Thierry Baudet in Zwitserse krant “Er is een behoorlijke heropleving in heel Europa gaande”

Europa houdt de conservatieve vallende ster Thierry Baudet nauwlettend in de gaten een man die volgens veel Nederlanders is geradicaliseerd. De hyperfotogenieke duizendjarige leider is door de media bestempeld als de “dandy van rechts”. Terwijl Eurocraten in Brussel angstig gonzen, is de vriendelijke 36-jarige optimistisch over de toekomst.

In een exclusief interview met DIE WELTWOCHE ontmoet Baudet mij tijdens een etentje in Amsterdam. Een toegewijde classicus, Baudet legt uit waarom hij is in tegenstelling tot de EU, verwerpt de groene geloof als een “ketterij,” streeft strikte grenzen aan immigratie Australische stijl, en veracht popmuziek (met uitzondering van de Beatles.)

“We staan voor een politiek filosofie die fundamenteel in strijd is met de principes van de Franse Revolutie’, zegt de parvenu die zich stoutmoedig uitroept tot ‘de leidende intellectueel in Nederland’. Terwijl hij de volgende stappen van zijn partij voor de komende Europese verkiezingen in mei in kaart brengt, zegt hij: “Ik denk dat er een beweging gaande is in Europese landen, over individuele partijlijnen heen. Het is het geloof in een Europese renaissance.”

Thierry Baudet, jij en je “Forum voor Democratie” hebben een mooie overwinning behaald bij de Nederlandse regionale verkiezingen. Veel media en politici in heel Europa waren verrast. Had je dat verwacht?

Ja absoluut! (lacht) Ik heb altijd geweten dat we zouden winnen!

Had je verwacht dat je zo groot zou winnen?

Ja. Ik heb altijd vertrouwen gehad in het Nederlandse volk. Ik ben niet verrast!

Wat waren de aanwijzingen dat u de sterkste politieke kracht zou worden?

Nou, we hebben natuurlijk anderhalf jaar een leidende positie in de peilingen behouden. We waren eigenlijk al geprojecteerd om aanzienlijk te winnen. Bij een meerpartijenstelsel is het succes uiteraard altijd afhankelijk van wat de andere partijen doen. Je kunt één grote concurrent hebben of meerdere kleinere. Maar voor mij maakt het in wezen niet zoveel uit, want ik beschouw alle gevestigde partijen als vertegenwoordigers van dezelfde ideologie.
Ik zie geen fundamenteel verschil tussen de klassieke liberale partij (of hoe ze zichzelf ook noemen), de christen-democratische partij, de arbeiderspartij, de socialistische partij en de groenlinkse partij. Voor mij zijn ze in principe allemaal hetzelfde. Het zijn allemaal vertegenwoordigers van de ‘liberale’ of ‘liberalistische’ filosofie waar de emancipatie van het individu het uiteindelijke doel is. Maximale gelijkheid, maximale individuele vrijheid. Dus in zekere zin hebben we gewonnen. We zijn nu de grootste partij. Maar als je alle stemmen optelt die alle andere partijen hebben gekregen, zijn we nog niet de grootste.

Uw partij deed voor het eerst mee aan regionale verkiezingen en u behaalde 13 zetels.

Ja. We hebben nu 15%. Maar dat is niet de meerderheid.

Premier Mark Rutte moet een nieuwe coalitie vormen. Doet hij er alles aan om je uit te sluiten van de overheid?

Dat weten we nog niet. Ik denk dat ze zouden kunnen proberen ons in te kapselen, om ons te beheersen door ons wat gunsten, wat posities aan te bieden. En ik denk dat ze onze standpunten, onze fundamenteel andere benadering, geleidelijk aan willen verzachten. Dat is in ieder geval wat we de komende weken en maanden waarschijnlijk gaan zien.

Ben je bereid om onder bepaalde voorwaarden ingebed te worden?

We zijn bereid compromissen te sluiten voor invloed. We zijn ons er terdege van bewust dat we een meerderheidsstelsel hebben met evenredige vertegenwoordiging dat een zekere bereidheid tot compromissen vereist. We hebben altijd gezegd dat we daartoe bereid zijn. Maar onze positie met betrekking tot alle grote vragen van onze tijd is niet geleidelijk anders. Het is fundamenteel anders. Wij vertegenwoordigen een politieke filosofie die fundamenteel anders is. We willen dingen die in tegenspraak zijn met het politieke spectrum dat het Westen sinds de Franse Revolutie domineert.

