn opmerkingen zijn zeer onthullend over de mentaliteit van de topambtenaren van de EU.
Juncker opent met opmerkingen over hoe weinig België er niet in slaagt zich als natie te consolideren. België bestaat uit Nederlandstalig Vlaanderen in het noorden en Franstalig Wallonië in het zuiden. In het oosten is er zelfs een kleine Duitstalige gemeenschap. Ondertussen is de hoofdstad Brussel – aanvankelijk Nederlandstalig, vervolgens Franstalig – in hoofdzaak overgedragen aan Afro-islamitische migranten, Europese expats en zigeuners. De inheemse Belgen vormen daar een kleine minderheid.
Naar Juncker:
Ik merk dat in de 30 jaar dat ik de Belgische Rivièra heb bezocht, de tolerantie is afgenomen. Dertig jaar geleden, toen ik naar de bakker of de slager ging, kon ik in het Frans bestellen; vandaag accepteren ze dit niet meer. Dus ik spreek Duits – ze accepteren Duitsers meer dan Franstaligen. België zou een model kunnen zijn voor succesvol samenleven. Helaas is het niet, iets dat me bedroeft. . . .
België is een staat, maar de gemeenschappen beschouwen zichzelf als naties – ik bedoel Vlaanderen. Wallonië zelf heeft geen nationale opvatting [van zichzelf], terwijl Vlaanderen zichzelf gelooft te zijn en zich als een natie gedraagt. En het is een wonder om te zien dat deze twee entiteiten, uiteindelijk zo verschillend, samen leven zonder samen te leven.
Kortom, Juncker is het in wezen eens met de controversiële verklaring van Nigel Farage over België, die hij enkele jaren geleden tijdens zijn legendarische tiradetegen Herman Van Rompuy, de toenmalige EU-voorzitter, had afgelegd: “U lijkt een hekel te hebben aan het concept van natiestaten – misschien is dat omdat je uit België komt, wat natuurlijk vrijwel geen land is. ”Juncker en Farage hebben alleen het voor de hand liggende duidelijk gemaakt. Toch zou de Britse krant The Independentdestijds kunnen schrijven met kosmopolitische faux- eruditie: “Er is een oud rechtse vooroordeel in Groot-Brittannië dat België niet bestaat.”
In multinationale staten moedigt democratische politiek typisch centrifugale en secessionistische neigingen aan. Sprekers van verschillende talen hebben de neiging niet met elkaar te socialiseren, hebben de neiging om hun eigen media te consumeren die aansluiten op hun eigen interesses en smaken, en ontwikkelen een taalkundig afgebakend gemeenschappelijk bewustzijn (een van de kenmerken van een natie). Media en democratische politici spreken dan vanzelfsprekend deze gemeenschappen aan en hebben de neiging ze uit elkaar te scheuren. Dit kan een vreedzame aangelegenheid zijn, zoals in België of Canada, of een extreem bloederige aangelegenheid, zoals toen de democratie het communistische Joegoslavië vernietigde.
In België is Wallonië een socialistisch stemmend economisch falen, terwijl economisch dynamisch Vlaanderen overweldigend stemt voor (pseudo-) nationalistische partijen. De Walen willen meer geld van de centrale overheid, terwijl de Vlamingen het beu zijn om geld uit te geven aan de Walen. Ze vinden het ook niet leuk om de taal van de andere gemeenschap, namelijk Frans of Nederlands, te leren, maar dit is een noodzaak voor veel banen. De Franstaligen zijn absurd intolerant voor de Vlaamse verkiezingskeuzes en weigeren in wezen een stem te geven aan en de twee grootste Vlaamse partijen te demoniseren.
Juncker dringt erop aan dat België niet consolideert als een natie, ondanks het bestaan van een Belgische staat gedurende bijna twee eeuwen, een “een puur Belgische kwestie” is zonder weerga in de EU. Maar in feite zien we exact dezelfde verdeling tussen landen in de EU en dezelfde frustraties in zoverre deze landen hetzelfde beleid hebben (denk Duitsland en Griekenland in de eurozone). Ik ben altijd verbaasd over het feit dat degenen die er niet in zijn geslaagd om 10 miljoen Belgen te laten consolideren tot een echte gemeenschap erop staan dat we ons voortdurend moeten onderwerpen aan hun zeurende pogingen om dit te doen met 500 miljoen Europeanen.
