The Bibi Files — De crisis in Israël is niet het product van Netanyahu, maar van het hele zionistische project

Onlangs vertoond op het Toronto International Film Festival als work in progress, is The Bibi Files, bewerkt en bijgewerkt, nu algemeen verkrijgbaar, maar alleen in arthouses. Want, zoals Alex Gibney, een van de producers, zei: “Geen enkele mainstream outlet zal de film in de VS vertonen”.

The Bibi Files – Binnen Israël, waar premier Benjamin Netanyahu de film probeerde te verbieden en er niet in slaagde, is de film nog steeds niet vertoond. Desondanks is de film genomineerd voor de Academy Awards voor beste documentaire.

De film werd geregisseerd door de Zuid-Afrikaan Alexis Bloom en geproduceerd door onder andere Alex Gibney. Bloom had eerder samengewerkt met Gibney aan We Steal Secrets: The story of WikiLeaks (2013), een karaktermoorddocumentaire van WikiLeaks-oprichter Julian Assange, gekenmerkt door talloze verdraaiingen en weglatingen. Het nam in wezen de campagne van de media en de Amerikaanse overheid tegen de WikiLeaks-website over.

Het beeld dat de film The Bibi Files schetst, is dat Israël aan de rand van de afgrond is gebracht, terwijl het land een oorlog voert zonder haalbaar doel. Dat gebeurt door Netanyahu, die gedreven wordt door zijn eigen politieke overleving, terwijl hij nog steeds wordt berecht voor corruptie en daardoor jarenlang achter de tralies kan belanden.

Bloom zei in september op het Toronto International Film Festival: “Het is een ouderwetse film over de waarheid aan de macht. En hij [Netanyahu] is aan de macht.” Gibney was het daarmee eens en zei: “We hebben te maken met een grote brand in het Midden-Oosten, waar elke dag mensen sterven. Dus om een ​​platform te hebben waar je een paal in de grond kunt steken en ook een serieuze discussie kunt beginnen over Netanyahu en zijn motieven, denk ik dat het belangrijk was.”

The Bibi Files begint met de oorlog van Israël tegen Gaza, wat impliceert dat het het resultaat was van Netanyahu’s pogingen om aan de macht te blijven en zijn proces te vermijden of uit te stellen. Het bevat gelekte beelden van Israëlische politie die Netanyahu, zijn vrouw Sara en extreemrechtse zoon Yair, evenals leden van zijn inner circle, ondervraagt ​​over corruptiebeschuldigingen.

Netanyahu getuigt momenteel drie keer per week in zijn lang uitgestelde proces op beschuldiging van omkoping, fraude en schending van vertrouwen in drie afzonderlijke zaken die grotendeels verband houden met zijn pogingen om gunstige media-aandacht te krijgen. Als hij schuldig wordt bevonden, kan hij tot 10 jaar gevangenisstraf krijgen. Berucht om zijn luxueuze smaak en omgang met de financiële elite, heeft hij herhaaldelijk ontkend dat hij iets verkeerds heeft gedaan en beweert hij het slachtoffer te zijn van een linkse “staatsgreep” die is georkestreerd door liberale media en een bevooroordeeld rechtssysteem.

Politieonderzoeken, letterlijk gerapporteerd in de pers, toonden open en gesloten gevallen van omkoping. De duizenden uren van opgenomen verhoren van de politie, opgenomen tussen 2016 en 2018, werden in 2023 gelekt naar Gibney. Ze onthullen weinig nieuws. Ze tonen een grijnzende Netanyahu die op de meeste vragen, zoals in zijn proces, antwoordt met: “Ik kan me het niet herinneren” en “Wat een leugenaar”.

De film toont de dure geschenken – champagne en sigaren – die de overleden miljardair Sheldon Adelson en zijn vrouw Miriam, Hollywood-producer Arnon Milchan en zijn voormalige assistent Hadas Klein, en Iris en Shaul Elovitch overladen met Netanyahu en zijn familie, vaak op hun verzoek, samen met dure sieraden voor zijn vrouw Sara. Ze vertelt de politie: “Ik heb niet persoonlijk om een ​​ring en een ketting gevraagd”, terwijl haar man ontkent er iets van te weten.