De meeste media portretteren je als de vallende ster van het populisme, als een uithangbord van rechts-extremisme. Wat kun je zeggen over het programma dat je promoot?

We gaan verder met wat men een ‘Australisch’ immigratiemodel kan noemen. Daarmee bedoelen we een fundamenteel andere benadering van immigratie. We gaan niet langer kijken naar hoe behoeftige mogelijke immigranten onze steun zijn; we gaan ons afvragen of zij een positieve bijdrage kunnen leveren aan ons land. We zijn zeer bereid in termen van hulpprogramma’s om opvangcentra voor vluchtelingen waar ook ter wereld te ondersteunen. We helpen ze daar graag bij. Maar als het gaat om immigratie, om het uitdelen van paspoorten aan mensen, dat gaan we niet meer afhankelijk maken van het feit of de persoon in kwestie uit een erbarmelijke situatie thuis komt, maar van het antwoord op de vraag wat hij of zij ons gaat brengen. We hebben een fundamenteel andere benadering van immigratie dan wat de afgelopen decennia dominant was in het Westen. We waarderen de natie, onze nationale identiteit, als een zeer belangrijke en zeer positieve waarde die we moeten beschermen.

Hoe wilt u dit nieuwe immigratiebeleid implementeren terwijl u lid bent van de EU?

Daarom willen we de EU verlaten.

Na de verkiezingen zei je dat je een veldslag had gewonnen. Wat betekent het voor jou om de oorlog te winnen?

Er is veel meer aan de hand. Ik geloof dat we bijvoorbeeld esthetisch de hele verkeerde richting hebben gekozen in het Westen. We hebben tonale muziek achter ons gelaten. We hebben de realistische of mimetische schilderkunst achter ons gelaten. We hebben de traditionele architectuur achter ons gelaten. Ik ben diep gekant tegen de fundamentele filosofische principes van de moderne architectuur. Ik denk dat het fundamenteel verkeerd is.

Wil je de klok terugdraaien?

Absoluut.

Wanneer viel deze trein van de rails?

Ik denk dat je terug moet naar de principes van de Franse Revolutie, namelijk gelijkheid, vrijheid en broederschap. Ze hebben geleid tot de twee belangrijkste emancipatiebewegingen – socialisme en liberalisme – en beide zijn fundamenteel gebrekkig. De ontsporing is op zijn beurt in golven gekomen. Het modernisme, een vernieuwing van de radicale elementen in de Franse Revolutie, die direct na de Eerste Wereldoorlog inzette, zorgde voor een nieuwe golf van fouten. En toen kwamen de jaren ’60. Er zijn dus verschillende momenten geweest in de afgelopen twee eeuwen.

Socialisme, liberalisme… Waar zie je conservatisme in het spel?

Het is de filosofie die vertrekt vanuit het inzicht dat we paradoxale wezens zijn. We willen vrij zijn en tegelijkertijd ingebed zijn. We willen individuen zijn, maar we willen ook lid zijn van een groep. In een echte samenleving is daar een evenwicht, een delicaat evenwicht dat heeft geresulteerd in wat we ‘het individu goed begrepen’ zouden kunnen noemen. Dit bereikte zijn hoogtepunt, geloof ik, in de achttiende eeuw en werd vereerd in die grote ‘zwanenzang van de aristocratie’, de negentiende eeuw. Maar nu is het individu natuurlijk zo ‘bevrijd’ dat we ons diep versplinterd en ongelukkig voelen. We weten niet meer hoe we terug moeten naar de gemeenschap.

Het onderwerp dat je wereldbeeld heeft gevormd, is ‘oikofobie’. Het is een term die is bedacht door je mentor, de conservatieve filosoof Roger Scruton: je eigen cultuur ontkennen of haten. Is dit wat ‘oikofobie’ betekent?