Juncker bespreekt de migratiecrisis, die het laatste deel van zijn ambtstermijn echt heeft bedorven en gedefinieerd. Hij vraagt: ‘Allereerst: moeten we onszelf beschermen tegen de ongelukkigen? Moeten we onszelf beschermen tegen diegenen die vluchten, marteling, verkrachting en een gebrek aan perspectieven voor hun kinderen? ‘ een enorme toename van migrantencriminaliteit .
Griezelige mes- en auto-aanvallen door ingeteelde islamitische terroristen zijn sindsdien een normale en regelmatige gebeurtenis in Duitsland. Het voormalige Duitse hoofd van de inlichtingendienst geeft toe dat, aangezien er niets zeker is over de identiteit van deze migranten, de invasie “een enorm veiligheidsrisico” was. In 2016 maakten niet-Duitsers 30,5% uit van alle verdachten van misdrijven in Duitsland, ondanks slechts 10% van de bevolking. Moord en doodslag stegen dat jaar met 14,3%, terwijl verkrachting en seksueel geweld met 12,7% stegen. Ook datzelfde jaar zouden niet-Duitse criminelen meer dan 2500 vrouwen in Duitsland hebben verkracht of seksueel hebben misbruikt: dat zijn 7 vrouwen elke dag.
Het is niet te veel om te zeggen dat door hun onverantwoordelijke weigering om de grenzen van Europa te bewaken en de immigratiewetten en -voorkeuren van Europeanen te handhaven, politici zoals Juncker en Merkel het bloed van vele onschuldige Europeanen in handen hebben.
Juncker voegt er verwarrend aan toe: “Ik geloof dat Europa’s eer [sic] altijd is geweest om op zijn grondgebied diegenen te verwelkomen die worden vervolgd om religieuze, raciale, nationale en andere redenen.” Deze opmerking is historisch gezien niet logisch.
Juncker verdubbelt de goedkeuring door de EU door een meerderheid van de staten, op voorstel van de Commissie, van een programma voor gedwongen herverdeling van migranten. Voorspelbaar dan: “anderen [namelijk Hongarije, Polen, Slowakije. . .], die geen deel uitmaakten van deze gekwalificeerde meerderheid, weigerden het toe te passen. ”Wie had kunnen voorspellen dat dergelijke maatregelen niet populair en niet-afdwingbaar zouden zijn en averechts zouden werken?
Hij zegt vervolgens over “dit populisme en deze extreem-rechtse neiging waardoor we nee zouden zeggen tegen de komst van hen die anders zijn dan wij”:
Ik blijf verontrust door het feit dat degenen in Europa, die beweren christen-democraten te zijn, niet in staat zijn een minimum aan solidariteit te tonen. De christelijke geest waarvan zij beweren dat deze hen van nature zou moeten leiden om degenen die anders zijn dan wij niet af te wijzen. Ik vind dat . . . a-historisch, a-bijbels.
En ik vind dat te dom en historisch analfabeet om verder op te reageren.
Juncker zegt dan dat degenen die vechten “wat zij de islamitische invasie noemen”, al is het maar onbewust, zullen leiden tot “situaties die we in de jaren dertig kenden”, namelijk nazisme en genocide. Trouwens, Japan blijft grotendeels mono-etnisch en nam 42 [sic] vluchtelingen op in 2018. Politici zoals Juncker zullen echter ongetwijfeld niet begrijpen dat mono-etnische naties zoals Japan veel minder risico lopen om getuige te zijn van etnische burgeroorlog en genocide op hun grondgebied dan de nieuwe ‘diverse’ landen van het Westen. Bovendien lopen Japanse meisjes niet het risico verkracht te worden door bendes van Pakistaanse kinderoppassersen worden Japanse monumenten, in tegenstelling tot Franse, niet achter obstakels voor voertuigen en kogelvrij glas geplaatst om islamitische terroristen af te weren. Als je in Japan een fiets huurt, krijg je niet eens een fietsslot de plaats is zo veilig.
Juncker zegt: “Onze Europese manier van leven bestaat juist in de bescherming van iedereen, en in het bijzonder van de meest kwetsbaren.” Ik ben het niet noodzakelijk helemaal oneens: Europeanen worden gekenmerkt door hun compassie, door hun (vaak narcistische) moralisme. Vandaar dat blanken zo graag hun tijd en geld willen geven aan liefdadigheidsinstellingen voor allerlei oorzaken, waaronder vele die vooral niet-Europeanen ten goede komen. Mensen helpen in grote nood, vooral als dit alleen maar economische opoffering van zichzelf vereist , is een teken van compassie en zelfbeheersing. Europa zou moeten helpen de vrede in het Midden-Oosten te bevorderen – elk beleid van vernietiging van Arabische naties door oorlogen van agressie afwijzen – en de omstandigheden leefbaarder maken voor vluchtelingen thuis.