Milchan zou Netanyahu geschenken hebben gegeven om de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry zover te krijgen dat hij het besluit om hem een ​​visum voor de VS te ontzeggen, zou terugdraaien. Ook zou hij belastingvoordelen hebben gekregen nadat Netanyahu druk had uitgeoefend op zijn minister van Financiën om de wet te wijzigen.

Telecomondernemer Shaul Elovitch zou van een faillissement zijn gered door leningen die Netanyahu regelde in ruil voor de feitelijke controle van de familie Netanyahu over zijn mediakanaal Walla! De overname resulteerde in een verandering in de redactionele lijn, waarbij verslaggevers werden ontslagen en er een positieve berichtgeving was over Netanyahu en zijn zoon Yair, die volgens Uzi Beller, Netanyahu’s jeugdvriend, werd klaargestoomd om hem op te volgen.

De gelekte beelden bevatten onder meer een opname van Arnon Mozes, redacteur van een Israëlische krant. Deze opname maakte Netanyahu met een mobiele telefoon in zijn zak. Hij zei zich niet te kunnen herinneren dat hij deze gemaakt had.

De film beweert dat Netanyahu’s advocaat hem adviseerde om af te treden nadat hij was aangeklaagd. Maar hij weigerde dit te doen, uit angst dat meer van zijn activiteiten aan het licht zouden komen.

De tweede helft van de film richt zich op de manier waarop Netanyahu’s strijd om zijn proces en mogelijke gevangenisstraf te ontlopen, zijn politieke strategie beïnvloedde. Denk bijvoorbeeld aan zijn alliantie met extreemrechtse ultranationalistische krachten die hij eerder had gemeden om een ​​parlementaire meerderheid voor zijn Likoed-partijblok veilig te stellen. Ook wordt de rechterlijke macht ontkracht, met als doel zijn regering onbeperkte bevoegdheden te geven en de oorlog in Gaza te voorkomen.

Raviv Drucker, een onderzoeksjournalist en een van de producenten van de film die commentaar levert tijdens de film, zei: “Hij probeerde het niet te verdoezelen. Hij probeerde het hele systeem te ontmantelen.”

Het laatste deel van The Bibi Files wordt gedomineerd door de Palestijnse aanval op Israël op 7 oktober, waarbij Gili Schwartz, een overlevende van de aanval op Kibbutz Be’eri, Netanyahu de schuld geeft van de aanval en de oorlog. Veel mensen houden Netanyahu verantwoordelijk voor het aan de macht houden van Hamas in Gaza om de Palestijnse Autoriteit op de Westelijke Jordaanoever te ondermijnen.

Toen de oorlog in Gaza eenmaal begon, probeerde Netanyahu deze gaande te houden tot de “totale overwinning”, door een gijzelingsdeal met Hamas te weigeren, omdat zijn extreemrechtse kabinetsministers dreigden zich terug te trekken uit de regering, wat nieuwe verkiezingen zou uitlokken die Netanyahu zou verliezen. Het verliezen van het premierschap zou hem zijn immuniteit van de gevangenis kosten. “Dat zou een ramp voor hem zijn,” zei Drucker. “Hij zal alles doen wat hij moet doen om door te gaan met de oorlog, en hij zal doorgaan tot er een situatie is waarin het zijn politieke overleving in gevaar brengt. En dan zal hij de oorlog stoppen.”

Deze visie negeert het feit dat de oorlog in Gaza werd gecoördineerd met de regering-Biden, die slechts enkele dagen na de aanval op 7 oktober oorlogsschepen naar het Midden-Oosten stuurde, wat aangeeft dat dit deel uitmaakte van een bredere poging om de regio te reorganiseren in het belang van het Amerikaanse imperialisme. Sindsdien heeft Israël een verwoestende militaire campagne tegen Hezbollah in Libanon uitgevoerd, honderden aanvallen op Syrië en de bezetting van zijn grondgebied na de val van Assad, aanvallen op de Houthi’s in Jemen en moorddadige provocaties tegen Iran, terwijl het zijn brute bezetting van de Westelijke Jordaanoever intensiveerde.