Ja. Ik denk dat onder invloed van het culturele marxisme, dat begon in de jaren twintig en in de jaren zestig dominant werd, intellectuelen, politici, kunstenaars, academici, journalisten en als zodanig de hele elite van onze samenleving door dat idee betoverd zijn. Ze kwamen tot de overtuiging dat wat de utopie in de weg staat – of het nu een communistische utopie of een liberale utopie is – de burgerlijke samenleving is, de burgerlijke tradities, de burgerlijke manier van leven van gewone mensen. Daarom wilde Le Corbusier de hele Rive Droite van Parijs vernietigen. Dat is de reden waarom iedereen die tegen massa-immigratie was, op de meest verachtelijke manieren aan de kaak werd gesteld. En daarom moesten nationale identiteiten worden omgezet in een ‘Europese Unie’. Want als je je het Communistisch Manifest herinnert, 

“Oikofobie”: is dat een wetenschappelijke term? Is er wetenschappelijk onderzoek waarop het is gebaseerd?

Het is een sociologische term. Ik denk dat kwantitatief empirisch onderzoek niet erg zinvol is in de sociale wetenschappen.

Je noemt jezelf “de leidende intellectueel van Nederland”.

(Lacht) Dat heb ik al vaak gezegd!

Je vecht tegen de elite, en tegelijkertijd ben je een kroonjuweel van de elite?

Ja.

Hoe verbreek je een verfijnde filosofische inhoud tot het gewone volk, je kiezers, je kiezers? Begrijpen ze wat je bedoelt te zeggen?

Ik denk dat ze dat begrijpen.

Begrijpen ze wat je net zei? Dat is behoorlijk verfijnd.

Ja. Ik denk dat ze dat instinctief begrijpen.

Hoe breng je je boodschap over als je de mensen aanspreekt?

Op dezelfde manier waarop ik het nu aan u overbreng. De exacte formulering en focus hangt natuurlijk af van het soort publiek dat ik voor me heb en van het soort vragen dat ze stellen. Maar ik denk dat mensen over het algemeen heel goed in staat zijn om het punt te begrijpen dat iemand probeert te maken. En ik denk niet dat alle misverstanden die de kranten verzonnen, erg resoneren bij het gewone volk. Die van hen is een soort scholastiek. In de 13e eeuw debatteerden monniken jarenlang hoeveel engelen er op een naald zouden passen. Deze scholastieke debatten, dat is wat we vandaag in de kranten hebben. Zoals: “Is de toespraak van de heer Baudet een echo van het Italiaanse fascisme, of lijkt het meer op het Francoïsme, of is het eerder Duitsland in de jaren ’30?” Dat soort dingen. Het grote publiek zegt: “Wat?” Ze begrijpen dat al dergelijke vergelijkingen gewoon belachelijk zijn. Ze verzinnen het om hun collega-journalisten te laten zien hoe ‘rechtvaardig’ ze zijn. De algemene mensen, ze zien iemand die om hun land geeft, die de intellectuele inventaris heeft om de mensen die momenteel aan de macht zijn te bestrijden.

Voor het interview zei u dat u in november 2016 een toespraak hield waarin u Donald Trump prees.

Ja. Dat was twee en een half jaar geleden. Ik ontmoette mijn verloofde op die dag. Het was slechts een week nadat hij werd gekozen.

Donald Trump staat bekend om zijn zeer scherpe en abrupte retoriek. Hij is erg repetitief. Hij slaat de spijker meerdere keren. Als ik naar je luister, ben je vrijwel het tegenovergestelde van de manier waarop je praat, de manier waarop je jezelf uitdrukt.

Ondanks dat hoop ik ook dat het mij gaat lukken. (Lacht)

Nou, je bent gewoon ongelooflijk succesvol geweest.

Maar ik ben ook erg in herhaling gevallen, mijn vriend. Overschat mij niet. Op ons campagnespoor heb ik ongeveer dezelfde dingen gezegd en ik gebruik al meer dan anderhalf jaar dezelfde voorbeelden steeds weer.

Welke zijn?

De belangrijkste thema’s van onze campagne voor de afgelopen verkiezingen waren het stoppen van ongecontroleerde immigratie, het bestrijden van klimaatmystiek en het herstellen van de koopkracht. Natuurlijk hebben we iets andere onderwerpen voor de komende Europese verkiezingen. Maar nogmaals, de belangrijkste filosofie en de belangrijkste argumenten zullen hetzelfde blijven.

Hoe ben je geslaagd tegen deze huidige hype van groene milieupolitiek?