Volgens Juncker betekent de “Europese manier van leven” echter het voeren van een immigratiebeleid dat Europa op de lange termijn genetisch en cultureel zal vernietigen. Volgens Juncker vereist de ‘christelijke geest’ dat het historische kernland van het christendom een islamitisch continent wordt, net zoals het Romeinse christelijke Nabije Oosten en Noord-Afrika zo’n 14 eeuwen geleden op brute wijze islamiseerden.
Ik stel voor dat Zijne Heiligheid de Dalai Lama veel wijzer is. Hij zei onlangs:
Europese landen moeten deze vluchtelingen meenemen en ze onderwijs en training geven. En dan [moeten ze] terugkeren naar hun eigen land. . . . Beperkt aantal [van vluchtelingen] … OK. Maar heel Europa wordt uiteindelijk moslimland? Onmogelijk. Of een Afrikaans land? Ook onmogelijk. . . . Het doel zou moeten zijn dat migranten terugkeren en hun land helpen opbouwen. . . . Zij zelf [de vluchtelingen], ik denk beter in hun eigen land. Beter. Houd Europa voor Europeanen.
Echt anderen helpen betekent niet dat je je thuisland openstelt voor invasie, noch betekent het jezelf vernietigen.
Juncker is pessimistisch over de toekomst:
Je vraagt me of ik me zorgen maak: ja. En ik zeg dat we rechts extremisme moeten bestrijden en dat we het pad van de populisten moeten blokkeren. Je kunt niet tegen populisten vechten door de helft van hun betoog op te nemen: als je achter hen aan rent, zie je nooit de kiezers tegenover hen staan. [Sic]
Kortom, u moet de bezorgdheid van de kiezers over vervangende immigratie en de reductie van inheemse Europeanen tot minderheid blijven negeren.
Over de Hongaarse premier Viktor Orbán:
Orbán is voor mij mijn vriend als dictator. Ik heb een goede persoonlijke relatie met hem. Ik bewonderde hem eind jaren 90 veel toen hij als jonge activist op een van de belangrijkste openbare pleinen in Boedapest zei: de Russische troepen verlaten Hongarije. Je had destijds moed nodig om dat te zeggen. Toen veranderde hij zijn ideeën. Maar ik vind hem nog steeds leuk als persoon.
Juncker, een harde drinker, is ongetwijfeld een chummy man. Ik heb er in de loop der jaren met veel plezier naar gekeken: als decennia-lange premier van Luxemburg kan hij nogal openhartig zijn over de ondemocratische en bedrieglijke methoden van de EU-leiders.
Op Brexit:
Ik heb tijdens deze dialoog met burgers altijd opgemerkt dat mensen dachten dat Europa de leiding had over alles. Ik had moeite om burgers uit te leggen dat ik kon zien dat dit niet het geval was. Maar zoals de kranten altijd zeggen dat Europa alomtegenwoordig is, beginnen de burgers te geloven. Dat is trouwens de reden voor het resultaat van het Brexit-referendum.
Dit is gedeeltelijk waar: zowel anti-EU- als pro-EU-activisten hebben de impact van Brussel vaak overschat. Feit is echter dat Juncker en Merkel, door 1 miljoen illegale immigranten te verwelkomen, de Brexiteers echt een gouden kans gaven. Ik denk niet dat Brexit zonder deze fout mogelijk zou zijn geweest en de gelegenheid die het Farage gaf voor zijn memorabele campagneposter.
Cameron was ervan overtuigd dat hij het [Brexit] referendum zou winnen. Ik vertelde hem tientallen keren dat hij zou verliezen. Ik heb toen gok gedaan met de Britse [EU] commissaris, Lord Jonathan Hill, die zei dat ze zouden winnen. Ik wed een euro tegen een pond. Ik heb het pond gewonnen.
Zoals gewoonlijk, veelzeggend dat Juncker er gewoon van uitgaat dat een grote Europese natie ervoor zou kiezen om de EU te verlaten als ze daartoe ooit de gelegenheid zouden krijgen.