In de Bibi Files wordt weliswaar verwezen naar de relatie van de VS met Israël, maar er wordt niet dieper op dit onderwerp ingegaan. Het gaat daarbij onder meer om de grootschalige hulp aan de zionistische staat, zonder welke de staat niet zou kunnen functioneren als beschermer van de belangen van Washington in het grondstoffenrijke Midden-Oosten.

De oppositie van de filmmakers tegen Netanyahu verschilt niet van die van de leiding van de massale volksoppositie van Israël, ongekend in de 75-jarige geschiedenis van het land, tegen Netanyahu’s gerechtelijke staatsgreep. Ze bestaan ​​uit voormalige militaire, veiligheids- en inlichtingenchefs en voormalige ministers die allemaal ooit onder Netanyahu hebben gediend, en ze zijn niet minder toegewijd aan de uitbreiding van Israël ten koste van de Palestijnen.

Uit angst dat de wending naar een open dictatuur de belangen van de zakelijke en financiële elite van Israël in gevaar zou brengen, smeekten ze Netanyahu om een ​​’compromis’ te sluiten en zijn pogingen om de rechterlijke macht te neutraliseren op te geven. Toen Netanyahu de oorlog aan Gaza verklaarde, steunden ze allemaal de zet, waarbij drie oppositieleiders zich bij Netanyahu’s oorlogskabinet voegden.

Netanyahu’s politieke loopbaan is niet zozeer het product van zijn persoonlijke motivaties, maar het onvermijdelijke resultaat van het zionistische project dat 75 jaar geleden de staat Israël stichtte, door de gedwongen verdrijving en wrede onderdrukking van de Palestijnen.

Zo’n staat, gebaseerd op kapitalisme, was altijd niet in staat om een ​​echt democratische samenleving te ontwikkelen. Het functioneert als een garnizoensstaat voor het Amerikaanse imperialisme, herhaaldelijk in oorlog met zijn Arabische buren, in een staat van voortdurende oorlog met de Palestijnen, en afhankelijk van Amerikaanse militaire subsidies. Het voert een expansionistisch “Groot-Israël”-beleid en rust steeds steviger op de rechtse kolonistenbevolking in de bezette gebieden.

Het kent een acuut niveau van sociale ongelijkheid, een van de hoogste ter wereld: 42 Israëliërs stonden op de Forbes’ World Billionaires-lijst voor 2024, met een totaal vermogen van $ 205 miljard, een stijging van 7,8 procent ten opzichte van de lijst van vorig jaar. Een goede baan krijgen is afhankelijk van “Protekzia” of de juiste sociale connecties.

Dit zijn de omstandigheden die de weg hebben geplaveid voor Netanyahu en zijn fascistische regering. Netanyahu is namelijk slechts een van de vele Israëlische politici die zijn aangeklaagd voor financiële schurkenstreken: voormalig premier Ehud Olmert zat een gevangenisstraf uit terwijl Ariel Sharons zoon Gilad de klappen kreeg voor steekpenningen die via hem voor zijn vader werden doorgesluisd. Minstens zeven ministers en 12 leden van de Knesset zijn veroordeeld voor financiële misdaden.

Zoals elders, is de wending van Israëls heersende elite richting dictatuur en oorlog fundamenteel geworteld in de extreme groei van sociale ongelijkheid en de escalatie van oorlog, die de tweelingproducten zijn van het kapitalisme in zijn doodsstrijd. Het zal niet worden gestopt door Israëlische “oppositie” leiders te vervangen door Netanyahu, maar alleen door Palestijnse en Joodse arbeiders te verenigen en de groeiende klassenstrijd over de hele wereld te ontwikkelen tot een bewuste politieke beweging voor socialisme.