TikTok-meisjes zoals ik zijn prima

TikTok-meisjes zoals ik zijn prima. Het volwassen verhaal negeert de stemmen van tieners

TikTok Als 16-jarig meisje woon ik in New York City en behoor ik tot een groep mensen waar vaak  over wordt gesproken – en waar politici, academici en journalisten met hoofdschuddende bezorgdheid over spreken – maar waar we zelden iets over horen : mensen met meer daadkracht en serieuzere ideeën dan de oudere generatie zou denken.

Je hoort over ons dat we hopeloos in de ban zijn van de eindeloze scroll van sociale media; geobsedeerd door micro-influencers wiens roem nog geen 45 seconden duurt, laat staan ​​15 minuten; en altijd op het randje van eetstoornissen of zelfbeschadiging als gevolg van de beelden en ideeën die voorbijflitsen aan onze verkorte aandachtsspanne. Wij zijn de “angstige generatie”, die door apps die zo verslavend mogelijk zijn ontworpen, aangestuurd worden. Meer specifiek worden we neergezet als slachtoffers van een Chinese app genaamd TikTok.

Om duidelijk te zijn, de TikTok-meisjescrises die ik hierboven schetste zijn maar al te reëel. Maar het discours van de oudere generatie om hen heen negeert min of meer wat de mensen die gered moeten worden zelf te zeggen hebben. Als gevolg daarvan mist het de gedetailleerde details die betere en realistischere hervormingen zouden kunnen opleveren, als hervormingen nodig zijn.

Famehungry  — een nieuw stuk  performancekunst over TikTok dat deze week wordt opgevoerd in het Soho Playhouse als onderdeel van het New York City Fringe Festival — is een goed voorbeeld van hoe zulke kritieken mislukken. Hierin onderzoekt de in Londen gevestigde theaterkunstenaar Louise Orwin de grote vraag — TikTok, goed of kwaad? — in een multimediaformaat dat gelijktijdig wordt gestreamd op TikTok Live en de app op interessante manieren integreert met de live-uitvoering.

Publieksleden die nog steeds de taboe- en min of meer verboden app hebben, kunnen liken of reageren terwijl het stuk zich ontvouwt; iedereen ziet Orwin acteren in haar telefoon en haar schermweergave wordt op het podium geprojecteerd. Het had leuk kunnen zijn, maar de uitvoering was chaotisch en overweldigd door een te directe “bezorgdheidsboodschap” over mensen zoals ik.

Orwins doorbraakoptreden in 2014 was een project genaamd  Pretty Ugly  dat de online identiteiten van tienermeisjes onderzocht.  Famehungry bestrijkt een deel van hetzelfde terrein en vraagt ​​naar de effecten van de app op de mentale gezondheid, het zelfvertrouwen en het geluk van meisjes en jonge vrouwen.

Het nieuwe werk begint met Orwin die in verschillende posities op het podium ligt, alleen verlicht door het licht van haar telefoon. Het is een commentaar op het tijdperk van de sociale media: we bestaan ​​alleen zoals we online worden gezien. Ik kon me er enigszins mee identificeren; het deed me denken aan laat opblijven met alleen het licht van mijn telefoon in mijn kamer. Ze draagt ​​een rood Adidas-trainingspak en een fel neongroen bodysuit, en ze kronkelt rond terwijl er luide en schrille ambientmuziek speelt.

Vervolgens gaat ze achter een bureau zitten dat bedekt is met roze haar en begint ze te babytalken en scrunchy-gezichtjes te trekken in de camera. “Ik wacht gewoon tot er nog een paar mensen meedoen”, herhaalt ze, keer op keer op keer. Ze voert ook een paar TikTok-stereotypen uit, zoals zwaaien en hoi zeggen, drinken uit haar Stanley en dingen eten van haar acrylnagels (eetvideo’s worden mukbang genoemd , van de Koreaanse woorden die “eten” en “uitzenden” betekenen).

Orwin legt tijdens het toneelstuk uit dat ze zich bij TikTok heeft aangesloten omdat ze het live optreden tijdens de pandemie miste, en ze ontdekte dat een van haar voormalige studenten, een 15-jarige genaamd Jax Valentine, 20.000 volgers had. Ze vroeg zich af of ze dat aantal zou kunnen bereiken, wat meer was dan ze ooit in het echte leven in een theater had bereikt. Tijdens de voorstelling hoopt ze 20.000 likes te behalen en belooft ze dat ze “iets geweldigs” zal doen voor het publiek als ze dat doet. Jax maakt live gastoptredens op een ander scherm om haar te coachen.

Een lang middengedeelte van het toneelstuk gaat over wat Orwin leuk vindt aan TikTok. Ze kiest de vreemde, bizarre of gewoon hersenloze video’s – mensen die in slow motion rennen, meisjes die dansen in schildpaddenpakjes – en zegt dat ze graag al deze menselijke variëteit van over de hele wereld ziet. Ze gelooft dat de app “de informatiestroom democratiseert” en “ruimte maakt voor gemarginaliseerde gemeenschappen”.