Door gewoon de waarheid te spreken. Ik weet niet hoe ik deze vraag op een andere manier moet beantwoorden. Ik heb gewoon verklaard dat ik er niet in geloofde. Het groene geloof is naar mijn mening een ketterij, het is een klassieke ketterij, een immanente politieke theologie. Let wel, het komt allemaal neer op een hervertelling van de Ark van Noach met een op handen zijnde zondvloed vanwege onze zonden, die we dan kunnen voorkomen door ons te bekeren. Ik geloof dat we rond het jaar 1000 verstrikt waren in soortgelijke fantasieën.

Over het algemeen durven conservatieve partijen dit niet te zeggen. Ze gaan met de groene golf mee.

Het zijn dhimmi’s. Ze onderwerpen zich aan de parameters die links heeft ingesteld voor een acceptabele discussie, voor een acceptabele mening. Ze bezwijken voor het ‘grote verhaal’ van hun tegenstanders. Dat is nooit erg slim om te doen. Wij daarentegen zeggen openlijk dat we niet alleen fundamenteel tegen hun beleidsvoorstellen zijn, maar ook tegen hun onderliggende veronderstellingen. Dat is ook de reden waarom ik niet zeg dat ik hervormingen van de EU wil. en tussen haakjes, ik geloof dat een dergelijke hervorming in de eerste plaats onmogelijk is – David Cameron heeft dat duidelijk aangetoond. Maar we zijn niet alleen tegen dit of dat aspect van de EU, deze of gene richtlijn, we denken dat de filosofie die eraan ten grondslag ligt, verkeerd is. Het hele idee dat we verder moeten gaan dan nationale identiteiten en een soort ‘Europese’ bureaucratie moeten hebben die ons leven beheert. Alles wat met de EU te maken heeft, moet daarom uiteindelijk ontrafeld worden. De euro, de open grenzen, het gemeenschappelijk visserijbeleid. Hetzelfde geldt voor het hele klimaatprobleem.

Je bedoelt dat de klimaatverandering bijvoorbeeld door de mens is veroorzaakt?

Ja. De hele zaak is fout. Het hele gedoe over immigratie is ook verkeerd. De parameters van het huidige politieke debat zijn fundamenteel verkeerd.

Wat is er precies mis met immigratie?

Het idee dat we allemaal reizigers zijn, dat we allemaal migranten zijn, dat we uiteindelijk allemaal uit Afrika komen en dat het daarom niet echt uitmaakt hoeveel mensen we nu in onze landen binnenlaten. Of neem het idee dat we mensen moeten toelaten op basis van een VN-vluchtelingenverdrag. Dat is gewoon fout. Het hele idee is fout. Iemand krijgt het recht om mijn medeburger te zijn omdat hij of zij zich ergens in een slechte situatie bevindt? Ik voel dat niet. Ik denk niet dat het waar is. Ik wil het niet.

Ik heb van een afstand gezien dat je met een enorme hoeveelheid energie en wil in de aanval gaat. Waar haal jij je energie vandaan?

Klassieke muziek.

Welke?

Simpelweg de hele klassieke traditie, van Bach en Mozart en Beethoven tot aan Brahms en Strauss en Wagner.

Is er een bepaald soort muziek waar je naar luistert als je in een debat gaat?

Nee, niet bijzonder. Maar klassieke muziek heeft mijn identiteit op een beslissende manier gevormd. Het heeft mijn esthetische gevoeligheden, mijn filosofische kijk gevormd. Ik denk niet dat het mogelijk is om Europa te begrijpen en de intimiteiten, de ongelooflijk subtiliteiten van de Europese geest te begrijpen, zonder een diep begrip van Europese kunst. Het is exemplarisch voor de slechtheid van links en van de Europese Unie, van de liberale filosofie en globalistische opvattingen, dat ze moderne kunst en moderne architectuur zo steunen, dat ze naar popmuziek luisteren en ‘getto’-levensstijlen propageren.

Luister je niet naar popmuziek?

Natuurlijk niet. (lacht) Het is onmogelijk om ernaar te luisteren!

Zelfs Rolling Stones of Beatles niet?

Nou, ik maak een uitzondering voor de Beatles, maar niet voor de Rolling Stones. The Beatles zijn het beste fastfood dat we hebben, laten we zeggen. Maar toch, het is als een hamburger van McDonald’s in vergelijking met een echte maaltijd.