Toch beschouwt Juncker zijn regering als een succes: Griekenland werd in de eurozone gehouden (zij het tegen enorme sociaal-economische kosten), 14 handelsovereenkomsten werden gesloten, een handelsoorlog met Amerika van Donald Trump werd afgewend, en ‘alle lidstaten nemen [ ed] een basisbasis van sociale rechten – inclusief een minimum sociaal salaris ”(dit laatste is extreem somber en niet Uniebreed, het gemiddelde loon in Bulgarije is € 500 per maand).
Juncker concludeert:
Ik ben triest dat ik er niet in geslaagd ben Europeanen van Europa te laten houden. Er is een afstand tussen Europeanen en Europa die me bedroeft. Hoewel volgens de laatste peilingen de Europese Unie nog nooit zo geliefd is geweest bij Europeanen als nu. Ik heb gelezen dat de peilingsresultaten goed zijn, maar ik geloof ze niet.
Het interview met Juncker impliceert dat hij zijn memoires schrijft, gewijd aan Europa: “Ik zal de liefde van mijn leven beschrijven. Het is moeilijk om over liefde te schrijven, maar elke beschrijving van liefde mist nuance. ‘
Dus, aan het einde van zijn carrière, is Juncker als altijd verbaasd over de impopulariteit van de EU. Het komt nooit in hem op dat de EU misschien populairder zou blijken te zijn als ze daadwerkelijk een beroep zou doen op de gemeenschappelijke beschavingsidentiteit van Europeanen en zou reageren op de zorgen van burgers over vervangende Afro-islamitische immigratie.
Maar het feit is dat voor mannen zoals Juncker woorden als ‘Europa’ of ‘christen’ geen inhoud hebben, behalve de nieuwste ideologische modes van de globalistische elite, namelijk mensen zoals hij. Deze woorden hebben zeker niets te maken met de harde maatregelen die mannen als Karel de Grote – die Eurocraten nog steeds beweren als een soort voorloper – daadwerkelijk hebben gedaan om Europa te redden van islamitische invasie en het continent cultureel en religieus te verenigen (zie “Widukind”). Voor Juncker roept “Europa” geen ras en beschaving op die duizenden jaren teruggaat, noch een familie van naties, maar is het slechts een economisch-administratief apparaat dat wordt belast met het veranderen van dit westelijke segment van Eurazië in slechts een andere sector van de Borderless Global Bazaar .
Met het risico op intergenerationele wrok te stoken, zou ik zeggen dat Juncker alles wat verkeerd is met de Boomer-generatie belichaamt. Hee ziet uiteindelijk geen ander doel dan economische groei en materieel comfort. Voor hen begon de geschiedenis met Adolf Hitler en eindigde met Martin Luther King. Er is nooit iets anders gebeurd dat de moeite waard is om te emuleren of van te leren. Daarom zien zulke mannen niets verkeerds om de demografie van Europa om te vormen tot een onheilige kruising tussen Brazilië en Bosnië, met voorspelbare resultaten. Het zal lelijk zijn. Maar natuurlijk zullen degenen met een salaris van zes cijfers het prima doen. . .
Het is opmerkelijk dat veel van de Europese topleiders in de afgelopen jaren – Juncker en Merkel, maar ook de Franse Emmanual Macron, de Britse Theresa May – kinderloos zijn. Ze hebben dus in de toekomst geen persoonlijk biologisch belang. Waarom zouden ze dan schelen hoe Europa er over 50 of 100 jaar uitziet of zich zorgen maken over het importeren van andere volkeren als vervangers voor Europese kinderen?
Op een opmerkelijke toonverandering heeft de nieuwe EU-voorzitter, de Duitse Ursula von der Leyen, 7 kinderen. Ze vertelde het Europees Parlement in haar openingsverklaring om als president te worden bevestigd:
Ik wil je graag een verhaal vertellen over perspectief. Vier jaar geleden had ik het geluk een 19-jarige vluchteling uit Syrië in mijn huis en gezin te verwelkomen. Hij sprak geen Duits en was diep getekend door zijn ervaring met burgeroorlog en vlucht. Vandaag, 4 jaar later, spreekt hij vloeiend Duits, Engels en Arabisch. Hij is een gemeenschapsleider overdag, in beroepsopleiding en ’s nachts een student voor zijn middelbare schooldiploma. Hij is een inspiratie voor ons allemaal. Op een dag wil hij naar huis.
Een geruststellende punchline.