Maar ze geeft deze lof terwijl ze op een loopband loopt, met een steeds hectischer stemmetje spreekt, en ze volgt het op met alle regels over hoe je je moet gedragen om aardig gevonden te worden , wat impliceert dat de app alleen bepaalde soorten gedrag beloont en andere straft: schildpaddendansen, ja; “neproken terwijl je onder het nepbloed zit”, nee. (Ik ben blij dat contentmoderatie gewelddadige video’s voorkomt.) Ze doet ook dingen die de aandacht trekken, zoals haar gezicht gewelddadig bespatten met water of eten met eten dat uit haar mond hangt – meer  mukbang . Tijdens haar laatste dansnummer giet ze een roze drankje dat eruitziet als een aardbei Yoo-hoo over haar hoofd.

Het stuk eindigt met de artiest die gemengde maar voornamelijk negatieve gevoelens uit. De aandacht is leuk, denkt Orwin, maar verder is TikTok “een zwart gat van niets”. Het zijn “voornamelijk mensen die steeds hetzelfde doen”, en ze walgt van zichzelf dat ze eraan meedoet. Ze lijkt ook walgelijk te zijn – of in ieder geval negatief beïnvloed – door veel van haar eerdere niet-online optredens. Ze vertelt het publiek over optredens waarin ze mannen had gevraagd haar te slaan of andere zelfdestructieve of seksueel walgelijke dingen had gedaan.

Aan het einde praat ze met haar rug naar het publiek en zegt dat ze moe is van “de onzekere manier waarop ik mijn brood verdien”, “het constante controleren en opnieuw controleren”, de “dystopie” en “werk maken in een systeem dat kapot is”. Ze vraagt ​​zich af waarom ze het doet en of ze haar toekomst had moeten plannen of in plaats daarvan een echte baan had moeten zoeken.

Maar wat Orwin portretteert gaat veel verder dan wat de over het algemeen jonge, vrouwelijke gebruikersgroep van TikTok is. Ik voelde me beledigd dat een volwassen vrouw een act zou opvoeren die jonge meisjes belachelijk maakt om hun vermeende ellende in de schijnwerpers te zetten. Orwin is een performancekunstenaar die overdrijft om indruk te maken, maar de babystemmen en de vastberadenheid om zichzelf te vernederen leken meer op haar dan op de meesten van ons.

Als iemand op TikTok zegt dat ze “gewoon wachten tot er nog een paar mensen meedoen”, dan is dat omdat ze echt wachten. Soms doen mensen aan woede-aas — doen ze vervelend om aandacht te krijgen — maar de influencers die beroemd zijn en geld verdienen, zijn niet degenen die dat doen. Zij bieden meestal positieve berichten en runnen echte bedrijven.

Ik dacht ook dat Orwin misschien om de verkeerde redenen op de app zat. Ze ging erheen omdat ze “fame hunkerde” en het enige wat haar interesseerde was volgers krijgen. En ze zocht naar de vreemde live-content van over de hele wereld omdat dat haar persoonlijke voorkeur was. Soms zie ik dat soort content geadverteerd in mijn feed, maar ik kijk er niet naar. Mijn volgers zijn meestal mijn vrienden en ik ben niet geobsedeerd door het krijgen van meer van hen van de vreemden online.

Ik gebruik TikTok als een bijkomstigheid in het leven; het is bedoeld om leuk te zijn. Ik leg leuke momenten vast met vrienden in leuke outfits, maak clips van interessante stadsgezichten en volg mode-, gezondheids- en beautycontent. Ik vond het niet erg om de app te verwijderen, want zolang iedereen eraf was, miste ik niets.

Veel jonge vrouwen hebben psychische problemen, dat is zeker, maar die zijn het gevolg van allerlei sociale en persoonlijke factoren, niet alleen TikTok. Sommige mensen gedragen zich misschien dom en ongepast (vooral als ze een publiek van één tot vijf mensen hebben, die waarschijnlijk gewoon bots zijn), en dat is niet goed voor hen. Maar het is ook een fout van die persoon, niet alleen de schuld van de app. Orwin zelf is een goed voorbeeld, want ze vertelt ons dat ze al verontrustend en zelfbeschadigend werk maakte lang voordat TikTok bestond.

Ik weet niet welk gevaar het Chinese eigenaarschap van de app echt oplevert voor kinderen, maar ik denk wel dat het gevaarlijk is om iets te veroordelen waar je niet veel vanaf weet, of waarvan je de positieve eigenschappen niet kunt zien. Ik blijf mentaal gezond ondanks de stress van het derde jaar van de middelbare school door veel te bewegen, echt voedsel te eten en tijd door te brengen met mijn vrienden.

Orwin goot frisdrank in haar Stanley, waarmee hij een cliché van tienermeisjes belachelijk maakte. Ik draag overal een Stanley bij me, dat geef ik toe, omdat ik van school naar sporttraining ga, en ik krijg hoofdpijn als ik uitgedroogd ben. De mijne zit altijd vol met water verrijkt met Liquid IV elektrolytpoeder, wat goed is om ze te voorkomen. Het werkt echt — ik leerde erover op TikTok.