Vecht je niet tegen windmolens met deze houding?

Absoluut. Ik ben erg tegen windmolens. Ik wil alle windmolens uit Nederland. Behalve de oude natuurlijk. (lacht).

Maar meer ter zake…

Nou, het is natuurlijk waar dat het grote publiek altijd folklore heeft gehad, en ik verwacht niet dat 17 miljoen mensen in Nederland de fijnere harmonische complexiteit van Schumanns Pianoconcerto kunnen reproduceren. Maar de samenleving heeft een elite nodig die voorop loopt.

Kunt u mij vertellen wat er nu op het spel staat?

Beschaving.

Westerse, joods-christelijke beschaving?

Ik weet niet zeker of het erg relevant is om het bijvoeglijk naamwoord ‘westers’ toe te voegen. Het is gewoon de beschaving waar we voor vechten. Het goede, het ware en het mooie.

Maar wat zijn de pijlers van de beschaving?

Nou, ik denk dat uiteindelijk de esthetiek het hoogste criterium is. Onze beweging, zoals elke politieke beweging, is daarom ook een esthetische. En ware schoonheid erkent naar mijn mening zowel de uniciteit van het individu, van elk individu in zijn of haar individuele levensverhaal, maar biedt ook een taal, een muzikale taal of een grammaticale taal, of zelfs een beeldtaal, die impliceert een gemeenschappelijk referentiekader. Dus het probleem van de inbedding, het probleem van de moderne wereld, zou je kunnen zeggen, ligt besloten in de benadering van de kunst.

Het punt van de verschillende kunst- en ambachtsbewegingen die ontstonden als reactie op de industrialisatie in de tweede helft van de 19e eeuw, was dat we ondanks massaproductie, en massamaatschappij, en verstedelijking, enzovoort, ons nog steeds ingebed moeten voelen . Daarom werden ornamenten en gevels, evenals het gebruik van natuurlijke materialen, zo belangrijk gevonden: ze droegen bij aan een goed thuisgevoel voor geestelijk daklozen. Het probleem met moderne architectuur is dat ze de alledaagsheid zo benadrukt dat ze de mens volledig verstoort. Je kunt het verschil niet zien tussen de modernistische gebouwen in Brussel en die in Kuala Lumpur en Pyongyang. Ook zie je geen verschil tussen de afzonderlijke appartementen of kantoren in elk van die gebouwen: ze zijn allemaal volledig inwisselbaar en dat maakt mensen erg ongelukkig, Ik geloof, omdat ze volledig uitwisselbare individuen worden in hun massale flatgebouwen. Mensen willen een huis dat van hen is. Ook al is zo’n huis misschien niet heel specifiek of heel groots, het is nog steeds hun huis, hun plek op aarde, idealiter met een klein stukje land eromheen, met een buurt waarmee ze zich verbinden – kortom, iets dat hen het gevoel hebben dat ze ergens bij horen, dat ze een bepaalde plaats van herkomst hebben en deel uitmaken van een bepaald lot.

Hoe ben je opgevoed?

Ik ben opgegroeid in een volledig 19e-eeuwse manier. Ik ben opgegroeid in een heel ouderwets gezin.

Normaal gesproken komen tieners in opstand tegen hun ouders. Ben jij wel eens door die rebelse fase gegaan?

Nee. En ik ben het er niet mee eens dat dat normaal is. Ik denk gewoon niet dat het waar is. Al deze “rebellie” is een zeer specifiek historisch fenomeen dat plaatsvond in de jaren ’60 en ’70 en werd veroorzaakt door leraren van een zeer specifieke filosofische school – de Frankfurter Schule die het cultureel marxisme verspreidde – en ik denk dat het in de toekomst zal worden overwogen generatie met grote argwaan. Naar mijn mening is het volkomen normaal dat kinderen van hun ouders houden, opgewonden zijn bij het vooruitzicht verantwoordelijkheden op zich te nemen en er trots op zijn deel uit te maken van een lange keten van voorouders en nakomelingen. Dus ik denk niet dat het normaal is dat jongeren ‘zonder reden rebellen’ zijn en naar Bob Marley luisteren terwijl ze hun ouders vervloeken. En wat ik denk dat er is gebeurd, is dat de huidige generatie — dat wil zeggen mijn generatie – heeft (helemaal in overeenstemming met mijn mening) de ideeën van hun ouders gekopieerd, in dit geval hun gebrekkige ideeën over de noodzaak om in opstand te komen. Maar omdat ze niets vonden om tegen in opstand te komen, eindigden ze met nihilistische bezigheden. Omdat ze loyaal wilden zijn aan hun ouders door in opstand te komen, begonnen ze net marihuana te roken.

Mag ik misschien een onderwerp aansnijden dat je niet hebt genoemd? Ik denk dat er iets is waar je lezers over willen horen.

Alstublieft.

We zijn nu in het hele Westen, dus niet alleen in Europa maar ook in de Verenigde Staten, getuige van de ontwikkeling van een nieuw vocabulaire van politiek discours. De namen of de labels die mensen ervoor proberen te vinden zijn populisme, of conservatisme, of nationalisme, of wat dan ook.

In elk land zien we politici en schrijvers en experts die proberen een nieuwe benadering van politiek en samenleving te ontwikkelen die het culturele verhaal omvat, dat de nationale tradities omvat en het gedeelde erfgoed van onze gedeelde beschaving, onze gedeelde westerse wereld, erkent.

En het mooie hiervan is dat de mensen zo blij zijn met deze nieuwe leiders die spreken over totaal andere waarden, die het establishment dwingen om een ​​debat te voeren onder totaal andere termen. Dat is wat Donald Trump deed door kwesties aan de orde te stellen die een opiniepeiler zou zeggen: “Ga daar niet heen. Ga daar niet heen.” En dat hebben we in Nederland gedaan door tegenstand tegen klimaatbeleid tot ons belangrijkste verkiezingsthema te maken. Het winnende lot is om botweg te zeggen dat we niet meer in hun spullen geloven. Dat we iets heel anders willen.

Het is een paradigmaverschuiving.

Precies. Een paradigmaverschuiving. Dat is waar we voor staan. Of we nu deze of de volgende verkiezingen gaan winnen, we zien het nu overal in Europa en dat is heel bemoedigend. Daarom kijk ik ook zo uit naar de samenwerking met andere Europese partijen. Ik denk dat er een beweging gaande is in Europese landen, over individuele partijlijnen heen. Eerder zoals de Romantiek, of de Reformatie. Een echte Europese beweging.

Hoe heet het?

Als iemand Voltaire had verteld dat hij werd beschouwd als een leidende figuur van de Verlichting, zou hij hebben gelachen. Hij zou hebben gezegd: ‘Verlichting? Waar heb je het over?”

Kun je die beweging een beetje definiëren? 

Ik heb voorgesteld om het renaissance te noemen. Dat is het label dat ik in Nederland wel eens gebruik. Het is het geloof in een heropleving van de Europese geest.

Maar wat is de raakvlakken tussen ons in Zwitserland, jullie in Nederland, en bijvoorbeeld de Zweden. Wat zijn de elementen die ons binden?

Nou, dat is natuurlijk een heel interessante vraag. Wordt ons gedrag verklaard door nature of nurture? Het is een voortdurend debat tussen sociale wetenschappers en biologen. Is het vanwege genetisch materiaal of is het vanwege de cultuur dat we de neiging hebben om op onze typische manier op de buitenwereld te reageren? Daar is het laatste woord nog niet over gezegd. Wat verklaart gedrag? Het is een interessante vraag, maar ik ben geen Nobelprijswinnaar.

Wat ik zoek is een gemeenschappelijke bron. Is het een manier om naar het leven te kijken? Is het een vooruitzicht? Is het een bron waar we allemaal van drinken? Is het een oude cultuur?

Je lijkt op zoek naar een eenvoudig antwoord, alsof je zegt dat het de Bijbel moet zijn, of dat het Plato moet zijn, of dat het Beethoven moet zijn.”

Is dat te simpel voor je?

Ik weet dat er ergens een bepaalde manier van leven is ontstaan ​​en die wil ik beschermen.

Laten we ons tot slot concentreren op de verkiezingen van mei. Verandert u iets aan uw agenda en uw campagne?

Ik denk dat het belangrijkste voor de komende verkiezingen is om ons standpunt positief te formuleren. We zijn niet alleen tegen de EU; we zijn ook voor Europese waarden, Europese cultuur en Europese samenwerking.

De Europese verkiezingen gaan over het sturen van leden naar het Europees Parlement. Waarom probeer je gekozen te worden in een parlement waar je eigenlijk tegen bent? Moet je de verkiezingen niet helemaal boycotten?

Ja. [Lacht en kijkt naar zijn assistent.] Wat moeten we op die vraag antwoorden? (Dan weer serieus:) Wat ik leuk vind aan wat er nu aan de hand is, is dit: omdat er een nieuw politiek discours opkomt, zien we radicale veranderingen in het politieke establishment in bijna elk Europees land. Ik voel me diep Europeaan, maar steun de EU niet. Dus ik zie het EU-platform nu als een ontmoetingsplaats voor bondgenoten. Ik ben erg enthousiast dat we gaan samenwerken met mensen uit Frankrijk, Spanje, Italië, Hongarije, Polen, Tsjechië, et cetera.

Heb je al contact opgenomen?

Ja. Ik heb al jaren contact met mensen uit die landen. Het is niet dat we anti-samenwerking of anti-Europees zijn. Het is alleen zo dat we niet denken dat we een continentale bureaucratie nodig hebben om ons leven tot in detail te beheren. En een van de meest opwindende en hoopvolle ontwikkelingen die ik in mijn hele leven heb gezien, is deze Europese lente die aan de gang is. Er is iets nieuws in opkomst en het is breder dan alleen Europa. Het is het Westen. We zien het ook in Amerika, in Brazilië, in Australië.
Dat noem ik een renaissance, of een ontwaken, of een bijeenkomst. Welke term historici er ook voor vinden, ik geloof dat we deel uitmaken van een beweging in de hele westerse wereld die de richting zal veranderen die al onze landen in de komende twee generaties zullen inslaan.

Wat maakt je daar zo zeker van?

Het is een hoop.

Hoe krijg je maximale aandacht? Is er een strategie?

Nee. Ik ben gewoon mezelf. Ik spreek de waarheid, of beter nog: we zijn eerlijk in onze zoektocht naar de waarheid. Onze kiezers begrijpen dat. We hebben een richting vastgesteld. We zijn vrij duidelijk over bepaalde parameters ervan. We zijn er sterk van overtuigd dat continentaal bestuur vanuit Brussel niet de weg vooruit is. Dat massale immigratie uit Afrika niet de manier is om onze samenlevingen te verbeteren. En als het gaat om iets waar u naar vroeg – wat bijvoorbeeld de bepalende kenmerken van de Europese esthetiek zijn – gaan we graag een open discussie met anderen aan.
Ik denk dat bewegingen die hebben geprobeerd om esthetische principes vast te leggen en die aan de buitenwereld hebben opgedrongen – zoals het fascisme bijvoorbeeld – totaal hebben gefaald. Ik bedoel, fascistische architectuur mist voor mij duidelijk het punt, toch? Het laat zien dat het fascisme in wezen een modernistische beweging is. Het is een oikofoob futurisme, geen traditionalisme. Maar dit alles kan deel uitmaken van een gesprek. En ik denk dat onze kiezers voelen dat we bereid zijn om met hen in gesprek te gaan. Om nog een laatste punt over Zwitserland te maken, wat ik bewonder aan Zwitserland is dat het, door middel van het referendumsysteem, een voortdurend gesprek heeft onderhouden tussen de elites en de mensen. En dat is gewoon geweldig. Dat wil ik ook voor mijn land.

Het interview vond plaats op maandag 25 maart in Amsterdam.

Thierry Baudet (1983) is de oprichter en huidige politiek leider van het “Forum voor Democratie” (FVD, Forum voor Democratie). Bij de algemene verkiezingen van 2017 won zijn nieuw opgerichte partij twee zetels in de Tweede Kamer, waarvan Baudet een van de gekozenen was. Bij de Provinciale Statenverkiezingen van maart, gehouden op 20 maart 2019, werd FVD de sterkste partij van Nederland. Hij heeft een Ph.D. licentiaat in de rechten en heeft tien boeken geschreven, waaronder “The Significance of Borders” (2012), twee romans, een inleiding in klassieke muziek en verschillende essaybundels.